Ένα όνειρο που τελειώνει με ουρλιαχτά

Το κείμενο που ακολουθεί είναι η εισαγωγή από το βιβλίο HERE- at the center of the world in revolt (ΕΔΩ- στο επίκεντρο ενός εξεγερμένου κόσμου) των αναρχικών συγγραφέων Lev Zlodey & Jason Radegas

Μετάφραση / επιμέλεια: Τάσος Σαγρής (Κενό Δίκτυο)

_______

Είμαστε ΕΔΩ. Στο τέλος του μέλλοντος. Ακόμα και η Αποκάλυψη κλάπηκε από τα χέρια μας. Η δυστυχία είναι ταυτόχρονα προφανής και εύκολο να αγνοηθεί. Τα φώτα του καρναβαλιού μας αποσπούν την προσοχή. Γιατί να αγωνίζεσαι, να αναρωτιέσαι και να ψάχνεσαι, όταν το μόνο που βλέπεις μπροστά σου είναι το πεδίο της μάχης στην οποία ηττηθήκαμε και την αδυναμία μας να αντιστρέψουμε αυτή την κατάσταση; Ο ζωώδης εαυτός μας όμως, είναι ακόμα ζωντανός. Το βλέπουμε αυτό στις εκρήξεις οργής που κατακλύζουν όλο και πιο συχνά ακόμη και τις πιο πολιτισμένες πόλεις. Μόνο που δεν έχουμε βρει ακόμα τον τρόπο να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας και να συντονιστούμε με όσα είναι μέσα μας κάθε στιγμή έτοιμα να εξοργιστούν, να ανατιναχτούν. Ο εξεγερτισμός φτάνει στο τέλος του, επισκιασμένος από μια διαρκή αποτυχία συντονισμού και επικοινωνίας. Η εξέγερση ήταν εύκολη. Η συνάντηση μεταξύ μας όμως, αποδείχθηκε πολύ πιο δύσκολη υπόθεση.

Ανάμεσα στις λαμπερές βιτρίνες που αναβοσβήνουν υπνωτιστικά και τις εκρήξεις του πολέμου, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν κάνει ήδη την πιο εύκολη επιλογή. Το ίδιο θα έκαναν πάντα, ανά πάσα στιγμή στην ιστορία. Χάρη σε αυτή την τεμπελιά επιβιώνουν τα είδη του ζωικού βασιλείου. Μήπως όμως, όλες αυτές οι επιλογές που πάρθηκαν με μόνο κριτήριο την επιβίωση, είναι που μας οδηγούν τώρα στον αφανισμό; Είμαστε φοβισμένοι- και αυτό δεν θα είναι καθόλου απλό ζήτημα.

Οι πιο ρομαντικοί από όσους έριξαν τη ζωή τους στον κοινωνικό αγώνα, επέλεξαν να πιστεύουν ότι τα ορυκτά καύσιμα είναι η κορυφή του παγόβουνου στο τεχνολογικό ρεπερτόριο του καπιταλισμού, και ως εκ τούτου η κατάρρευση είναι αναπόφευκτη.

Ένα μέλλον κατάρρευσης και μαζικής πείνας άλλωστε, μοιάζει πολύ πιο ανακουφιστικό να το φανταζόμαστε από εκείνο το σενάριο όπου η Μηχανή συνεχίζει να λειτουργεί για πάντα, εφευρίσκοντας διαρκώς νέους τρόπους ανάπτυξης και διαφυγής από τις παγίδες που παράγει η ίδια για τον εαυτό της.

Οι πιο κοινωνικοί μετατρέπουν το πεδίο της μάχης σε κήπο, δημιουργώντας το μικρό τους κομμάτι αναρχίας, για να το μοιραστούν με τους γείτονες τους και να μπορούν να κοιμηθούν ήσυχοι το βράδυ, χωρίς να σκέφτονται αυτούς που πυροβολήθηκαν ή εκείνους που κλείστηκαν στην φυλακή.

Οι πιο πραγματιστές, που έχουν αποκηρύξει τις ελπίδες και τους περισπασμούς, εξακολουθούν να αναζητούν κάποια συμμαχία με την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων. Αναζητούν πλήθη για να κρύψουν την απομόνωσή τους, χρησιμοποιούν τα εργαλεία που τους δίνει η Μηχανή για να προσομοιώσουν την αδυναμία τους.

