Kείμενα και Εικόνες από την Νέα "Ισπανική Επανάσταση"

Προσπαθώντας να καταλάβουμε τί ακριβώς συμβαίνει στην Ισπανία και καθώς λαμβάνουμε ενθουσιώδη μυνήματα από φίλους αναρχικούς από την Βαρκελώνη και την Μαδρίτη για ένα κίνημα που απλώνεται σε όλη την χώρα και κάνει σταθερά βήματα προς μια ριζοσπαστική κατανόηση των προβλημάτων και προς την έκφραση απαντήσεων πέρα από τους ρεφορμιστικούς αυτοπεριορισμούς του, αναπαράγουμε εδώ εικόνες και κείμενα (χωρίς να ταυτιζόμαστε με το πολιτικό περεχόμενο) εκφράζοντας την αλληλεγγύη μας και βολιδοσκοπώντας χρίσιμες πρακτικές και μηνύματα για τους ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο
Κενό Δίκτυο

Αυτό που ακολουθεί είναι ένα κείμενο του Emmanuel Rodríguez και Tomás Herreros από την ισπανική κολλεκτίβα Universidad Nómada.

Στις 15 του Μάη 2011, περίπου 150.000 άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους σε 60 ισπανικές πόλεις με το αίτημα «Αληθινή Δημοκρατία Τώρα», διαδηλώνοντας με το σύνθημα «Δεν είμαστε εμπορεύματα στα χέρια των τραπεζιτών και των πολιτικών». Η διαδήλωση διοργανώθηκε ηλεκτρονικά μέσω κοινωνικών δικτύων, χωρίς τη συμμετοχή μεγάλων συνδικάτων ή πολιτικών κομμάτων. Στο τέλος της πορείας κάποιοι αποφάσισαν να μείνουν το βράδυ στην Plaza del Sol της Μαδρίτης. Εκδιώχθηκαν βίαια από την αστυνομία τις πρώτες πρωινές ώρες. Το γεγονός αυτό προκάλεσε ένα γενικό κάλεσμα για την κατάληψη τοπικών πλατειών-κάτι που και σύντομα έγινε- σε όλη την Ισπανία. Όσο γράφουμε, 65 δημόσιες πλατείες σε όλη την Ισπανία είναι κατειλημμένες, με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας να λαμβάνουν χώρα σε Ισπανικές Πρεσβείεςαπό το Μπουένος Άιρες, τη Βιέννη, μέχρι το Λονδίνο. Ίσως να μην έχετε διαβάσει γι ‘αυτά στον τοπικό σας Τύπο, αλλά σίγουρα συμβαίνουν. Δοκιμάστε # spanishrevolution, # yeswecamp, # nonosvamos ή # acampadasol στο Twitter και δείτε μόνοι σας. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα κείμενο του EmmanuelRodríguez και TomásHerrerosαπό την ισπανική κολλεκτίβα Universidad Nómada.

ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΝΟΗΤΕ
15 Μαΐου, Από την Αγανάκτηση στην Ελπίδα

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Κυριακή 15 Μαΐου του 2011 ήρθε για να σημάνει ένα σημείο καμπής: από το διαδίκτυο στο δρόμο, από τις συζητήσεις στο τραπέζι της κουζίνας στις μαζικές κινητοποιήσεις, αλλά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, από την οργή στην ελπίδα. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, οι απλοί πολίτες, ανταποκρινόμενοι στην έκκληση που ξεκίνησε και εξαπλώθηκε στο διαδίκτυο, έχουν καταλάβει τους δρόμους με ένα σαφές και ελπιδοφόρο αίτημα: μια πραγματική δημοκρατία, μια δημοκρατία που να μην είναι πλέον προσαρμοσμένη στην απληστία των λίγων, αλλά στις ανάγκες του λαού. Το κίνημα κατηγορηματικά καταγγέλει την πολιτική τάξη που από την αρχή της κρίσης έχει κυβερνήσει τη χώρα στρεφόμενη μακριά από το λαό, υπακούοντας στις επιταγές αυτών που κατ ‘ευφημισμό αποκαλούνται «αγορές».
Πρέπει να περιμένουμε τις επόμενες εβδομάδες και μήνες για να δούμε τον τρόπο με τον οποίο το αίτημα για πραγματική δημοκρατία σχηματίζεται και αναπτύσσεται. Τα πάντα όμως δείχνουν ότι το κίνημα θα ενισχυθεί ακόμη περισσότερο. Η σαφέστερη ένδειξη της μελλοντικής δύναμής του κινήματος προέρχεται από την κατάληψη των δημοσίων πλατειών και την αυτοσχέδια κατασκήνωση που έχουν εμφανιστεί σχεδόν σε κάθε μεγάλη ισπανική πόλη και την πόλη. Σήμερα – τέσσερις ημέρες μετά την πρώτη πορεία – νέα κοινωνικά δίκτυα δημιουργούνται, υποστηρίζοντας το κίνημα, μια εικονική υποστήριξη που ενισχύεται από την απήχηση του στους δρόμους και τις πλατείες. Παρ’ ότι είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς την πορεία που θα λάβει η κατάσταση, είναι ήδη δυνατό να προωθήσουμε κάποια ερωτήματα τα οποία το κίνημα έχει θέσει επί τάπητος.

