Είναι η γενοκτονία κόκκινη γραμμή ή κάτι που μάθαμε να αποδεχόμαστε;
Κείμενο: Peter Gelderloos
Μετάφραση: Νίκος Γκατζίκης
__________
Πρόσφατα είδα άλλη μια προοδευτική φωνή με τεράστια απήχηση να ισχυρίζεται πως ο διαρκής εφιάλτης της διακυβέρνησης Τραμπ αποδεικνύει ότι θα έπρεπε όλοι να είχαμε κάνει περισσότερα για να εξασφαλιστεί η εκλογή της Καμάλα Χάρις. Αυτό το είδος ιστορικής αμνησίας —είτε οφείλεται σε σκόπιμη χειραγώγηση είτε σε πανικόβλητη μυωπία— μου προκαλεί αναγούλα. Θέλω να αφιερώσω λίγο χρόνο για να εξηγήσω το γιατί.
Δεν μπορούμε να επικαλούμαστε το «μικρότερο κακό» όταν η απόσταση ανάμεσα στα δύο κακά δεν επαρκεί για να διασφαλίσει την ίδια μας την επιβίωση. Όταν η επιλογή ανάμεσα σε δύο εκδοχές της εξουσίας δεν αρκεί για να κρίνει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, έχουμε την ηθική υποχρέωση να απορρίψουμε και τις δύο και να δημιουργήσουμε άλλες δυνατότητες.
Αν οι Ρεπουμπλικάνοι υπό τον Τραμπ εφευρίσκουν νέους τρόπους για να τρομοκρατούν μετανάστες και να ξηλώνουν τα ήδη ανεπαρκή μέτρα προστασίας από τις απελάσεις, αλλά οι Δημοκρατικοί καταφέρνουν, αριθμητικά, να απελάσουν περισσότερους, τότε η μόνη συνεπής πολιτική και ηθική απάντηση είναι να αντισταθούμε τόσο στα δύο κόμματα όσο και στο σύστημα που από κοινού εκπροσωπούν.
Οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου έχουν υπερβεί κρίσιμα όρια ανεξαρτήτως του αν είναι στην εξουσία η Δεξιά ή η Αριστερά. Σε τέτοιο βαθμό που όλο και περισσότεροι επιστήμονες αναγκάζονται πλέον να παραδεχτούν αυτό που αναρχικοί και άλλοι ριζοσπάστες προειδοποιούν εδώ και χρόνια: ότι μέσα στις επόμενες δεκαετίες υπάρχει πραγματικός και άμεσος κίνδυνος να πεθάνουν δισεκατομμύρια άνθρωποι,1 καθώς εξελίσσεται ένα γεγονός μαζικής εξαφάνισης που μπορεί να αφανίσει πάνω από τα μισά είδη του πλανήτη. Σε αυτές τις συνθήκες, όποιος παρουσιάζει τον καπιταλισμό ως «το μικρότερο κακό» που μπορεί τάχα να μεταρρυθμιστεί και να γίνει βιώσιμος, είτε αγνοεί επικίνδυνα την πραγματικότητα είτε έχει την ψυχοπαθητική ικανότητα να ανταλλάσσει αφάνταστο ανθρώπινο πόνο για πρόσκαιρο κέρδος.
Και έπειτα έρχεται το ζήτημα της συνεχιζόμενης γενοκτονίας. Θα ήθελα να μπορούσαμε να στραφούμε ευθέως σ’ αυτούς τους «προοδευτικούς» και να τους ρωτήσουμε: για εσάς δεν είναι η γενοκτονία κόκκινη γραμμή; Πιστεύετε στ’ αλήθεια πως η πολιτική Αριστερά, είτε στη Βόρεια Αμερική είτε στην Ευρώπη, όταν βρέθηκε στην εξουσία, δεν υποστήριξε ή διευκόλυνε τη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων;
Είναι ολοφάνερο ότι οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ολλανδία και η Γερμανία εξοπλίζουν απευθείας και συμμετέχουν στρατιωτικά στη γενοκτονία. Η αντισημιτική κυβέρνηση της Ουγγαρίας παρέχει μαζική πολιτική στήριξη στο Ισραήλ, ενώ ο Νετανιάχου συγκαλύπτει τον αντισημιτισμό του Όρμπαν. Παράλληλα, η γερμανική κυβέρνηση —με τον αντι-αντιφασιστικό, αντι-Ρομά χαρακτήρα της— αποδεικνύει πως στην πραγματικότητα δεν έχει μάθει τίποτα από το Ολοκαύτωμα, προσφέροντας τη δική της, ωφελιμιστική και αυτάρεσκη επιδοκιμασία στα διαρκή εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ.
