Μέσα στο διαμέρισμα
από κάπου μακριά μέσα στο μυαλό μου
ακούγεται ο ήχος μιας τεράστιας θάλασσας
που βρέθηκε αυτή η θάλασσα στις άκρες του μυαλού μου;
Ονειρευόμαστε περιπετειώδεις ιστορίες,
αυτές ξεχειλίζουν συχνά απ’ το κεφάλι μας
φαντασιώσεις, ανέκφραστες επιθυμίες
έπειτα μένουμε αδρανείς
καταναλώνουμε αφηγήσεις
συναισθήματα, ψηφιδωτά από ζωές
και αναπαραστάσεις γεγονότων
τρομαγμένοι θεατές, ακίνητοι, μίζεροι πελάτες των θαυμάτων
κοιτάζω τον χρόνο που πέρασε
μια ιστορία που ξεχάστηκε
κάποιος γελά δυνατά χωρίς να νοιάζεται
το σκοτάδι χάνεται – η παράσταση αρχίζει
μια ξαφνική έκρηξη αισιοδοξίας
ανατινάζεται μέσα στο αίμα μου
τώρα τα λεπτά κρατούν περισσότερο
μάλλον θα πρέπει να ήμουν ερωτευμένος
όταν έγιναν όλα αυτά
μοιάζει παράξενη όλη αυτή η ιδέα, έτσι δεν είναι;
ψιθυρίζεις ένα μυστικό μονοπάτι
ένα καινούργιο άγνωστο τραγούδι
μια στιγμή ευτυχίας
όλα μένουν να αιωρούνται
οι μέρες, ο παράδεισος
η υπόσχεση
ο ήλιος έλαμπε
το δέρμα τεντωμένο
τα λόγια ξεκάθαρα
οι ελπίδες ακόμα ζωντανές
μίλησε στα αστέρια
χαμογέλασε στους φόβους
ακούμπησε με
ακούμπησε με μυστικά, ψηλάφισε με
εκεί που πονάω υπάρχει μια έξοδος προς τον κόσμο
χάιδεψε το πρόσωπο μου
πες μου κάτι που σκέφτηκες μόνη σου
περπάτησε δίπλα μου αργά τη νύχτα
θέλω να συζητήσω μαζί σου μεθυσμένος
για τις μελλοντικές επαναστάσεις
να πιούμε περισσότερα ναρκωτικά
να μην ξυπνήσουμε την επόμενη ημέρα, να μείνουμε εκεί,
δυο-τρεις συνεχόμενες νύχτες ξαπλωμένοι
θέλω να παραιτηθείς από τη δουλειά σου
γαμημένα αφεντικά,
να τα παρατήσεις όλα και να σηκωθείς να φύγεις
να σηκώσουμε τη πειρατική σημαία στο κρεββάτι μας
να περιπλανηθούμε στην άκρη της λογικής
να βρούμε έναν τρόπο να αναπνέουμε
και ο κόσμος να ανθίζει
Συνέχισε να βαδίζεις
χρυσά βήματα
κοράλλια και άγγελοι
σήκωσε το δάχτυλο σου
άγγιξε τον ηλεκτρισμό της νύχτας
δώσε μου μια ελπίδα
να κρύψω μέσα της όσα σου υποσχέθηκα
όσα προσπαθήσαμε και ότι καταφέραμε μαζί
Ρευστά σημεία
ηλιαχτίδες που διαλύθηκαν
αμφιβολίες
μισόλογα απογεύματα
μια ξαφνική ματιά- τί είδαμε τελικά από όλα αυτά;
πίσω από το παράθυρο κρύβεται ένα κορίτσι
γελάει με τις χαμένες μας μέρες
πρέπει να σταματήσω να μιλάω για τα περασμένα
οι νέοι θα καταλάβουνε πως γέρασα
και δεν θα παίρνουν πια
τα λόγια μου στα σοβαρά
η ζωή είναι επικίνδυνη και τελειώνει πάντα ξαφνικά
δεν έχω ούτε μια μέρα
να υπακούσω στις εντολές και τους κανόνες
τα ίχνη των επιλογών
μένουν χαραγμένα στο πρόσωπο
οι αποφάσεις, οι αποχαιρετισμοί
οι οργισμένες μου χίμαιρες
αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ
σκότωσε τις αυταπάτες
πάρε την λεπίδα σου και κόψε το λαιμό του χρόνου,
το αίμα του χρόνου είναι οι ημέρες που σου απέμειναν,
μην το χύνεις στα σκουπίδια
έχεις όλο το χρόνο του κόσμου
τα λουλούδια ανθίζουν στα χείλια σου
το χρονόμετρο των εποχών
ανοιγοκλείνει στα μάτια σου
η σιωπή τελειώνει
τα χέρια σου
ακουμπάνε το σκοτάδι
χαϊδεύεις το κενό
και αυτό χαμογελάει
οι ερωτήσεις σου θα μείνουν αναπάντητες
χρειάζομαι
περισσότερες μέρες
περισσότερες ώρες στις μέρες
περισσότερες νύχτες από ημέρες
πάρε την λεπίδα σου και κόψε το λαιμό του χρόνου
τα μυστικά σου σε κρατάνε ζωντανή
μην με ξαναρωτήσεις γιατί το κάνουμε αυτό
πάρε την λεπίδα σου και κόψε το λαιμό του χρόνου
το αίμα του χρόνου είναι οι ημέρες που σου απέμειναν,
μην τις πετάξεις στα σκουπίδια
πάρε την ελπίδα σου και κόψε το λαιμό του χρόνου
__________________
ΤΑΣΟΣ ΣΑΓΡΗΣ- από την ποιητική συλλογή “Ο Ωκεανός του Χρόνου” που ετοιμάζεται…