Πρώτον, οι επικρίσεις που διατυπώθηκαν από το κίνημα της 15ης Μαΐου, είναι καίριες. Ένα ολοένα και περισσότερο αυξανόμενο τμήμα του πληθυσμού, είναι εξοργισμένο από την κοινοβουλευτική πολιτική όπως την ξέρουμε, όπως την εφαρμόζουν τα πολιτικά κόμματα σήμερα – επιβάλλοντας στα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα να πληρώσουν για την κρίση. Κατά τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες μιας αυξανόμενης αίσθησης δυσπιστίας για τον τρόπο με τον οποίο οι μεγάλες τράπεζες έλαβαν εκατομμύρια για τη διάσωσή τους, ενώ οι περικοπές στις κοινωνικές παροχές, οι βίαιες επιθέσεις σε βασικά δικαιώματα και οι μυστικές ιδιωτικοποιήσεις, καταβρόχθισαν το ήδη αποστεωμένο ισπανικό κράτος πρόνοιας. Σήμερα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτές οι πολιτικές αποτελούν ένα κίνδυνο για το παρόν μας και το άμεσο μέλλον μας. Η οργή αυτή γίνεται ακόμη πιο σαφής όταν έρχεται αντιμέτωπη με τη δειλία των πολιτικών που αδυνατούν να θέσουν ένα τέλος στην κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κόσμου. Πού πήγαν όλες οι υποσχέσεις που δόθηκαν για έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο στην αρχή της κρίσης; Τι απέγινε η ιδέα της κατάργησης των φορολογικών παραδείσων; Τι απέγινε η διακήρυξη ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα τεθεί υπό έλεγχο; Ποια τα σχέδια στη φορολογία της κερδοσκοπίας και στην υπόσχεση ανάσχεσης των φορολογικών ελαφρύνσεων για τα υψηλότερα εισοδήματα;