Οι Σοσιαλιστές στην Ισπανία εξέφρασαν κάποιες διαμαρτυρίες και καθυστέρησαν μία ή δύο αποστολές οπλικών συστημάτων, αλλά στο τέλος δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από έναν συμβολικό ψίθυρο διαμαρτυρίας.
Τι στο διάολο συμβαίνει σ’ αυτόν τον κόσμο, όπου πέρα από όλα τα υπόλοιπα φριχτά που συμβαίνουν, πρέπει να υπενθυμίζουμε ότι μια συνεχιζόμενη γενοκτονία απαιτεί κάτι παραπάνω από συμβολικές ή ειρηνικές διαμαρτυρίες; Και τι στο διάολο συμβαίνει με όλους όσους έχουν ήδη ξεχάσει πως το μεγαλύτερο ειρηνικό κίνημα διαμαρτυρίας στην ανθρώπινη ιστορία —ενάντια στην εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003— αυτοκαταστράφηκε μέσα σε λίγες εβδομάδες λόγω της αναποτελεσματικότητάς του, χωρίς να καταφέρει το παραμικρό για να επιβραδύνει ή να σταματήσει τη σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων Ιρακινών από ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο και Αυστραλία;2
Πρόσφατα, η εφημερίδα Boston Globe —η πιο προοδευτική εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας των ΗΠΑ— αναδημοσίευσε άρθρο των New York Times για τη δολοφονία δύο υπαλλήλων της ισραηλινής κυβέρνησης έξω από το προξενείο στην Ουάσιγκτον. Το άρθρο εξέφρασε ανησυχία πως «οι δολοφονίες των εργαζομένων της Ισραηλινής Πρεσβείας […] ρίχνουν ένα σκληρό φως στο φιλοπαλαιστινιακό κίνημα στις ΗΠΑ και στο πώς ακόμη και ειρηνικές διαμαρτυρίες ίσως επηρεάζουν αρνητικά τις απόψεις απέναντι σε άτομα συνδεδεμένα με το Ισραήλ. […] Οι δολοφονίες ενέχουν επίσης τον κίνδυνο να βαφτούν όλοι οι φιλοπαλαιστίνιοι ακτιβιστές —η τεράστια πλειονότητα των οποίων δεν χρησιμοποιεί βία— με το ίδιο πινέλο».
Το Συμβούλιο Αμερικανο-Ισλαμικών Σχέσεων και η οργάνωση Jewish Voice for Peace έσπευσαν από κοινού να εκδώσουν μακροσκελείς καταδίκες της βίας (εννοώντας τη θανάτωση των δύο υπαλλήλων της ισραηλινής κυβέρνησης), λέγοντας φράσεις όπως: «Η ειρηνική διαμαρτυρία, η πολιτική ανυπακοή και η πολιτική συμμετοχή είναι τα μόνα κατάλληλα και αποδεκτά μέσα».