Και οι πιο αποφασισμένοι μπορούν να μιλήσουν μόνο για την καταστροφή των πάντων, για μια μάχη που εξελίσσεται πάντα μόνο στο σήμερα – γιατί πονάει πάρα πολύ να ελπίζουμε στο απίθανο, να φανταζόμαστε ένα μέλλον στο οποίο δεν μπορούμε να πιστέψουμε ούτε εμείς οι ίδιοι.

Ακόμη και όσοι από εμάς επιλέξαμε να επαναστατήσουμε, έχουμε κάνει τις πιο εύκολες πιθανές επιλογές μέσα στην εξέγερσή μας. Τελικά δεν διαφέρουμε και τόσο πολύ από την πλειοψηφία. Αυτό κατά κάποιο τρόπο είναι ανακουφιστικό. Υπάρχει μια αόρατη δύναμη που μας αλυσοδένει σε αυτή τη δυστυχία. Το βάθος της ήττας μας, μπορεί να περιγραφεί σαν μια εξόρυξη που έγινε ερήμην μας και έχει υποσκάψει την ζωή μας πολύ πιο βαθιά από ό,τι έχουμε φανταστεί, και μας έχει ξεριζώσει από το παρελθόν μας περισσότερο από ποτέ. Η απελπισία δεν είναι κάτι καινούργιο. Αλλά η απουσία των ονείρων μας, κάποιες φορές μας χτυπάει δυνατά σαν κεραυνός μες στο σκοτάδι.

Οι κυβερνήτες κατέκτησαν τα πάντα, εισέβαλαν ακόμα και στην τελευταία γωνία του κόσμου, και όμως μετά δεν σταμάτησαν τις εχθροπραξίες, δεν αποστρατεύτηκαν. Τα πολεμικά μέτρα μόνο εντάθηκαν. Αλλά που εισβάλουν πλέον, όταν όλος ο κόσμος έχει ήδη κατακτηθεί;

Το κλειδί για τη συνεχιζόμενη νίκη τους κρύβεται μέσα σε ένα αρχαίο ψέμα. Προετοίμασαν αυτό το πεδίο μάχης, εδώ και πολύ καιρό, τυφλώνοντάς μας ώστε να μην μπορούμε να το δούμε. Ο πιο εύκολος πόλεμος για να κερδίσεις είναι αυτός που ο εχθρός σου δεν γνωρίζει καν ότι τον διεξάγεις εναντίον του.

Ο υλικός κόσμος κατακτήθηκε, και τώρα εισβάλλουν στον κόσμο της φαντασίας μας- για τον οποίο έχουμε εξαπατηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε ξεχάσαμε την ύπαρξη του, και κάθε χρόνο αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο από τις ήττες μας, που δεν ξέρουμε καν ότι συμβαίνουν.

Η Μηχανή έχει καταφέρει να αποτυπώσει ακόμα και στα όνειρά μας την αίσθηση ότι ο θρίαμβος της είναι μόνιμος. Αν και όλες οι μηχανές μπορούν λίγο ή πολύ να λειτουργούν αυτόματα, με τα δικά τους αποθέματα καυσίμων για κάποιο χρονικό διάστημα, χωρίς καμία ανθρώπινη παρέμβαση, θα ήταν λάθος να υποθέσουμε ότι αυτό το σύστημα δεν έχει μηχανικούς, ότι όλοι είμαστε ανίσχυρα πιόνια μιας έξω-ανθρώπινης δύναμης που ονομάζεται “Ιστορία”. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν μηχανικοί, υπάρχουν άνθρωποι που είναι απίστευτα ισχυροί. Όπως και εμείς όμως, έτσι και αυτοί, δεν είναι ελεύθεροι.

Αυτή η ελίτ παίρνει τη δύναμή της ακριβώς από την ικανότητά της να επιδιορθώνει και να βελτιώνει τη Μηχανή. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ενωμένοι μεταξύ τους, παρά μόνο επειδή όλοι τους είναι αλυσοδεμένοι στη Μηχανή, και δεν είναι μια σκιώδης, παντοδύναμη συνωμοσία, ωστόσο συνωμοτούν τακτικά κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους. Είναι απλοί άνθρωποι σαν εμάς, αλλά σε θέσεις επιρροής, όπου μπορούν να λαμβάνουν αποφάσεις, να ολοκληρώνουν τεχνικές μετρήσεις και προσχέδια για τη συντήρηση ή την επέκταση του συστήματος.