Δεύτερον, το κίνημα της 15ης Μάη είναι κάτι περισσότερο από μια προειδοποίηση προς τη λεγόμενη Αριστερά. Είναι δυνατόν (στην πραγματικότητα είναι αρκετά πιθανό) ότι στις 22 Μαΐου, όταν οι τοπικές και περιφερειακές εκλογές λάβουν χώρα στην Ισπανία, η αριστερά θα υποστεί μια καταστροφική ήττα. Αν αυτό συμβεί, μπορεί κανείς εύκολα να προβλέψει το αποτέλεσμα των γενικών εκλογών. Αυτό που μπορεί να ειπωθεί σήμερα χωρίς δισταγμό είναι ότι η θεσμική αριστερά (κόμματα και μεγάλα συνδικάτα) είναι ο στόχος μιας γενικευμένης πολιτικής δυσαρέσκειας λόγω της μεγάλης τους αδυναμίας να καταλήξουν σε καινοτόμες λύσεις για αυτή την κρίση. Εδώ βρίσκεται και η διττή εξήγηση της προβλεπόμενης εκλογικής της ήττας. Από τη μία πλευρά, οι πολιτικές της αδυνατούν να εξέλθουν από έναν μεροληπτικό τρόπο ανάγνωσης της κρίσης, που μέχρι σήμερα, αναγνωρίζει ότι το πρόβλημα έγκειται στην έλλειψη πόρων από πλευράς μας. Να το πούμε δυνατά και καθαρά: δεν υπάρχει ένα τέτοιο πρόβλημα, δεν υπάρχει έλλειψη πόρων, το πραγματικό πρόβλημα είναι ο εξαιρετικά άνισος τρόπος με τον οποίο διανέμεται ο πλούτος, και η οικονομική «πειθαρχία» κάνει αυτό το πρόβλημα ακόμη πιο οξύ κάθε μέρα που περνάει. Πού να είναι άραγε τα απεριόριστα οφέλη της φούσκας ακινήτων σήμερα; Που είναι οι αποδόσεις γελοίων έργων, όπως των αεροδρομίων της Castellón ή του Lleida, για να αναφέρουμε μόνο μερικά; Ποιος ωφελείται από το γιγαντιαίο βουνό του χρέους ακρωτηριάζοντας τόσες πολλές οικογένειες και άτομα; Η θεσμική αριστερά στάθηκε ανίκανη να βρεθεί στο πλευρό και να συνεργαστεί με την πλειάδα των αναδυόμενων κοινωνικών κινημάτων που ζητούν ελευθερία και δημοκρατία. Ποιος μπορεί να συγχωρήσει τα λόγια του Θαπατέρο, όταν η πρόταση dación de pago απορρίφθηκε από το κοινοβούλιο με το σκεπτικό ότι θα μπορούσε να «θέσει σε κίνδυνο τη φερεγγυότητα του ισπανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος»; Σε ποιόν απευθυνότανε με αυτές τις λέξεις; Στα εκατομμύρια των ανθρώπων που είναι υποδουλωμένοι από τις υποθήκες ή τα συμφέροντα των μεγάλων τραπεζών; Και τι να πει κανείς για τον άτιμό τους νόμο για την πνευματική ιδιοκτησία, το περίφημο Ley Sinde; Στεκόταν στο πλευρό εκείνων που έχουν δώσει σχήμα στο διαδίκτυο ή με εκείνους που σχεδιάζουν να βγάλουν χρήματα από αυτό, λες και ο πολιτισμός να είναι ένα ακόμα εμπόρευμα; Αν η θεσμική αριστερά εξακολουθεί να αγνοεί τα κοινωνικά κινήματα, εάν αρνηθεί να ξεφύγει από ένα σενάριο γραμμένο από την χρηματοπιστωτική και οικονομική ελίτ και αποτυγχάνει να εξέλθει με ένα σχέδιο Β που θα μπορούσε να μας οδηγήσει έξω από την κρίση, θα μείνει στην αντιπολίτευση για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν υπάρχει χρόνος για περισσότερες αναβολές: είτε θα αλλάξει είτε θα χάσει οποιαδήποτε κοινωνική νομιμοποίηση φέρει για να αντιπροσωπεύει τις αξίες που ισχυρίζεται ότι υποστηρίζει. Τρίτον, το κίνημα 15η Μαΐου αποκαλύπτει ότι – σε αντίθεση με την παθητικότητα που τους καταλογίζουν πολλοί αναλυτές- οι πολίτες κατόρθωσαν να αυτό-οργανωθούν στη μέση μιας βαθιάς κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης και θεσμικής εγκατάλειψης. Οι νέες γενιές έχουν μάθει να διαμορφώνουν το διαδίκτυο, δημιουργώντας νέους τρόπους συναναστροφής, χωρίς την προσφυγή σε ιδεολογικές κοινοτοπίες, οπλισμένοι με έναν έξυπνο ρεαλισμό, ξεφεύγοντας από προ-σχεδιασμένες πολιτικές κατηγορίες και γραφειοκρατικές δομές. Είμαστε μάρτυρες της εμφάνισης νέων «μειονοτήτων πλειοψηφίας» που απαιτούν δημοκρατία, αντιμετωπίζοντας τον πόλεμο που θέλει «όλους εναντίον όλων» και την ανόητη εξατομίκευση που προωθείται από το νεοφιλελευθερισμό, «μειονοτήτων πλειοψηφίας» που απαιτούν κοινωνικά δικαιώματα ενάντια στη λογική της ιδιωτικοποίησης και των περικοπών που επιβάλλονται από την οικονομική εξουσία. Είναι πολύ πιθανό ότι στην παρούσα συγκυρία παλαιοί πολιτικοί στόχοι θα έχουν μικρή σημασία ή θα είναι άχρηστοι. Ελπίζοντας είτε σε μια αδύνατή επιστροφή στο κοινωνικό κράτος ,είτε στοχεύοντας στην πλήρη απασχόληση – όπως όλο το φάσμα της ισπανικής κοινοβουλευτικής αριστεράς φαίνεται να κάνει – είναι στόχοι δίχως νόημα. Η επανεφεύρεση της δημοκρατίας απαιτεί, το λιγότερο την υπόδειξη νέων τρόπων διανομής πλούτου, επισημαίνοντας νέους τρόπους διανομής του πλούτου, δικαιώματα του πολίτη για όλους, ανεξάρτητα από το πού γεννήθηκαν (αίτημα σε συμφωνία με αυτές τις παγκοσμιοποιημένες εποχές), την υπεράσπιση των κοινών αγαθών (περιβαλλοντικών πόρων, της γνώσης, της εκπαίδευσης, του διαδικτύου και της υγείας), καθώς και διάφορες μορφές αυτοδιοίκησης που μπορούν να προσπεράσουν τη διαφθορά των υπάρχοντων τρόπων διακυβέρνησης.

