Οι πρυτανικές αρχές του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, συνεχίζοντας στην πεπατημένη, αποφάσισαν να κλειδώνουν τις 65 από τις 67 εισόδους του ιδρύματος από τις 21:30 κάθε βράδυ. Ήδη από τη στιγμή της απόφασης και μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν είναι λίγα τα περιστατικά, με φοιτήτ(ρι)ες να βρίσκουν τη μία είσοδο μετά την άλλη κλειστή, με καθηγητ(ρι)ές να αναρωτιούνται από πού θα βγουν, με ερευνήτ(ρι)ες να πηδάνε κάγκελα για να φτάσουν στα εργαστήρια. Αυτά τα περιστατικά είναι μόνο η αρχή, μιας και η κανονική λειτουργία του ιδρύματος θα τα πολλαπλασιάσει. Αυτή η απόφαση έρχεται να προστεθεί στον σωρό αναποτελεσματικών και πειθαρχικών πρακτικών που είχαν ακολουθηθεί τα προηγούμενα χρόνια, συμβάλλοντας στη διόγκωση του προβλήματος. Το μόνο που πετυχαίνουν αυτές οι πρακτικές είναι να δυσκολέψουν τις πολιτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες στο πανεπιστήμιο – πρακτικά να δυσκολέψουν τους φορείς που ενδιαφέρονται για να παραμείνει ζωντανό και ασφαλές το άσυλο.
Φαίνεται, είτε από ιδεοληψία είτε από διαπλοκή, να επαναλαμβάνεται το μοτίβο “καταστολή και φύλαξη” – περισσότερη παραβατικότητα, περισσότερη καταστολή και φύλαξη – ακόμη περισσότερη παραβατικότητα.
Πρακτικά, αν και ακαδημαϊκοί, οι συγκεκριμένοι κύριοι δεν έχουν αφιερώσει τον ελάχιστο χρόνο προκειμένου να αποτιμήσουν αφενός το γεγονός πως η πιάτσα ναρκωτικών μεταφέρθηκε στο ΑΠΘ μετά την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου το 2011 και αφετέρου το γεγονός πως η τοποθέτηση κάγκελων περιμετρικά του ιδρύματος το απέκλεισε από την πόλη μετατρέποντας το σε χώρο πρόσφορο για παραβατικές και παραβιαστικές συμπεριφορές. Επιπρόσθετα, η οπτική τους είναι αυτή του ιδιοκτήτη δυαριού στο κέντρο -πόρτα ασφαλείας και μεταλλικά κουφώματα- τη στιγμή που μιλάμε για πανεπιστημιακή έκταση 334.000 τετραγωνικών μέτρων με περισσότερα από 10 κτηριακά συγκροτήματα. Ξέρουμε πως αν κανείς σκέφτεται για το πανεπιστήμιο με το σχήμα «αν έτσι είναι η πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα», το μόνο τέλος είναι ένα campus έρημο και κλειστό, όπως μια “σκοτεινή” και επικίνδυνη γειτονιά, που θα “σφύζει” από παραβατικότητα.
Όμως υπάρχει λύση, αν δεν είσαι εμμονικά δεξιός ή δεν έχεις αρχίσει να σκέφτεσαι μίζες από εταιρείες φύλαξης, και αυτή ακούει στο όνομα ανοιχτό πανεπιστήμιο.
Μόνο με το άνοιγμα του πανεπιστημίου με πολιτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες μέχρι αργά το βράδυ θα μπορέσει η πανεπιστημιούπολη να είναι χώρος ζωντανός και ασφαλής. Η λύση του προβλήματος ξεκινάει με τη μαζική παρουσία των ανθρώπων του (Σ.Φ., κινηματογραφικές – θεατρικές ομάδες, κ.α.) και της κοινωνίας στο έδαφος του. Συνεχίζει με το γκρέμισμα των κάγκελων, την άμεση σύνδεση με τον χώρο της πόλης και τον φωτισμό των χώρων. Τελικά, το ερώτημα είναι γιατί να χαρίσουμε πάλι χρήματα για φύλαξη, πράγμα βέβαιο με βάση το σκεπτικό που υιοθετεί η πρυτανεία, αντί να αξιοποιήσουμε τους πόρους αυτούς σε πολιτισμικές και άλλες δραστηριότητες. Τελικά, τη στιγμή που το πανεπιστήμιο υποφέρει από τη χρόνια υποχρηματοδότηση (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ), η επανάληψη μιας μικρονοϊκής επιλογής είναι εγκληματική πολυτέλεια.
Τελικά, η παρούσα διοίκηση του πανεπιστημίου κατάφερε σε ελάχιστο χρόνο να δείξει μια βαριεστημένη ιδιοκτησιακή αντίληψη προσεγγίζοντας ένα πολυπαραγοντικό ζήτημα ως θέμα ρουτίνας σε γραφείο αξιοποίησης ακινήτων. Τελικά, η βελτίωση της κατάστασης στο άσυλο είναι δική μας προτεραιότητα, γι’ αυτό στεκόμαστε απέναντι στην κατασταλτική επιλογή της πρυτανείας.
Για αυτά και άλλα πολλά, σας καλούμε όλους και όλες να συναντηθούμε, να συζητήσουμε, να μοιραστούμε, να διασκεδάσουμε μέσα στο πανεπιστημιακό άσυλο. Παρέα, κόντρα στον αυταρχισμό που θέλει να επιβληθεί, την Παρασκευή 4 και το Σάββατο 5 Οκτωβρίου στο Asylum Festival στα γρασίδια της φιλοσοφικής στο Α.Π.Θ., δείχνουμε με πράξεις τι σημαίνει ανοιχτό, ζωντανό, πολύχρωμο και διεκδικητικό πανεπιστήμιο.
Ανοιχτή Συνέλευση Συντονισμού
ASYLUM Festival