Όπως και εμείς, έτσι και αυτοί ζουν μέσα στην πραγματικότητα, η οποία είναι το προϊόν της Μηχανής. Αλλά εμείς, σε αντίθεση με αυτούς, δεν πιστεύουμε σε όσα πιστεύουν και οι επιθυμίες μας δεν συμμορφώνονται με τις επιταγές τους.

Γνωρίζεις ήδη πως ονομάζεται η λογική της λειτουργίας αυτού του συστήματος, είναι
πολύ φανερό: λέγεται Έλεγχος. Ο έλεγχος είναι το μάτι που βλέπει τα πάντα, η
εσωτερικευμένη συλλογική μνήμη του βούρδουλα, της αλυσίδας και του μαστίγιου.
Είναι ο μπάτσος στο κεφάλι σου που δεν χρειάζεται ποτέ να σε τιμωρήσει, επειδή εσύ
κάνεις ήδη αυτό που πρέπει. Τώρα που η Μηχανή έχει κατακτήσει πλέον ολόκληρη την
υδρόγειο, οι ανεξέλεγκτοι κόσμοι υπάρχουν μόνο στην φαντασία μας.

Δυστυχώς όμως για τη Μηχανή, το φαντασιακό θα συνεχίζει να εκπηγάζει αιώνια. Δεν ανταποκρίνεται στα ορθολογικά όρια και η σχέση του με τον υλικό κόσμο δεν είναι μηχανική. Κάθε πραγματικότητα που προσποιείται πως είναι καθολική αντιμετωπίζει διαρκώς την απειλή να εκτεθεί ως απάτη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Μηχανή εισβάλλει στις ίδιες περιοχές ξανά και ξανά, κάθε φορά για να οργώσει βαθύτερα και να καταστρέψει τις ρίζες της εξέγερσης.

Όσοι από εμάς ζούμε σήμερα, έχουμε αποικιστεί και επαναποικιστεί πολλές φορές, τα όρια του κόσμου έχουν χαραχτεί ξανά και ξανά μέσα στον καθένα μας, μας έχουν διασχίσει επανειλημμένα. Και όμως, ακόμα αντιστεκόμαστε. Αλλά το κάνουμε χωρίς ελπίδα. Αν και το φαντασιακό είναι ανίκητο, αυτή τη φορά έχουν κατακτήσει την φαντασία μας, και πραγματικά δεν μας έχει απομείνει τίποτα. Τίποτα άλλο παρά η φτωχή επιλογή, ανάμεσα στο να αποφύγουμε να κοιτάξουμε της δική μας κατεστραμμένη απελπισία ή να προσκολληθούμε στους μύθους και τις φαντασιώσεις για μια άλλη, επερχόμενη γενιά εξεγερμένων. Και οι δύο επιλογές που μας προσφέρονται είναι εντελώς ανεπαρκείς για την εποχή που μας έλαχε να ζήσουμε.

Τι πυρσό, τι φλόγα, θα παραδώσουμε σε αυτούς που θα συνεχίσουν το αγώνα μετά από εμάς;

Εάν μπορούμε να επιτύχουμε τουλάχιστον ένα πράγμα, αυτό θα πρέπει να είναι να διαδώσουμε τη συνειδητοποίηση ότι αν και η κυρίαρχη πραγματικότητα πιστεύει πολύ στον εαυτό της, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κατασκευή.

Η ανάπτυξη και η επέκτασή της είναι το αποτέλεσμα συνεχούς προσπάθειας των ίδιων εκείνων μηχανικών που είναι εθισμένοι στην ύπαρξη της. Είναι, με άλλα λόγια, μια διεστραμμένη φαντασίωση που εθίζει όσους έχουν καταστρέψει την σύνδεση τους με τον υπαρκτό κόσμο και ξέχασαν τον δρόμο της επιστροφής τους σε αυτόν.

Κάθε φορά που η Μηχανή εισβάλει εκ νέου σε μια περιοχή, η προέλασή της αποφασίζεται, διοικείται και κατευθύνεται από τους μηχανικούς της. Αυτοί αξιολογούν και βελτιώνουν τις στρατηγικές της Μηχανής από τα διάφορα τμήματα διοίκησης τους—στρατηγικές μάρκετινγκ, επενδυτικά σχέδια, μέθοδοι αστυνομικού ελέγχου. Δεν έχουν επίγνωση πια, της επινοημένης φύσης των πράξεων τους, όπως ο Στρατηγός δεν γνωρίζει την κοινωνικοπολιτική διαδικασία που οδήγησε στην δημιουργία του στρατού που διοικεί.

