Βροχή αστεριών γύρω μας
και ο κόσμος σωπαίνει.
Γυμνά κορμιά,
στητά, λευκά στήθη
με κατακόκκινες ρόγες,
στητά πέη γεμάτα
νιότη και έρωτα.
Ανάσες ηδονής,
ταντρικές νύχτες.
Οράματα.
Γυμνά κορμιά,
βασανισμένα,
αποστεωμένα
και ριγμένα στους λάκκους.
Νεκρά γεννητικά όργανα,
τρομαγμένα πρόσωπα.
Ανάσες πόνου και μάτια γεμάτα
εφιαλτική θλίψη.
Ιστορία.
Εσύ κόσμε,
απάνθρωπε,
τύραννε.
Που με ψευδαισθήσεις
φτιάχνεις ιδανικές εικόνες
και το μόνο που υπάρχει,
σε κάθε βήμα,
είναι βάλτοι,
με μαύρη πηχτή πίσσα,
που ρουφάνε τα πάντα.
Βάλτοι,
σβάστικες,
που καταπίνουν κάθε
διαφορετικότητα,
κάθε ίχνος ελευθερίας.
Νιώθω στη πλάτη μου
καρφιά,
που τις νύχτες γυρίζουν
αργά και μπαίνουν
όλο και πιο βαθιά
στο κορμί μου.
Δεν κοιμάμαι πια τις νύχτες.
Και την ημέρα,
κοιτάζω τον κόσμο
πίσω από τις κουρτίνες.
Φοβάμαι,
φοβάμαι,
μήπως κατασπαράξω
αυτούς που χαμογελούν,
αυτούς που ονειρεύονται,
αυτούς που ερωτεύονται.
Γιατί εγώ… δεν κοιμάμαι πια τις νύχτες.
Ζω μόνη μου,
δίχως καμία ανάσα πλάι μου.
Τους έχω ξεχάσει
τους ανθρώπους.
Μισώ τους κακούς
που με έκαναν έτσι
και δεν πιστεύω στους καλούς.
Όχι, ο δρόμος δεν είναι
καθόλου στρωμένος
με τριαντάφυλλα,
μόνο με ακίδες,
που μπαίνουν στα πόδια σου
και όσο προχωράς
αυτά ματώνουν.
Όχι, η πραγματικότητα
είναι πολύ μακριά
από αυτό που φαντάζεσαι.
Εγώ βλέπω,
κορνίζες νεκρών
έξω από τα σπίτια,
όχι αριθμούς.
Εγώ βλέπω,
λυσσασμένα σκυλιά,
όχι χαρούμενα κατοικίδια.
Εγώ βλέπω,
έμβρυα νεκρά και
πεταμένα στις χωματερές,
όχι μπλε και ροζ μπαλόνια.
Εγώ βλέπω,
παιδιά με κομμένα κεφάλια
στις οθόνες του μέλλοντος,
όχι ποδήλατα και λαστιχάκια στους δρόμους.
Το τελευταίο πράγμα
που θα μπορούσα να κάνω,
είναι να σε γεννήσω.
Όχι για το σήμερα,
μα για το χτες, το τότε.
Όχι…
Δεν θέλω να ζήσεις εδώ.
Εδώ είναι όλα γκρι,
σκεπασμένα με στάχτες
και μυρίζει θάνατος.
Αυτό που θα κάνω
λοιπόν, για εσένα,
την τελευταία
στιγμή ευτυχίας μου,
είναι να σε σκοτώσω,
πριν καν γεννηθείς,
μέσα στα ίδια μου τα σπλάχνα.
Θα βρω έναν τρόπο,
αλλά θα σε σκοτώσω εγώ,
με τα ίδια μου τα χέρια,
τα έντερα,
τους πνεύμονες,
την μήτρα,
όχι αυτοί.
Εγώ δεν κοιμάμαι πια τις νύχτες.
Η Πόππη Δέλτα γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα. Σπούδασε Αγγλική Λογοτεχνία και Ποίηση. Συμμετέχει στο Κενό Δίκτυο.
