Αρνούμαι να καθαρίσω το δέρμα
Ηλεκτρικές αρτηρίες με κυκλώνουν
Στρατηγικά ψέματα και πλαστικές ηδονές
Σε μια εποχή που ο χρόνος εξουσιάζει
Η απουσία ανοίγει τρύπες στο κορμί
Οι ροδακινιές κρύβουν τ’ άνθη τους
Το τσιμέντο σχίζει στα δύο την ψυχή
Κι εγώ απλά προσπαθώ
Ν’ ανέβω στην επιφάνεια
Για να δω, πέρα απ’ αυτό που δεν μου φτάνει
Κάθε νύχτα μαζεύω μετεωρίτες
Στην πίσω αυλή του μυαλού μου
Λένε πως για μένα δεν φτάνει ούτε όλος ο πόνος της γης
Μα εγώ μονάχα ονειρεύομαι κερασιές ανθισμένες
Μου ζητούν να ξεχάσω και να μείνω για πάντα εδώ
Όμως εγώ κάθε πρωί γίνομαι φεγγαρόσκονη πάνω στα φύλλα
Και απλά προσπαθώ ν’ ανέβω στην επιφάνεια
Για να δω, πέρα απ’ αυτό που δεν μου φτάνει
Ο Ορέστης Μπατάκης συμμετέχει στη συλλογικότητα Κενό Δίκτυο.
