«Θα βρεθούμε ξανά» Ήξερε πως δεν απόμενε πολύς καιρός ήξερε πως έπρεπε να βιαστεί μα όσο πίστευε πως ήξερε τόσο περισσότερο έχανε το μυαλό του τόσο έχανε λέξεις μνήμες ήχους όσο νόμιζε πως ήξερε δεν ήξερε τίποτα κι όσο αγνοούσε την πεποίθηση της γνώσης τόσο περισσότερο μάθαινε και ήξερε τότε ήξερε πραγματικά στην πηγή της μη γνώσης ξεπρόβαλε η γνώση «Τι να είναι άραγε αυτό που τόσο καλά νομίζω ότι…
Δεν υπάρχει ομορφιά Δεν υπάρχει ομορφιά στη φτώχεια.Ο χτιστός κόσμος—μια σκέψη ημιτελής. Ο άχτιστος, τυφλός σαν ένας ουρανός θολόςπου σ’ αποστρέφεται. Στο βάθος,μια σημαία που σε προδίδει,ένα οριζόντιο κιγκλίδωμα.Το πρόσωπό σου σε καθρέφτη από λάσπη.Κι η λάσπη μόνιμη. Αν υπάρχει ομορφιά, αν κάπου βρίσκει μια τρύπα να τρυπώσει,είναι στον τρίτο κόσμο της καρδιάς σου, αυτού του ζώουπου τρέμει όσο ζεις,αυτού του ζώου που χορταίνειμε τίποτα, κατασπαράσσοντας την σπάνια σάρκα του,…
ΥΠΕΥΘΗΝΗ ΔΗΛΩΣΗ έχω μια χάρτινη σημαία για τις πομπώδεις παρελάσειςκι ένα σιδερωμένο κοστούμι για τις ένδοξες κηδείες ένα ξυράφι τυλιγμένο σε μαντίλι λευκό για ώρα ανάγκης και μια πλαστική κούκλα για τα μοναχικά μου βράδια έχω το πτυχίο μου κορνιζαρισμένο στο σαλόνι και απλήρωτους λογαριασμούς με μαγνήτες στο ψυγείο ένα άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες γυναικών και μια τούρτα σοκολάτα για τα τελευταία μου γενέθλια έχω την βέρα φυλαγμένη σ’ ένα…
Πόλη ψεύτρα, λαοπλάνα, υποχθόνια. Πατρίδα απάτριδα, εστεμμένη αναρχία. Φύση σκληρή, δίνει απλόχερα μόνο όποτε εκείνη θέλει. Κάτω απ’ τις πέτρες κείνται μυστικά, πολύτιμα, αχαγωγά, φασματογράφα. Άβολες σκάλες οδηγούν σε υπόγεια, πάντα υγρά, πάντα ομιλούντα. Νεκρικές σκιές διαθλώνται, κλέβουν ψυχές για νεκρομάντες, ενώ κοράκια τις σταχυολογούν βαδίζοντας βασιλικά στους όχθες του Σάβου. Σατούρνιες πεταλούδες με τον μανδύα του Καραζώρζη εργάζονται αδιάλειπτα για την Εκάτη, θεά των έκτων γενεών επί γης, πλανεύτρα…
Παραμύθια Έφτασα τριάντα χρονώγια να κάθομαι να ζητάω από τη μάνα μουνα μου λέει τα παραμύθια του χωριού. Πες μου για την αγαπημένη μου, τη λέω,αυτή που αγέρωχη ήρθε απ’ άλλο μέροςταϊσμένη μ’ έρωτα και ψέμα,πώς ήταν τα φουστάνια της και το περπάτημά τηςπώς φτάναν για να μην είναι σαν κι αυτή καμία άλλησα περνούσε Κυριακή αλά μπρατσέτα; Ποια ήταν αυτή, το ξες ποια ήταν,πιο ικανή και γρήγορη απ’ όλες…
Η πόλη κατάφερε να γίνει πιο βαρετή απ’ τα σκουπίδια της. Υποψιαζόμασταν το πράσινο των κάδων πίσω από τους όγκους ιδιοφυών απορριμάτων που τους ξεχείλιζαν. Ιριδίζουσες και φωσφόριζε σκουπιδοσακούλες έσκαγαν. Μπουμπούκια μιας βιαστικής και σαρκοφαγας άνοιξης. Οι χυμοί τους λιώναν την άσφαλτο. Ξυπνούσαν ξεχασμένες στους αιώνες υποχθόνιες Αουρόρες. Κρατούσες τα χέρια σου κλειστά. Προσπάθησα να σε κρύψω στην αγάπη μου μα σου μάτωσε τα χείλη και σου έσχισε την γλώσσα.…
