1.
ταραταταμ!
Όλοι βγάζουν βιβλία, όλοι βραβεύονται κιόλας. Εγώ λέω δεν χρειάζεται δεν είναι απαραίτητο. Ο Μακρής δεν έβγαλε ποτές του βιβλίο και πολύ καλά έπραξε.
Καλά, φυσικά, κι’ όσοι έπραξαν τ’ αντίθετο.
Για μένα αρκεί να ζεις σαν ποιητής.
Να ζεις με την ποίηση.
Αυτό.
(Αυτό είναι το σημαντικό κι’ αυτό είναι αρκετό).
Ο Γκόρπας γράφει κάπου για ένα ντέφι μεταχειρισμένο.
Ο Χάκκας, για μια κουδουνίστρα που δεν επιτέλους προορίζεται για την αγορά.
Κουδουνίστρα,
ντέφι,
καραμούζα σου λέω εγώ –
και να του δίνεις να καταλάβει
Τραβώντας, πώς το λέει μωρέ ο Χάκκας, ντουγρού στην άνοιξη
τραβώντας
κι’ όλα γύρω να πρασινίζουν…
2.
δεν ειμαστε ποιητες σημαινει…
Δεχόμαστε τις συμβάσεις
της κοινωνίας
και βασικά κυρίως τις συμβάσεις της αγοράς,
κι’ ειδικά μάλιστα τις συμβάσεις της αγοράς του βιβλίου.
Τί άλλο να πω –
τ’ άλλα τα ’πε ο Γιώργος Σαραντάρης και πολύ ωραία που τα ’πε!
3.
ζητω ο γιωργος σαρανταρης! κατω η “γενια των σαρανταρηδων”
– ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑΜΕ ΠΟΤΕ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΔΕΣ, ΟΕΟ! –
Από πιτσιρικάς, τότε π’ αράζαμε στα σκαλάκια του Μουσείου, η γενιά των φρηκιών του ’79 κωλοβαρώντας κι’ απολαμβάνοντας το μελιχρό αθηναϊκό δείλι
– στην μεγάλη προσμονή του απρόσμενου, που λέγει κι’ ο Walter Benjamin –
πολύ λίγο, ελάχιστα έχω αλλάξει
ποσοτικές είναι οι αλλαγές μου
ουχί ποιοτικές:
όλο και πιο λοξός
όλο και πιο τουρίστας
όλο και πιο hungry freak πώς το λένε
όλο και πιο …
όλο και πιο ανήσυχο κι’ οργισμένο νιάτο.
