Είναι δεδομένο πως ότι λέγεται δεν λέγεται τυχαία. Η ενιαία τοποθέτηση στον δημόσιο διάλογο του τρίπτυχου : μανατζερς – κατάργηση ασύλου – ομάδα Δ δεν είναι καθόλου τυχαία. Ο Μητσοτάκης εμφανίστηκε στον Alpha σε μια προσπάθεια να καλύψει το φιάσκο του Παπαχελά και της Κοσιώνη και αράδιασε πάλι ένα σωρό ψέμματα, μισές αλήθειες και απειλές. Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν χρειάζεται τον μητσοτάκη για να καταργηθεί γιατί καταργήθηκε το 2011 με τον νόμο διαμαντοπούλου 4009/2011 και το 2017 με νόμο του Συριζα
4485/2017 άρθρο 3 παρ. 2 [Ν. 4485/2017 ΦΕΚ Α’ 114].
«επέμβαση δημόσιας δύναμης σε χώρους των ΑΕΙ επιτρέπεται αυτεπαγγέλτως σε περιπτώσεις κακουργημάτων, καθώς και εγκλημάτων κατά της ζωής και ύστερα από απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση».
Με απλά λόγια, η αστυνομία μπορεί να μπαίνει ελεύθερα στον πανεπιστημιακό χώρο. Η μόνη διαφορά είναι ότι μπορεί να το κάνει ύστερα από απόφαση ή κάλεσμα του πρύτανη, γεγονός όμως που δεν επηρεάζει την δυνατότητα των ΜΑΤ να εισβάλλουν στα Πανεπιστήμια, μια διαδικασία που είναι υπαρκτή και κατοχυρωμένη και εξαρτάται από το αν ο πρύτανης παίρνει την ευθύνη. Ο Μητσοτάκης όχι μόνο θέλει να παρακάμψει τους φοιτητές αλλά και τους ίδιους τους πρυτάνεις μετατρέποντας τα πανεπιστήμια σε στρατόπεδα και χώρους ευθύνης της εξουσίας και της αστυνομίας.
Ότι συμβαίνει στα πανεπιστήμια δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτό που συμβαίνει και έξω απ αυτά, στην κοινωνία.Το προσχήμα της «ανομίας» που χρησιμοποιεί έχει 3 στόχους : 1] Την ιδιωτικοποίηση 2] Την ειβολή των μάνατζερς και 3] Την αφαίρεση βασικών δικαιωμάτων από τους φοιτητές.
Η εισβολή και ο έλεγχος της αστυνομίας στα Πανεπιστήμια που ονειρεύεται ο Μητσοτάκης δεν είναι κατά περίπτωση σε κάθε έκτακτη συνθήκη αλλά θα έχει μόνιμο χαρακτήρα και έχει εφαρμοστεί στο παρελθόν από στρατιωτικές δικτατορίες. Είναι πρακτικά αδύνατον να μην επηρεάσει απολύτος αρνητικά πράγματα που για τους φοιτητές θεωρούνται δεδομένα. Νομοτελειακά και στρατηγικά ο κρατικός καπιταλισμός του Συριζα δεν μπορεί, δεν θέλει και δεν έχει ανάγκη από ιδιωτικοποιήσεις σε αντίθεση με τον ιδιωτικό καπιταλισμό της ΝΔ.
Η ολική κατάργηση όμως είναι το όχημα και όχι ο σκοπός. Το πρόβλημα για τον Μητσοτάκη είναι ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια πλασάρονται στις κορυφαίες θέσεις της παγκόσμιας ακαδημαικής κατάταξης που αξιολογούνται από ένα από τα σημαντικότερα συστήματα κατάταξης πανεπιστημίων, το Times Higher Education World University Rankings (THE).