Μέσα στο διαμέρισμα από κάπου μακριά μέσα στο μυαλό μου ακούγεται ο ήχος μιας τεράστιας θάλασσας που βρέθηκε αυτή η θάλασσα στις άκρες του μυαλού μου; Ονειρευόμαστε περιπετειώδεις ιστορίες, αυτές ξεχειλίζουν συχνά απ’ το κεφάλι μας φαντασιώσεις, ανέκφραστες επιθυμίες έπειτα μένουμε αδρανείς καταναλώνουμε αφηγήσεις συναισθήματα, ψηφιδωτά από ζωές και αναπαραστάσεις γεγονότων τρομαγμένοι θεατές, ακίνητοι, μίζεροι πελάτες των θαυμάτων κοιτάζω τον χρόνο που πέρασε μια ιστορία που ξεχάστηκε κάποιος γελά δυνατά…
Θα φτάσει η στιγμή που θα πούμε ως εδώ και δεν θα χρειαστεί καν να βγούμε στους δρόμους, και δεν θα χρειαστεί καν να γίνουν μάχες, μόνο θα αφήσουμε τις πόλεις να καταρρεύσουν κι εμείς θα κάνουμε πικ νικ στα συντρίμμια. Θα έρθει η στιγμή που θα τελειώσουν οι συζητήσεις, τα επιχειρήματα, οι λογικές προσεγγίσεις στο παράλογο, κι εμείς θα γελάμε που το μυαλό μας είναι και πάλι καθαρό και…
Σίμωσαν τα γουρούνια Με μύρισαν μα δεν με θέλανε Ήμουν κι άσχημη και φτωχή Πέρασαν από πάνω μου Άδειος Επιτάφιος Κι ήταν βαρύ το Έαρ Σπασμένη σηκώθηκα Σπασμένα χορεύω Με πόδια αιώνια που τρίζουν φωνές Κι αν ποτέ δεν έλθετε Ή αν καθυστερήσετε που είναι και γιορτές Εγώ εδώ γριά και άγρια επιζώ Μια μάγισσα ξεθεωμένη Χορεύω γυμνή από αγάπη τυφλή από φως Δε μ` έχει καμιά μουσική Χτυπάτε τα…
Ταξίδευε μονάχος κι ύστερα με τη φαμίλια του το σπίτι πίσω γκρεμισμένο το κλειδί στο στήθος. Αφού έμεινε όρθια η πόρτα θα το ξανακτίσω κάποια μέρα. Νοίκιασε βάρκα για να τους περάσει απέναντι ήταν πιο κρύο το απέναντι απ’ τη θάλασσα μα πίσω τα είχαν όλα αφανίσει η φωτιά και το μαχαίρι κρατούσε το κλειδί στο στήθος μια μέρα θα γυρίσω να το ξαναστήσω αφού η πόρτα του έμεινε άκαυτη.…
Λύπη μόνο για αυτά που θεωρούσαμε ότι θα είναι πάντα εκεί να μάς περιμένουν, όπως οι σπαρμένοι κίονες σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας, που πλέον ούτε σαν τουρίστες δεν θα μπορούμε να τους προσκυνήσουμε. Μεσοτοιχία στα μέτρα του ανθρώπου αρχαίοι ναοί με το υπερπολυτελές τερατούργημα ενός κακομοίρη Κινέζου που θα βάλει τον πολύχρωμο Δράκο του να πάρει την δόξα του μαυροντυμένου Μινώταυρου. Δάκρυ μόνο για αυτά που βουβά έπεφταν…
Κάποιος φτιάχνει με καρμπόν τις μέρες(όσο πάνε και ξεθωριάζουν) αποφεύγω τον αγέλαστο καθρέφτημε καφέ σκέτο τσιγάροετοιμάζω μπαγιάτικο πρωινόμε τα παράπονα του ταβανιούκαι τα βουρκωμένα παντζούρια (όταν πονάς όλος ο κόσμος είναι δαγκωμένοςπαίρνει το σχήμα της οδύνης σου) ξέμπαρκοςμε χειροποίητη μοναξιάοδηγώ το φαντασιοπλάνο μουστη φάμπρικα του τίποτα έμαθα να μετράωμε τα δάχτυλα της καρδιάςοι βαλβίδες μουέφτυσαν την περόνη δεν μπορώ να κόψω το κάπνισμα ούτε τον κόσμο σταδύο βάζω ξυπνητήρι στο…