Ωστόσο, ένας στρατός δεν είναι μια ασυνείδητη, αυτόματη δύναμη- τόσο μηχανική και τυφλή όσο συνήθως θέλουν να πιστεύουν αυτοί που τον συγκροτούν ή τον διοικούν. Ούτε είναι δεδομένο και αναπόφευκτο το γεγονός πως οι άνθρωποι συνδέονται και ταυτίζουν τους εαυτούς τους με τη Μηχανή. Η πραγματικότητα που τους οδηγεί σε αυτή την επιλογή δεν δημιουργείται ούτε αυτόματα, ούτε στα τυφλά. Μπορεί να κατανοηθεί, να αποδομηθεί και να διαλυθεί από όσους βλέπουμε και καταλαβαίνουμε ξεκάθαρα τους λόγους αυτής της επιλογής.

Είναι καιρός να ξυπνήσουμε ξανά μέσα στο Όνειρο. Να φωνάξουμε «φωτιά!» μέσα στο θέατρο, όχι σαν μια φάρσα, αλλά σαν μια υπόσχεση. Να δώσουμε την μάχη και στους δύο κόσμους ταυτόχρονα- και στον υλικό κόσμο και στον κόσμο της φαντασίας. Να αναιρέσουμε την προφανή μας ήττα. Η Μηχανή δεν μπορεί ποτέ να υπαγορεύσει τους όρους με τους οποίους εμείς θα παραδοθούμε – εφόσον οι λόγοι για τους οποίους επαναστατούμε θα παραμένουν πάντα ακατανόητοι για αυτήν.

Το να μας αφανίσουν παραμένει πάντα η τελευταία καταφυγή της καταστολής, γιατί συνεχίζουμε να είμαστε ο πολυτιμότερος πόρος της Μηχανής. Έχει ευδοκιμήσει ταυτίζοντας την επιβίωσή της με την δικιά μας. Αν όμως εμείς ορίσουμε την επιβίωση μας όχι με υλικούς όρους αλλά ως την συνέχιση της εξέγερσης, την επίτευξη ενός ονείρου, μιας Ιδέας, τότε γινόμαστε ο λύκος στο κοπάδι τους, η ζάχαρη που διαλύει την ατμομηχανή τους, το τέρας που σπάει τα γρανάζια τους.

Με κάποιο τρόπο πρέπει να βρούμε το κουράγιο να είμαστε απελπισμένοι. Να έρθουμε αντιμέτωποι με την ήττα μας και να συνεχίσουμε να πολεμάμε, αλλά αυτή τη φορά με όλη μας την καρδιά, με τυφλή οργή και συγχρόνως με διορατικότητα.

Σε αντίθεση με τους τόπους μας, σε αντίθεση με τους αγαπημένους, τις σχέσεις μας, τα δάση, την υγεία μας, τα έθιμα και τις κοινότητες μας, η φαντασία μας δεν μπορεί να κατακτηθεί με τη βία. Μπορούμε μόνο εμείς οι ίδιοι να την παραδώσουμε, αλλά ανά πάσα στιγμή, μπορούμε να την ανακτήσουμε ξανά. Η φαντασία είναι το μικροσκοπικό όπλο που μπήκε λαθραία στη φυλακή, το ελάχιστο απαραίτητο εργαλείο για την συνωμοσία μιας μεγαλειώδους απόδρασης

Απειροελάχιστοι, ηττημένοι, αφοπλισμένοι, αλυσοδεμένοι, έχουμε φτάσει στη στιγμή της τρέλας, πέρα από τις δύσκολες και τις εύκολες επιλογές. Είναι καιρός να εξαπολύσουμε μια αντεπίθεση και στους δύο κόσμους ταυτόχρονα- και στον κόσμο της φαντασίας και στον υλικό κόσμο.

Για την μεγαλύτερη μερίδα των άναρχων χρόνων της ανθρώπινης ιστορίας, οι άνθρωποι συνήθως έκαναν την ευκολότερη επιλογή, αποφεύγαν το κράτος, τρέχοντας προς τα βουνά. Τώρα δεν υπάρχει κανένας τόπος για να τρέξουμε προς τα εκεί.

Όταν είσαι αποκλεισμένος στην γωνία, πέρνα στην αντεπίθεση.

Επίθεση- μόνο επίθεση.

_____