Η τέχνη σε ηρεμεί.
Όχι.
Η τέχνη σε ξυπνάει.
Ούτε.
Η τέχνη σε σπρώχνει.
Οκ.
Η τέχνη σε ξεγεννάει.
Ναι. Ναι!
Η τέχνη σε ξεγεννάει.
Κι είναι το μεγαλύτερο έργο τέχνης.
Είσαι.
Ναι. Είσαι το μεγαλύτερο έργο τέχνης πάνω στη γη.
Είναι.
Είσαι. Είμαι.
Το μυαλό δηλαδή είναι. Το ανθρώπινο, ντε!
Αυτό, το ικανό για το πιο αποτρόπαιο έγκλημα.
Αυτό το ίδιο ζει μέσα στο σώμα μου, στο σώμα σου, στο σώμα του.
Όταν χορεύει το μυαλό το σώμα τα δίνει όλα.
Το στομάχι αλλάζει θέση με το συκώτι.
Το ένα πνευμόνι με το ένα νεφρό.
Κι η καρδιά… ανεβαίνει μέχρι τον λαιμό.
Τα μάτια ματώνουν κι ο αφαλός δακρύζει.
Στον κρόταφο να με σημαδεύεις να μην ησυχάζω.
Να μην ησυχάζουμε.
Άπαξ και γεννηθείς χάθηκες.
Σημάδεψέ με στον κρόταφο.

Σημάδεψέ με στον κρόταφο – Στέλα Αλισάνογλου
Latest from Poetry

Γιατί οι μικροαστοί δεξιοί, αριστεροί, αναρχικοί αγαπούν τον Κούντερα- Του Αντώνη Αντωνάκου
Aντί νεκρολογίας Ο Κούντερα μίλησε για τον μικροαστό και τον ναυαγισμένο άνθρωπο της πόλης. Εκεί που τού χάιδευε την κοιλιά για να χωνέψει το

Brikena Gishto- 3 ποιήματα
«Θα βρεθούμε ξανά» Ήξερε πως δεν απόμενε πολύς καιρός ήξερε πως έπρεπε να βιαστεί μα όσο πίστευε πως ήξερε τόσο περισσότερο έχανε το μυαλό

Τρία ποιήματα για τον Κώστα Φραγκούλη- Αντώνης Μπαλασόπουλος
Δεν υπάρχει ομορφιά Δεν υπάρχει ομορφιά στη φτώχεια.Ο χτιστός κόσμος—μια σκέψη ημιτελής. Ο άχτιστος, τυφλός σαν ένας ουρανός θολόςπου σ’ αποστρέφεται. Στο βάθος,μια σημαία

Η Φαντασία στην Εξουσία -και άλλα ποιήματα- Γιώργος Λίλλης
ΥΠΕΥΘΗΝΗ ΔΗΛΩΣΗ έχω μια χάρτινη σημαία για τις πομπώδεις παρελάσεις κι ένα σιδερωμένο κοστούμι για τις ένδοξες κηδείες ένα ξυράφι τυλιγμένο σε μαντίλι λευκό

Εστεμμένη αναρχία- Ντάνα Παπαχρήστου
Πόλη ψεύτρα, λαοπλάνα, υποχθόνια. Πατρίδα απάτριδα, εστεμμένη αναρχία. Φύση σκληρή, δίνει απλόχερα μόνο όποτε εκείνη θέλει. Κάτω απ’ τις πέτρες κείνται μυστικά, πολύτιμα, αχαγωγά,