Ακουμπώ το κεφάλι μουΣε ένα μαξιλάρι από λάβαΓια να κοιμηθώΛεπτάΏρεςΉ χρόνια προδοσίαςΜακάβρια χρόνιαΧρόνια όμορφα σαν πτώμαΠρέπει να κοιμηθώΚαι γιατί να ξυπνήσω;Για να ζήσω σε έναν κόσμοΌπου κρύβεται ο άνθρωποςΠίσω από την πόρταΚαι όπου οι ελπίδες κόβονταιΤις ημέρες των γιορτώνΓιατί να ξυπνήσω;Για να ζήσω μια εποχή πολέμουΣτιγμές τρόμουΚαι στιγμές αποχαιρετισμούΑυτό είναι η ζωή; …Χτίσαμε τον αιώνα μαςΜε τις υποσχέσεις μαςΚαι με τις πιστές μας αγάπεςΑλίμονο! Η στέγη καταρρέειΚαι να μαστε, απογυμνωμένοι!Μην…
ΟΛΑ ΘΑ ΣΒΥΣΟΥΝ| Κατίνα Παϊζη Όλα θα σβύσουν, θα χαθούν αγύριστα,τίποτα δεν θα μείνη στον αιώνα,του κόσμου αυτού συντρίμμια η ζωήθα πέση, σαν ναού παληά κολόνα. Ο χαλασμός κι’ ο χρόνος θ’ αφανίσουνεόλα μέσ’ στο πυρό τους το καμίνι,κι’ από του κόσμου τούτου τις ζωέςασάλευτη καμμιά δε θ’ απομείνη. Μ’ απ’ όλους πιο στερνά θε να χαθήο ποιητής στην ώρα τη μεγάλη,της γένεσης παληός τραγουδιστής,και του χαμού στερνή ωδή να…
Αν κάτι σίγουρα διέπει την ποίηση του Κώστα Κωνσταντινίδη τότε αυτό δεν είναι άλλο από την αναζήτηση της αλήθειας· κάτι που διακρίνεται και στα ερωτικά του ποιήματα. Έννοια οι οποία είναι συνυφασμένη εξ ορισμού με αυτές του φεμινισμού και του queer. Διόλου τυχαία, οι γυναικείες μορφές των ποιημάτων του εγείρουν αναστοχασμό και λειτουργούν ως πηγή κοινωνικής χειραφέτησης («που κάθονται με τα όλο αυτοπεποίθηση πόδια / ανοιχτά αδειάζοντας τον Φρόυντ»), ενώ…
Το σπίτι βυθισμένο στον ύπνο Θα μείνω εδώ για να υποκλιθώ στους μύθους που πρόκειται να ακουστούν Ένας λευκός θόρυβος δένει τους καρπούς μου στον ουρανό και τους αστραγάλους μου σε μια μεγαλοπρεπή λεύκα με έναν ανθεκτικό αναστεναγμό «κι αὐτὸς τοὺς πῆρε τὴ γλυκειὰ τοῦ γυρισμοῦ τους μέρα» Ραψωδία α – Η συνέλευση των Θεών – Οι συμβουλές της Αθηνάς Ο υπέρλαμπρος ήλιος στην Οδό Ειρήνης Συναντώ τον Όμηρο να…
Δεν τρέφω πια καμία αυταπάτη Διαλέγω τον μοναχικό δρόμο της σιωπής Δεν προσδοκώ τίποτα Βαδίζω γυμνός μέσα μου στο δρόμο της ακοής Και έχω τόσα να σου πω Όμως δεν βρίσκω λέξεις τρυφερές Τη μοναξιά και την οργή σου να απαλύνουν Την πληγωμένη πλάτη σου να επουλώσουν Ζω για ένα αύριο που δεν θα έρθει ποτέ Και θα πεθάνω μια μέρα γι’ αυτό Θα πεθάνω για μένα Η τελευταία μου…
Ένα κείμενο για το τέλος της μέρας που, συχνά, μοιάζει με το τέλος του αιώνα, το τέλος του κόσμου κ.ο.κ. Fin de siècle Οι χλωμές ακτίνες του ήλιου τρύπωναν δειλά ανάμεσα στα πυκνά φυλλώματα κι ύστερα σκορπίζονταν γοργά προς όλες τις κατευθύνσεις, αφήνοντας στο πέρασμά τους φευγαλέα πέπλα που εξατμίζονταν στον αέρα κι έπεφταν νωχελικά στο χώμα σαν αόρατη απαλή βροχή. Τα λεπτοδουλεμένα αρτ ντεκό κάγκελα κατά μήκος του ποταμού,…
