THE POLICE LOST IN HAMBURG: WHY THEY COULDN’T KEEP CONTROL – Πώς το Αμβούργο νίκησε την αστυνομία

July 10, 2017
Tonight, for the second night in a row, approximately 20,000 police armed with the best crowd control technology money can buy utterly lost control of downtown Hamburg. Last night was bad enough, with clashes and decentralized attacks continuing well past sunrise; tonight they were forced to withdraw completely from the Schanze neighborhood for several hours, as barricades burned in the intersections and thousands of people of all walks of life joyously celebrated a police-free zone. Now the mayor who invited the G20 to Hamburg is pleading for the end of the violence he started.

This shows that, even with the very latest technologies, no amount of police violence can control a population that is determined to refuse to be dominated. This is good news for partisans of freedom everywhere around the world.

As we compose these lines, the police are storming Schanze with the utmost of brute force, recklessly pointing machine guns at reporters and everyone else, seeking to avenge themselves on those who remain on the streets after most participants have gone home to rest. The special forces units of Hamburg and five other cities are deployed on the streets, as well as Austrian special forces. But no amount of violence and oppression can conceal the fact that they lost control—and more importantly, that they never deserved control in the first place.

Conspiracy theory nuts will allege that the G20 was intentionally placed in Hamburg to provoke the population in order to justify further crackdowns on civil liberties. This is half true: in putting the G20 immediately beside one of the most radical neighborhoods in Germany, the authorities were testing the population to see how much people will put up with. Hamburg is being treated as an experimental laboratory of repression, with police officers brought in from several other nations in the European Union to study repressive techniques.

But if we can make it impossible for the police to control us despite more than one out of every twelve officers in all of Germany being concentrated in a single city, then surely we can defend our freedom from the state as a whole. The point here is that we cannot be cowardly, clinging to the illusion that the state will permit us our freedoms if only we are submissive enough. No people has ever achieved or retained freedom that way.

Things have reached a point of no return: the future will be revolutionary liberation, or it will be a police state. The supposed middle ground, in which limited freedoms are watched over by a state restrained by the will of the people, has always been a myth, an illusion that is harder and harder to maintain.

Let’s look closer at the breakdown of police control. In 1987, the German police began to shift to their current model for crowd control, in order to correct for the ways that crowds had outmaneuvered and defeated them—especially on May Day of that year. The subsequent model of German policing, in which long lines of riot police are supplemented with highly mobile snatch squads that maintain close contact with the crowd, has more or less served to control urban unrest until now. (For a more thorough overview of the recent history of German police tactics, consult this helpful article.)

In 2017, exactly thirty years after the origins of this model, the crowds of Hamburg succeeded in once more outmaneuvering and defeating the police. This time, they did so by spreading the action over a vast area of the city, moving swiftly and focusing on decentralized actions. Whenever the police established a control line, people gathered on the other side of it—not only demonstrators, but also supportive spectators. Small, highly organized and mobile groups of demonstrators were able to identify exit routes and carry out swift attacks, while larger crowds stretched the police one direction, then another. The more territory the police had to control, the more they antagonized the population, and the more demonstrators they had to deal with as their lines became more and more thinly stretched. Finally, they lost control of the most unruly regions and were forced to retreat entirely.

In addition to tactical concerns, however, the most important blow to the police has been that, by going to far in seeking to control the population by brute force, they lost legitimacy in the public eye. Their absurd and unprovoked attack on yesterday’s Welcome to Hell demonstration turned the entire city against them. No wonder they have lost control.

They will surely regain it, probably at the cost of a great deal of suffering inflicted at random on those who remain on the streets. But we should be heartened by the fact that they were beaten, that they could not control the population—and we should be inspired by the tremendous courage that people have shown in Hamburg, standing up to such a powerful adversary and refusing to back down.

Schanze district has been liberated for several hours, with protesters actively defending it at barricades. Within the area are many looted shops, barricades on fire, and people ready to fight. As we write, special police forces are preparing to enter the rebellious zone in huge numbers, armed with water cannons and heavy equipment. As the cops try to remove the barricades, the people of Schanze are fighting back.