Ο πραγματικός σκοπός του Μητσοτάκη και της ΝΔ είναι να επιβάλει το αφήγημα της ανομίας, να συκοφαντήσει φοιτητές και καθηγητές και να ρημάξει τα πανεπιστήμια έτσι ώστε να τα ιδιωτικοποιήσει και να τους επιβάλει την αγορά και τις μπίζνες έναντι της γνώσης και της ελευθερίας. Η διακίνηση ιδεών δεν έχει σχέση μόνο με την θεωρία ή τις απόψεις στους χώρους των πανεπιστημίων. Αυτό είναι απλά το πρόσχημα. Η ολική κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου συνδέεται άμεσα και ευθέως με την ιδιωτικοποίηση, την εισβολή των μάνατζερς και την ρύθμιση όλων των έμμεσων και άμεσων διαδικασιών από την αγορά. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει οι φοιτητές να μην έχουν λόγο και δικαιώματα παρά μόνο υποχρεώσεις και μεταξύ τους ανταγωνισμό. Οι μπάτσοι μέσα στα πανεπιστήμια είναι κάτι που μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ και να κάμψει τις αντιδράσεις των φοιτητών μέσω ενός γενικευμένου φόβου και ενός καθεστώτος που θα ξεπερνάει ακόμα και τις διοικήσεις των πανεπιστημίων εφ όσον ο έλεγχος θα είναι στα χέρια της κεντρικής εξουσίας και της καταστολής σε όλα τα επίπεδα.
Μια ενδεχόμενη ολική κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και ιδιωτικοποίηση σημαίνει ότι μπαίνει οριστικά τέλος στα πτυχία με την γνωστή τους μορφή και αντικαθίστανται από ένα σύνολο πιστωτικών μονάδων. Καθιερώνονται οι δύο κύκλοι σπουδών με τον πρώτο να διαρκεί 3 χρόνια και τον δεύτερο 1 ή 2. Αυτό συμβαίνει για να δημιουργήσει αποφοίτους και εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων, με οικονομικά, προφανώς, κριτήρια – πράγμα που ενισχύει την ταξικότητα της παιδείας και δημιουργεί τα μελλοντικά φθηνά εργατικά χέρια για το κεφάλαιο.
Καταργείται η διανομή δωρεάν συγγραμμάτων, η σίτιση – στέγαση διατηρείται μόνο για τους πολύ εκλεκτούς με ανταποδοτικά κριτήρια όπως οι επιδόσεις κ.λπ. ενώ διατυπώνεται σαφώς και συγκεκριμένα η εισαγωγή διδάκτρων μετά από τα 2 έτη. Για όσους δε διαθέτουν τα απαιτούμενα χρήματα, υπάρχουν τα φοιτητικά δάνεια καθώς και η εργασία σε τομείς της σχολής , πράγμα που δρομολογεί την απόλυση του υπάρχοντος προσωπικού.
Η χρηματοδότηση, δεν θα είναι πλέον δεδομένη, αλλά θα εξαρτάται από την αξιολόγηση. Βέβαια η αξιολόγηση θα γίνεται με βάση έννοιες όπως “δείκτες ποιότητας” αλλά και κάποιες πιο ξεκάθαρες όπως “επίτευξη των στόχων που έχουν συμφωνηθεί με το υπουργείο”. Δίνεται έτσι κι αλλιώς το δικαίωμα στο υπουργείο να διακόψει τελείως την χρηματοδότηση σε περίπτωση αρνητικής αξιολόγησης, δηλαδή μη-προσαρμογής των ιδρυμάτων στις επιταγές του. Εννοείται ότι για τις δύσκολες στιγμές, όπως η κρίση, υπάρχει και το ιδιωτικό κεφάλαιο που μπορεί άφοβα να επενδύσει αφού θεσπίζονται επώνυμες καθηγητικές έδρες μέσω χορηγιών. Με άλλα λόγια το πανεπιστήμιο εξαρτάται πιο άμεσα από ποτέ τόσο από τις ανάγκες και τις ορέξεις της αγοράς όσο και από τους εκάστοτε εκβιασμούς της κάθε κυβέρνησης. Όσον αφορά τους πόρους γενικά του πανεπιστημίου αλλά και τις φοιτητικές παροχές, σίτιση, στέγαση, κλπ, θα τους διαχειρίζεται ένα Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου – δηλαδή εταιρεία και μάλιστα στα πρότυπα Α.Ε. – που θα ιδρύσει το πανεπιστήμιο. Οι φοιτητικές παροχές θα συνδέονται κι αυτές άμεσα με την αξιολόγηση του κάθε φοιτητή.