Με τον Βάλτερ γνωριστήκαμε τυχαία και έκτοτε κρατήσαμε επικοινωνία, που με τον καιρό έπαιρνε να πυκνώνει. Εκείνος, έμενε με την οικογένειά του σ’ένα όμορφο αγρόκτημα της Ζαπορίζιας, κάπου στον 15ο αιώνα, κι εγώ στο Κίεβο, σ’ ένα σκοτεινό διαμέρισμα του 15ου ορόφου, το 1984. Για μεγάλο διάστημα είχαμε μια μάλλον πετυχημένη σχέση από απόσταση. Επικοινωνούσαμε κυρίως με πουλιά και με μπουκάλια, καμιά φορά κατάφερνε να βγάλει τη φωνή του από…
Αγάπη είναι ο άδειος κάλυκας του περίστροφου το εκκρεμές που ψηλαφεί την πραγματικότητα η ιστορία ενός παροπλισμένου δεξαμενόπλοιου το πικρό χορτάρι που τρέφεται η μεσαία τάξη Κι εμείς μέσα στα κλειστοφοβικά εντευκτήρια μέρες αμέτρητες μηρυκάζοντας ορθολογισμό ενώ έξω ο έρωτας να σκαρφαλώνει στο φεγγάρι και στα καπνισμένα φουγάρα της χαλυβουργικής Η μάζα του σύμπαντος ένα μικρό ψαροκόκαλο θαμμένο στον ανισόπεδο κόμβο Μεταμόρφωσης πιο πέρα γαβγίζουν οι αυγουστιάτικες μοναξιές μάταια αντηχώντας…
Τη μέρα που δεν είχα σβέρκο εύκαιρο να σπάσει από πλάτανο, πήγα για μία τυπική χαρτογράφηση ελιών. Με είπεν η γιατρίνα: όλα αυτά τα δέντρα ειν’ επιθετικά. Τα δέντρα του τόπου σου ειν’ επιθετικά, κυρίως τα μαυρόπευκα. Ναν μου τα βγάλετε αμέσως, είπα. Δεν βγαίνουν, είπε κείνη. Ούτε κι οι ελαφοκουμαριές μου, ψέλλισα, ούτε κι οι σκιναριές; Δεν ξεριζώνονται από το δέρμα ποτέ τους οι γυναίκες, κύριέ μου, μ’ έκοψε.
Η Περσεφόνη επέστρεψε από τον Άδη. Αυτή είναι η αρχή της άνοιξης – μια κόρη που επιστρέφει στη μάνα της για να χορέψει μαζί της. Επέστρεψε μαζί με τους ποιητές που πάσχουν από έναν κληρονομικό πόνο στα γόνατα. Ένα πεδίο μάχης η ευτυχία. H Περσεφόνη Θεά Σεμνή παντοκράτειρα με το ιερό σώμα – νυμφεύει την άγρια βλάστηση με το δέρμα της καρδιάς μας. Χαίρεται με τους πολύμοχθους συγγραφείς που επιστρέφουν…
Τα λύσαμε όλα και μας απέμεινε ο έρωτας να σκεφτούμε ρε Αννούλα; -Δηλαδή πώς την φαντάζεσαι την αλλαγή σου συνολική ή ατομική; -Και πώς την φαντάζεσαι εσύ την επανάσταση σου και την αλλαγή δηλαδή; Με αγάπες και λουλούδια; -Βασικά ναι. Και κυρίως με πολλά ηλιοτρόπια γιατί δεν μ αρέσουν κι όλα τα φυτά, μόνο τα ηλιοτρόπια και οι κάκτοι. -Όταν θα μας δέρνουν οι μπάτσοι δηλαδή εσύ θα σκέφτεσαι τα…
ΣΙΣΣΥ ΔΟΥΤΣΙΟΥ Ένδοξες μέρες εκδόσεις Κενότητα, Αθήνα 2018, σ. 80. ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα Αφιερωμένο στη γιαγιά και στη μητέρα της συγγραφέως που δημοσιοποιεί την τέταρτη λογοτεχνική της έκθεση με αυτό το βιβλίο. Σεμνή και ταπεινή δεν θα την έλεγες, είναι όμως κυριολεκτική, ειλικρινής, αυθόρμητη κι αυθύπαρκτη ενίοτε, δεν επαφίεται στην επιδοκιμασία μας, δεν αποζητά εναγωνίως τη γνώμη μας, αλλά υπάρχει γράφοντας, ακριβώς όπως θα…
“Σας βαρέθηκα όλους!” Σκέφτηκε αδύναμα αλλά είπε δυνατά, εις επήκοον όλων, ο διάβολος μελαγχολών, αποστρεφόμενος το παρελθόν, γυρίζοντας την πλάτη του στο μέλλον. (Σαν αντι σταση στο αντίπαλο δέος του, τον Άγγελο της Ιστορίας;) Απρόσμενη στάση από κάποιον που έχει κατακτήσει τον ρόλο (πρωταγωνιστικό, βέβαια) να κρύβεται στις λεπτομέρειες. Αντίρροπες δυνάμεις ανιστορικότητας τον κρατούν καθηλωμένον και εκτεθειμένον στα όμματα όλων. Δεν έχει πλέον και πού να εκπέσει. Ούτε προτείνει πειρασμό.…
