Άμα χαθώ στα νερά της Μεσογείου
μην λυπηθείς
Μόνο μη ξεχάσεις πως
δεν χάθηκε άδικα η ζωή μου.
Εκεί απέναντι
από την άλλη μεριά της θάλασσας
θέλησα κι εγω μια τύχη σαν τη δική σου.
Έφτασα τόσο κοντά
στον προορισμό μου.
Μόνο που πριν αντικρίσω τη στεριά σου
η μικρή μου νίκη
σαν άγκυρα καρφώθηκε
στο βυθό της θάλασσας.
Ίσως να ναι καλύτερα εδώ
με τα κοχύλια και τα πολύχρωμα ψάρια
κι ύστερα η θάλασσα μέσα της είναι βουβή.
Δεν ακούω τίποτα εδώ
ούτε κραυγές από βασανιστήρια
μήτε πολεμικές σειρήνες
ούτε δικτατορία έχει
ούτε φιμώνουν το στόμα σου
άμα μιλάς για ελευθερία
ούτε σε βάζουν φυλακή.
Εδώ στα αλμυρά σκοτάδια
μπορεί να μην είναι όπως ονειρέυτηκα
όταν αγνάντευα το σπίτι σου
από την δική μου ακτή
αλλά
δεν έχει πείνα
να σε κοιτά το παιδί σου στα μάτια
με λαχτάρα
και να μην έχεις να του δώσεις
τίποτα πέρα από την αγάπη σου
Μα η αγάπη δεν τρώγεται.
Κι ύστερα
να σαι νέος και να μην σε αφήνουν να κοιτάξεις τον ήλιο.
Δεν πρόφτασα να φτάσω απέναντι
Το τίμημα της ελευθερίας
Μη λυπάσαι
Γράψε σ’ ένα τοίχο
για εμάς από την άλλη μεριά της θάλασσας
και καθώς το Αιγαίο ατενίζεις
θυμήσου
πως κάθε μας ταξίδι
είναι ένας δίκαιος αγώνας.
H Nεφέλη Βουτσινά Πετσιμέρη γράφει στο προσωπικό της Blog D’amore e d’anarchia
https://riotinthedunes.wordpress.com/2017/08/30/cancao-do-nosso-mar-το-τραγούδι-της-θάλασσάς-μας/