Ο τρόπος διοίκησης θα αλλάξει και θα παψει να είναι η “ξεπερασμένη, πολυμελής και υπερβολικά δημοκρατική” Σύγκλητος το ανώτατο διοικητικό όργανο και θα αντικατασταθεί από το 15μελές “συμβούλιο διοίκησης”. Θα δημιουργηθεί ένα υπερ-όργανο το οποίο θα εκλέγεται κάθε 6 χρόνια, θα αποφασίζει μόνο του για τα πάντα και δε θα ελέγχεται από κανένα αφού καμία σχέση δε θα έχει με τις συνελεύσεις των τμημάτων των σχολών. Δηλαδή οι αποφάσεις θα παίρνονται για τους φοιτητές χωρίς τους φοιτητές.
Σε σχέση με τους καθηγητές, μένουν τρεις βαθμίδες: οι καθηγητές, οι αναπληρωτές και οι επίκουροι, με μόνο τους δύο πρώτους να είναι μόνιμοι. Οι λέκτορες απλώς καταργούνται. Θα μπορούν να υπάρξουν καθηγητές με ατομικές ανανεώσιμες συμβάσεις διάρκειας μέχρι 5 ετών. Οι περισσότεροι καθηγητές δηλαδή θα είναι στην ουσία συμβασιούχοι, οι οποίοι σήμερα θα είναι στη θέση τους αύριο όχι. Κι αυτό θα εξαρτάται από τι άλλο; Απ’ την αξιολόγηση. Όπως ειπώθηκε παραπάνω, θα υπάρχει η πιθανότητα να γίνει κάποιος καθηγητής αν βρει ένα χορηγό να πληρώσει μια έδρα, με το αζημίωτο εννοείται.
Έτσι λοιπόν, θέλουν να φτιάξουν ένα πανεπιστήμιο στο οποίο ο καθένας θα τρέχει και δε θα φτάνει ώστε να ανταπεξέλθει στην αξιολόγηση, μήπως κι εξασφαλίσει κάποιες δωρεάν παροχές. Όποιος δεν τα καταφέρει στην κούρσα του ανταγωνισμού θα πρέπει να πληρώσει, κι εφόσον δεν έχει τη δυνατότητα, θα καταφεύγει σε δάνεια ή θα δουλεύει για το πανεπιστήμιο. Ένα πανεπιστήμιο, στο οποίο τα πάντα θα λειτουργούν με βάση τους κανόνες της αγοράς, θα διοικείται από ένα συμβούλιο – manager, δεν θα υπάρχουν δωρεάν συγγράμματα, θα υπάρχουν δίδακτρα, ενώ εταιρίες θα μπορούν να ιδρύουν καθηγητικές έδρες. Θα υπάρχουν πτυχία 2, 3, 4 ή 5 χρόνων τα οποία βέβαια θα αντιστοιχούν σε αντίστοιχες βαθμίδες στο εθνικό πλαίσιο προσόντων που θα αντανακλώνται και στη θέση στην παραγωγή. Για όποιον έχει στο μυαλό του να διεκδικήσει οτιδήποτε, υπάρχουν πειθαρχικά συμβούλια για όσους παρακωλύουν διαδικασίες, αν χαθούν 2 βδομάδες μαθημάτων χάνεται το εξάμηνο ώστε να εξαλειφθεί κι η όποια δυνατότητα καταλήψεων και κινητοποιήσεων. Γίνεται πιο ξεκάθαρο παρά ποτέ πως σκοπός αυτού του πανεπιστήμιου, είναι η δημιουργία ενός φοιτητή – και αυριανού εργαζομένου – εντατικοποιημένου, πειθαρχημένου, ελαστικού και αναλώσιμου.
Έτσι κι αλλιώς ο Μητσοτάκης είπε ξεκάθαρα πως δεν αναγνωρίζει καμία κατάληψη ή διεκδίκηση. Για την ακρίβεια δεν αναγνωρίζει κανένα δικαίωμα παρά μόνο υποχρεώσεις. Υποχρεώσεις που ορίζει ο ίδιος, οι ισχυροί φίλοι του και η αγορά.
_______________________
κείμενο: Panos Flow Panos
