Στο πατρικό μου σπίτι, προς το τελος της ανοιξης, γέρνει μέσα από τον μαντρότοιχο του κήπου του Εζεκία Παπαϊωάννου μια ανθισμένη κερασιά, σαν μια αισθητική φιλανθρωπία που διαπερνά τους φράκτες της ιδιοκτησίας.
Στην Ιαπωνία, οι ανθισμένες κερασιές έχουν υψηλή πολιτισμική σημασία. Η παροδική φύση της ομορφιάς τους ταυτίζεται με το πεπερασμένο της ζωής.
Χανάμι, στα ιαπωνικά, σημαίνει η ενατένιση των ανθισμένων κερασιών που σηματοδοτεί κάθε χρόνο τον ερχομό της άνοιξης.
Για να δει τις ανθισμένες κερασιές, ένας μικρός τυφλός έρχεται κρατώντας από το χέρι τη μάνα του, λέει ο Καζαντζάκης.
Ενώ του Γκάτσου, μια τρυφερή του αγάπη κοιμάται ολόγυμνη μέσα στις άσπρες κερασιές.
Κι ο Νερούδα, της ψιθυρίζει γλυκά στο αυτί: “Θέλω να κάνω μαζί σου αυτό που κάνει κι η άνοιξη στις κερασιές”.
Καθως περιμένουμε τη βροχή για να μην κλαίμε μόνοι, ονειρευόμαστε να κυλιόσαστε στους ροζ αγρούς με τις κερασιές, που απλώνεται μπροστά μας σαν διάδρομος προσγείωσης στην βελούδινη εξέγερση των πόνων μας.
Περιμένοντας την άνοιξη.
_______
[φωτ. Χίλια Πέυκα, Έδεσσα, 2016]
Η Χριστιάνα Στυλιανού είναι αρθρογράφος στην ιστοσελίδα Olafaq
