Ξυπνάς σε μια πόλη από χαρτόκουτες, η μητέρα σου
Ξέχασε το παιδί της μες στην κοιλιά του χρόνου,
Εκτός χρόνου, αφηρημένη ως τα έσχατα σημεία, έπλενε
Το κορμί σου όταν της ήρθε στο νου η εικόνα χιλίων βρυσών
Με νερό να ξεπηδά απ’ το στόμα ισάριθμων πέτρινων λιονταριών
Και τότε της γεννήθηκε στον μέγιστο βαθμό η απορία:
Κάθε ταξίδι μία εκπλάτυνση της ματαιωμένης στιγμής;
Οπλίστηκε με θάρρος και δύναμη, είπε θ’ αφήσω να με
Παρασύρουν όλοι οι άνεμοι, είχε φανταστεί πως θα ζούσες για πάντα
Σ’ ένα φιλντισένιο μπαούλο, σκαλισμένα ιερογλυφικά
Στα πλαϊνά του να προαναγγέλλουν κάτι μυστήριο, μα εντέλει
Το άνοιξε, αγνοώντας κάποιες προφανείς υποψίες απ’ το
Γεγονός ότι έμοιαζε κι αυτό με χαρτόκουτα, για να βρει
Μέσα του μόνο την καρδιά σου να χτυπάει –τίποτε άλλο.
