Ψάχνω να βρω κάτι που θα με κάνει να νιώσω ο εαυτός μου πάλι,
ψάχνω να βρω κάτι που θα με κάνει να νιώσω ευφορία,
να νιώσω να γελάει το μέσα μου, να νιώσω αισθησιακή.
Στη ντουλάπα βρήκα τον έρωτα μας, ένα ξεφουσκωμένο μπαλόνι.
Ξαπλώνεις δίπλα μου γυμνός και δεν μπορώ να αντέξω το γυμνό σου κορμί επάνω στο δικό μου,
γιατί είναι τόσο κουρασμένο, γυρτό, παγωμένο, τι και αν το δικό σου καίει.
Μέρες τώρα βλέπω τη μάνα μου στην καρέκλα της κουζίνας να κοιτάζει το κενό,
δεν έχω κουράγιο να της μιλήσω.
Όλες οι μέρες είναι ίδιες, μόνο από αυτές που κοιμάμαι λίγο παραπάνω.
Νιώθω τα πάντα γύρω μου να κινούνται με ταχύτατους ρυθμούς
και εγώ απλά να τα παρατηρώ.
‘Οταν ξεκινάω να τρέξω τα πόδια μου δεν κάνουν βήμα,
είναι τόσο βαριά, πρησμένα.
Όλοι μιλάνε, συνεχώς μιλάνε
και όταν πάω να ανοίξω το στόμα μου να μιλήσω,
να βγάλω αυτό το σκοτάδι από μέσα μου,
τότε τα χείλη μου είναι σαν ραμμένα με μαύρη χοντρή κλωστή.
Κάθε μέρα στις 5 τα ξημερώματα ξυπνάω και στέκομαι γυμνή,
ξύνω το κορμί μου με μανία ψάχνω εμένα
δεν μπορεί κάπου μέσα μου είναι.
Πριν αρχίσω να ματώνω σταματάω,
κλαίω τόσο πνιχτά που τα μάτια μου πετάγονται έξω.
Πόσος καιρός έχει περάσει;
Το πιάτο μου στο τραπέζι της κουζίνας είναι γεμάτο σκουλήκια,
το τασάκι γεμάτο, τα ρούχα μου όλα στα άπλυτα,
είμαι ντυμένη με κάτι κουρέλια, είμαι τόσο χλωμή και αδύνατη,
έχω να κοιμηθώ μήνες ολόκληρους.
Φοβάμαι ότι έχω πεθάνει
χάθηκα
ζω τόσο καιρό σε ένα κορμί δανεικό
που μοιάζει με αυτό που είχα κάποτε.
Πως θα το πω στον αγαπημένο μου, στην αδερφή μου, στη μάνα μου;
Πως θα τους πω ότι έχω πεθάνει;
Δεν υπάρχει καν μνήμα, που θα κλάψουν;
Γιατί δεν το αντιλήφθηκα μέρες πριν;
Γιατί δεν ζήτησα βοήθεια; γιατί δεν έζησα ακόμα λίγο;
Ήθελα να κάνω τη μάνα μου και την αδερφή μου περήφανες,
ήθελα να χαρίσω στον αγαπημένο μου τα πιο όμορφα ταξίδια,
ήθελα να κάνω ένα παιδί,
ήθελα να πω μια τελευταία κουβέντα στον πατέρα μου.
Πόσο καιρό είμαι νεκρή;
Πόσο καιρό ξαπλώνω δίπλα σου και δεν με βλέπεις;
Πόσο καιρό κλαίει η μάνα μου για το χαμό μου;
Που είμαι θαμμένη;
Έτσι λοιπόν είναι ο θάνατος;
Ελαφρύς και λευκός;
Ο θάνατος είναι μοναξιά.
Η Πόππη Δέλτα γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα. Σπούδασε Αγγλική Λογοτεχνία και Ποίηση. Συμμετέχει στο Κενό Δίκτυο.