Άκουσα αρκετούς να ισχυρίζονται ότι τα δύο άτομα που σκοτώθηκαν δεν συμμετείχαν στη γενοκτονία του Ισραήλ. Για να είμαστε σαφείς: ο ένας ήταν στρατιώτης του Ισραηλινού Στρατού που εργαζόταν πάνω σε “πολιτική έρευνα” για λογαριασμό της ισραηλινής κυβέρνησης. Η άλλη, η Sarah Milgrim, εργαζόταν στην “δημόσια διπλωματία” και αυτοπαρουσιαζόταν ως υπέρμαχος του “διαλόγου” και της “οικοδόμησης ειρήνης”. Δεν μπορώ να το πω πιο καθαρά: αυτό είναι ξέπλυμα. Κάθε μεγάλη πρεσβεία των ΗΠΑ στον κόσμο έχει παρόμοιες αποστολές, ακόμη και σε χώρες όπου ο αμερικανικός στρατός υποστηρίζει τάγματα θανάτου ή διαπράττει εγκλήματα πολέμου: ο στόχος είναι πάντα να βελτιωθεί η εικόνα της χώρας, ώστε να μπορεί να συνεχίζει τις θηριωδίες της με λιγότερες αντιδράσεις. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση η ισραηλινή κυβέρνηση να πλήρωνε κάποιον για “δημόσια διπλωματία” αν αυτό περιλάμβανε έστω και την παραμικρή παραδοχή της εν εξελίξει γενοκτονίας.
Πιο κάτω στην ιστοσελίδα της η Boston Globe δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο: «Τουλάχιστον 60 άνθρωποι σκοτώθηκαν από ισραηλινούς βομβαρδισμούς στη Γάζα, ενώ το Ισραήλ επιτρέπει ελάχιστη ανθρωπιστική βοήθεια»
Το άρθρο διαστρεβλώνει την πραγματικότητα με πολλούς τρόπους. Από τις 7 Οκτωβρίου 2023, το Ισραήλ έχει επιβάλει στη Λωρίδα της Γάζας συνθήκες λιμοκτονίας, χρησιμοποιώντας την πείνα ως πολεμικό όπλο — κάτι που συνιστά έγκλημα πολέμου και μορφή γενοκτονίας. Άλλοτε επιτρέπει την είσοδο ελάχιστης ποσότητας τροφίμων, άλλοτε καμία. Το μικροσκοπικό κομβόι που επέτρεψε την περασμένη εβδομάδα δεν ήταν απλώς «ελάχιστο» — ήταν εντελώς ανεπαρκές για να αντιμετωπίσει την πείνα που είχε ήδη προκαλέσει το δίμηνο πλήρους αποκλεισμού τροφίμων. Οι κάτοικοι της Γάζας δεν «κινδυνεύουν από λιμό», όπως ισχυρίζεται το άρθρο· υποφέρουν ήδη από λιμό για πάνω από έναν χρόνο. Το Ισραήλ έχει μεθοδικά σχεδιάσει αυτές τις συνθήκες και χιλιάδες Παλαιστίνιοι έχουν ήδη πεθάνει από ασιτία. Μόνο μέσα σε δύο μέρες —την ίδια εβδομάδα με την επίθεση στο ισραηλινό προξενείο— πέθαναν 29 άνθρωποι στη Γάζα από ασιτία, ενώ εκτιμάται πως 71.000 Παλαιστίνια παιδιά κάτω των πέντε ετών πάσχουν από σοβαρό υποσιτισμό, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε πρόωρο θάνατο, αναπηρία εφ’ όρου ζωής ή χρόνιες παθήσεις.
Ας δούμε τώρα αυτά τα δύο άρθρα μαζί. Κάποιος σκοτώνει δύο υπαλλήλους της ισραηλινής κυβέρνησης, οι οποίοι αμείβονταν πλουσιοπάροχα για να βοηθούν στην επικοινωνιακή συγκάλυψη μιας εν εξελίξει φρίκης και να ενισχύουν τη διεθνή εικόνα του Ισραήλ τη στιγμή που το ίδιο δηλώνει ρητά ότι σκοπεύει να συνεχίσει τις δολοφονίες. Σύμφωνα με τις κυρίαρχες προοδευτικές φωνές, ακόμη κι αν πάνω από 300.000 Παλαιστίνιοι έχουν πιθανότατα σκοτωθεί από βόμβες, σφαίρες, πείνα και εκρηκτική εξάπλωση ασθενειών —στο πλαίσιο μιας συστηματικά οργανωμένης γενοκτονίας— δεν δικαιολογείται να σκοτωθούν δύο πρόσωπα που συμμετείχαν ενεργά σε αυτήν τη γενοκτονία. Ακόμη κι έπειτα από έναν χρόνο ειρηνικών καταλήψεων πανεπιστημίων με αίτημα την απόσυρση επενδύσεων από τη γενοκτονία, χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα. Όχι μόνο αυτό, αλλά η ένοπλη ενέργεια έξω από το προξενείο, που έγινε από ένα μόνο άτομο, βαφτίζεται ντροπή για το κίνημα και ενδεχόμενος λόγος για την πλήρη αποδιάρθρωσή του.
