χρειάζομαι άγρια ομορφιά άχρονων δευτερολέπτων. κουράστηκα να συναναστρέφομαι με ανασφαλείς πιθήκους. αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να φτάσει τις ταινίες. και οι ταινίες δεν μπορούν να φτάσουν τους οραματισμούς μου. η ποίηση δεν είναι δεσμός, είναι απελευθέρωση. θέλω να καταβροχθήσω το σύμπαν. αυτή η γενιά αποτελείται από θλιβερά μωρά που επαναστατούν με εφήμερες σχέσεις ενάντια στην πλήξη. δεν ανήκω εδώ. κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει κατάματα το κτήνος, κανείς δεν μπορεί να σωπάσει από μεγαλείο. κάνουν έρωτα για να βολέψουν πρόσκαιρα κάπου τις μικροσκοπικές ψυχές τους. πάνε κάπου που να μην κάνει κρύο. περιφέρονται σαν κρέατα κι απλώνονται σαν λίπασμα. έχω ανάγκη μικρές φωνές από τον πυρετό του ύπνου να με δαμάζουν, να με ηδονίζουν, να με συνεπέρνουν. δεν έχω ανάγκη κανένα πλάσμα να ακουμπήσω τη νιότη μου. ο νιχιλισμός είναι το φυσικό επακόλουθο του κενού σώματος. όσο κι αν είμαι μισάνθρωπος δεν μπορώ να αποδεχτώ την αηδεία που μου προσφέρουν. προτιμώ να τραγουδήσω απ’ το να ξεράσω. κι ας μην τραγουδώ για κανέναν. να μιλώ για τους ανθρώπους στο κεφάλι μου, για την χαμένη ομορφιά για την υπέροχη αναπηρία να ζεις σ’ ένα μέρος όπου όλα σε ωθούν στην απάθεια. ο έρωτας έγινε φόβος, έγινε πολυθρόνα να απαγγιάζουμε για να μην γλύψουμε το πάτωμα. δεν θέλω τους δεσμούς σας θέλω να γλύφουμε το πάτωμα. να τραγουδάμε στο κενό, να ανασαίνουμε τα βρύα, να κολλάμε στα μνημία σαν βδελυρά όργια, να χτυπάμε τα πρόσωπα με όλο μας το μαρασμό, να αφουγκραζόμαστε τον ήχο των θηρίων όταν θυλάζουν, να σερνόμαστε γυμνοί στα διάπλατα στόματα της τρέλας, μα όχι αυτό, όχι αυτή την ατέρμωνη επιβίωση. αν είναι να ζούμε έτσι γιατί να επιβιώσουμε, ο θάνατος είναι πιο γόνιμος, αλλά ποιός τώρα πια τολμά να τον πάρει σοβαρά; φθίνετε και φθίνω κι εγώ μαζί σας ακόμα, με χέρια τρυπημένα απ’ το σφαγείο της κυρας αρρώστιας, με τη μετάνοια του παράλογου. όσο ακόμη ανήκω στην ποίηση θα χαράζω με το ξεφλουδισμένο κορμί μου, με το αγαπημένο μαχαίρι μου τη σήψη σας. όσο ακόμα δεν έχω παραδωθεί στη μνήμη του τίποτα θα σας χλευάζω και θα αναζητώ μάταια ένα σκληρό χάδι στο κενό. οι άνθρωποι με ηδόνισαν με τη βλακεία τους και η οργασμική παρακμή τους με θρέφει. νιώθω πιο όμορφη από ποτέ στο μισοφωτισμένο κελί μου. νιώθω έναν οργασμό να ξεκινά απ’ τα πέλματά μου και να σφαδάζει στο στήθος μου. η ώρες μου είναι ατελείωτες και τόσο ελάχιστες. χρειάζομαι την απληστία της τέχνης, την αφόρητη ορμή σας χωρίς έλεος. κανείς πια δεν έχει τίποτε να χάσει. κι όταν σταματώ να φοβάμαι σταματώ να υποφέρω. είμαστε μέσα σ’ ένα πελώριο φλεγόμενο παραμύθι. χρειάζομαι τις στιγμές που μπορούμε να καούμε. οι άνθρωποι είναι για να καιγόμαστε μαζί. η μοναξιά είναι για να συνθέτουμε ιστορίες στη στάχτη. η φωνή των ανθρώπων που αναζητώ στα πυρετικά μου οράματα είναι το πιο λυτρωτικό νανούρισμα για να καταφέρνω να κοιμάμαι τις νύχτες. η ανάγκη
χρειάζομαι
άγρια ομορφιά άχρονων δευτερολέπτων.
όχι εγκόσμιους ναρκωτικούς δεσμούς.
- υ.γ. επαναπροσδιορίστε τη διαστροφή
είναι διαστημική τροφή
όχι ψυχιατρικό νόσημα.
