Ήρθα από το Χαλάνδρι
εκείνο τον τυραννισμένο τόπο των νευρώσεων
μετά από μια μάταιη απόπειρα
διεκδίκησης των δεδουλευμένων μου
από μια εταιρεία παραγωγής.
Ο βαρύς ταξικός αέρας της περιοχής
μου θύμιζε τη θέση μου
μ’ έκανε να νιώθω σαν
κοινωνικό απόβλητο
όσο καλά κι αν είχα ντυθεί
όσο σωστά κι αν είχα κάνει
τη δουλειά μου.
Επιστρέφοντας στο κέντρο
ένιωθα άδειος σαν λάφυρο πολέμου.
Κι έπρεπε ν’ ακούσω, με την
άκρη του αυτιού μου,
καθώς ανέβαινα την οδό Κυψέλης
τη φωνή μιας γυναίκας από
την Αφρική
που μίλαγε με μια φίλη της
σε μια στάση λεωφορείου,
για να θυμηθώ ξανά
πόσο μεστή
πόσο άδολη μπορεί να είναι
η όψη του ανθρώπου.
