Απλώνεται μια παράξενη σιωπή πάνω από όλη την χώρα την ημέρα των εκλογών. Οι διαδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις απαγορεύονται, οι γιορτές και οι γάμοι αναβάλλονται, τα γήπεδα και τα club μένουν κλειστά, οι δρόμοι είναι έρημοι, η πόλη είναι άδεια. Που πήγαν άραγε όλοι; Η δημοκρατία επιβάλλει να στεκόμαστε ένας-ένας στην σειρά να επιλέξουμε τους άριστους που θα μας κυβερνήσουν. Δεν υπάρχει πιο μελαγχολική μέρα για όποιον θέλει να σκέφτεται σαν ελεύθερος άνθρωπος. Αυτή είναι η μέρα που βλέπεις την μεγάλη πλειοψηφία των συνανθρώπων σου να σύρετε για άλλη μια φορά στον εκβιασμό της κυρίαρχης λογικής, να γίνεται μια διαχειρίσιμη μάζα, να παραδίδει εθελούσια το αυτεξούσιο και την ελευθερία, την κριτική σκέψη και την ικανότητα επιλογών, την δημιουργικότητα, την φαντασία, την αποφασιστικότητα, την αμφισβήτηση. Η προσωπική αξιοπρέπεια εκμηδενίζεται μπροστά στα προκατασκευασμένα διλήμματα της δημοκρατίας , είναι η μέρα που οι κυβερνημένοι επιλέγουν κυβερνήτες. Το θάρρος μας και το πηγαίο αυθόρμητο ενδιαφέρον για την βελτίωση αυτής της ζωής το παραδίδουμε μαζικά σε ένα σμάρι βλακόμουτρα που πλασάρονται στις τηλεοράσεις σαν αυθεντίες και σωτήρες ζητώντας την υποστήριξη μας και την υπακοή μας. Είναι τόσο μελαγχολικό να κοιτάς τους ψηφοφόρους. Με βήματα αργά, βλέμμα σκυμμένο και συνωμοτικό στέκονται στην ουρά για να ψηφίσουν, τάχα κρυφά, με μια μυστικότητα επίπλαστη αφού άλλωστε οι επιλογές τους χαράχτηκαν σαν μάσκα πάνω στο δέρμα τους μέσα στα χρόνια, σχεδόν μπορείς να δεις από απόσταση τι σκέφτονται και τι πιστεύουν. Επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να χαθούμε, να κρυφτούμε μέσα στην μάζα, να ακολουθήσουμε αυτό που μας επιβλήθηκε, να υπακούσουμε στις διαταγές και τα κελεύσματα, να σκεφτούμε όπως μας είπαν να σκεφτούμε. Κρυφτήκαμε μέσα στην ομοιογένεια, βαδίσαμε την πεπατημένη, πήραμε τις ίδιες κοινότυπες επιλογές και αποφάσεις, κάναμε με βήματα ρομποτικά ξανά και ξανά τις ίδιες διαδρομές, μια μάζα από κομφορμιστές που δεν κατάλαβε ποτέ, ότι με την δικιά της συναίνεση οργανώθηκε από τους κυβερνήτες η καταστροφή της ζωής μας. Η εθελούσια εγκατάλειψη κάθε δικαιώματος επιλογής ονομάστηκε ψηφοφορία, αυτό είναι το μοναδικό δικαίωμα που σου παραχώρησαν οι κυρίαρχοι των επιλογών. Ο δικομματισμός αναπαράγεται με όλους τους πιθανούς τρόπους μέσα στις εποχές, η δημοκρατία αναπαράγει προσχηματικά διλήμματα για να αναπαράγει τον εαυτό της και να προστατεύει το κυρίαρχο σύστημα οργάνωσης της καθημερινής ζωής, ένα εσωτερικό παιχνίδι διαχείρισης μιας κανονικότητας που δεν θίγει ποτέ τα κληρονομικά προνόμια των πλουσίων, των σπουδαίων, των ανώτερων, των σοφών που ζουν από τους κόπους μας και ζουν για να μας διατάζουν.
Η μελαγχολία του ανθρώπου που σκέφτεται ελεύθερα δεν είναι το να συνειδητοποιεί όλα αυτά. Είναι το να βλέπεις τόσες χιλιάδες συνανθρώπους σου να πέφτουν ξανά και ξανά στις ίδιες παγίδες, να περνάνε δεκαετίες και δεκαετίες που απλά ξοδεύουμε την σωματική δύναμη και το μυαλό μας για να αναπαράγουμε ένα σύστημα που μας απαγορεύει να είμαστε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε.