Τέλος, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι το Κίνημα 15ης Μαΐου συνδέεται με ένα ευρύτερο ρεύμα Ευρωπαϊκών διαμαρτυριών που προκλήθηκε ως αντίδραση στα λεγόμενα «μέτρα λιτότητας». Οι διαδηλώσεις αυτές ταρακουνούν την έρημο του πραγματικού, αφήνοντας πίσω την εικόνα μιας άμορφης και σιωπηλής μάζας των ευρωπαίων πολιτών που ταιριάζει τόσο στα συμφέροντα των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αναφερόμαστε σε καμπάνιες όπως η βρετανική UKUncut εναντίον της πολιτικής του Cameron, στις μαζικές κινητοποιήσεις του Geraçao ένα Rasca στην Πορτογαλία, ή ακόμη και αυτό που συνέβη στην Ισλανδία όταν ο λαός αποφάσισε να μην διασώσει τους τραπεζίτες. Και, φυσικά, έμπνευση βρίσκεται πάνω απ ‘όλα στην αραβική εξέγερση, τις δημοκρατικές επαναστάσεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία που κατάφεραν να νικήσουν τους διεφθαρμένους ηγέτες τους.

Περιττό να πούμε ότι δεν έχουμε καμία ιδέα για το ποια θα είναι η τελική τύχη του κινήματος της 15ης Μαΐου. Αλλά σε αυτό το στάδιο μπορούμε να δηλώσουμε με σιγουριά ότι έχουμε τουλάχιστον δύο διαφορετικές διαδρομές για να βγούμε από την κρίση: την εφαρμογή ακόμη περισσότερων περικοπών ή την κατασκευή μιας πραγματικής δημοκρατίας. Γνωρίζουμε τι έχει παραδώσει μέχρι σήμερα η πρώτη: δεν έχει μόνο αποτύχει στο να δημιουργήσει κάποιου είδους οικονομικής «ομαλότητας», τουναντίον έχει δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα όπου «κάθε άνθρωπος είναι για τον εαυτό του», έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων. Η δεύτερη διαδρομή υπόσχεται μια απόλυτη και ουσιαστική δημοκρατία. Μπορούμε να πούμε ότι αυτό έχει μόλις ξεκινήσει και ότι μόλις έχει αρχίσει να καθορίζει την πορεία του. Για εμάς η επιλογή είναι σαφής, αυτό είναι το μονοπάτι που θέλουμε να ακολουθήσουμε.

Tomás Herreros και Emmanuel Rodríguez (Universidad Nómada)

(Μετάφραση στα ελληνικά από την αγγλική μετάφραση του ισπανικού κειμένου, από τους Γ.Μ. και Π.Κ.)

Πώς γεννήθηκε και τι είναι η “spanish revolution”;

Τι είναι αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ισπανία και τι έβγαλε όλον αυτόν τον κόσμο στους δρόμους; Ο Javier Peña, δημοσιογράφος και διευθυντης ιστοσελίδας που παρέχει πληροφορίες και συμβουλές σε άνεργους Ισπανούς εξηγεί στην iefimerida πώς δημιουργήθηκε αυτό το κύμα αγανάκτησης που σαρώνει την Ισπανία και εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη…

“Μπορεί πολλοί να έχουν εκπλαγεί που στους κύκλους των νέων, και των όχι και τόσο νέων, έχει ξεσπάσει ένα κίνημα αγανάκτησης ενάντια στην οικονομική και πολιτική κρίση που ζει η Ισπανία. Είναι όμως παράξενο το γεγονός ότι ακόμα και οι μεγαλύτεροι επικριτές της «ισπανικής επανάστασης» συμφωνούν ότι υπάρχουν λόγοι για να βγει κανείς στο δρόμο.

Τα όσα έχουν προηγηθεί της εξέγερσης είναι αρκετά ξεκάθαρα. Έχουμε σχεδόν 5 εκατομμύρια άνεργους, το 21% όσων θέλουν να εργαστούν. Ανάμεσα στους νέους, αυτό το ποσοστό ανεβαίνει στο 43%. Μιλάμε για νέους που δεν έχουν παρόν, και που το μέλλον τους είναι πολύ αμφίβολο. Εν τω μεταξύ, οι μεγαλύτεροι δεν μπορούν να πληρώσουν τις υποθήκες τους, και 1,5 εκατομμύριο οικογένειες δεν έχουν εισόδημα, δεν έχουν να φάνε, κ.λπ.