Και την ίδια εκείνη εβδομάδα, ο ισραηλινός στρατός σκοτώνει 60 Παλαιστινίους αμάχους σε μια περιοχή όπου κρατά δύο εκατομμύρια ανθρώπους σκόπιμα σε συνθήκες λιμού — κι όμως οι υποστηρικτές και οι επιχειρηματικοί εταίροι του Ισραήλ δεν στιγματίζονται καθόλου. Κυκλοφορούν άνετοι, με το κεφάλι ψηλά.
Ακολουθούν κάποια ουσιώδη δεδομένα για τη γενοκτονία που σπάνια αναφέρονται στις κυρίαρχες συζητήσεις.
- Σε εβδομαδιαία βάση, το ισραηλινό κράτος, σε συνεργασία με παραστρατιωτικούς εποίκους, κατεδαφίζει παλαιστινιακές κατοικίες, καταστρέφει ελαιώνες και καλλιεργήσιμες εκτάσεις, και καταπατά παλαιστινιακά εδάφη. Κατά μέσο όρο, κάθε χρόνο καταστρέφονται πάνω από 1.000 κατοικίες Παλαιστινίων και αρπάζονται τουλάχιστον 2.000 εκτάρια παλαιστινιακής γης, ενώ περίπου 12.000 Ισραηλινοί έποικοι εγκαθίστανται σε αυτές τις περιοχές κάθε χρόνο. (Για να γίνει αντιληπτή η έκταση: 2.000 εκτάρια ισοδυναμούν σχεδόν με 20.000 στρέμματα ή 3.700 γήπεδα ποδοσφαίρου.)
- Κατά τη δεκαετία πριν από την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023, ο ισραηλινός στρατός είχε σκοτώσει περίπου 1.000 παλαιστίνια παιδιά και πάνω από 4.000 άμαχους συνολικά. Πάνω από 100.000 Παλαιστίνιοι τραυματίστηκαν, πολλοί από αυτούς με μόνιμες αναπηρίες.
- Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, το Ισραήλ έχει σκοτώσει πάνω από 16 φορές περισσότερους Παλαιστίνιους απ’ όσους Ισραηλινούς έχουν σκοτωθεί, και έχει τραυματίσει 30 φορές περισσότερους Παλαιστίνιους. Δηλαδή, οι Παλαιστίνιοι δεν είναι οι επιτιθέμενοι: ο αριθμός των Ισραηλινών που σκοτώθηκαν από Παλαιστίνιους είναι ελάχιστος, και όλες αυτές οι επιθέσεις έλαβαν χώρα σε παλαιστινιακή γη — γη στην οποία οι Ισραηλινοί έχουν εισβάλει.
- Ο ίδιος ο ΟΗΕ παραποιεί τα δεδομένα υπέρ του Ισραήλ, εφαρμόζοντας χαμηλότερα κριτήρια για την καταγραφή τραυματισμών Ισραηλινών και παραδεχόμενος ότι δεν καταμετρά θύματα που πλήττονται δυσανάλογα οι Παλαιστίνιοι, όπως οι θάνατοι από καθυστερήσεις πρόσβασης σε ιατρική περίθαλψη (π.χ. ασθενοφόρα που σταματούν στα checkpoints) ή από μη εκραγέντα πυρομαχικά. Με άλλα λόγια, η πραγματική αναλογία είναι πιο κοντά στο 20 προς 1: είκοσι Παλαιστίνιοι σκοτώνονται για κάθε έναν Ισραηλινό.
