Περιμένω τον Χειμώνα
-όπως και την νύχτα-
περιμένω την ησυχία της παγωνιάς του
τις στιγμές που οι γάτες μου των τεσσάρων χρωμάτων
θα χαιδέψουν τις μουσούδες τους στο πρόσωπο μου
και θα μουρμουρίσουν “και αυτό θα περάσει!”
Περιμένω τον Χειμώνα
αυτόν τον καλύτερο από όλους
-τον αξιόμαχο, τον γεμάτο πλησμονή για την χαρούμενη έλευση του-
φίλο μου και προπομπό του καλοκαιριού
(παρεπιπτόντως, θα ήθελα να μιλήσω λίγο για το Καλοκαίρι)
Αυτό που αγαπώ, λέω! Το ελληνικό Καλοκαίρι του Αιγαίου
με τα νησιά και τα αρώματα των φρούτων στα στόματα. Αυτό που κάποτε σηματοδοτούσε μέσα από τις εργοτικές πύλες του εαυτού, την έλευση της φώτισης.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΟΥ ΡΕΠΕΙ ΠΡΟΣ ΔΥΣΜΑΣ ΠΛΕΟΝ, καθώς αφήνει την μυστικιστική, φωτισμένη, αναβρύζουσα στιγμή του καθόλου παράταιρη, πλήρη αιώνων χιλιετιών και γαλαξιακών τειχών
πριν την καταβύθιση
να ψιθυρίσει
“Ωσανά εν τοις υψίστοις”!
Εκείνο το Καλοκαίρι το καυτό
που αφήνω κατα διαστήματα για τον Βορρά,
-κι είναι σίγουρα το είδος το τόσο φανερό εκείνο-
ΤΟ ΙΔΙΟΝ ΚΙ ΟΧΙ ΤΟ ΕΤΕΡΟΝ
που καίει, πνίγει στον καπνό, ζεματίζει,συνθλίβει
στο βασανιστικό του πέρασμα, προς την οπιούχα νύχτα
ΤΟ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟ ΦΡΟΥΤΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ! Το Αλεξανδρινό, το Εφέσσιο, το Περγαμικό, το Σμυρναίικο, το Αθηναικό εντέλει
ΘΕΡΟΣ
πριν από την φθινοπωρινή κρίση!
Περιμένω το Καλοκαίρι
Περιμένω το Φθινόπωρο και τον Χειμώνα
(Μα που είναι η Άνοιξη;
ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ!)
Την ‘Ανοιξη θέλω παρά τον ερχομό του Χειμώνα
Κι ας ‘ερχεται αυτός
λέγοντας “Μεγαλώνω-Μεγαλώνουμε”
Γιατί τον αγαπώ τον Χειμώνα, τον αγαπώ πραγματικά
τον αγαπώ απροσμέτρητα
τα χιόνια το κρύο τη γιορτή μου και τον σκοτεινό αναθάρσειο Ρομαντισμό του Δεκεμβριανού ηλιοστασίου!
ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ
πλέον το χρώμα του ήλιου έχει αρχίσει να με εκφράζει τόσο πολύ στα χειμερινά απογεύματα
εκείνα που οι ήλιοι
-χωρίς να περιμένουν να εκραγούν πρώτα-
επιτρέπουν στους εαυτούς τους να αντιοκρύζουν απέναντι την Πανσέληνο.
Τελικά αγαπώ το καλοκαίρι(μήπως όμως δεν το αγαπούσα πάντα;)
Αυτό το περίεργο! Το αρμονικό! Το καλοκαίρι που διατηρεί το Σέβας για το όνομα Του…
Not just the beautiful touch of summer
ni la chanson du soleil
en terre
αυτό το ολοκληρωμένο φράκταλ, χαοτική κυματομορφή,
που λέγεται ελληνικό καλοκαίρι.
Δεν μιλάω εδώ για το ινδικό, ούτε εκείνο κάτω από τον αγαπημένο μου ήλιο στο Κυότο
με το βλέμμα του Βούδδα Αμιτάμπα
να ρίχνει πάνω μου το βλέμμα του βαθιά κοιτώντας μέσα από
τα μάτια ενός αγάλματος του 7ου αιωνα.
Ούτε καν αυτό! Ούτε εκείνο στην Αφρική, στο Βόσπορο, το δυτικό Τέξας, τη Βραζιλία ή την Προποντίδα.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΕΝΝΟΩ ΣΤΟ ΝΟΤΙΟ ΑΚΡΟ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΟΥ, αυτό που αγαπώ πιότερο απο ΟΛΑ!
Μα παραλλήλως περιμένω τον Χειμώνα μου
-αυτόν τον παντοτινό φίλο-
μέσα στην καθημερινή ησυχία της μεταμεσονύκτιας νύχτας,
τον αναμένω , περιμένοντας…
όπως εκείνοι που δίνουν μεγάλες υποσχέσεις
(και θυσίες στο χιόνι)
χωρίς να αναμένουν ανταλλάγματα!
Περιμένω στη σιωπή των στοχασμών μου
συνομιλώντας με αυτό τον τραγικό μου φίλο
τον Πλάτωνα , το φίλο του Σοφοκλή,
αυτόν που δεν γελούσε ποτέ σαν τον Δάσκαλο Σωκράτη!
Περιμένω τον Χειμώνα να έρθει
να έρθει
να έρθει
Έχοντας μάθει τόσο καλά πλέον τα παιχνίδια της αγάπης μου γι αυτόν
και δίνοντας ένα μεγάλο ΤΕΛΙΚΟ ΦΙΛΙ
στα ηλιοβασιλέματα των ευφορικών του πόθων…