Παράσιτα είναι όλοι αυτοί που ζουν εξουσιάζοντας και κυριαρχώντας στην ζωή μας, οικογένειες πολιτικών και βουλευτών, αιώνιοι υπουργοί, τηλεπερσόνες, ξεπουλημένοι καλλιτέχνες, πανεπιστημιακοί κατασκευαστές συνειδήσεων. Το θλιβερό είναι πως μια μεγάλη μερίδα των φτωχών συντηρητικών ψηφοφόρων έχουν την βλακώδη ελπίδα πως τους αναλογεί μερίδιο από τα εκατομμύρια που θα φροντίσει η Δεξιά να εξασφαλίσει στους εκατομμυριούχους αυτής της χώρας… Άλλη μια ελληνική τραγωδία… Όπως γράφει ο Λευτέρης Βασιλόπουλος: «Τα δύο άκρα δεν αποτελούνται από κάποιες αντίπαλες κομματικές δυνάμεις, παρά μόνο απ’ όσους χάσαμε κάτι πολύτιμο μες στη ζωή, κι απ’ όσους κέρδισαν λόγω αυτού του χαμού λίγη εφήμερη κυριαρχία.»
Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να είναι ελεύθερος αν είναι χειροκροτητής και αυλοκόλακας γελοίων πολιτικών και τεράστιων επιχειρηματικών συμφερόντων. Γελοία εκείνα τα φοβισμένα ανθρωπάκια που τόλμησαν να ψηφίσουν πρώτη φορά αριστερά μετά από 100 χρόνια – και όταν τα αφεντικά τους τράβηξαν το αυτί για την αταξία, εκείνοι δηλώσαν «απογοητευμένοι»-, γελοίοι οι δεξιοί ψηφοφόροι που προσκυνάνε τις φαραωνικές μάσκες των αυτοαποκαλούμενων «αρίστων», γελοίοι οι πατριώτες με τις σημαίες και τα λάβαρα που παραδίδουν τα ιερά της ιστορίας των ελλήνων στα χέρια των Ναζί και τώρα όπως και τότε. Γελοίοι οι φιλελεύθεροι που μισούν τους πάντες και αγαπούν μονάχα τον εαυτό τους. Γελοίοι οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που ψάχνουν έναν γρανάζι του κράτους για να ζήσουνε και για να βολευτούνε. Γελοίοι οι αριστεροί που πίστεψαν πως σε ένα κόσμο που τον κυβερνά ο καπιταλισμός αυτοί θα κυβερνήσουν. Γελοίοι όσοι πίστεψαν στην δημοκρατία, γελοίος και εγώ που την αρνούμαι.
Δεν σκέφτομαι κάποιο τρόπο «απονομής δικαιοσύνης», δεν φαντάζομαι ένα πιο δίκαιο σύστημα, αυτό άλλωστε μπορούμε να φανταστούμε μόνο συλλογικά, όποιος το κάνει για χάρη μας θα γίνει πάλι από την αρχή ο νέος μας τύραννος. Μιλάω για λαϊκή αντι-βία, κοινότητες καταπιεσμένων και αδικημένων ανθρώπων που ξεσπάνε ενάντια στους κυρίαρχους. Δεν αναγνωρίζω το κρατικό μονοπώλιο στην βία,… άλλωστε μας κυβερνάνε ηλίθιοι γλύφτες και άσχετα φλωρόπαιδα, πως γίνεται να επιτρέψεις σε τέτοια άτομα το μονοπώλιο της βίας; Και με τα φιλελεύθερα επιχειρήματα που υποστηρίζουν ότι οι φασίστες και οι αναρχικοί είναι το ίδιο πράγμα, δεν μπαίνω καν στην συζήτηση,… μιας και είναι ένα στημένο πεδίο που απλά αποδυναμώνει τον αντιφασισμό και ανοίγει χώρο στους ναζί όπως και την δεκαετία του ’30.
Με τους τυράννους αυτού του κόσμου δεν υπάρχει τρόπος να συνάψουμε «σύμφωνο ειρήνης» γιατί αυτοί είναι που έχουν εξαπολύσει πόλεμο σε κάθε πλευρά της ζωής μας. Σήμερα ποιός ελέγχει τους αυτόκλητους εκφραστές του συστημικού «Καλού», του «Υψηλού» και του «Ωραίου»; Ποιός δικάζει τους παπάδες, τους εκατομμυριούχους και τους πολιτικούς που βιάζουνε παιδάκια, ποιός παίρνει τα λεφτά από τους φόρους που χρωστάνε οι μαφιόζοι επιχειρηματίες, ποιός ελέγχει τους Κινέζους που αγοράζουν την Αθήνα για ψίχουλα, τις πολυεθνικές που καταστρέφουν την Χαλκιδική, την Ήπειρο και το Ιόνιο πέλαγος για να κλέψουν το χρυσό και τα πετρέλαια;
Δεν νομίζω πως ο αστικός πολιτισμός είναι ένας «δίκαιος» κόσμος. Αυτό πλέον το πιστεύουν μόνο οι εκμεταλλευτές και οι ηλίθιοι. Σε καμία περίπτωση δεν συμφωνώ με την άποψη που λέει πως αυτός είναι ο καλύτερος δυνατός κόσμος. Για την ακρίβεια αυτός ο κόσμος είναι ένας πολιτισμός απάνθρωπων πράξεων και τρόπων σκέψης που αποσκοπούν αποκλειστικά στην επιβολή και την διαιώνιση της ανισότητας και της εκμετάλλευσης. Δεν βλέπω γύρω μου, όπως την αποκαλούν, κάποια «αστική δημοκρατία». Η πόλη έχει γίνει μια Μητρόπολη-φυλακή. Όλες οι ανάγκες και οι επιθυμίες έγιναν εμπόρευμα. Η «δημοκρατία» δεν υπήρξε ποτέ, ο δημόσιος χώρος ιδιωτικοποιήθηκε και μοιράστηκε στα διάφορα κέντρα εξουσίας.