Αυτή δεν είναι μια γενοκτονία που τελείται στα κρυφά. Το Ισραήλ κάθε άλλο παρά επιχειρεί να την συγκαλύψει αποτελεσματικά. Μόλις τη Δευτέρα 26 Μαΐου, Ισραηλινοί πραγματοποίησαν την ετήσια, κρατικά χρηματοδοτούμενη και προστατευόμενη από την αστυνομία ρατσιστική πορεία μέσα από το Μουσουλμανικό Τετράγωνο της Ιερουσαλήμ, γιορτάζοντας την εθνοκάθαρση του 1967, όταν το Ισραήλ κατέλαβε ολόκληρη την Παλαιστίνη. Κατά τη διάρκεια της πορείας, φώναζαν συνθήματα υπέρ της γενοκτονίας όπως «η Γάζα είναι δική μας», «θάνατος στους Άραβες» και «να καούν τα χωριά τους!», ενώ βανδάλιζαν και λεηλατούσαν παλαιστινιακά μαγαζιά και σπίτια.
Οι μόνοι που δεν μπορούν να παραδεχτούν πως το Ισραήλ είναι ο ξεκάθαρος επιτιθέμενος είναι οι υπερασπιστές της λευκής ανωτερότητας που αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι οι παλαιστινιακές ζωές έχουν αξία.
Από την επίθεση της Χαμάς στη Γάζα στις 7 Οκτωβρίου 2023 και μετά, οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής άρχισαν να σκοτώνουν πολύ περισσότερα παιδιά και στη Δυτική Όχθη —μια περιοχή που ελέγχεται από την Παλαιστινιακή Αρχή (PLO), έναν φορέα εχθρικό προς τη Χαμάς και χωρίς καμία σχέση με τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου. Παράλληλα, το Ισραήλ επιτάχυνε τις διαδικασίες αρπαγής γης και βίαιου εκτοπισμού —πράξεις που επίσης συνιστούν γενοκτονία— στη Δυτική Όχθη.
Το να πει κανείς ότι το Ισραήλ «εκμεταλλεύεται τον πόλεμο» για να διαπράξει εθνοκάθαρση είναι παραπλανητικό. Η πραγματικότητα είναι ότι, είτε οι Παλαιστίνιοι εξεγείρονται είτε όχι, η ισραηλινή κυβέρνηση και οι ένοπλοι έποικοι σκοτώνουν Παλαιστίνιους και σφετερίζονται τη γη τους. Δεν έχει υπάρχει ούτε μία χρονιά στον 21ο αιώνα χωρίς το Ισραήλ να έχει διαγράψει παλαιστινιακές κοινότητες μέσω κατεδαφίσεων, λεηλασίας γης, βασανιστηρίων, μαζικών φυλακίσεων και θανατηφόρας καταστολής.
Δεν υπάρχει σύγχρονο Ισραήλ χωρίς εθνοκάθαρση.
(Συνιστώ ανεπιφύλακτα αυτή τη συνοπτική ιστορική παρουσίαση από το Al Jazeera, η οποία περιλαμβάνει πληθώρα χαρτών και οπτικού υλικού που παρουσιάζουν την προοδευτική κατοχή της Παλαιστίνης, καθώς και αυτό το χρονολόγιο της κατοχής και την περιγραφή των 50 χρόνων εκτοπισμού από τη Διεθνή Αμνηστία.)
Οι περισσότεροι αριθμοί θυμάτων που αναφέρονται στα ΜΜΕ δεν περιλαμβάνουν τις δεκάδες χιλιάδες Παλαιστινίων που έχουν πεθάνει πρόωρα επειδή ο ισραηλινός στρατός και το καθεστώς απαρτχάιντ τούς αρνούνταν πρόσβαση σε τροφή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Συνήθως επίσης δεν περιλαμβάνονται οι Παλαιστίνιοι που αντιστέκονται στο γενοκτονικό καθεστώς του Ισραήλ. Για παράδειγμα, η έρευνα για τα 126 παιδιά που σκοτώθηκαν στη Δυτική Όχθη το 2023 αφήνει έξω τα παιδιά που ήταν «εμπλεκόμενα σε εχθροπραξίες» —όρος που, απ’ όσο φαίνεται, μπορεί να σημαίνει το να πετάξεις πέτρες ή να μεταφέρεις μηνύματα για λογαριασμό αντιστασιακών ομάδων.
