Το σπίτι βυθισμένο στον ύπνο
Θα μείνω εδώ
για να υποκλιθώ στους μύθους που πρόκειται να ακουστούν
Ένας λευκός θόρυβος
δένει τους καρπούς μου στον ουρανό
και τους αστραγάλους μου σε μια μεγαλοπρεπή λεύκα
με έναν ανθεκτικό αναστεναγμό
«κι αὐτὸς τοὺς πῆρε τὴ γλυκειὰ τοῦ γυρισμοῦ τους μέρα»
Ραψωδία α – Η συνέλευση των Θεών –
Οι συμβουλές της Αθηνάς
Ο υπέρλαμπρος ήλιος στην Οδό Ειρήνης
Συναντώ τον Όμηρο να δακρύζει για το δικό του μέλλον
Μείνανε μόνο τα κόκκαλα
να αποχαιρετάνε τη σάρκα
Ωχ, Μάννα μου, ευγνωμονώ
το τέλος της ζωής μου
Οι νεκροί προετοίμασαν τον τόπο
Ένας διπλός πόθος – το πλήρωμα του χρόνου
Ένα κομμάτι στάχτη
70 % μορφίνη –
Τα θηλυκά έστρωσαν το τραπέζι
Έβγαλαν τα παπούτσια τους
και με γυμνές πατούσες – ξυπόλυτες
πάτησαν επάνω
στα μαχαιροπήρουνα και το χρυσάφι
Αδυνάτισα τόσο που οι σαύρες ξαποσταίνουν επάνω μου
Ερωτεύτηκα την ασπρόμαυρη φωτογραφία
ενός μυστηριώδη νυκτοκλέπτη,
Ένας άτακτος πολεμιστής
Ένα φάντασμα της γειτονιάς μου.
Τα μάτια μου εκλιπαρούν για σωτηρία ή ένα πλατύ λήθαργο
Φάνηκε η αρρώστια μου
Η Σκύλλα και η Χάρυβδη
έσκισαν το λαιμό μου
Η Σκύλλα: «δώδεκα παραμορφωμένα πόδια, που υψώνονται στον αέρα»
Έξι κεφάλια φριχτά, με τρία σαγόνια το καθένα•
τα δόντια της στάζουν δηλητήριο.
Καταβροχθίζει με μανία τα δελφίνια και τις φώκιες.
Η Χάρυβδη: «κάτω από το φύλλωμα της αγριοσυκιάς κάθετε ένα τέρας»
Ξερνάει μαύρο νερό και μεταμορφώνεται όποτε θέλει σε μια τεράστια δίνη
Κανένας δεν είχε ελπίδα να γλιτώσει.
Οι θεοί τώρα δικάζουν τα βάσανά μου
Να επιστρέψω στην πατρίδα μου
εκεί που αναγνωρίζω το σώμα μου και τους φίλους μου
Ρώτησα τα ναυαγισμένα πλοία
και το μακρύ τάφο του έρημου τόπου (ή της έρημης γης)
αν θα μπορούσα να ζήσω λίγα δευτερόλεπτα ακόμα
Μέχρι να πιω το τελευταίο αιώνιο χαμομήλι
Βρασμένο το ξημέρωμα
Να κρύψει το όνομα μου
Για να μπορέσω να κοιμηθώ
Γοητευμένη και φοβισμένη
Τα μάγια μου ήρθαν με άδεια χέρια
Και με μια ντροπή
Διασχίζοντας το σκοτάδι
μοιράστηκα μαζί σου
τον ήχο των στρατοπέδων – την ώρα που δραπετεύουν οι σκλάβες
Μου πρόσφερες την πανοπλία σου
Περιπλανώμενε ιππότη μου
Μου χάρισες το στήθος σου και το σπαθί σου
και τα δικά σου λόγια:
«Μη φοβάσαι, ομορφούλα μου –
Αναγνώρισε τη θάλασσα και την αβέβαιη μοίρα
η επιστροφή στην πατρίδα
βρίσκεται ανέκαθεν εδώ, γενναία μου»
Μία θέρμη – το καλοκαίρι υπάκουσε τον ορίζοντα των ματιών σου
Έδιωξα το θηρίο
Πλήρωσα για όσα πήγα να χάσω
Ο φόβος επέστρεψε στο γκρεμισμένο μοναστήρι
Μουρμούριζα προσευχές του κόσμου
Είμαι εδώ – ταΐζοντας με μέλι τα μυστικά μου
Τα άνθη ενός παραδείσου κάλυψαν τις όχθες των στοχασμών μου
Μόνο σώμα
Να καταφέρω να υπάρξω μέχρι να σβήσω- το πιο λαμπρό σκοτάδι
Τα αντικείμενα χαράζουν τον τόπο της σιωπής
Τίποτα δεν θέλω πια
Αυτό είναι η ευτυχία μου.
Ένας σιωπηλός δρόμος
Μονάχα ένα νανούρισμα να ακούγεται από μέσα μου.
Αγαπημένε μου, συγνώμη
Σήμερα αποφάσισα να είμαι μόνη μου,
πάντα με τον εαυτό μου
να καληνυχτίζω τον ευτυχισμένο άνθρωπο
Σε ευχαριστώ
Είμαι έτοιμη να σε αποχαιρετήσω
Ακόμα σε κοιτάζω – χιλιάδες χρόνια τώρα
Μέχρι το πνεύμα του ουρανού
Να πάρει το χρώμα που σου αρέσει
Ευτυχώς, η υπερηφάνεια του χυμού μήκων η υπνοφόρος
θεράπευσε τον Πόνο.
Να είναι δικό μου
όλο το χρυσό χαλάζι.
Οι Σουμέριοι περιφρόνησαν τα μεσάνυχτα
και αφιέρωσαν το θυμίαμα και τα πετράδια
στο ταραγμένο στήθος μου.
Το όπιο γοήτευσε τα χέρια μου
που τρέχουν γύρω από το κρεβάτι
και οι θλίψεις μας ξεκουράστηκαν, αυτό είναι το δώρο που σου προσφέρει
Οι άνθρωποι με το μαύρο κεφάλι
75 τοις εκατό μορφίνη
Μια σύντομη λήθη
Φροντίζει το κουρασμένο μου μυαλό
Θα κερδίσω τη σφραγίδα μου
το οικόσημό μου
Η απόλαυση απλώθηκε στο Παράδεισο.
ΣΙΣΣΥ ΔΟΥΤΣΙΟΥ / Κενό Δίκτυο http://ecstaticpoetrysemeli.blogspot.com
