Στην δύση
που συμβαίνει πίσω απ’ την ταράτσα
με την καμινάδα του καυστήρα,
στα αστραφτερά τζάμια των θερμοσίφωνων
και στην απόληξη του κλιμακοστασίου,
στο μηχανοστάσιο του ανελκυστήρα
θ’ ανέβω στις κεραίες των τηλεοπτικών δεκτών
για να γιορτάσω την ομήγυρη μας
στο σκοτάδι των λαμπτήρων
του στεγνού φωτός που ρέει άφθονο
και η φαινόμενη τροχιά του αστεριού
που οδηγούσε τα πόδια
– λευκή γραμμή στην άσφαλτο
που κράταγαν τα χέρια
– σκοινί απλώστρας
που υπάκουαν τα μάτια
– οθόνη στο κενό
που ακολουθούσαν οι εντολές
τελειώνει εδώ.
Στο ηλιοβασίλεμα κρυώνουν οι ώμοι μου,
Άτλαντας που κουβαλάει παγωμένο πλανήτη
δεν έχει χρεία νερού και τροφής
στα αδιάφορα ηλεκτρικά του μερόνυχτα
στην ηλεκτρική ρυπαρή ζωή του.
Νικόλας Κακατσάκης
Ο Νικόλας Κακατσάκης γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1970 στα Χανιά όπου ζει μόνιμα από το 2004 ύστερα από σπουδές και εργασία στην αρχιτεκτονική σε Παρίσι και Αθήνα. Ασχολείται ταυτόχρονα με τα εικαστικά, την ποίηση και την πεζογραφία. Έχει αρθρογραφήσει για θέματα της πόλης, της τέχνης και της καθημερινότητας στον τοπικό ημερήσιο και περιοδικό τύπο και διατηρεί τα ιστολόγια: https://kakatsakis.wordpress.com/ , https://kakatsak.blogspot.com/ , https://maxmut.wordpress.com/
Γράφει αρκετά συχνά στο https://www.121words.com/oi-sindromites-mas/nikolaos-kakatsakis
Τον Μάρτιο του 2018 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο του “Αρχιτέκτονας Αυτοβιογραφείται” με ποιήματα και μικροδιηγήματα. Τον Ιανουάριο του 2019 ακολούθησαν οι “8 Μικρές Ιστορίες”.
