1
Πρώτη δημοτικού.
Η παιδική μου ζωγραφιά.
Ένα σπιτάκι.
Ένας ήλιος στη γωνία.
Η δασκάλα μου.
«Με πολύ αγάπη στη δασκάλα μου»
Κόκκινο.
Πολλή.
Το επίθετο πολλή.
Το επίρρημα πολύ.
Αγάπη ουσιαστικό.
Επίθετο προσδιορίζει ουσιαστικό.
Η πρώτη φορά που πληγώθηκα απ’ την αγάπη.
2
Είναι το όνομα της γειτόνισσας στον 3ο
και μιας εκπομπής στην τηλεόραση.
Την προφέρουν όπως προφέρουν
το όνομα του Θεού.
Πλάι της πετούν προσευχές
ευχές και κατάρες.
Ζητούν χάρες, συγχώρεση
φτιάχνουν ωραία ατμόσφαιρα
ειρωνεύονται
“αγάπη μου”.
Βγαίνει απ΄το στόμα βλάσφημων
γεμίζει κενά, σβήνει λάθη.
Παρηγορεί και ησυχάζει
όλα τα φτιάχνει μαγικά.
Το μοιράζουν σε όλους.
Πουλά ψυχές, κλείνει τα στόματα.
Κλείνει πληγές, ανοίγει πόδια.
“Μόνο αγάπη” φωνάζουν
γελωτοποιοί στις οθόνες.
Ο Θεός.
Ο Θεός είναι αγάπη.
3
Εννιά χρονών
μετράω 5 φούστες
και 10 βρακιά
μια σαπουνοθήκη
μια οδοντόβουρτσα
και μια τσατσάρα.
«Θα μάθετε πολλά ωραία πράγματα»
«Θα κάνεις φίλες»
Στο δρόμο κάνω εμετό.
Μας έμαθαν πολλά πράγματα.
Τις παραβολές και τα πάθη του Χριστού.
Τον εθνικό ύμνο
-μια το πρωί, μια το βράδυ μετά την προσευχή-
Τα σωστά και τα λάθος τραγούδια.
Μας έμαθαν να στρώνουμε τα κρεβάτια
στην επιθεώρηση να στεκόμαστε προσοχή.
Πώς να πιάνουμε τα πιρούνια
και να τρώμε με κλειστό το στόμα.
Πώς να καθόμαστε με τα πόδια κλειστά
πώς να κρύβουμε τις σερβιέτες και τα απλωμένα εσώρουχα.
Μας έμαθαν πως πρέπει να συγχωρούμε
εβδομήντα εφτά φορές το κακό που μας κάνουν.
Είπαν ότι ο Θεός μας αγαπάει
κι ό,τι κακό είναι για καλό
και θέλημα του ο πόνος μας.
Πως είμαστε όλες ίσες
γιατί τρώμε στην ίδια τραπεζαρία
το ίδιο φαγητό.
Μα οι μαγείρισσες τρώγανε στην κουζίνα
η αρχηγίνα στη μέση πάνω σε εξέδρα και
πάντα είχε κόκα κόλα μαζί με το φαΐ.
Διώξανε δυο κορίτσια.
Μόνο μας είπαν ότι δεν ταίριαζαν σ’ αυτό το μέρος.
Εμείς σκεφτήκαμε τότε πολλά και τρομερά.
Μα μπορεί να έφταιγαν οι φούστες τους
που ταν λίγο πιο κοντές
ή να τραγούδησαν κάτι που δεν έπρεπε.
Από εννιά χρονών,
κάπου 15 χρόνια μετά
σκέφτομαι πως όντως έμαθα πολλά
και κατάλαβα γιατί πάντα
θέλω να κάνω εμετό.
4
Αγάπησε έναν άντρα
και το πρώτο κλάμα του μωρού της.
Αγάπησε που είναι αγόρι
κι έβαψε το δωμάτιο μπλε.
Αγαπάει τα πρωινά που ανοίγουν το μαγαζί τους
και τη μυρωδιά του καφέ.
Αγάπησε την γλάστρα που άνθισε στο μπαλκόνι
τα οικογενειακά τραπέζια
τα καλά λόγια όταν πετυχαίνει το φαΐ
και το άγγιγμα ενός χεριού στα σκοτεινά.
Κι εγώ αγάπησα μια νεκρή πεταλούδα
δίπλα από δυο ξερά λουλούδια
στον πάγκο της κουζίνας
τον δρόμο όταν σουρουπώνει
το πώς ξεβάφει το γκρι από αργόσχολα βήματα
που πουθενά δεν πάνε.
Αγάπησα τις γιαγιάδες στα μπαλκόνια
το χειροκρότημα και τις φωνές των παιδιών
τραγουδούν για τους ζωντανούς τα όνειρα των πεθαμένων.
Εκείνους που κάναν κύκλο γύρω απ΄το παιδί
-χόρεψαν το μπουζούκι του κυρ Ηλία γύρω γύρω όλοι.
Αγάπησα ένα αγόρι που φορούσε στρας
και πόσο σφιχτά εκείνη την κρατούσε.
Οι φίλοι μου πετούν στο δρόμο χρυσόσκονη
κολλάει σαν βρωμιά στις σόλες των παπουτσιών σας.
Πώς έγινε και φοράω 41
κι οι παλάμες μου είναι μεγάλες πια
πάνω τους ζωγραφίζω αστέρια και μισοφέγγαρα.
Ίσως κάποτε βάλω χρώμα
όλο λέω προλαβαίνω.
Αγαπώ με πόση εμπιστοσύνη
έρχεται για χάδι το αδέσποτο
__________
Η Αγγελική Ντεβέ γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1996 και μεγάλωσε στο Άργος. Τώρα μένει στην Αθήνα. Σπούδασε αγγλική γλώσσα και φιλολογία κι έκανε μεταπτυχιακό στο Παιδικό βιβλίο . Το 2021 φοίτησε στο ποιητικό εργαστήρι του Τάκη Σινόπουλου.
