Πόσες φορές ανταμωθήκαμε σ’
Αυτό το σκαλοπάτι;
Πόσες φορές μου είπες καλημέρα
στ’ αγγλικά, κι εγώ έβγαλα
με τα νύχια το δεξί μου
μάτι;
Πόσες παράξενες γιορτές μου ζήτησες
να σου προσφέρω
μέχρι να σου πω ποιος είμαι;
Είχε το στομάχι ένα σφίξιμο
Τις μέρες των γιασεμιών στα στεφάνια
Είναι η ουρά της κουρούνας που
μου χάρισες , τόσο πλατιά και
περήφανη που ο ουρανός τη
γροικά με πόθο και ανάμνηση.
Ερχόμαστε στα μονοπάτια
των παλιών πνευμάτων κι
αποζητούμε το κροτάλισμα
των δοντιών και των δακτύλων
αλλά γαλήνιοι πεπτωκότες στο
διάβα μας σπέρνουμε φωτιές
γυμνά κορμια και υποσχέσεις.
Το μεγάλο ερώτημα δεν είναι
πάντοτε «Γιατί δεν είσαι φίλε μου ικανοποιημένος;»
Κι όμως συνεχίζουμε να ζούμε
Γιατί ο πλούτος των πραγμάτων
δεν είν’ εκεί
Στον έλεγχο
Στις άστοχες παρατηρήσεις
και στα ψευδή αποκυήματα
της φαντασίας
Δεν έχω τίποτε να σου πω
Ίσως να πεις
Τελικά
Για να δούμε
Για να δούμε
λοιπόν
Ο Γιάννης Ραουζαίος συμμετέχει στη συλλογικότητα Κενό Δίκτυο είναι ποιητής και κριτικός κινηματογράφου.