Και παρ’ όλα αυτά, οι θάνατοι Ισραηλινών καταμετρώνται ακόμη κι όταν πρόκειται για στρατιώτες που διαπράττουν εγκλήματα πολέμου. Οι Ισραηλινοί παραστρατιωτικοί —έποικοι οπλισμένοι με ούζι και τουφέκια σνάιπερ, που ζουν σε γη που μόλις έχει καταληφθεί— αναφέρονται συστηματικά από τα μέσα ενημέρωσης ως «πολίτες».
Με τη συνενοχή του στρατού, της αστυνομίας και των δεξιών κομμάτων, οι βαριά οπλισμένοι, ρατσιστές και υπερεθνικιστές έποικοι έχουν καταλάβει το κέντρο της ισραηλινής πολιτικής ζωής και πλέον διαμορφώνουν την ατζέντα. Κάνε κλικ στον σύνδεσμο για μια λεπτομερή καταγραφή του πώς φτάσαμε ως εδώ.
Να κάτι που μάλλον δεν γνωρίζεις:
Η Χαμάς δεν σκότωσε 1.195 Ισραηλινούς στις 7 Οκτωβρίου 2023. Ο βασικός τους στόχος ήταν να συλλάβουν αιχμαλώτους ως μέσο πολιτικής πίεσης. Το ποιος ευθύνεται για πόσους θανάτους παραμένει ασαφές, αλλά υπάρχουν τεκμηριωμένες αποδείξεις —μέσα από βιντεοσκοπημένο υλικό και μαρτυρίες του ίδιου του ισραηλινού στρατού— ότι οι ισραηλινές δυνάμεις άνοιξαν πυρ εναντίον του φεστιβάλ μουσικής, καθώς και εναντίον κομβόι και βάσεων όπου βρίσκονταν αιχμάλωτοι Ισραηλινοί. Αυτό συνάδει με την επίσημη πολιτική των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων: σε καταστάσεις ομηρίας, προτιμούν να σκοτώσουν τους ίδιους τους Ισραηλινούς, προκειμένου να μην αφήσουν περιθώρια διαπραγμάτευσης στον αντίπαλο.
Επίσης, σύμφωνα με τα ΜΜΕ η Χαμάς «απαγάγει» ή «κρατά ομήρους», ενώ το Ισραήλ «συλλαμβάνει» ή «κρατεί», παρότι το Ισραήλ έχει περίπου 10.000 παλαιστινίους «ομήρους» που έχουν απαχθεί εξωδικαστικά από τη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ — πολλοί από αυτούς είναι παιδιά. Οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι στο Ισραήλ δεν έχουν πρόσβαση σε δίκαιες διαδικασίες, δικάζονται σε «ειδικά στρατοδικεία» με ποσοστά καταδίκης σχεδόν 100%, και υπόκεινται συστηματικά σε βασανιστήρια, ρατσιστική μεταχείριση και σεξουαλική κακοποίηση.
Επιπλέον, ο ισραηλινός στρατός χρησιμοποιεί συστηματικά Παλαιστίνιους —συμπεριλαμβανομένων παιδιών— ως ανθρώπινες ασπίδες: τους αναγκάζει να περπατούν μπροστά από στρατιώτες ή να ανοίγουν πόρτες και τούνελ που μπορεί να είναι παγιδευμένα. Κι όμως, τα μέσα ενημέρωσης συνεχίζουν να χρησιμοποιούν γλώσσα που παρουσιάζει το Ισραήλ και τους θεσμούς του ως «νόμιμους», «δημοκρατικούς» ή «αμυνόμενους».
Αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι μια αλληλουχία από διπλά μέτρα και σταθμά — πολλά από αυτά αναπαράγονται σε όλο το πολιτικό φάσμα — και χρησιμεύουν είτε για να δικαιολογήσουν τη γενοκτονία είτε για να αποδυναμώσουν και να απονομιμοποιήσουν κάθε πραγματική μορφή αντίστασης.
