Ένα όνειρο πάνω στο χιόνι
Μια ανάσα που γίνεται ομίχλη
Είναι ωραία εκεί έξω!…
Με το βλέμμα τσακισμένο
Τ’ αστέρια δύουν χωρίς εσένα
Έρχονται από τα βάθη, μελωδίες θλιμμένες
Ασημένια στάχτη
Φθορά!
Κάθε που νυχτώνει σβήνει η ψυχή μου
Κάθε που νυχτώνει
Ένα γαμώτο…
Θέλω ν’ αντέξεις μέχρι το πρωί
Οι φλόγες παγωμένες
Μίλα μου… το ξέρω πως είσαι εκεί
Ένα φιλί
Στα σοκάκια της Άνω-πόλης
Η αλήθεια καθηλώνει
Κι εγώ πεθαίνω…
Με μια γλυκιά γεύση στο στόμα
Τα χείλη μου τρέμουν
Η ανάσα βαραίνει
Τα βλέφαρα κλείνουν
Λίγο ποιο κοντά
Λίγο ποιο ελεύθερος…
Κράτα την φλόγα σφιχτά
Θέλω να φτάσω στα έγκατα της γης
Ένα σημάδι θολό
Τα λάθη μου!
Η πίστη μου!
Με κοιτάει ο έρωτας με τα νεκρά του μάτια
Ένα κομμάτι μου
Λίγο μετά την εκτόξευση
Έμεινε πίσω…
Μην κλαίς!…
Τα δάκρυα έγιναν δώρα
Άκου!…
Στην Σελήνη χιονίζει
Κλείσε τα μάτια…
Φιλιά χορεύουν
Στον πικρό αιθέρα
Η πόλη χωράει
Μέσα στο παραθυράκι της σοφίτας
Η πόλη μας κοιτά
Μας κοιτά να φιλιόμαστε
Οι νότες δακρυσμένες
Έφυγες!…
Και ο χρόνος πάγωσε.
Ηρέμησε…
Ηρέμησε αδερφέ μου
Δώσε μου τον πόνο σου
Την απόγνωση…
Να μας θέσω ενάντια στον χρόνο
Να μετρήσω τις ηδονές
Τις μελωδικές μας ανάσες
Να χαθούμε…
Να χαθούμε αδερφέ μου!…
Στις θάλασσες των ονείρων μας
Δοκιμάζω τα φτερά
Θα αντέξουν?
Θα καταφέρω να νικήσω τον τρόμο?
Στο ρυθμικό ταξίδι μου στο άπειρο
Τα λιμάνια είναι νεκρά
Δεν θα σε χάσω!…
Σε ένα γλέντι υστερικό
Με ουρλιαχτά…
Στην κόλαση!
Εκεί που οι ονειρώξεις ξεψυχούν
Στην κόλαση!
Εκεί που τα φτερά μου καίγονται
Υπολόγισα το άπειρο
Τη Νύχτα που έφυγες
Χάθηκα…
Χάθηκα για πάντα
Σε γαλαξίες που ατιμάστηκαν
Σε κοσμικούς σεισμούς
Σαν μνήμη παγωμένη
Έσβησα!…
Και οι μύθοι πέθαναν
Και το πρόσωπο σου
Χτίστηκε στο χιόνι…
Όταν νυχτώνει τα πάντα χάνονται
Θα αντέξω?
Σε θυμάμαι στην πλατεία να περιμένεις
Θυμάμαι…
Την αντανάκλαση της φωνής σου
Τα κρίνα που μαράθηκαν
Το αίμα που έσταζε
Τα μάτια που κοιτούσαν τον γκρεμό
Δεν θα ανατείλει
Δεν θ’ ανατείλει ο ήλιος
Ποτέ ξανά
Δεν θα ακουστεί ανάσα
Ποτέ ξανά…
Είμαι εκεί ακόμα και περιμένω
Στην παραλία που γεννήθηκε ο έρωτας
Έγινα στάλα βροχής
Ομίχλη από πουλιά
Έγινα τριαντάφυλλο φρεσκοκομμένο
Μέσα στις κάννες του πολιτισμού
Έγινα κορμί από κεράσι
Δεν με αναγνωρίζεις πια?
Έγινα Νύχτα από μελάνι
Είμαι εκεί ακόμα και περιμένω
Να δροσίσω τα χείλη σου με τα δάκρυα μου
Ξημερώνει…
Κι έχω τόσα να γράψω
Θα αγκαλιάσω τον πόνο
Θα ριχτώ στην φωτιά
Άγνωστη αγαπημένη
Θα σε χάσω πάλι
Στην βουή του πλήθους
Τρελό μου φρικιό
Τα όνειρα ματώνουν
Τρελό μου φρικιό
Για σένα υπάρχω…
Θέλω να σου θυμίσω
Τα πικρά μας τραγούδια
Την καρδιά που αστράφτει
Κάτω από το φεγγάρι
Και οι δαίμονες χορεύουν
Σαν τις πρώτες νιφάδες
Τα μαύρα μας τραγούδια
Ένα όνειρο στο χιόνι
Μέσα στη Νύχτα!
Βαθιές οι πληγές μας
Τόση ερημιά σε αυτή την πόλη
Ψυχές παγωμένες
Πόρτες που κλείνουν
Στοιχειωμένα όνειρα
Μέσα στην Νύχτα!
Κρύα τα χέρια
Σκουριασμένες οι φλέβες
Λίγα λουλούδια ακουμπισμένα
Από κάποιον περαστικό…
Ο χρόνος μας σκότωσε
Χειμώνας στην μητρόπολη
Ψάχνω την αλήθεια
Λίγη φωτιά…
Λίγη φωτιά μα τα σπίρτα βρεγμένα
Μοναξιά…
Στάζει αίμα από τον ουρανό
Το φώς πεθαίνει…
Τα μάτια κλείνουν
Και μόνο ο πόνος επιμένει…
Σκοτεινιάζει…
έλα κοντά μου!…
γλίτωσε με από τον εαυτό μου
φώτα σταυρωμένα
μαραμένες τουλίπες
ξανά και ξανά
να ενώσουμε τις μνήμες μας!
Να γίνουμε δροσοσταλίδες!
Ξανά και ξανά
Να πιούμε!
Να δοθούμε στο χάος!
Να πιούμε για τα αδέρφια μας που χάθηκαν!
Να πιούμε!
Να πιούμε!
Μέχρι να γίνουμε αστέρια…
Ο Ορέστης Μπατάκης συμμετέχει στη συλλογικότητα Κενό Δίκτυο.