Η φιλελεύθερη λογική «Διαφωνώ με όσα λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου να το λες» το μόνο που έκανε πάντα είναι να εξασφαλίζει τον μονόλογο των ισχυρών και να εξαφανίζει τον λόγο των αδυνάτων αλλά και την δυνατότητα τους να επιτεθούν στους ισχυρούς. Ο κυνικός μονόλογος της κυρίαρχης λογικής είναι φυσικό να προξενεί αντιδράσεις, οι άνθρωποι συνεχίζουν ακόμα να αισθάνονται, δεν λειτουργούν μόνο με την λογική, το θυμικό όσο και αν απαξιώθηκε στην προτεσταντική Ευρώπη, εδώ που μας έλαχε να ζούμε είναι ακόμα ενεργό. Σίγουρα οι καταπιεσμένοι και αδικημένοι της εποχής μας έχουν πολλούς και δίκαιους λόγους να κάνουν πολύ χειρότερα από αυτά που έχουν κάνει μέχρι τώρα. Υπάρχει τεράστιο θράσος στην πεποίθηση ότι ο κάθε ρατσιστής, βλάκας πολιτικός ή επιχειρηματίας, ο κάθε γλύφτης, εθελόδουλος δημοσιογράφος θα μπορεί να λέει ότι ρατσιστική, βλακώδη, εθελόδουλη αηδία του έρχεται στο κεφάλι και η μόνη δυνατότητα αντίδρασης που θα έχει ο κόσμος απέναντι του θα είναι να πατά το κουμπί του dislike στην οθόνη και να γράφει δεικτικά σχόλια στα social media. Κάποιοι μπορεί να τολμήσουνε να σπάσουνε και τις οθόνες και τα πληκτρολόγια, και τα τυπογραφεία και τις κάμερες και τα γραφεία. Κάποιοι μπορεί να αποφασίσουν να εγκαταλείψουν τους χώρους εργασίας, να καταλάβουν τις σχολές και τα δημόσια κτήρια, να αποκλείσουν τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, να μπλοκάρουν τους δρόμους και τις λεωφόρους, να δράσουν όπως πάντα μες τους αιώνες δρούν οι απελπισμένοι. Δεν νομίζω πως θα έχουν άδικο, ούτε πως οι πράξεις τους θα πάνε πίσω αυτή την κοινωνία. Πολλές φορές στην ιστορία έχει αποδειχθεί πως με τις ίσες αποστάσεις, την ανεκτικότητα και την ήπια νομοταγή στάση των απλών, φτωχών ανθρώπων τα λαμόγια, οι οπορτουνιστές και οι θρασύδειλοι στήσανε από βίλλες με πισίνες μέχρι στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παρότι χρησιμοποίησε τα κοινωνικά κινήματα για να ανέβει στην εξουσία, στην πραγματικότητα δεν κατανοεί την ακηδεμόνευτη φύση και τις πολύμορφες “ακυβέρνητες” επιδράσεις των κοινωνικών κινημάτων της εποχής μας. Για αυτό η ηγεσία του κόμματος στάθηκε απαξιωτική και ουσιαστικά εχθρική απέναντι τους από την στιγμή που πίστεψε ότι “κατέκτησε την εξουσία”. Όταν εδώ και χρόνια ο κόσμος σε όλο τον πλανήτη εγκαταλείπει το “κέντρο” προς όλες τις δυνατές ακραίες κατευθύνσεις και όταν χιλιάδες εξοργισμένοι έλληνες φύγαν μαζικά από το ΠΑΣΟΚ προς την αριστερά και την αυτοοργάνωση, ο ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι εγκέφαλοι από το παλιό, αστικό, συντηρητικό κομμάτι της “προοδευτικής” αριστεράς είχαν την φοβερή ιδέα να καταλάβουν τον κενό χώρο που άφησε πίσω του το κατεστραμμένο ΠΑΣΟΚ. Φυσικά αυτή η καιροσκοπική, “ρεαλιστική”, μετριοπαθής επιλογή, αυτή η λανθασμένη στρατηγική είχε σαν αποτέλεσμα να εγκαταλείψει ο κόσμος εξοργισμένος και τον ΣΥΡΙΖΑ για τους ίδιους λόγους που εγκατέλειψε και το ΠΑΣΟΚ- την