Παράλληλα, έχουμε μια κυβέρνηση υποτιθέμενων σοσιαλιστών, η οποία μέσα στην τελευταία χρονιά αποφάσισε μεγάλες περικοπές, υπαγορευμένες από τα διεθνή οικονομικά κέντρα. Και απέναντί της βρίσκουμε μια αντιπολίτευση, την οποία εκπροσωπεί το Λαϊκό Κόμμα (Partido Popular), οι συντηρητικοί, που περιορίζονται στο να σκέφτονται, τρίβοντας τα χέρια τους, την κατάσταση που θα τους επιτρέψει να κερδίσουν τις γενικές εκλογές του Μαρτίου του 2012 και να γίνουν κυβέρνηση. Εν ολίγοις, όλοι αυτοί ασχολούνται περισσότερο με το να αλληλοκατηγορούνται και να κριτικάρουν ο ένας τον άλλο, παρά με το να λύσουν τα προβλήματα των πολιτών.

Δεν λείπουν και οι περιπτώσεις, στην τοπική αυτοδιοίκηση και τις περιφερειακές διοικήσεις, όπου ένα μέρος των πολιτικών πλούτισαν από τις θέσεις εξουσίας που κατέχουν, χωρίς τα κόμματα στα οποία ανήκουν να έχουν δώσει γι’ αυτό μια ξεκάθαρη και πειστική απάντηση.

Στο ύψος των περιστάσεων δεν έχουν σταθεί ούτε τα σωματεία, τα οποία κατά μεγάλο μέρος χρηματοδοτούνται από το κράτος, και τα οποία έχουν κρατήσει μια στάση αρκετά ήπια, σε σχέση με τα όσα συμβαίνουν. Τα μέσα ενημέρωσης, εν τω μεταξύ, είναι στην υπηρεσία του ενός ή του άλλου κόμματος.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι οι δημοσκοπήσεις εδώ και δύο χρόνια επιβεβαιώνουν πως η πολιτική κατάσταση είναι το τρίτο μεγαλύτερο πρόβλημα που απασχολεί τους Ισπανούς, μετά την ανεργία και την οικονομική κρίση.

Μπροστά σε όλα αυτά, η ισπανική κοινωνία φαινόταν να κοιμάται, και να ασχολείται περισσότερο με τους θριάμβους της εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ, ή του Ραφαέλ Ναδάλ στο τένις. Όλος ο κόσμος φαινόταν να αποδέχεται με παραίτηση όλα όσα συνέβαιναν και κάποιοι περίμεναν τις εκλογές για να αλλάξει κάτι.

Τους τελευταίους μήνες, πολλές συλλογικότητες προσπαθούσαν να εκφράσουν τη δυσφορία που αισθάνονται πολλά τμήματα του πληθυσμού, φυτεύοντας τον σπόρο στα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, κατά κύριο λόγο τα social media στο ίντερνετ.

Έτσι φτάσαμε στην προηγούμενη Κυριακή, 15 Μαΐου. Ενώ ασχολούνταν με την προεκλογική εκστρατεία για τις δημοτικές και τις περιφερειακές εκλογές, διάφορες οργανώσεις ενώθηκαν κάτω από μια πλατφόρμα με την ονομασία «Αληθινή Δημοκρατία», που καλούσε σε διαδηλώσεις σε 53 ισπανικές πόλεις, απαιτώντας να είναι η πολιτική στην υπηρεσία του πολίτη και όχι στην υπηρεσία των οικονομικών δυνάμεων. Δημοσίευσαν έναν μεγάλο μανιφέστο στο οποίο δήλωναν:

«Εμείς οι άνεργοι, οι χαμηλόμισθοι, οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, οι πρεκάριοι, οι νέοι… θέλουμε αλλαγή και ένα αξιοπρεπές μέλλον. Κουραστήκαμε από τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, κουραστήκαμε να είμαστε άνεργοι, να μας ανεβάζουν τις υποθήκες ή να μας παίρνουν τα σπίτια οι τράπεζες που προκάλεσαν την κρίση, να μας επιβάλουν νόμους που περιορίζουν την ελευθερία μας προς όφελος των δυνατών. Κατηγορούμε τις πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις για την επισφαλή κατάστασή μας και απαιτούμε αλλαγή».

Παρόλο που τα μέσα ενημέρωσης απλώς ανακοίνωσαν την έκκληση, οι διαδηλώσεις είχαν μεγάλη επιτυχία. Χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν, για να δείξουν την αγανάκτησή τους. Ακόμα και αφού έγιναν, η δημόσια τηλεόραση αφιέρωσε μόλις 20 δευτερόλεπτα στο ρεπορτάζ για τις διαδηλώσεις.

Αυτό που συνέβη όμως, είναι ότι μια ομάδα διαδηλωτών στη Μαδρίτη αποφάσισε να κατασκηνώσει στην Puerta del Sol, την πιο εμβληματική πλατεία της ισπανικής πρωτεύουσας και να μείνει εκεί μέχρι τις εκλογές της Κυριακής. Ίσως να μην είχε γίνει κάτι παραπάνω από αυτή την πράξη διαμαρτυρίας, αν η αστυνομία δεν είχε λάβει την εντολή να τους απομακρύνει τα ξημερώματα της Δευτέρας προς την Τρίτη. Αυτή ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει για χιλιάδες πολίτες.

