Τοπικότητα, Κοινωνικοί Αγώνες και το Ελευθεριακό Πρόταγμα Σήμερα

ΤΟΠΙΚΟΤΗΤΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΣΗΜΕΡΑ

Το σαββατοκύριακο 23-24 Οκτώβρη, έγινε στην Νομική σχολή της Αθήνας το ευτοπικό διήμερο, το οποίο διοργανώθηκε από το περιοδικό Ευτοπία και την ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών. Την πρώτη μέρα, εισηγητής ήταν ο ιταλός σύντροφος Αντρέα Πάπι. Εδώ παραθέτουμε την εισήγηση της ομάδας ελευθεριακών κομμουνιστών για τη δεύτερη συζήτηση με τίτλο “Τοπικότητα, Κοινωνικοί Αγώνες και το Ελευθεριακό Πρόταγμα Σήμερα”.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Αμηχανία.
Αυτή είναι η λέξη που καλύτερα από κάθε άλλη χαρακτηρίζει την κατάσταση των απελευθερωτικών, επαναστατικών ρευμάτων στις σημερινές συνθήκες. Στις συνθήκες της αποτυχίας κράτους και κεφαλαίου όχι μόνο να ικανοποιήσουν τις ψευδαισθήσεις
της αέναης «ανάπτυξης» που καλλιέργησαν, αλλά και να συντηρήσουν τη απαραίτητη ευμάρεια που νοηματοδοτούσε την ανοχή των καταπιεσμένων απέναντί τους. Τα τριάντα αργύρια της κοινωνικής συναίνεσης αποδειχτήκαν κάλπικα.
«Ώρα να σπάσει αυτή η συναίνεση» είναι το αυθόρμητο συμπέρασμα. Πέρασε όμως τόσος καιρός που όλοι μας, ζήσαμε υπό το θέαμα του καπιταλιστικού αυτοθαυμασμού, (παλεύοντας να ανοίξουμε μικρές τρύπες που ελπίζαμε να γίνουν ρήγματα στο φράγμα) που για να λέμε την αλήθεια, δεν το πολυπιστεύαμε ότι θα δικαιωθούμε. Ότι δηλαδή θα βρεθεί μια κοινωνία , να την
χτυπούν από παντού, με τη συναίνεση στο χέρι, χωρίς καμιά ασφάλεια ή βεβαιότητα.

Κι επειδή δεν το πολυπιστεύαμε, δεν προετοιμαστήκαμε.

Στεκόμαστε σήμερα αμήχανοι στο πως αυτή η συναίνεση θα σπάσει -στην έκταση που της αρμόζει- και ακόμα πιο αμήχανοι για το τι θα γίνει μετά.

Κι αυτό το «μετά» αποδεικνύεται, τόσο πιο απαραίτητο να προταχθεί, όσο πλησιάζει στο «τώρα».

Για το κάθε θύμα κράτους και κεφαλαίου, η πιθανότητα να πρέπει να ζυγίσει τις συνέπειες μια ολικής ρήξης με αυτές μιας νέας, ολικής υποταγής του, γίνεται όλο και πιο ορατή.
Δεν είμαστε αυτοί που περιμέναμε καρτερικά την θανάσιμη κρίση του καπιταλισμού, δεν ξέρουμε αν αυτή η κρίση είναι θανάσιμη ούτε αν τελικά υπάρχουν θανάσιμες κρίσεις.

Αυτό που ξέρουμε είναι πως αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση που εκτός από το μέλλον, μας έρχεται και από το παρελθόν.

Το παρελθόν των επαναστατών που πρέπει να αποφασίσουν τι επανάσταση θέλουν, πώς να την κάνουν και πόσο μακριά θέλουν να φτάσει.
Λίγα χρονιά πριν μια τέτοια προοπτική σκέψη αν δεν ήταν ιδεολογική άσκηση επί χάρτου, εκλαμβάνονταν σαν αφόρητος ρομαντισμός. Σήμερα είναι ανάγκη.

Τα πράγματα σοβαρεύουν, ότι γύρω μας δεν άλλαξε θα αλλάξει σύντομα. Γιατί ακόμα και αν αυτή κρίση αποδειχτεί κάτι πρόσκαιρο, ένα ακόμα καπρίτσιο ενός αποχαλινωμένου συστήματος που ζορίζεται για να δυναμώσει, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι «να παίξουμε το χαρτί μας». Σε τελική ανάλυση θα ήταν άδικο να περιμένουμε μεγαλύτερη επιείκεια και κατανόηση από τις επόμενες γενιές επαναστατών από αυτή που δείξαμε εμείς στις προηγούμενες….

διάβασε ολόκληρη την εισήγηση εδώ:
http://eleftheriakoi.blogspot.com/2010/10/blog-post_30.html#more