Την τελευταία φορά
Που κάναμε έρωτα ακόμα αγάπη μου,
Με πυροβόλησες οκτώ φορές
στον κρόταφο.
Το κρανιόδερμα έσπασε
σε διάφορα σημεία
σαν κινέζικη πορσελάνη
που δεν άντεξε την υπερβολική
θερμότητα.
Η κώμη μου, σκούπισε στο
δάπεδο το αίμα
και δεν φάνηκε να νιώθει
άσχημα μ’ αυτό.
Την τελευταία εκείνη τη φορά
το αίμα μου έγινε γαλάζιο
-Δεν έμοιαζες να αστειεύεσαι
Φίλε μου
-Μου έστειλαν ραπόρτο
Πρεσβεία στο διάστημα…
Στο είδος μας ενδείκνυνται
δύο πράγματα,
Το ένα είναι η πλήρης ηδονή
Το άλλο είναι η αμεσότητα
Στην εκτέλεση της ακραίας πράξης…
Ο πυρετός είναι ένα φτωχό
συναίσθημα- εικόνα
για να δώσει την αποκόλληση
του πνεύματος από το σώμα
– Είναι σαν να βλέπεις
τα λουλούδια του γνώριμού σου
κήπου
ν’ αναδύονται αρχαίοι τευτονικοί
ρούνοι
– Δεν υποφέρεται πια η σκόνη στα
Λουλούδια
«Νηπενθή» ήταν η λέξη
Στη δεακετία του ’20;
Το ερώτημα που σου έθεσα
Δεν έχει κάποιο τραγικό
Υπόστρωμα από πίσω του,
Είναι σχέση και απόληξη
Είναι λύκος με γυμνωμένα τα δόντια του
είναι εκείνος καθώς θα
φεύγει σε λίγες στιγμές του
παρελθόντος,
Για να συναντήσει το
αστρικό φως.
Είναι η φωλιά με τους τερμίτες
ζουζουνίζουσες πειθαρχημένες
εντομομηχανές, που παρακινημένες
από τα υγρά της κοιλιάς της βασίλισσας μητέρας τους
χτίζουν τύμβους
για τη γεύση της
σ’ όλες τις μακρινές ηπείρους
Είναι το πικρό δίδαγμα, που όμως
αφού το γεύθηκες σαν ξεχασμένο
γλυκό της μητέρας, πρώτερα,
τώρα θα μείνει μόνο η αίσθηση,
η σιωπή,
το αγνάντεμα,
ο πόθος,
κι η γυμνή εμπειρία
αντί για την πικράδα, απλώς
ΡΟΗ
Δεν θέλω να βλέπω μίζερα τα
πρόσωπα μπροστά μου,
κουράστηκα από τις αχαλίνωτες
ονειρώξεις
Τα βλέφαρά σου κείνουν φως μου
κι υποσχέσεις μπαγιατέψαν
μπρός στη γυμνή επίδειξη της δύναμης
-… Ωχ τώρα κι εσύ
… Σίγουρα όμως υπάρχει εκτίμηση
υπάρχει ζύγισμα του ξίφους
στην παλάμη, υπάρχει προσοχή
υπάρχει ξόδεμα της νεκραναστημένης γνώσης,
υπάρχει δράκοντας που τη φυλάει,
υπάρχουν κενά λογίδρια χαμένα στις θεατρικές Σιβαϊτικες μάσκες,
υπάρχει ο ιερός τροχός,
το κέντρο του τροχού
η φυγή εκ του τροχού
και η αποφυγή του τροχού
– Πράγμα απίθανο.
Αν όμως δεν απαντήσεις
Τώρα, το μόνο που έχω
Να πω είναι απλώς ότι ξεχνάω εύκολα
Αλλά θυμάμαι
Τα Πάντα
– Ίσως αυτό σε κάνει να το πετυχαίνεις
ΡΟΗ
Τα μάτια μου ανοίξαν
στο δωμάτιο
με τους λωτούς και τις κουρτίνες
Τη νύχτα εκείνη ο νάνος γέλασε
Τη νύχτα εκείνη την τελευταία, αφού κάναμε έρωτα
Μου’ ριξες οκτώ πιστολιές στον
κρόταφο
Άκουσα τον κρότο
Άκουσα τον ήχο του αίματος
– έρεε να βρει τις απολήξεις των νευρώνων…-
Άκουσα τον κρότο, την κραυγή
τον πόνο, τον φθόνο, το ράπισμα
το σμίκρυμα, τη θορυβιστική μελωδία
τα γέλια των νυμφών,
τον αυλό του Πανός,
την αήχη φωνή
που άφησε το αποτύπωμα
του νεκρού γιαπωνέζου δασκάλου
σε κάποιον τοίχο της μεταπυρηνικής Χιροσίμα,
τις κλαγγές των όπλων
από τους αναζητητές του Δισκοπότηρου
και της Αλχημικής Λίθου,
το άγγιγμα στο Κέρατο του Μονόκερου
– που αν και τόσο φανταστικά,
αχνοθεραπεύει το ψυχόσωμα
αφήνει πάνω του τελείες σε σελίδες από μετεωρίτες-
Άκουσα την ουράνια μελωδία
που ο Γκαίτε δε συνέγραψε ποτέ
να ξεκολλά τα γράμματα απ’ το χειρόγραφο
και να τα κάνει νότες
Και τότε,
μόνον τότε
αφού παρέλασαν όλα αυτά τα είδωλα
κάτω από τα κλειστά μου βλέφαρα,
Άνοιξα τα μάτια
Αφήνοντάς τα γαλήνια
να κοιτάξουν
Το Λευκό ΦΩΣ.
Ο Γιάννης Ραουζαίος συμμετέχει στη συλλογικότητα Κενό Δίκτυο είναι ποιητής και κριτικός κινηματογράφου.
