H Κρίση Είναι ο Καπιταλισμός // από την αναρχική ομάδα "Ο Χορός της Καρμανιόλας"

Μοιράστηκε στη πορεία

της γενικής απεργίας στις 5 Μαΐου 2010.

“Σπρέντ, δευτερογενής αγορά ομολόγων δημοσίου, ασφάλιστρα κινδύνου, σορτάρισμα, οικονομική άνοδος, οικονομική κάθοδος, οικονομική κάμψη, ύφεση, χρεοκοπία, μηχανισμός στήριξης, ευρωπαϊκή ένωση, διεθνές νομισματικό ταμείο…”

Λέξεις, φράσεις, νοήματα που προκαλούν σύγχυση και πανικό. Φόβος κυριεύει τους πάντες ακούγοντας ειδικούς και επιστήμονες να αναλύουν αυτό το οποίο συμβαίνει με έναν επιτηδευμένα ακατανόητο τρόπο. Βέβαια η κατακλείδα είναι απόλυτα σαφής από όλους του ομιλητές: «η κρίση θέλει Δικαιοσύνη»…«η κοινωνία να αναλάβει το μερίδιο της δικής της Ευθύνης»…«Όλοι μαζί να συμφωνήσουμε και να χτίσουμε ένα νέο συλλογικό συμφέρον για τον τόπο και την κοινωνία»…«ανάληψη προσωπικών ευθυνών και Διαφάνεια».

Ο «διαφανής» λόγος για την επιμονή στην ασάφεια και στη σύγχυση είναι βέβαια σημαντικός για την διαστρέβλωση των νοημάτων και την μετατόπιση του βάρους των ευθυνών. Έτσι το νοηματικό περιεχόμενο της κρίσης που για τον κεφαλαιοκράτη σημαίνει συρρίκνωση των περιθωρίων κέρδους ταυτίζεται με το περιεχόμενο της κρίσης που για τον εργαζόμενο σημαίνει ανεργία, φόβο, αβεβαιότητα και εν τέλει μη επιβίωση. Η ανησυχία για “ένα εξοχικό λιγότερο” εξισώνεται με την “αγωνία για το αν θα έχω χρήματα να πληρώσω το νοίκι μου τον επόμενο μήνα”. Το αδιέξοδο του καπιταλισμού και του κεφαλαίου μετατρέπεται σε «εθνική υπόθεση», ο μηχανισμός στήριξης ευρωπαικής ένωσης και ΔΝΤ «ήλθεν αμαρτωλούς σώσαι», την ώρα που το «επισηρόμενον μιαντήριο» προσπαθεί απεγνωσμένα να μετανοήσει αναζητώντας ελπίδες μέσα στη φορμόλη…

Η Κρίση Είναι ο Καπιταλισμός

Τελικά τι είναι αυτή η κρίση και ποιος φταίει; Μήπως η κρίση είναι χρηματοπιστωτική; Είναι αποτέλεσμα των «κερδοσκοπικών» χειρισμών κάποιων αδηφάγων golden boys; Μήπως είναι κρίση των εθνικών χρεών; Απαντήσεις που προσπαθούν να δοθούν σε επίπλαστα διλήμματα που θέτει η κυριαρχία για μια μη ταξική αποτίμηση των αδιεξόδων του παρόντος. Για την κρίση δεν φταίνε ούτε τα «χρυσά στελέχη», ούτε οι κερδοσκόποι, ούτε οι αγορές, ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι, ούτε οι ταξιτζήδες, ούτε οι βενζινοπώλες, ούτε οι μετανάστες. Για την κρίση φταίει ο ίδιος ο καπιταλισμός.

Ευθύνη θα έχουμε αν παραδοθούμε στον βίαιο ορυμαγδό της συναίνεσης. Αν αποδεχτούμε την εφαρμογή πολιτικών που έχουν οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια – στο παρελθόν σε άλλες χώρες – σε αδιέξοδα και σε διαρκή εξαθλίωση. Αν συνεχίσουμε να ανταποκρινόμαστε στα κελεύσματα της αστικής νομιμότητας μιας και «δεν υπάρχει νόμος εκτός από το νόμο της δημοκρατίας». Αν συνεχίσουμε να παραμένουμε απαθείς, σιωπηροί και αμέτοχοι ενσωματώνοντας τον φόβο των εκμεταλλευτών ως κομμάτι ή/και παράγωγο της δικής μας αμηχανίας. Αν δεν αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας στη θέση των πληττόμενων, στη τάξη των καταπιεσμένων, που αρνούνται το «κοινό εθνικό συμφέρον» με τους κεφαλαιοκράτες.

Όταν είχε τεθεί παλαιότερα το ζήτημα της τυραννίας η επιλογή ήταν: «ή οι αλυσίδες ή τα όπλα του ΕΑΜ». Το τι θα επιλέξουμε στη παρούσα φάση είναι άγνωστο. Ωστόσο ας αναγνωρίσουμε ότι έχουμε πόλεμο όπου το Δίκιο το έχουν οι αγωνιζόμενοι.

το κείμενο δημοσιεύθηκε στο blog της ομάδας “Ο Χορός της Καρμανιόλας”