Το κορίτσι που αγαπώ, Aλείφει μέ άχνη υδραργύρου τό αιδοίο της -απόψε την έχει καλέσει κάποιος τραπεζίτης Τυφλός ἀπό λαγνεία γλείφει το δηλητήριο Πεθαίνει με σπασμούς, Σφίγγοντάς του το κεφάλι ανάμεσα στους μηρούς της. Το κορίτσι μου εισβάλλει στο κοινοβούλιο Ανεβαίνει στο βῆμα, πετά το σουτιεν Πρωθυπουργός και βουλευτές μένουν ενεοί- και τότε, Απ’ τα ωραία στήθη δυό κάννες τους πολυβολούν. Μπόρα ξεσπά Μέσα από τις σταγόνες που σκᾶνε στο…
Και οι άνθρωποι αφέθηκαν στη λάσπη και τα ζώα πετάχτηκαν βίαια στον ουρανό των σφαγείων. Να ήταν κάτι που δεν είχαμε δει; Να ήταν όλοι εκείνοι που πέθαναν μπροστά στον καθρέφτη; Και πώς αναρωτιέσαι δίχως ένα ποτήρι κρασί; Κι όλοι αυτοί οι ποιητές που έγραψαν για το άγνωστο πού είναι τώρα; Κι όλοι εκείνοι που κάποτε μάς φρόντιζαν σαν καλοί ηθοποιοί πού θάφτηκαν; Μιλάμε από μέσα τους ή εκείνοι ξάφνου…
Με κλωστή σε καρούλι από το Βιετνάμ, που ‘ναι φθηνό οπότε και βολικό, θα ράψω για πάντα πολλά-πολλά μάτια. Μαζί και τα δικά μου. Θα τα ράψω γιατί είναι ήδη στραβά, ανάκατα, αλκοολικά, άδικα, εύκολα μεγαλωμένα. Θα αφήσω στην άκρη την ιαπωνική κάμερα που μου έκανε δώρο ο μπαμπάς και δεν θα βγάλω φωτογραφία ξανά παιδί νεκρό, παιδί ντυμένο με αλουμινοκουβέρτα, παιδί να σηκώνει ψηλά τα χέρια. Τέλος η αποτύπωση…
1. ταραταταμ! Όλοι βγάζουν βιβλία, όλοι βραβεύονται κιόλας. Εγώ λέω δεν χρειάζεται δεν είναι απαραίτητο. Ο Μακρής δεν έβγαλε ποτές του βιβλίο και πολύ καλά έπραξε. Καλά, φυσικά, κι’ όσοι έπραξαν τ’ αντίθετο. Για μένα αρκεί να ζεις σαν ποιητής. Να ζεις με την ποίηση. Αυτό. (Αυτό είναι το σημαντικό κι’ αυτό είναι αρκετό). Ο Γκόρπας γράφει κάπου για ένα ντέφι μεταχειρισμένο. Ο Χάκκας, για μια κουδουνίστρα που δεν επιτέλους…
στοιχηματίζω στο τσούρμο που έχει μαζευτεί στην πιλωτή της πολυκατοικίας. στοιχηματίζω στον πιο δυνατό τον πιο καυλιάρη τον πιο φωνακλά: σπάστους ρε παλικάρι, γάμα τους τη μάνα. κι οι άλλοι συνεχίζουν να σπρώχνονται και να ουρλιάζουν σα κτήνη σε κλουβιά. όποιος προλάβει σήμερα να σπάσει την πόρτα του διαμερίσματος, θα είμαι για πάντα δικός του. για μια παντοτινή θέση στην καρδιά μου ρε καριόληδες τους φωνάζω από τον 6ο, και…
Στην δύση που συμβαίνει πίσω απ’ την ταράτσα με την καμινάδα του καυστήρα, στα αστραφτερά τζάμια των θερμοσίφωνων και στην απόληξη του κλιμακοστασίου, στο μηχανοστάσιο του ανελκυστήρα θ’ ανέβω στις κεραίες των τηλεοπτικών δεκτών για να γιορτάσω την ομήγυρη μας στο σκοτάδι των λαμπτήρων του στεγνού φωτός που ρέει άφθονο και η φαινόμενη τροχιά του αστεριού που οδηγούσε τα πόδια – λευκή γραμμή στην άσφαλτο που κράταγαν τα χέρια –…
