Εδώ και δύο χρόνια ζούμε μια αδιανόητη κατάσταση. Ποιος όμως είπε ότι η δυστοπία δεν μπορεί να κυριαρχήσει φορώντας και το κοστούμι της γελοιότητας;
Σε πείσμα όσων επιμένουν να μιλάνε για «μια απλή γρίπη» η υγειονομική διάσταση της πανδημίας υπάρχει και είναι τραγική- ο θάνατος και το πένθος εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία. Την ίδια στιγμή όμως, ζούμε δέσμιοι των παγκόσμιων νόμων της καπιταλιστικής οικονομίας, ενώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι, κυριολεκτικά, με μια εγκληματική πολιτική από την πλευρά της τοπικής κυβέρνησης. Δεν είναι μόνο οι θάνατοι από τον Covid, είναι οι θάνατοι από όλες τις άλλες ασθένειες, που διαρρέουν της κρατικής στατιστικής, καθώς το ΕΣΥ έγινε λίγο-πολύ μονοθεματικό. Είναι η σωματική και ψυχική ταλαιπωρία χιλιάδων ανθρώπων από τις χαμηλότερες τάξεις που δεν έχουν δυνατότητα πρόσβασης σε ιδιωτικές δομές υγείας, που είδαν τα χειρουργεία τους να αναβάλλονται, που έπρεπε να περιμένουν άρρωστοι σε ατέλειωτες ουρές, που υποχρεώθηκαν να αισθανθούν όχι μόνο ευάλωτοι και εγκαταλελειμμένοι απέναντι στη ζωή και τον θάνατο, όχι μόνο αβεβαιότητα απέναντι σε ένα μέλλον που μοιάζει δυσοίωνο, αλλά τελικά να ζήσουν μια συνθήκη επιβεβλημένης κατωτερότητας, να βιώσουν ότι η ζωή τους αξίζει λιγότερο.
Θα μπορούσε κάποιος να πει πως “όλοι πεθαίνουν κάποια στιγμή”, και “δεν μπορεί το οποιοδήποτε σύστημα υγείας να εξαλείψει τη θνητότητα”. Αλλά αυτή η «αμπελοφιλοσοφία» ταυτίζεται με την κυρίαρχη διαχείριση της πανδημίας που αναπαριστά τους θανάτους ως φυσικό γεγονός, κακό ριζικό, νούμερα στις οθόνες, συσκοτίζοντας τις κοινωνικές και πολιτικές διαμεσολαβήσεις μεταξύ της ασθένειας και του θανάτου. Η κακή κατάσταση του ΕΣΥ δεν είναι επιχείρημα, αφού δεν υπήρξε καμία προσπάθεια για ουσιαστικές βελτιώσεις του εδώ και δεκαετίες.
Τι άλλο θα μπορούσαμε να περιμένουμε από μια συγκυβέρνηση νεοφιλελεύθερων και φασιστών που αντιμετωπίζουν την υγεία ως άλλη μια εμπορική συναλλαγή που η ποιότητα της καθορίζεται από το πορτοφόλι του καθενός μας; Όπου φτωχός και η μοίρα του… Ιδού ο πυρήνας της κρατικής «βιοπολιτικής».
Έτσι, αντί για ουσιαστική κοινωνική φροντίδα είχαμε καταστολή και lockdown. Οι χιλιάδες θάνατοι αποδεικνύουν πως, παρά τις τεράστιες θυσίες των γιατρών και των νοσηλευτών, η κρατική διαχείριση απέτυχε. Οι χιλιάδες νέοι άνεργοι αποδεικνύουν πως το μέλλον που μας υπόσχεται ο καπιταλισμός είναι φρικιαστικό. Η θλίψη και η οργή συσσωρεύονται.
Οι κυβερνήτες για να διασώσουν το νόμο της αγοράς και την τάξη των κυρίαρχων απλά βγάζουν τους καθημερινούς θανάτους από το κάδρο της πολιτικής ατζέντας. Το πένθος των απλών ανθρώπων δεν έχει καμιά σημασία για όσους βλέπουν το κέντρο της πόλης μόνο από τις κάμερες της αστυνομίας, για όσους μας κοιτάζουν σαν σκουλήκια από τα γραφεία των υπουργείων και τα γυάλινα κτίρια των πολυεθνικών, για όσους εκμεταλλεύονται την φτώχεια και το καθημερινό μας άγχος για να πλουτίζουν εις βάρος μας.
Από την άλλη δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι τα πάντα, ακόμα και τα εμβόλια, είναι μέρος κάποιου σχεδίου «πειθάρχησης». Υπάρχουν και φτωχές χώρες πολύ πιο απείθαρχες από την Ελλάδα στην καπιταλιστική περιφέρεια που οι μάζες αποκλείονται από τον εμβολιασμό, οι πλούσιοι εκεί επέλεξαν να τα κρατήσουν μόνο για τον εαυτό τους. Φυσικά όμως, υπάρχει μια κατασταλτική ορθολογικότητα, το “κράτος ασφάλειας”, οικοδομείται εδώ και χρόνια ως αναγκαία συνθήκη της επιτελούμενης κοινωνικής αναδιάρθρωσης. Η φτώχεια και το άγχος μας απαιτεί να κοιτάζουμε αδιαμαρτύρητα για ώρες τις οθόνες. Όσοι τολμήσουν να στρέψουν το βλέμμα τους και να κοιτάξουν τριγύρω θα βρούνε την αστυνομία να περιπολεί τους δρόμους και τις κάμερες να δίνουν εντολές και παραγγέλματα. Ανεξάρτητα περιεχομένου, η πανδημία αποτέλεσε καταλύτης για περισσότερο αυταρχισμό, ένα ποιοτικό βήμα προς μια κοινωνία κάθετου και διάχυτου ελέγχου.
Η αδυναμία των κοινωνικών κινημάτων, και εν τέλει των υποτελών τάξεων, είναι η αδυναμία άρθρωσης των δικών μας μέτρων, που αφορούν τις δικές μας ανάγκες μέσα στην πανδημία. Είναι η αδυναμία να υπερβούμε τους διαχωρισμούς, να σπάσουμε την ιδιώτευση, το ιδεολογικό περιχαράκωμα, την σύγχυση και την θεωρητική ένδεια, να δώσουμε νόημα στην απελπισία, να αντιστρέψουμε την προοπτική, να ζήσουμε την αλληλοβοήθεια, να μοιραστούμε την εξέγερση, να κατοικήσουμε την ουτοπία.
Στο μέτρο που μας αναλογεί, η εποχή μας είναι μια στιγμή του αγώνα για υγεία και φροντίδα προς όλους, για αξιοπρέπεια, ζωή, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Για όλους τους λόγους του κόσμου, καλούμε τις φίλες και τους φίλους μας να πάρουν μαζικά μέρος στην διαδήλωση το Σάββατο 5/2/2022 στην πλατεία Συντάγματος – ώρα 13.00
ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ
Κενό Δίκτυο (Θεωρία, Ουτοπία, Συναίσθηση, Εφήμερες Τέχνες)
