Έχεις μια σκιά στο πρόσωπο από τα χρόνια που έμεινες μόνη.
Τα τραγούδια περνάνε από το σώμα σου και αφήνουν χαραγματιές,
χρωματιστές ανάσες, διαλυμένα φεγγάρια,
δάκρυα των εραστών που εγκατέλειψαν ο ένας τον άλλον.
Θέλεις να χορέψεις στην άκρη ενός γκρεμού,
να περπατήσεις στα όρια της νύχτας,
να κάνεις επικίνδυνα πράγματα…
Θέλεις να κάνεις επικίνδυνα πράγματα
Θέλεις να πονέσεις, το νιώθω πως θέλεις να πονέσεις…
Χρειάζεσαι πολύ περισσότερη ζωή από την ζωή που ζεις…
Χρειάζεσαι πολύ περισσότερο πάθος
από το πάθος που υπάρχει εδώ τριγύρω…
Θέλεις να ουρλιάξεις,
το νιώθω όταν σε αγγίζω πως θέλεις να ουρλιάξεις…
Δεν έχει σημασία αν θα’ ναι από πόνο ή από αγάπη ή από λύσσα
Τώρα πια δεν έχουν και πολύ μεγάλη διαφορά μεταξύ τους…
Κοιτάζεις από το κλειστό παράθυρο
την μέρα να πεθαίνει πίσω από τις πολυκατοικίες
Ξέρω, ότι δεν θα μιλήσεις σχεδόν για τίποτα από όλα αυτά
που σε κάνουν να στέκεσαι στην άκρη του κόσμου
Το ξέρεις ότι στέκεσαι στην άκρη του κόσμου;
Έχεις μια σκιά στο πρόσωπο σου από τα χρόνια που έμεινες μόνη.
Τα νεαρά αγόρια
μπορούν να μυρίσουν το ερεθισμένο σου βλέμμα
από απόσταση,
σαν καρχαρίες.
Ζητάς να πληρωθείς με τα ίδιο νόμισμα,
να σου αφήσουν σημάδια στο σώμα,
θέλεις να σε μαστιγώσει στην πλάτη και μετά να φύγεις από το σπίτι του
και να βγεις βόλτα με το αίμα να ματώνει το λευκό σου φόρεμα
σαν σχέδιο σπουδαίου Ιταλού μόδιστρου.
Θέλεις να σε κλείσουν σε ένα άδειο δωμάτιο με τέσσερις άγνωστους άντρες
Δεν σε νοιάζει τί θα σου κάνουν, θέλεις για λίγο να μην σε νοιάζει τί θα σου κάνουν…
Θέλεις να μην σε νοιάζει…
Θέλεις να πονέσεις,
η τεταμένη ηρεμία του μινιμαλιστικού σου γραφείου
σε κάνει να θέλεις να πονέσεις
Από αγάπη, από πόνο, από λύσσα,
δεν έχει σημασία,…. δεν έχουν πλέον καμιά διαφορά μεταξύ τους.
Έχεις έναν τρόμο στο δέρμα σου που δεν είναι δικός σου
Η οθόνη του υπολογιστή κάνει τα μάτια σου να δακρύζουν.
Δεν έχεις λόγους να δακρύζεις.
Έμεινες μόνη σαν σκιά του παλιού εαυτού σου.
Μερικές φορές περνάς ώρες κοιτάζοντας τις παλιές φωτογραφίες
Δεν σου θυμίζουν τίποτα πια…
Φίλοι, διακοπές, ταξίδια,
clubs, ξενύχτια, αποδράσεις,
νυχτερινές περιπέτειες, τυχαίοι εραστές…
Όλα αυτά δεν θυμίζουν τίποτα πια
Θέλεις να λυγίσεις το σώμα σου και να τεντωθείς.
Θέλεις να μείνεις γυμνή…
Να σε δέσουν με σκοινιά στο στήθος και ανάμεσα στα πόδια σου
Να σε κρεμάσουν από το ταβάνι του γραφείου
και να σε μαστιγώνουν δυνατά μπροστά σε όλους μέχρι να λιποθυμήσεις,
θέλεις να λιποθυμήσεις μπροστά σε όλους,
μέσα στα χέρια των βασανιστών σου, να νιώσεις να σε ξεσκίζουν από όλες τις τρύπες,
να κυλιστείς στο πάτωμα του γραφείου
ζητώντας αποζημίωση, ικετεύοντας για κάποια ελπίδα,
ζητιανεύοντας σκληρό σεξ και χρήματα.