To Κενό Δίκτυο, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης 2019, παρουσιάζει μια ενδελεχή ανθολόγηση 59 ποιητών από την σύγχρονη Ελλάδα. Όπως συνήθως σε αντίστοιχες απόπειρες είναι αδύνατο η παρούσα συλλογή να καλύψει το εύρος της ποιητικής δημιουργίας στην εποχή μας. Ζητάμε συγνώμη από όσες και όσους έμειναν εκτός αυτής της ανθολόγησης και ειδικά τους νεώτερους ποιητές και ποιήτριες που δυστυχώς δεν έχουν πέσει ακόμα στην αντίληψη μας. Το αρχείο Ποίησης…
Είδα έναν τραβεστί χορευτή, Μάρτη μήνα μέσα σε κίτρινα διάφανα πέπλα να διαγράφει τροχιές μοναχικών πλανητών σε παρακμιακή σκηνή της Χρυσής Πόλης Είδα έναν τραβεστί χορευτή στην Ινδία προσωπογραφία θλιμμένης σελήνης στο νυχτερινό ουρανό να θρυμματίζεται σε άπειρους αστρικούς κόκκους Είδα αόρατα νήματα να τραβούν τo κορμί του πάνω από την τουριστική ατραξιόν των ψαμμιτένιων κάστρων στην άφατη γαλήνη της Ταρ την ώρα που οι καμηλιέρηδες καπνίζαν χόρτο Είδα ένα…
μια μετριότητα ένα σφυροκόπημα στο κεφάλι και μπουμ οι ηλεκτρονικές συνδέσεις του κοινωνικού μου φλοιού μια ιλαροτραγωδία σε τέσσερις πράξεις τα παλιά καλά δράματα του ρομαντισμού οι νέες ευκαιρίες εργασίας η ανεργία του κάστορα τα κομμένα ξύλα στην μηχανή αναπαραγωγής η τεκνοποίηση είναι το λάθος αποτέλεσμα η πράξη που δεν ολοκληρώθηκε ως σεξουαλική τα αδύναμα νεύρα ο Τόμας και οι εμμονές του η εμμονή μου με τα πρόσωπα που αγαπώ…
Έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας είμαστε οι προνομιούχοι του κόσμου οι στυλοβάτες του Δυτικού πολιτισμού με πρόσβαση σε παιδεία, ιατροφαρμκευτική περίθαλψη, δικαίωμα στην εργασία, στέγαση, τροφή για αυτό να μην παραπονιόμαστε τί κλαις; έχουμε όλοι τη ζωή μπροστά μας σκληρή δουλειά σκληρή δουλειά σκληρή δουλειά ίσως δεν προσπαθούμε αρκετά προς τί τόση αχαριστία όταν υπάρχει αριστεία; Έχουμε ολη τη ζωη μπροστά μας να γεννηθούμε σε ένα μπουρδέλο αγνές αμόλυντες…
O μεγαλύτερος φόβος είναι να χάσεις ένα κομμάτι. Όλοι βρίσκουν κάποιον τρόπο. η Μαρία παντρεύτηκε και έκανε παιδιά: πάντα το ‘λεγε. ο Γιάννης ο πάνκης επίσης. ο Νίκος που γύρισε μια ήπειρο δουλεύοντας στις φυτείες: κι αυτός. η Βαγγελίτσα μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη: με σκυλί και αυλή και μελίσσια. ο Μάριος Καλιφόρνια. ο Τάκης στην πρέζα. ο Μητσάκος την έκοψε. η Γιάννα σε νησί: ποτέ δεν το ‘θελε. όλοι άγνωστοι γύρω…
Δεν έχω άλλες ζωές σου λέω. Φεύγω, μέρα με τη μέρα, φεύγει η αστρόσκονη μου. Δεν θα δω όλα όσα ετοιμάζεις, δεν θα ακούσω όλα όσα θα μάθεις, δεν θα νιώσω όσα θα αισθανθείς. Μέρα με τη μέρα, νιώθω τον ουρανό πιο μακρυά μου. Μυρίζω πιο έντονα το χώμα. Δεν έχω άλλες ζωές σου λέω. Ό,τι αγγίζω, το σφίγγω δυνατά, για να το θυμάμαι. Ό,τι αγαπάω πολύ το μυρίζω έντονα,…