Το Ισραήλ έχει το «δικαίωμα» να διαθέτει στρατό· αλλά παρότι οι Παλαιστίνιοι ζουν καθημερινά υπό συνθήκες γενοκτονίας, αν κάποιος από αυτούς πιάσει ένα όπλο, χαρακτηρίζεται τρομοκράτης. Κι αν ένα παιδί πετάξει πέτρα, παύει να θεωρείται άμαχος και ο θάνατός του απλώς δεν καταμετράται. Ένας Ισραηλινός «πολίτης», αντίθετα, μπορεί να κυκλοφορεί με ημιαυτόματο όπλο, να επιτίθεται σε άοπλους Παλαιστίνιους, να καταστρέφει περιουσίες, να εκτοξεύει ρατσιστικές απειλές — γνωρίζοντας ότι ο ισραηλινός στρατός κατοχής στη Δυτική Όχθη βρίσκεται εκεί για να προστατεύσει τον ίδιο και τη συστηματική κλοπή γης που υπηρετεί.
Γνωρίζουμε ότι η ειρηνική διαμαρτυρία δεν μπορεί να αλλάξει τις καρδιές και τα μυαλά των Ισραηλινών στρατιωτών ούτε της κυβέρνησής τους. Γνωρίζουμε επίσης ότι είναι ανίκανη να σαμποτάρει, σε κλίμακα που να έχει πραγματικό αντίκτυπο, τη μηχανή του πολέμου.
Μπορούμε να δεχτούμε, ιστορικά, πως όσοι αντιστάθηκαν με όπλα —όσοι σκότωσαν Ναζί— έπραξαν το σωστό. Όταν κοιτάμε προς τον 19ο αιώνα ή παλαιότερα, αρκετοί παραδέχονται πως οι αυτόχθονες λαοί είχαν δικαίωμα στην ένοπλη αυτοάμυνα απέναντι στους αποικιοκράτες που ίδρυσαν τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αργεντινή, τη Χιλή, την Αυστραλία… Λιγότεροι, ωστόσο, εφαρμόζουν την ίδια αρχή σε πιο πρόσφατες περιπτώσεις: π.χ. στους Ιρακινούς που πολέμησαν την εισβολή και κατοχή από τις ΗΠΑ μετά το 2003. Η πιο κοινή εκδοχή του «όχι στην αυλή μου» σήμερα είναι το «όχι στη δική μου εποχή»: τόσοι πολλοί αδυνατούν να παραδεχτούν ότι οι κυβερνήσεις τους είναι πλήρως διεφθαρμένες και αμετανόητα εγκληματικές — ακόμα κι όταν διαπράττουν γενοκτονίες ή, όπως το ΝΑΤΟ, σκοτώνουν εκατομμύρια.
Αντί γι’ αυτό, ισχυρίζονται ότι πρόκειται για «κακώς κείμενα» που μπορούν να διορθωθούν με ψήφο και την επιλογή του λιγότερου κακού. Μα τίποτα σ’ αυτή την αντίληψη δεν είναι λογικό, συμπονετικό ή εναρμονισμένο με την πραγματικότητα. Είναι απλώς μια πανικόβλητη απόσυρση, βασισμένη στον φόβο, την άνεση και το ίδιον συμφέρον.
Πρέπει να μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι οι Παλαιστίνιοι όχι μόνο έχουν το δικαίωμα, αλλά και την υπαρξιακή ανάγκη να αντισταθούν ένοπλα. Ταυτόχρονα, οφείλουμε να μπορούμε να ασκήσουμε κριτική στην Παλαιστινιακή Αρχή (PLO) για τη διαφθορά της, και στη Χαμάς για τον ακροδεξιό, ομοφοβικό, πατριαρχικό και αυταρχικό χαρακτήρα της.
Αν όμως δεν μπορούμε ούτε καν να νομιμοποιήσουμε την παλαιστινιακή αντίσταση και τη διεθνή αλληλεγγύη απέναντι στο ισραηλινό απαρτχάιντ, τότε γινόμαστε συνυπεύθυνοι της κατάστασης στην οποία οι Παλαιστίνιοι υποφέρουν διπλά: από τη διαφθορά και την καταστολή της PLO, από την αυταρχική και θεοκρατική πολιτική της Χαμάς, αλλά —πολύ χειρότερα— από τις μαζικές δολοφονίες, τη μεθοδευμένη πείνα, τα βασανιστήρια, τις αρπαγές γης, τις κατεδαφίσεις σπιτιών, τους βομβαρδισμούς νοσοκομείων, τον ρατσισμό και την ταπείνωση από το κράτος του Ισραήλ.
