δεν είναι λύση να τυλίγεις τα πόδια σου
γύρω απ’ το ιδανικό μειδίαμα ενός αγνώστου
σ’ αυτό το ιδιωτικό ιατρείο
πέθανε ο πατέρας μου
σ’ αυτό το ιδιωτικό ιατρείο
έγινε η μάνα μου Μελπομένη
σ’ αυτό το ιδιωτικό ιατρείο
κατάλαβα
πως στην πραγματικότητα
δεν θέλουμε τα πράγματα ν’ αλλάξουν
αν η περιέργεια
σχετικά με ό,τι
θα μπορούσε να αναστραφεί
μας έχει εγκαταλείψει προ πολλού
για κάποιον άγνωστό μας
σ’ ένα νυχτερινό τρένο για τη Λισσαβόνα
σε μια υπόγα στην πλατεία Αμερικής
σ’ ένα άδειο βενζινάδικο στην Αριζόνα
γλυκές ελπίδες που ‘φυγαν με μια απάτη ολκής
σ’ αυτό το ιδιωτικό ιατρείο
θα αποδομήσω το είδωλό σου
ύστερα κομματάκι κομματάκι
θα σε χτίσω στον τοίχο
θα σε κάνω θεμέλιο με το έτσι θέλω
ν’ ακούω τις νύχτες να χτυπάς
να σ’ άφηνα να ζούσες
να με λυγίζεις εύκολα: βρε μπας;
μιας και δεν άκουσα ποτέ στ’ αλήθεια πώς βογκούσες
Η Κατερίνα Ζησάκη είναι μέλος στη συλλογικότητα Κενό Δίκτυο. Συμμετέχει στη συντακτική ομάδα του περιοδικού “Μανδραγόρας”