Special forces are carrying automatic weapons as they stand on the rooftops across the districts of Schanze. Cops have aimed guns at the press, as well. Weapons with live ammunition are confirmed.

As the night descends on Hamburg, we can see the full moon through the smoke. People are playing volleyball in the street, celebrating their victory over the forces of the G20 and attempted police occupations of their streets. There are even bigger reasons to celebrate as we anticipate a long and rebellious night ahead.

Despite numerous attempts by the police, the state, and mainstream media to divide protesters by framing them as either “violent” or “non-violent,” Hamburg’s message remains clear: solidarity without compromise. When police attack demonstrations with brutal force, without provocation, the people turn against them. The police, working hand in hand with the media, attempted to spread fear by describing hordes of wild, autonomous radicals streaming into Hamburg from across the world, bringing pandemonium. Yet at the end of the day, Hamburg’s own people defended it from police aggression, refusing to give in or give up any of their comrades in black fighting fiercely alongside them for their streets.

As we see how intense and widespread the clashes have been in Hamburg over the last 48 hours, as we witness people’s determination to regather every time the police push them back, and particularly the joy with which they resist when told to stay away, it is clear that this struggle in Hamburg is more than just a struggle against G20.

see also: WELCOME TO HELL- G20 Hamburg 2017- Video Archives from a social revolt https://voidnetwork.gr/2017/07/08/welcome-hell-g20-hamburg-2017-video-archives-social-revolt/ 

Πώς το Αμβούργο νίκησε την αστυνομία

Απόψε, για δεύτερη νύχτα στη σειρά, περίπου 20.000 αστυνομικοί οπλισμένοι με την καλύτερη τεχνολογία ελέγχου του πλήθους που μπορεί να αγοράσει κανείς με λεφτά, έχασε τελείως τον έλεγχο του κέντρου του Αμβούργου. Η χθεσινή νύχτα ήταν αρκετά άγρια, με συγκρούσεις και αποκεντρωμένες επιθέσεις να συνεχίζονται αρκετά μετά την ανατολή του ηλίου. Απόψε αναγκάστηκαν να αποσυρθούν εντελώς από τη γειτονιά Σάντσε για αρκετές ώρες, καθώς οδοφράγματα φλέγονταν στις διασταυρώσεις και χιλιάδες άνθρωποι κάθε κοινωνικής προέλευσης χαίρονταν με την ψυχή τους μία ζώνη χωρίς αστυνομία. Τώρα ο δήμαρχος που κάλεσε τους G20 στο Αμβούργο ζητά να τεθεί τέλος στη βία που ο ίδιος ξεκίνησε.

Αυτό δείχνει ότι, ακόμη και με την πιο τελευταία τεχνολογία, καμία ποσότητα αστυνομικής βίας δεν μπορεί να ελέγξει έναν πληθυσμό που είναι αποφασισμένος να αρνηθεί να κυριαρχηθεί. Αυτό είναι μία πολύ καλή είδηση για τους οπαδούς της ελευθερίας σε όλο τον κόσμο.

Τη στιγμή που γράφουμε αυτές τις γραμμές, η αστυνομία μπουκάρει στο Σάντσε με την πιο αποκρουστική βία, στρέφοντας αδίστακτα κάννες πολυβόλων ενάντια σε δημοσιογράφους και σε κάθε άλλον, αναζητώντας εκδίκηση πάνω σε όσους παραμένουν στους δρόμους αφού οι περισσότεροι συμμετέχοντες πήγαν σπίτι τους να ξεκουραστούν. Στους δρόμους βρίσκονται αναπτυγμένες οι μονάδες ειδικών δυνάμεων του Αμβούργου και άλλων πέντε πόλεων, καθώς και αυστριακές ειδικές δυνάμεις. Αλλά καμία βία και καμία καταστολή δεν μπορεί να αποκρύψει το γεγονός ότι χάσανε τον έλεγχο –και το κυριότερο, ότι ήδη εξαρχής δεν άξιζαν ποτέ να έχουν τον έλεγχο.