Ξυπνάς σε μια πόλη από χαρτόκουτες, η μητέρα σου Ξέχασε το παιδί της μες στην κοιλιά του χρόνου, Εκτός χρόνου, αφηρημένη ως τα έσχατα σημεία, έπλενε Το κορμί σου όταν της ήρθε στο νου η εικόνα χιλίων βρυσών Με νερό να ξεπηδά απ’ το στόμα ισάριθμων πέτρινων λιονταριών Και τότε της γεννήθηκε στον μέγιστο βαθμό η απορία: Κάθε ταξίδι μία εκπλάτυνση της ματαιωμένης στιγμής; Οπλίστηκε με θάρρος και δύναμη,…
χρειάζομαι άγρια ομορφιά άχρονων δευτερολέπτων. κουράστηκα να συναναστρέφομαι με ανασφαλείς πιθήκους. αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να φτάσει τις ταινίες. και οι ταινίες δεν μπορούν να φτάσουν τους οραματισμούς μου. η ποίηση δεν είναι δεσμός, είναι απελευθέρωση. θέλω να καταβροχθήσω το σύμπαν. αυτή η γενιά αποτελείται από θλιβερά μωρά που επαναστατούν με εφήμερες σχέσεις ενάντια στην πλήξη. δεν ανήκω εδώ. κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει κατάματα το κτήνος, κανείς δεν…
Μη γράφετε ποιήματα για την επικαιρότητα παράδειγμα: κανείς μη γράψει για τους πρόσφυγες που πνίγονται στους πόντους για τα πυρά που αντιστρέφουν την ιστορία κανείς μη γράψει για τα ανήλικα που χάνουν τις μανάδες τους στα σύνορα για το χαρτί που χωρίζει το χώμα απ’ το αστέρι μη γράψετε γι’ αυτή την τραβεστί που την ξέγραψε η μάνα της και δεν είχε όταν αρρώστησε η μάνα της ποιον για να…
Οι μορφές φτιαγμένες από το σύγχρονο άνθρωπο. Τα πρωινά προσφέρουν αδιανόητες στιγμές σε κάθε άτομο ξεχωριστά αλλού είναι ο πανσεξουαλικός ήλιος αλλού κάτι τρεμάμενες χιονοστιβάδες το χώμα αλλάζει μοναχό του από τη Δημοκρατία και από τους αγώνες η Αναρχία μονάχα θα απελευθερώσει τη γη από τα χρόνια της πανούκλας. Επιθύμησαν οι φυλακές τον άνθρωπο που θα τις ξεριζώσει αλλού τα αδέρφια αρνήθηκαν οποιοδήποτε πεδίο μάχης για χάρη των αιώνιων ποιητών…
Συμπτωματολογία του δικού μου έρωτα. Κοίταξε απλά έτυχε να είσαι εσύ απλά ταιριάζεις τόσο στα μέτρα μου το χρώμα του δερματός σου και η υφή του η φωνή σου και αυτό το βλέμμα που με ειρωνεύεται λατρεύω την ειρωνία πραγματικά με αφοπλίζει ξέρεις τι με καυλώνει έτυχε να είσαι εσύ και έχω πλέξει μια εμμονή στα μέτρα σου έλα να στη φορέσω με όλες τις καταστροφές κεντημένες απάνω με όλα…
Από τότε που διορίστηκα ταξιθέτρια του χάους δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ καθόλου με την ποίηση. Εσείς όμως, οι νεο-μυημένοι στη γραφή και εσείς οι ακούραστοι διώκτες της σιωπής είναι καιρός, νομίζω, να γράψετε τα αδιάβαστα ποιήματα. Δεν θα τα τραγουδήσουν οι γενιές που δεν θα ’ρθουν θα παραμείνουν σε βιβλία κλειστά όταν οι σαβάνες θα πολιορκούν τα τσιμέντα. Στο ενδεχόμενο ενός οριστικού τέλους να γίνετε οι πιο μάταιοι προφήτες…
