Πόλη ψεύτρα, λαοπλάνα, υποχθόνια.
Πατρίδα απάτριδα,
εστεμμένη αναρχία.
Φύση σκληρή,
δίνει απλόχερα μόνο όποτε εκείνη θέλει.
Κάτω απ’ τις πέτρες κείνται μυστικά,
πολύτιμα, αχαγωγά, φασματογράφα.
Άβολες σκάλες οδηγούν σε υπόγεια,
πάντα υγρά, πάντα ομιλούντα.
Νεκρικές σκιές διαθλώνται,
κλέβουν ψυχές για νεκρομάντες,
ενώ κοράκια τις σταχυολογούν
βαδίζοντας βασιλικά
στους όχθες του Σάβου.
Σατούρνιες πεταλούδες με τον μανδύα του Καραζώρζη
εργάζονται αδιάλειπτα για την Εκάτη,
θεά των έκτων γενεών επί γης,
πλανεύτρα ψυχών, μυσταγωγό,
πρωθιέρεια του κόσμου
μεταξύ κόσμων μεταξύ κόσμων,
τριπλή διαίρεση στα τρίστρατα του χάρτη.
Αρχαίες μάγισσες παραφυλούν,
διανοίγουν ρωγμές ειδώλων,
καίγοντας θυμιατό και λάδι πυρσού.
Αβάσταχτες μυρωδιές αναδύονται από υπόγεια.
Σε στοές και δαιδαλώδη περάσματα
ελλοχεύουν μυστικά.
Ερπετά γλιστρούν ανάμεσα από ράγες υπονόμων
σημαδεύοντας περαστικούς με διχαλωτά δάχτυλα,
εκεί που ο παντελεήμων άγγελος έσκουζε με τη ρομφαία του
χαράσσοντας τη γη σα δόλιος Κάβειρος
γελώντας πάνω στο πυρωμένο αμόνι του.
Ασκητικά πρόσωπα, λιποβαρή,
ταγμένα σε αιώνια νηστεία.
Κάστρα χωρίς λαό,
πανοπτικά φρούρια σε ποτάμια που ρέουν.
Πως φρουρείς ένα ποτάμι,
και πως φυλάγεσαι απ’ αυτό;
Όριο εμμενές και αχίλλειος πτέρνα σου,
υγρό πέρασμα κατακερματισμένης γης.
Στα οχυρά ανεμίζουν λάβαρα
ατλαζωτά, τριμμένα,
εξαργυρωμένα,
διπλωμένα χιλιάδες φορές,
πλυμένα για καινούριες νίκες,
τακτοποιημένα στα σεντούκια
όπου και πάλι ξαναδιπλώνονται
πάντα με την ελπίδα,
πάντα χωρίς αντίκρισμα.
Πηχτό μαύρο αίμα ρέει,
προσελκύει βρικόλακες και ψυχές πεθαμένων,
αλλοπρόσαλλοι μοναχοί βροχθίζουν μεταλήψεις
τρωγάλια νεκρών στολισμένων με πέτρες,
με κέρματα στα δόντια, ή σφαίρες, ή μολύβι, ή μετάλλια,
ή σκουριασμένες στρατιωτικές ταυτότητες.
Άναρχο μέρος, για πάντα πλωτό,
ελεύθερο, σκλαβωμένο κι ευμετάβλητο.
Τάφοι κρυφοί, στα έγκατα της γης ή στα ποτάμια,
αέρας συμπυκνωμένος από φρίκη και ευρηματικότητα,
με το τσεκούρι και το γιαταγάνι.
Ροές, εμπορεύματα, άνθρωποι, κυβερνήσεις
αλληλοδιαδεχόμενες, συμπίπτουσες και ατελέσφορες.
Ψεύτρα, άναρχη, απάτριδα.
Υποδύεσαι υπακοή,
παριστάνεις οργάνωση.
Αλλάζεις σε μια στιγμή τα χίλια πρόσωπα,
ανόργανη και ασημαίνουσα.
Υπομένεις στωικά γιατί δεν κατακτιέσαι,
δεν έχεις επί γης βασίλειο,
δεν παραδίδονται οι θησαυροί σου.
Σαρώνεις το σκοτάδι καταχθόνια
και θα κυριαρχείς σε αυτό
μέχρι το τέλος των αιώνων.
_________
Βελιγράδι, 2022.
Ντάνα Παπαχρήστου