Παλαβοί συνωμοσιολόγοι διαδίδουν ότι η συνάντηση των G20 σκόπιμα ορίστηκε στο Αμβούργο ώστε να προκληθεί ο πληθυσμός, και έτσι να δικαιολογηθούν και νέα μέτρα καταστολής των πολιτικών ελευθεριών. Αυτό είναι η μισή αλήθεια: βάζοντας τους G20 ακριβώς δίπλα σε μια από τις πιο ριζοσπαστικές γειτονιές στη Γερμανία, οι αρχές δοκίμαζαν τον πληθυσμό για να δουν ποια είναι τα όρια της ανοχής του. Το Αμβούργο αντιμετωπίστηκε ως ένα πειραματικό εργαστήριο καταστολής, όπου αστυνομικοί από πολλές άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κουβαλήθηκαν για να μελετήσουν κατασταλτικές τεχνικές.

Αλλά αν μπορούμε να γίνουμε ανεξέλεγκτοι για την αστυνομία ακόμα κι αν μαζέψει στην ίδια πόλη πάνω από το ένα δωδέκατο των αξιωματικών της απ’ όλη τη Γερμανία, τότε σίγουρα μπορούμε να υπερασπιστούμε την ελευθερία μας από το κράτος συνολικά. Το μήνυμα είναι ότι δεν μπορούμε να δειλιάζουμε και να κολλάμε στην ψευδαίσθηση ότι το κράτος θα μας επιτρέψει να διατηρήσουμε τις ελευθερίες μας μόνο αν είμαστε αρκετά υποτακτικοί. Κανείς λαός δεν κατάφερε ποτέ να κατακτήσει ή να διατηρήσει την ελευθερία με αυτόν τον τρόπο.

Τα πράγματα έχουν φθάσει σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή: το μέλλον είναι η επαναστατική απελευθέρωση ή ένα αστυνομικό κράτος. Το υποτιθέμενο μεσαίο έδαφος, στο οποίο οι περιορισμένες ελευθερίες διαφυλάσσονται από ένα κράτος που συγκροτείται γύρω από τη βούληση του λαού, ήταν πάντα ένας μύθος, μια ψευδαίσθηση που είναι όλο και πιο δύσκολο να διατηρηθεί.

Ας δούμε από πιο κοντά την εξέλιξη του αστυνομικού ελέγχου. Το 1987, η γερμανική αστυνομία άρχισε να στρέφεται προς το σημερινό της μοντέλο ελέγχου του πλήθους, προκειμένου να διορθώσει τις ελλείψεις που την έκαναν να μην μπορεί να αντιμετωπίσει τους ελιγμούς του πλήθους και να ηττάται –όπως συνέβη την Πρωτομαγιά εκείνης της χρονιάς. Το συνακόλουθο μοντέλο γερμανικής αστυνόμευσης, κατά το οποίο μακρές φάλαγγες ειδικών δυνάμεων συμπληρώνονται από ιδιαίτερα ευκίνητες μονάδες κρούσης σε στενή επαφή με το πλήθος, μέχρι σήμερα την είχε λίγο πολύ βοηθήσει να ελέγχει αστεακές αναταραχές. (Αναλυτικότερα σε αυτό το χρήσιμο άρθρο).

Το 2017, ακριβώς τριάντα χρόνια μετά την υιοθέτηση αυτού του μοντέλου, τα πλήθη του Αμβούργου πέτυχαν για άλλη μια φορά να ελιχθούν επιτυχώς και να υποχρεώσουν την αστυνομία σε ήττα. Αυτή τη φορά, το έκαναν απλώνοντας τη δράση σε μια τεράστια ζώνη της πόλης, αλλάζοντας γρήγορα θέση και δίνοντας έμφαση σε αποκεντρωμένες δράσεις. Κάθε φορά που η αστυνομία εγκαθίδρυε μία γραμμή ελέγχου, μαζευόταν κόσμος από την άλλη μεριά –όχι μόνο διαδηλωτές, αλλά και ευνοϊκοί θεατές. Μικρές, εξαιρετικά οργανωμένες και ευκίνητες ομάδες διαδηλωτών κατόρθωναν να εντοπίσουν οδούς εξόδου και να πραγματοποιούν γρήγορες επιθέσεις, ενώ ευρύτερα πλήθη έκαναν την αστυνομία να «τεντώνεται» σε μια κατεύθυνση και μετά σε μια άλλη. Όσο περισσότερο έδαφος είχε να ελέγξει η αστυνομία, τόσο περισσότερο ερχόταν σε αντίθεση με τον πληθυσμό, και τόσο περισσότερους διαδηλωτές είχε να αντιμετωπίσει καθώς οι γραμμές της γίνονταν ολοένα πιο επιμήκεις και άρα λεπτές. Τελικά, έχασαν τον έλεγχο των πιο ανυπότακτων ζωνών και αναγκάστηκαν να αποσυρθούν τελείως.

