Είμαι στο μετρό. Είναι στο βαγόνι ένας σκουρόχρωμος ζητιάνος, μάλλον Ρομά που μοιάζει όμως με πακιστανό.
Στην Εθνική Άμυνα, μπουκάρουν μέσα τρία σεκιούριτι κι αρχίζουν να τον τραβάνε βίαια.
Αυτός αντιστέκεται.
Γίνεται βαβούρα.
Κρατάω μπροστά μου το κινητό, επειδή διάβαζα ένα μήνυμα.
Πετάγεται ένας, γύρω στα 30, από το διαγώνια απέναντι κάθισμα κι αρχίζει να μου φωνάζει υστερικά. Μέσα στον πανικό δεν καταλαβαίνω τι μου λέει. Καν ότι απευθύνεται σε μένα.
Ξαφνικά μού φωνάζει και μια πάνω από το κεφάλι μου.
“Αν βγάλεις το βίντεο στο φέισμπουκ θα σου κάνω μήνυση”, μού λέει ο απέναντι. ‘Άμα θες να τους υπερασπιστείς να πας να δείρεις το σεκιούριτι”.
Λέω, ποιον να δείρω; Ποιο βίντεο;
Η από πάνω μου, ουρλιάζει, “σε είδα κι εγώ που είχες σηκώσει το κινητό, απαγορεύεται αυτό που κάνεις”.
Λέω “δεν έχω τραβήξει βίντεο”, λέει, “άστα αυτά, κάνετε όλοι δημοσιογραφία των σόσιαλ”.
Πετάγεται ένας 60άρης πιο δίπλα, λέει άμα σ αρέσουν τόσο πολύ να τους πάρεις σπίτι σου.
Λέω, ποιούς;
Λέει, ξέρεις εσύ, όλους αυτούς που φέρατε εδώ “Καλά κάνουν οι σεκιούριτι, κάποιος να βάλει τάξη”. Δίπλα μου μια 20χρονη κι απέναντι μια γύρω στα 50.
Η γύρω στα 50 λέει στην 20άχρονη “εγώ φασίστρια δεν είμαι, αλλά αυτό δεν παέι άλλο. Εσύ που είσαι νέο παιδί σ αρέσει;”
Ο 30χρονος ουρλιάζει εκτός εαυτού πλέον ότι είναι δικηγόρος και απειλεί να με πάει στο τμήμα να ελέγξουν το κινητό μου. Λέω “παράτα μας, κάνε ότι θες”.
ο 60χρονος φωνάζει ότι κάτι σαν εμένα καταστρέψανε τη χώρα.
Η 20χρονη λέει “όχι, δεν μ αρέσει και γι αυτό τώρα που θα ψηφίσω για πρώτη φορά θα προσέξω τι θα ψηφίσω”.
Δεν αντέχω. “Υπάρχουν κόμματα που τους θέλουν στον πάτο της θάλασσας”, λέω, “αυτούς θα ψηφίσεις”;
Η περίπου 50 με κοιτάει με μίσος.
O 30άρης ουρλιάζει εκτός εαυτού, “μαζί θα περάσουμε τη νύχτα στον εισαγγελέα και δεν είσαι και του γούστου μου”. “Αλίμονο”, τού απαντάω.
Η από πάνω μου, βγάζει πύρινο λόγο για τα προσωπικά δεδομένα και πώς πρέπει ν απαγορευτούν τα κινητά στους δημόσιους χώρους.
Τα σεκιούριτι σπρώχνουν τον κόσμο τραβώντας τον ζητιάνο.
Έρχεται ένας νεαρός, γύρω στα 20 κι αυτος, λέει “γιατί τον τραβάτε; Έκανε κάτι;” Του την πέφτουν όλοι μαζί, “κάνε δουλειά σου εσύ”.
Η 20χρονη λέει κάπως μπερδεμένη “δεν ξέρω, δεν μισώ τους ανθρώπους αλλά ίσως είναι καλύτερα έτσι”.
Ο 60χρονος έρχεται πάνω από το κεφάλι μου κι αυτός και φτύνει χολή. “Να πάνε σπίτια τους”, φωνάζει. “Δεν έχουν σπίτια”, λέω. Η 20χρονη είναι ακόμα πιο μπερδεμένη: “Κι εμένα ο πατέρας μου δουλεύει στο εξωτερικό, αλλά δεν δημιουργεί προβλήματα”, λέει.
Η 50χρονη μού λέει “μην με κοιτάς εμένα έτσι, ε, λοιπόν ναι, είμαι φασίστρια”.
Λέω, “προφανές”.
Το μεγάφωνο λέει “Επόμενος σταθμός Χαλάνδρι”.
Σηκώνομαι, φωνάζουν όλοι μαζί, καθένας τα δικά του.
Κατεβαίνω απ’ το τραίνο για την κόλαση που κουβαλάει όλη την Ελλάδα μέσα.
Πουθενά καταφύγιο.
