την είχαν αλείψει με προικοσύμφωνο και περίσσευε το δισάκι της καραμέλας. πήρε αυτή το λοιπόν λίγα γράμματα κι έναν απ’ τους αθλίους του Ουγκώ και κατέβηκαν να πουλήσουν τομάρια στην πόλη. είχε αποκοιμηθεί “η ζωή μου όλη” έλεγε και ξανάλεγε. εννοώντας προφανώς κι εμφανώς την αγία μητέρα που περίσσευε απ’ όλα τα σύρματα το ποδάρι της: να το. μέχρι και μέσα εκεί στο πιάτο που κατανάλωνε σπέρμα γερό για να πιάσει γωνιά να γεννήσει. μέχρι και πίσω από τα όμματα. εντός της τηλεόρασης. πλησίον της καρέκλας και από κάτω από του τρύπιου παπουτσιού τη νέα σόλα. αληθώς μέσα σ’ όλα. “μάνα μου” έκανες και ο κόσμος ριγούσε. μα όταν η μάνα θύμωνε: απεργούσε. κι έτσι είχε εκείνη στο ενεργητικό της κάμποσα κινήματα δηλαδή ξεκινήματα σε καιρό απεργίας. “χρέος μου είναι να μην απεργούν” σκεφτόταν τότε η μητέρα και ριπές κρύο αέρα έστελνε στα γυμνά τα αξιέραστα στήθη της κόρης. θύμωναν μονομιάς οι θηλές κι έτσι κλεινόταν κάθε νέο ξεκίνημα απ’ έξω – και πάν’ οι τρυφερότητες και πάν’ και τα χαδακια και τα έρμα εκείνα τα παιδάκια που από έναν μαλακό μαστό τους είχε υποσχεθεί. κάπως έτσι εξαλείφθηκε από τον κόσμο εκείνο η απεργία. αφού η μάνα-αγία είχε χρέος να σβήνει το κάθε νέο κίνημα -νέο δηλαδή ξεκίνημα- που τολμούσε η κόρη που είχαν αλείψει με προικοσύμφωνο κι όσοι μόνο θα ήταν πιο άτεγκτοι θα μπορούσαν σαν πέθαινε απάνω της ν’ ασελγούσαν. ως τότε κρατείται η κόρη σε κρύο κελί ζωντανή. το όνομά της δεν το ξέρουμε μα κάποιοι τη φωνάζουν Δουλεία ή Παρακμή. το κελί το φυλάει ένα τέρας. μ’ αδαμάντινα τσίνορα μέλη τσιμέντο και δόντια χρυσά: δηλαδή ο πατέρας.
Η Κατερίνα Ζησάκη είναι μέλος στη συλλογικότητα Κενό Δίκτυο. Συμμετέχει στη συντακτική ομάδα του περιοδικού “Μανδραγόρας”