Η αναγνώριση της παλαιστινιακής αντίστασης, η στήριξη ουσιαστικών και υψηλού αντικτύπου μορφών αλληλεγγύης, και η ενίσχυση των πολυάριθμων πρωτοβουλιών και ομάδων που αγωνίζονται ενάντια στο απαρτχάιντ και για μια ελεύθερη Παλαιστίνη και έναν ελεύθερο κόσμο: αυτή είναι η μόνη ηθική και συνειδητή απάντηση απέναντι στη γενοκτονία, η οποία συνεχίζεται με διάφορες μορφές εδώ και πάνω από 60 χρόνια.
Αν συναντήσεις κάποιον που καταδικάζει αντανακλαστικά την παλαιστινιακή αντίσταση ή υποστηρίζει ότι πρέπει να «στηρίξουμε τους Δημοκρατικούς, τους Φιλελεύθερους, το Εργατικό Κόμμα, το SPD ή τους Πράσινους», παρακαλώ, μίλησέ του. Εξήγησέ του ότι με τα επιχειρήματα του συμβάλλει στην κανονικοποίηση της γενοκτονίας. Κι αν δεν νιώθεις άνετα να το κάνεις κατά μέτωπο, απλώς στείλε του έναν σύνδεσμο προς αυτό το άρθρο.
Κανείς μας δεν είναι ελεύθερος, αν δεν είμαστε όλες και όλοι ελεύθερες κι ελεύθεροι.
_________
Διαβάστε περισσότερα άρθρα του Peter Gelderloos και υποστηρίξτε το υπέροχο έργο του εδώ:
https://petergelderloos.substack.com/p/deadly-double-standards
Ο Peter Gelderloos είναι αναρχικός συγγραφέας και συμμετέχων σε κοινωνικά κινήματα. Είναι ο συγγραφέας των βιβλίων The Solutions are Already Here: Strategies for Ecological Revolution from Below, How Nonviolence Protects the State, Anarchy Works, The Failure of Non-Violence, και Worshiping Power: An Anarchist View of Early State Formation. Έχει συνεισφέρει κεφάλαια σε ανθολογίες Keywords for Radicals και Riots and Militant Occupations. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα ισπανικά, πορτογαλικά, γαλλικά, ιταλικά, ρωσικά, γερμανικά, ελληνικά και σερβοκροατικά.
—
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
- Αν κάνεις αναζήτηση στο διαδίκτυο για τον προβλεπόμενο αριθμό θανάτων από την κλιματική κρίση, πιθανότατα θα βρεις άρθρα του 2023 που μιλούν για «ένα δισεκατομμύριο» θανάτους μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Ελάχιστα από αυτά αναφέρουν ότι η μελέτη του Αυγούστου 2023, στην οποία βασίζονται, παρουσιάζει το ένα δισεκατομμύριο ως συντηρητική εκτίμηση, ενώ θεωρεί πιο πιθανό σενάριο τον θάνατο αρκετών δισεκατομμυρίων. Συντηρητικά μέσα, όπως το Πανεπιστήμιο του Σικάγο ή το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, περιορίζονται σε δηλώσεις του τύπου «μπορεί να πεθαίνουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ή λίγα εκατομμύρια άνθρωποι τον χρόνο στο μέλλον», αποκρύπτοντας το γεγονός ότι ήδη σήμερα πεθαίνουν δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι ετησίως από τις συνδυαστικές επιπτώσεις της οικολογικής κρίσης — κάτι που τεκμηριώνω στο βιβλίο μου The Solutions Are Already Here. ↩︎
- Η αυστραλιανή κυβέρνηση συνεχίζει να ισχυρίζεται ότι το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής και διατηρούσε δεσμούς με τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η αλ Κάιντα — παρά το γεγονός ότι και οι δύο αυτοί ισχυρισμοί ήταν ήδη αποδεδειγμένα ψευδείς πριν καν ξεκινήσει η εισβολή το 2003. ↩︎