Η απάντηση στην απομάκρυνση των διαδηλωτών με τη βία ήταν το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι ήρθαν την Τρίτη, στις 8 το βράδυ, στην Puerta del Sol, αψηφώντας την απαγόρευση των αρχών. Κι από τότε, το κίνημα μεγάλωσε πολύ. Οι τρεις χιλιάδες άνθρωποι που ήρθαν την Τρίτη έγιναν πάνω από 10 χιλιάδες την Τετάρτη, το πνεύμα της Puerta del Sol εξαπλώθηκε σε άλλες 53 πόλεις, μεταξύ των οποίων και η Βαρκελώνη, όπου εκατοντάδες νέοι κατασκήνωσαν στην Plaza de Catalunya.

Όλες οι διαδηλώσεις ήταν ειρηνικές, παρόλο που υπήρξαν μερικά μικρά επεισόδια την πρώτη ημέρα. Έπειτα όμως οι επικεφαλής κατάφεραν να διατηρήσουν την τάξη. Στην Puerta del Sol στήθηκε μια μικρή πολιτεία, με χρεώσεις για διάφορες δραστηριότητες, άλλες για την τροφοδοσία, άλλες για την ασφάλεια, άλλες για να εξετάσουν τα νομικά θέματα. Όλα αυτά αποκορυφώνονται στις ημερήσιες συνελεύσεις όπου συζητιούνται οι δραστηριότητες και οι προτάσεις που μπορούν να γίνουν στους πολιτικούς. Δεν υπάρχουν ηγέτες, το κίνημα βασίζεται απόλυτα στις συνελεύσεις, με περίπου 40 εκπροσώπους που εναλλάσσονται.

Το κίνημα απέκτησε τόση δύναμη που ουσιαστικά επισκίασε την προεκλογική εκστρατεία. Τα πολιτικά κόμματα αναγκάστηκαν να πάρουν θέση και το έκαναν με περίεργο τρόπο. Τα κόμματα της αριστεράς προσπάθησαν να εμφανιστούν ως σύμμαχοι των διαδηλωτών, χωρίς να αναγνωρίζουν ότι η διαμαρτυρία στρέφεται και εναντίον τους. Από τη μεριά του, το συντηρητικό κόμμα ανησυχεί για τα «μαύρα χέρια» που μπορεί να κρύβονται πίσω από την πρωτοβουλία.

Αυτό αντικατοπτρίζεται στα συντηρητικά μέσα ενημέρωσης, που απορρίπτουν τους διαδηλωτές ως «αντιεξουσιαστές» και ακροαριστερούς, ενώ κάποια έφτασαν να πουν ακόμα και ότι «πολλοί έχουν εκπαιδευτεί στο αντάρτικο πόλης από τη βασκική τρομοκρατική οργάνωση ΕΤΑ». Το μόνο που χρειάζεται να κάνει κανείς για να διαπιστώσει πόσο απέχουν όλα αυτά απ’ την αλήθεια είναι μια βόλτα στις πλατείες, και θα δει ότι οι αγανακτισμένοι ανήκουν σε πολλές και διαφορετικές συλλογικότητες, υπάρχουν αριστεροί και δεξιοί, πολλοί νέοι αλλά και συνταξιούχοι. Σε τελική ανάλυση, είναι δύσκολο να τους βάλεις σε ένα και μοναδικό καλούπι.

Το κίνημα μεγαλώνει ολοένα αλλά βρίσκεται μπροστά σε μια τεράστια δυσκολία. Στην Ισπανία, την ημέρα πριν τις εκλογές, που την ονομάζουμε «μέρα σκέψης», απαγορεύονται οι πολιτικές συγκεντρώσεις. Η Εκλογική Επιτροπή θεωρεί ότι η «κατασκήνωση» στην Puerta del Sol είναι μια απ’ αυτές, και απαγόρευσε τις συγκεντρώσεις το Σάββατο και την Κυριακή. Αυτή η απαγόρευση δεν φαίνεται ότι θα περιορίσει το κίνημα, και ήδη υπάρχει κάλεσμα στα social media για να συμμετέχουν οι πολίτες σε «συλλογική σκέψη» στην Puerta del Sol στη Μαδρίτη και σε άλλες πόλεις.

