“Να πούμε στα παιδιά πως με σημαίες ντύνονται τα φέρετρα” – Δημήτρης Ιωάννου

November 30, 2018

Δεν μπορώ ν’ ακούω άλλο αυτή τη μαλακία, “να μη χαρίσουμε τα παιδιά στη Χρυσή Αυγή”, που κατά κόρον χρησιμοποιείται από Αδώνιδες κ.λπ. για να ξεπλύνει στην ουσία τον εθνικιστικό λόγο. Τι σημαίνει αυτή η ελεεινή δήλωση; Ότι καλά κάνουν τα παιδιά και “ανησυχούν” για τη Μακεδονία (ότι τι, δηλαδή;), ότι καλά κάνουν και ντύνονται με την ελληνική σημαία, ότι καλά κάνουν και διαμορφώνουν μια αντίληψη του κόσμου γύρω από το “έθνος” ως κύριο σημαίνον. Και ότι πρέπει να τους το λέμε και να τα επιβραβεύουμε αφού έτσι “αισθάνονται”, για να μη στραφούν στη ΧΑ -και καλά.

Πρώτον, από τη στιγμή που νομιμοποιείς αυτού του είδους τον λόγο, τα “παιδιά” θα νομιμοποιήσουν και τον κατεξοχήν φορέα του. Μάλιστα, επειδή ο λόγος αυτός βασίζεται κατά κανόνα σε κουλαμάρες και αυταπάτες επικού μεγαλείου, τα “παιδιά” θα προτιμήσουν τον πιο ακραίο φορέα αυτού του λόγου, και όχι όσους τον μετριάζουν ή τον μπασταρδεύουν. Όσοι το κάνουν αυτό, ούτε ως ανάχωμα λειτουργούν, ούτε κερδίζουν τίποτα, απλώς ενισχύουν de facto τη ΧΑ -ή όποιον τέλος πάντων βρίσκεται στα ακροδεξιότερα του πολιτικού φάσματος, όπως είναι φανερό σε όλη την Ευρώπη.

Δεύτερον, ο λόγος αυτός -ακόμα και βγάζοντας από το κάδρο τους νεοναζί- έχει και μιαν άλλη πονηριά, και έτσι λειτουργεί διαχρονικά: προσφέρει έναν ενοποιητικό μύθο. Για να το κρατήσω στις σχολικές καταλήψεις, όσο περισσότερο αυτές ηγεμονεύονται από την “ανησυχία για τη Μακεδονία”, τόσο λιγότερο θα ασχοληθούν με τις ελλείψεις σε προσωπικό ή σε υλικοτεχνικές υποδομές, και άρα με τις χωροκοινωνικές ανισότητες που αυτές αντανακλούν ή, ακόμα πιο χοντρά, με τη διακυβέρνηση με όρους μαφίας στην οποία ειδικεύονται ορισμένες πολιτικές μερίδες.

Τρίτον, να πούμε στα παιδιά μας ότι αν αγαπούν τον τόπο και τη χώρα τους πρέπει να κάνουν ό,τι περνά απ’ το χέρι τους για έναν ζωντανό δημόσιο χώρο ισονομίας και αλληλεγγύης, και όχι μισαλλοδοξίας, καχυποψίας και εθνικιστικών φαντασιώσεων. Και να τους πούμε επίσης ότι με σημαίες δεν ντύνονται οι άνθρωποι, αλλά τα φέρετρα.

________________________________

κείμενο: Δημήτρης Ιωάννου- αρχιτέκτονας

Previous Story

Diagnostic of the Future: Between the Crisis of Democracy and the Crisis of Capitalism- A Forecast- by Peter Gelderloos

Next Story

2008-2018 / 10 χρόνια εξέγερσης / ΤΕΤ. 5/12- Εκδήλωση και προβολή νέου ντοκιμαντέρ για τον Δεκ. 2008


Latest from Local movement

Go toTop