αλαζονία, την ανικανότητα να αφουγκραστούν τις πραγματικές επιθυμίες του λαού και να τις υπηρετήσουν, την ψευδαίσθηση ότι έχουν τον κόσμο στο τσεπάκι τους, τον εγκλωβισμό του κόμματος σε αυλές και αυλοκόλακες άσχετους με την πραγματικότητα, και φυσικά την γελοία απόπειρα να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους σαν σωτήρες- σε μια εποχή που ο λαός λατρεύει να πετάει κάθε χρόνο τους καινούργιους σωτήρες στα παζάρια με τα μεταχειρισμένα. Φυσικά μέσα από τον αυτοματισμό των πολιτικών του επιλογών το κόμμα συνεχίζει προς την ίδια κατεύθυνση, την απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ να πάρει την θέση του ΠΑΣΟΚ,- και να ακολουθήσει με αυτό τον τρόπο την μοίρα του- ολοκληρώνοντας τον κύκλο όχι όμως σε σαράντα χρόνια αλλά σε τέσσερα. Η σοσιαλδημοκρατία είναι σαν την ηρωίνη, όποιος την δοκιμάζει νομίζει πως θα τα καταφέρει καλύτερα από τους άλλους,… όλοι καταλήγουν όμως στην αργή, βασανιστική πολιτική αυτοκτονία. Οι αυταπάτες βρήκαν τον τρόπο να αναγεννηθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ και η Δεξιά έρχεται για να πάρει εκδίκηση από όλους όσους σήκωσαν κεφάλι τα τελευταία δέκα χρόνια. Η γενιά μας χρωστάει πολλές εξεγέρσεις ακόμα σε αυτό τον τόπο.
Από την μεριά της, το σχέδιο της το στήνει η Δεξιά μέρα με την ημέρα πολύ μεθοδικά: Θα βγει ο Μητσοτάκης και θα πει πως “παραλάβαμε καμμένη γη”, θα κατηγορήσει τους φτωχούς (που τον ψηφίσανε) ότι με τα επιδόματα λιμοκτονίας τους και τις ανεξέλεγκτες εκπαιδευτικές και ιατροφαρμακευτικές τους ανάγκες επιβαρύνουν την οικονομία, βάζουν σε κίνδυνο το μέλλον της χώρας, εμποδίζουν την ανάπτυξη, την αξιοκρατία, την πρόοδο- και θα ξεκινήσει το όνειρο του Πινοσέτ να κατακτήσει τον Κολωνό.
Αυτός ο λαός έμαθε να θρέφεται από τις στάχτες του και από το θυσιασμένο σώμα των παιδιών του. Είναι τέτοια η ηλιθιότητα και η εθελοδουλία, που οι άνθρωποι δοξάζουν κυβερνήτες για να κατασπαράζουν τις σάρκες μας. Στέκομαι στην άκρη του κόσμου. Αναλύω τα αίτια της δυστυχίας και σε περιμένω. Ψήφισες – δεν ψήφισες, τις αποφάσεις άλλοι θα τις πάρουν. Αν με την αποχή δεν αλλάζει τίποτα, με την ψήφο σίγουρα όλα θα μείνουν ίδια.
Θα έπρεπε να αφιερώνουμε πολύ περισσότερο χρόνο για την καταστροφή όλων αυτών που καταστρέψαν τις ζωές μας- και όμως ξεμείναμε να ζούμε καθημερινά ο καθένας μόνος του, χαμένοι στους μικρούς αποσπασματικούς μας κόσμους. Θα έπρεπε να μπορούμε να γεννήσουμε καινούργιους ελεύθερους κόσμους και να βρούμε τους τρόπους να υπερασπιστούμε την ελευθερία μας. Η ζωή πρέπει να βιωθεί.
Δεν έχει σημασία λοιπόν τελικά αν ψήφισες ή όχι και ποιός μας κυβερνά. Εγώ θα σε περιμένω πάντα στην εβδομαδιαία συνέλευση του κοινωνικού κέντρου της γειτονίας μας.
Όποιος και αν κυβερνά εμείς θα είμαστε ακυβέρνητοι.
ΒΡΕΣ ΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ.
_______________________
κείμενο: Τάσος Σαγρής / ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ https://voidnetwork.gr