Αυτή τη στιγμή είναι αδύνατον να προβλέψει κανείς τι θα συμβεί μ’ αυτό το κίνημα∙ θα εξαρτηθεί κατά πολύ από το τι θα συμβεί αυτό το Σαββατοκύριακο, και, πάνω απ’ όλα, αν θα συνεχιστεί τη Δευτέρα μετά τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Από κει και πέρα, ίσως πολλοί να αρχίσουν να το παίρνουν στα σοβαρά, και να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των αγανακτισμένων. Αυτή είναι με λίγα λόγια η spanishrevolution.”

Η ιστοσελίδα του Javier: postalparados.es

Ολόκληρο το κείμενο στα Ισπανικά κάνοντας κλικ εδώ.

Μετάφραση: Μ.Α

Σχετικά:

– Σειρά φωτογραφιών από Μαδρίτη εδώ

– Βίντεο (ζωντανή μετάδοση από την πλατεία Puerta del Sol) εδώ

– Πανοραμική σύνθεση υψηλής ευκρίνειας από την συγκέντρωση της Παρασκευής εδώ

Το άρθρο δημοσιεύτηκε εδώ:

http://rigasili.blogspot.com/2011/05/blog-post_23.html

Τα αιτήματα του Ισπανικού Κινήματος

Επειδή κανένας (ακόμα) δεν δημοσίευσε τα ΑΙΤΗΜΑΤΑ του Ισπανικού Κινήματος που έχει καταλάβει τις Πλατείες ΟΛΩΝ των ΙΣΠΑΝΙΚΩΝ πόλεων εδώ και έξι μέρες έως σήμερα Κυριακή 22/5, ημέρα τοπικών εκλογών (δημοτικών και περιφερειακών), ιδού η μετάφραση των ΑΡΧΙΚΩΝ αιτημάτων όπως παρουσιάζονται στην ιστοσελίδα του πρώτου καλέσματος στιςι 15 Μάη.

Σε αυτά τα πρώτα αιτήματα προστίθονται διαρκώς νέα, όπως για συνεταιριστική και αλληλέγγυα αντικαπιταλιστική οικονομία, για λύσεις άμεσης δημοκρατίας και άλλα, μεταξύ αυτών και για αληθινή Καταδίκη της Δικτατορίας του Φράνκο και για την κατάργηση της βασιλείας.
Τα αιτήματα διαμορφώνονται συνέχεια, σε ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ σε όλες τις πλατείες των μεγάλων πόλεων της Ισπανίας, που λειτουργούν ΔΙΑΡΚΩΣ επί ΕΞΙ (6) συνεχόμενες ημέρες, ενώ παράλληλα λειτουργούν και ομάδες εργασίας για πιο ειδικευμένα θέματα.

1. ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΩΝ Της ΤΑΞΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ:

* Αυστηρός έλεγχος στην παρουσία ή μη των εκλεγμένων στις θέσεις τους. Ειδικές ποινές για παράλειψη καθήκοντος.

* Κατάργηση των προνομίων στην φορολογία, στα συντάξιμα έτη και τις πολλαπλές συντάξεις. Ισοτιμία του μισθού των εκλεγμένων αντιπροσώπων με το μέσο μισθό των Ισπανών συν τα απαραίτητα έξοδα για την άσκηση των καθηκόντων τους.

* Κατάργηση της ασυλίας των βουλευτών. Κατάργηση παραγραφής σε αδικήματα διαφθοράς..

* Υποχρεωτική δημοσίευση της περιουσίας όλων των κρατικών στελεχών.

* Μείωση των κρατικών στελεχών που είναι διορισμένοι.

2. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ:

* Μοιρασμα των θέσεων εργασίας με την προώθηση μείωσης της εργάσιμης μέρας και άλλων μέτρων ωστε να μειωθεί η δομική ανεργία (να πέσει κάτω από το 5%)

* Σύνταξη στα 65 και καμία αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης μέχρι να εξαλειφθεί η ανεργία των νέων.

* Ευνοϊκές ρυθμίσεις για εταιρείες με λιγότερο από 10% προσωρινές συμβάσεις.

* Στραθερή δουλειά: απαγόρευση ομαδικών απολύσεων ή για αντικειμενικούς λόγους σε μεγάλες επιχειρήσεις ενώ υπάρχουν κέρδη, έλεγχος των επιχειρήσεων για να μην καλύπτουν με προσωρινά εργαζόμενους θέσεις που είναι για μόνιμους.

* Επαναφορά του επιδόματος ανεργίας 426€ για όλους τους μακροχρόνια άνεργους.

3. ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΙΚΙΑ:

* Να απαλλοτριώσει το κράτος τις κατοικίες που έχουν κατασκευαστεί και δεν είναι απούλητες για να τις διαθέσει με καθεστώς επιδοτούμενου ενοικίου.

* Επιδόματα ενοικίου για νέους και όλα τα άτομα με χαμηλά εισοδήματα.