Πέρα από ζητήματα τακτικής, ωστόσο, το πιο σημαντικό πλήγμα για την αστυνομία ήταν ότι, κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να ελέγξει τον πληθυσμό με ωμή βία, έχανε σε νομιμοποίηση στα μάτια του κόσμου. Η παράλογη και απρόκλητη επίθεσή τους στην χθεσινή διαδήλωση με το σύνθημα Welcome to Hell έστρεψε όλη την πόλη εναντίον τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουν χάσει τον έλεγχο.

Ασφαλώς θα τον ανακτήσουν, πιθανώς με τίμημα να προκαλέσουν τεράστια ταλαιπωρία σε όσους τύχει να βρίσκονται στους δρόμους. Αλλά πρέπει να μας ενθαρρύνει το γεγονός ότι ηττήθηκαν, ότι δεν κατάφεραν να ελέγξουν τον πληθυσμό –και πρέπει να εμπνευστούμε από το τεράστιο θάρρος που έδειξε ο κόσμος στο Αμβούργο, υψώνοντας το ανάστημά του και αρνούμενος να υποχωρήσει απέναντι έναν τόσο ισχυρό αντίπαλο.

Η Σάντσε απελευθερώθηκε για αρκετές ώρες από τους διαδηλωτές. Στην περιοχή υπάρχουν πολλά λεηλατημένα καταστήματα, φλεγόμενα οδοφράγματα και άνθρωποι έτοιμοι να αγωνιστούν. Καθώς γράφουμε, μεγάλος όγκος ειδικών δυνάμεων ετοιμάζονται να εισβάλουν στην εξεγερμένη ζώνη, με κανόνια νερού και βαρύ οπλισμό. Καθώς οι μπάτσοι προσπαθούν να απομακρύνουν τα οδοφράγματα, οι κάτοικοι της Σάντσε αντεπιτίθενται.

Ειδικές δυνάμεις μεταφέρουν αυτόματα όπλα και παίρνουν θέσεις στις στέγες των σπιτιών. Αστυνομικοί έχουν σημαδέψει με όπλα μέχρι και δημοσιογράφους. Πληροφορίες για όπλα με πραγματικά πυρομαχικά επιβεβαιώνονται.

Καθώς η νύχτα πέφτει στο Αμβούργο, βλέπουμε την πανσέληνο μέσα από τον καπνό. Άνθρωποι παίζουν βόλεϊ στο δρόμο, γιορτάζοντας τη νίκη τους πάνω στις δυνάμεις των G20 και την κατοχή που επιχείρησε να επιβάλει η αστυνομία στη γειτονιά τους.

Έχουμε ακόμη περισσότερους λόγους να γιορτάζουμε καθώς έχουμε μπροστά μας μια μεγάλη και εξεγερτική νύχτα.