Κι ήταν τυχερός έτσι που πέρασε τα σύνορα χωρίς μια σφαίρα για ενθύμιο στο πόδι. Παλιά μετρούσαν πέσος, τώρα 8 δολλάρια την ημέρα. Στην Ενσενάδα κουβαλούσαν τους εργάτες πεσμένους μέσα στις καρότσες, μοιάζαν από ψηλά λαμπάδες ανάμεσα σε τσιμέντα και μπάζα και πλαστικά. Στον γεωκτήμονα τον πήγε ένας κοντός μαυριδερός για 20 δολλάρια, σύνολο 2,5 μεροκάματα δηλαδή υπό τον ήλιο. Ήταν καλός του λέγαν ο γαιοκτήμονας, τα στάχυα γυάλιζαν πάνω…
Τυλίγεις τα πλευρά μου με γάζες — πειραματίζεσαι με τη λέξη «τρυφερότητα» αφότου τα χέρια σου μελάνιασαν τόσο τον λαιμό μου που δεν μπορώ να μιλήσω. Καθώς ο χειμωνιάτικος ήλιος αλληθωρίζει προς το λουλούδι της ερήμου, που πεθαίνει σε μια φθαρμένη τερακότα μακριά απ’ το σπίτι του, οι άντρες μού λένε να ‘μαι ειλικρινής για τον ρόλο που έπαιξα στο «περιστατικό»: Οκ, ναι, έπρεπε να κάτσω στ’ αυγά μου όταν…
[κανένα εύρος δεν μπορεί να διανυθεί χωρίς αντανάκλαση] Κι όταν εκείνο το τερατάκι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου Σου προκαλούσε τρόμο κι εσύ σχημάτιζες σε σχήμα οβάλ Μια κραυγή stop Σχισμή που λέγεται στόμα σε πρόσωπο –αραιωμένα τα δύο οστέινα που Που λέγονται δόντια Όλη η υπόλοιπη ήσουν τσιμεντωμένη με θέληση Ποτέ δεν κατάλαβες πως η σύνθεση απαιτεί Απόσχιση Μετατόπιση και Διαχωρισμό του χώρου σε πολλά τμήματα Έτσι που κυλινδρικά…
Η τέχνη σε ηρεμεί. Όχι. Η τέχνη σε ξυπνάει. Ούτε. Η τέχνη σε σπρώχνει. Οκ. Η τέχνη σε ξεγεννάει. Ναι. Ναι! Η τέχνη σε ξεγεννάει. Κι είναι το μεγαλύτερο έργο τέχνης. Είσαι. Ναι. Είσαι το μεγαλύτερο έργο τέχνης πάνω στη γη. Είναι. Είσαι. Είμαι. Το μυαλό δηλαδή είναι. Το ανθρώπινο, ντε! Αυτό, το ικανό για το πιο αποτρόπαιο έγκλημα. Αυτό το ίδιο ζει μέσα στο σώμα μου, στο σώμα σου,…
το πρωινό ξύπνημα με αποσπά ο θόρυβος των γειτόνων με αποσπά η ανάγκη για φαγητό με αποσπά η επικοινωνία με τους ανθρώπους μου με αποσπά ο λογαριασμός της δεη με αποσπά φυσικές λειτουργίες όπως η αφόδευση και η ούρηση με αποσπούν το νερό που αργεί να ζεσταθεί για τον καφέ με αποσπά ο αναπτήρας που τα ‘φτυσε με αποσπά το κομμένο ίντερνετ με αποσπά οι πολιτικές κουβέντες με αποσπούν οι…
Τη μέρα που τελικά δεν έκλαψα πήρα ταξί με τα τελευταία ψιλά κι από την εποχή που σου ζύγιζα το σνιφ πεντεμιση ευρώ διαδρομή μετά εμείς καθόμαστε σε κύκλο στη πλατεία κι απέναντι οι καλλιτέχνες φοράνε λευκές καρέκλες στα μαλλιά όπως τα φέρετρα των ανυμφευτων βάζουν τη ζωή σταυροποδι Ε9 και τσάμπα κόκκινο κρασί και τ’ αξηλωτα τούβλα που πατάνε τα δηλωμένα εισοδήματα του τώρα γιατί αν το καλοσκεφτεις κι…
Εμπόλεμοι απόλεμοι και τρεις ντουζίνες σπέρμα στα άρματα μας χτίσανε και σπάσανε τα φρένα παπούτσια δεν μας δώσανε ούτε και λίγες σφαίρες στο μέτωπο μας στείλανε να σχίζουμε παντιέρες Εμπόλεμοι απόλεμοι κι η ζεστή να μας θλίβει τα μάτια μας ξερίζωσαν τα γιάτρεψαν με ξύδι μας τάξανε παράσημα μας χρέωσαν θυσίες την πείνα μας ξεγέλασαν μ’ ανόσιες θητείες Εμπόλεμοι απόλεμοι με τρεις ντουζίνες ψέμα στα άρματα μας ξέχασαν βουλιάζουμε στο…