* Να επιτρέπεται η αποπληρωμή του δανείου για την ακύρωση των υποθηκών.

4. ΠΟΙΟΤΙΚΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ:

* Κατάργηση άχρηστων εξόδων της δημόσιας διοίκησης και δημιουργία ανεξάρτητου ελέγχου του προϋπολογισμού και των εξόδων.

* Προσλήψεις προσωπικού Υγείας για να εξαφανιστούν οι λίστες αναμονής ασθενών.

* Προσλήψεις καθηγητών που θα εγγυούνται μικρό αριθμό μαθητών ανά τάξη, τις πρόσθετες ώρες και την ενισχυτική διδασκαλία.

* Μείωση του κόστους διδάκτρων της Ανώτατης παιδείας, και ισοτίμηση των μεταπτυχιακών τιμών με τα προπτυχιακά.

* Δημόσια χρηματοδότηση της έρευνας για να εγγυάται την ανεξαρτησία της.

* Φτηνές δημόσιες συγκοινωνίες, καλής ποιότητες και φιλικές προς το περιβάλλον. Επαναφορά των τρένων που καταργούνται με τη λειτουργία του AVE (υψηλής ταχύτητας) με τις αρχικές τιμές, να φτηνύνουν οι προπληρωμένες κάρτες, να περιοριστεί η ιδιωτική κυκλοφορία στο κέντρο των πόλεων, να κατασκευαστούν ποδηλατόδρομοι.

* Τοπικά Κοινωνικά προβλήματα. Αποτελεσματική εφαρμογή του Νόμου περί Εξάρτησης, δίκτυα δημοτικών κοινωνικών λειτουργών και φροντίδας.

5. ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ:

* Απαγόρευση κάθε είδους οικονομικής διάσωσης ή ένεσης κεφαλαίων σε τραπεζικούς οργανισμούς: όσες τράπεζες έχουν δυσκολίες ας χρεωκοπήσουν ή ας κρατικοποιηθούν για να δημιουργηθεί δημόσιο τραπεζικό σύστημα κάτω από κοινωνικό έλεγχο.

* Αύξηση της φορολογίας των Τραπεζών με τρόπο ευθέως ανάλογο με τα κοινωνικά έξοδα που προξενούνται λόγω της κρίσης που δημιούργησε η πολιτική τους.

* Να επιστρέψουν οι Τράπεζες στα δημόσια ταμεία όλα τα κεφάλαια που πήραν από το δημόσιο.

* Απαγόρευση λειτουργίας ισπανικών τραπεζών σε φορολογικούς παραδείσους.

* Επιβολή ποινών σε κερδοσκοπικές ενέργειες και σε κακές τραπεζικές δραστηριότητες.

6. ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ:

* Aύξηση της φορολόγησης των μεγάλων εισοδημάτων και των τραπεζικών οργανισμών.

* Κατάργηση των SICAV.(Φοροαπαλλαγές Ανωνύμων Εταιρειών).

* Επαναφορά του Φόρου Περιουσίας.

* Αληθινός και αποτελεσματικός έλεγχος της φοροδιαφυγής και της φυγής κεφαλαίων σε φορολογικούς παραδείσους

* Προώθηση σε διεθνές επίπεδο της υιοθέτησης φόρου στης διεθνείς συναλλαγές (φόρος Tobin).

7. ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ, ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ:

* Όχι στον έλεγχο του Ιντερνέτ. Κατάργηση του νόμου Sinde.

* Προστασία της ελευθερίας πληροφόρησης και της ερευνητικής δημοσιογραφίας.

* Υποχρεωτικά δημοψηφίσματα και δεσμευτικά για θέματα μεγάλης εμβέλειας που μεταβάλλουν τους όρους ζωής των πολιτών.

* Υποχρεωτικά δημοψηφίσματα για κάθε μέτρο που επιβάλλεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

* Αλλαγή του Εκλογικού Νόμου για να εγγυάται ένα σύστημα αληθινά αντιπροσωπευτικό και αναλογικό που να μην είναι σε βάρος καμιάς πολιτικής ομάδας ή κοινωνικής θέλησης, όπου η άκυρη και λευκή ψήφος επίσης θα έχουν αντιπροσώπευση στα νομοθετικά σώματα.

* Ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης: Αλλαγή του Υπουργείου ώστε να υπάρχει ανεξάρτητη δικαιοσύνη, όχι στο διορισμό των μελών του Συνταγματικού Δικαστηρίου και του Γενικού Συμβουλίου Δικαστικής Εξουσίας από την Εκτελεστική Εξουσία.

* Εφαρμογή αποτελεσματικών μηχανισμών που εγγυούνται την εσωτερική δημοκρατία στα κόμματα.

* ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΕΞΟΔΩΝ

Ειρήνη Νταουντάκη