Παρά τις πολυάριθμες προσπάθειες της αστυνομίας, του κράτους και των ΜΜΕ να διαχωρίσουν τους διαδηλωτές σε «βίαιους» και «μη βίαιους», το μήνυμα του Αμβούργου είναι ξεκάθαρο: αλληλεγγύη χωρίς συμβιβασμούς. Όταν η αστυνομία επιτίθεται σε διαδηλώσεις με ωμή βία, χωρίς πρόκληση, ο κόσμος στρέφεται εναντίον της. Η αστυνομία, εργαζόμενη χέρι με χέρι με τα ΜΜΕ, προσπάθησε να ενσπείρει το φόβο περιγράφοντας ορδές άγριων, αυτόνομων ριζοσπαστών που συρρέουν στο Αμβούργο από όλο τον κόσμο για να φέρουν πανδαιμόνιο. Τελικά, όμως, το Αμβούργο το υπερασπίστηκαν οι ίδιοι οι κάτοικοί του από την επιθετικότητα της αστυνομίας, και αρνήθηκαν να υποχωρήσουν ή να παραδώσουν έστω και έναν από τους συντρόφους τους με τα μαύρα που πάλευαν δίπλα τους για τη γειτονιά τους.

Όταν βλέπουμε πόσο έντονες και εκτεταμένες υπήρξαν οι συγκρούσεις στο Αμβούργο τις τελευταίες 48 ώρες, όταν βλέπουμε την αποφασιστικότητα των ανθρώπων να ξανασυγκροτούνται κάθε φορά που η αστυνομία τους απωθούσε και ιδιαίτερα τη χαρά με την οποία αντιστέκονταν όταν τους έλεγε να μείνουν μακριά, είναι ξεκάθαρο ότι ο αγώνας αυτός είναι κάτι περισσότερο από ένας αγώνας εναντίον των G20.

Επί χρόνια, οι αρχές προσπαθούσαν συστηματικά να καταστείλουν τα τοπικά αυτόνομα δίκτυα του Αμβούργου –οργανώνοντας επιθέσεις ενάντια σε χώρους πολιτικών μαζώξεων όσο και εκτοπίζοντας ανθρώπους από τις γειτονιές τους μέσα από την αύξηση του κόστους ζωής. Οι επιθέσεις εναντίον αυτοκινήτων, καταστημάτων, τραπεζών και της αστυνομίας τις τελευταίες δύο μέρες είναι πλήγμα όχι μόνο για τους G20, αλλά και για τα σύμβολα του «εξευγενισμού» και του απ-ανθρωπισμού που αποτελούν πραγματικές, καθημερινές μάχες για τους κατοίκους του Αμβούργου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η πόλη αντιστάθηκε στο αφήγημα της αστυνομίας και του κράτους και άνοιξε τα χέρια της για να υποδεχτεί και να στηρίξει τη χαρούμενη εξέγερση.

Η σύνοδος κορυφής παρεμποδίστηκε μαζικά. Το Αμβούργο νίκησε.

Crimethink (έγκλημα σκέψης) είναι ό, τι αποφεύγει τον έλεγχο: η ονειροπόληση στην σχολική τάξη, τα ξαφνικά ξεσπάσματα καταστροφών, οι γραμμένοι με σπρέυ τοίχοι που συνεχίζουν να μιλούν ακόμα και σε συνθήκες επιβολής στρατιωτικού νόμου. Είναι η επίμονη αίσθηση ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, ότι δεν υπάρχει τίποτα φυσικό ή αναπόφευκτο στην επικρατούσα κοινωνική τάξη. Σε έναν κόσμο προσχεδιαμένο για απόλυτη διοίκηση, ό, τι δεν μπορεί να ταξινομηθεί ή να εμφανιστεί σε μια οθόνη είναι έγκλημα σκέψης. Είναι το πνεύμα της εξέγερσης χωρίς την οποία η ελευθερία είναι κυριολεκτικά αδιανόητη.
πηγή μετάφρασης: https://nomadicuniversality.com
δες επίσης: WELCOME TO HELL- G20 Hamburg 2017- Video Archives from a social revolt https://voidnetwork.gr/2017/07/08/welcome-hell-g20-hamburg-2017-video-archives-social-revolt/ 
Previous Story

WELCOME TO HELL – G20 in Hamburg 2017 – video archives of a social revolt

Next Story

“Καταστροφολόγος”- Λευτέρης Βασιλόπουλος


Latest from Global movement

Disaster Anarchy- by Rhiannon Firth

The growth of autonomous disaster relief efforts, grassroots anarchist initiatives during the COVID-19 pandemic, and collective responses to climate change, both in the UK
Go toTop