Φαντάζεσαι πως ανήκεις στον διευθυντή
και αυτός σου επιβάλλει να κάνεις πολύ χειρότερα πράγματα
από αυτά που πρέπει να κάνεις συνήθως για αυτόν,
θέλεις να νιώσεις την μυρωδιά των συναδέλφων
και να δεις γυμνές τις κυρίες,
με ανοιχτά τα πόδια
να τρίβονται και να ουρλιάζουν… Θέλεις να ουρλιάξεις…
Το ξέρεις πως θέλεις να ουρλιάξεις;
Θέλεις να μείνεις γυμνή,
κοινή ανάμεσα σε άλλους και άλλες κοινές,
άνθρωποι κοινοί,
απλοί καθημερινοί άνθρωποι,
γυμνοί, πρόστυχοι, βιασμένοι,
ερεθισμένοι,
παραδομένοι στην πικρή ηδονή
και την επαναληπτικότητα των κινήσεων του καθημερινού βασανισμού τους
Μικρές απλές στιγμές,
καθημερινές στιγμές,
ερεθισμένοι άνθρωποι κοινοί,
κοινές, κοινότυπες, απλές επιθυμίες
Βγάζεις για λίγο τα παπούτσια σου κάτω από το γραφείο
και φαντάζεσαι για μια στιγμή ότι όλοι σε κοιτάνε
καθώς τρίβεσαι με το χέρι σου ανάμεσα στα πόδια σου,
καθώς κατεβάζεις την κιλότα σου για να δείξεις σε όλους την τεντωμένη κλειτορίδα σου
και τα υγρά σου που κυλάνε στα πόδια σου…
Ξαπλωμένη στην άκρη του γραφείου κοιτάζεις τους συναδέλφους με τα πόδια ανοιχτά…
Ξέρεις ότι σε λίγα λεπτά θα έρθει η αστυνομία
αλλά τα χρειάζεσαι αυτά τα λεπτά..
Είναι δικά σου αυτά τα λεπτά, τα χρειάζεσαι…
Κοιτάζεις για λίγο την οθόνη του υπολογιστή,
κοιτάζεις την μοκέτα, κοιτάζεις τις σημειώσεις μπροστά σου
Έχεις μια απελπισία στο βλέμμα σου από τα χρόνια που έμεινες μόνη.
Περάσανε πολλοί και πολλές από το κορμί σου αλλά δεν άφησαν κανένα σημάδι
Τώρα τα χρειάζεσαι αυτά τα σημάδια
Χρειάζεσαι σημάδια στο κορμί σου…
Θέλεις να σου αφήσουνε σημάδια να θυμάσαι
Σκέφτεσαι για μια στιγμή, ότι δεν έχεις τίποτα πια για να θυμάσαι
Χρειάζεσαι σημάδια στο κορμί σου…
Πρέπει με κάποιο τρόπο
κάποιος
να αφήσει σημάδια στο κορμί σου
για να βρεις τον δρόμο να επιστρέψεις σε αυτόν.
Στην καρδιά σου
τρεμοσβήνουν τα τελευταία απομεινάρια του Δυτικού πολιτισμού…
Η έρημος απλώνεται μπροστά στα μάτια σου απέραντη
καθώς κοιτάζεις με κρυφές ματιές
πάνω από την οθόνη του υπολογιστή στο γραφείο
τους άλλους
να συνεχίζουν να δουλεύουν
απερίσκεπτα
όπως κάθε μέρα…
…και εσύ θέλεις να ουρλιάξεις…
Δεν έχει σημασία αν θα’ ναι από πόνο ή από αγάπη ή από λύσσα
Τώρα πια δεν έχουν και πολύ μεγάλη διαφορά μεταξύ τους…
Πρώτη έκδοση του ποιήματος στην ποιητική συλλογή ΚΑΥΛΩΣΕ ΜΕ!
στα πλαίσια του 3ου φεστιβάλ Σεξουαλικότητας Θεσσαλονίκη Μάρτιος 2015
O Tάσος Σαγρής είναι ποιητής και θεατρικός σκηνοθέτης από τo Κενό Δίκτυο. Είναι ιδρυτικό μέλος του Ινστιτούτου [Πειραματικών Τεχνών] http://theinstitute.info
