• Στην ανάπτυξη αυτού του άρθρου βοήθησε η Χαρά Κουκη.
Καθώς ο κόσμος παρακολουθεί τις βορειοαφρικανικές επαναστάσεις με κομμένη την ανάσα, μια λιγότερο δημόσια βορειοαφρικανική εξέγερση και τραγωδία λαμβάνει χώρα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Τριακόσιοι μετανάστες χωρίς χαρτιά, κυρίως από το Μαγκρέμπ, έχουν μπει στην 35η ημέρα απεργίας πείνας. Πολλοί έχουν διακομιστεί στο νοσοκομείο σε προκωματώδη κατάσταση και πλησιάζουν μη αναστρέψιμες βλάβες των ζωτικών τους οργάνων και, κατόπιν, τον θάνατο. Πρόκειται για ανθρώπους που έζησαν και εργάστηκαν στην Ελλάδα έως και για επτά χρόνια. Μάζεψαν ελιές και πορτοκάλια, φρόντισαν τους γέροντες και τους ασθενείς, εργάστηκαν στα γιαπιά και τις δενδροφυτείες για κλάσματα του ελάχιστου μισθού. Μετά από χρόνια εκμετάλλευσης και εξευτελισμού τους λέγεται τώρα ότι δεν είναι επιθυμητοί εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Πρέπει να πάνε πίσω εθελοντικά ή θα απελαθούν. Οι μετανάστες είναι τα διπλά θύματα [του κύκλου] της έκρηξης και της φούσκας [boomandbust] στην Ελλάδα. Τώρα θεωρούνται πλεόανασμα σε ότι αφορά τη ζήτηση, περιττώματα που πρέπει να αποβληθούν. Τι θέλουν οι απεργοί πείνας; Να κάνουν τους Έλληνες να δώσουν σημασία στην πενιχρή τους ύπαρξη, να ζητήσουν βασικές εργασιακές προστασίες, και στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης. Ζητούν τουλάχιστον την αναγνώριση ότι ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα αλλά τυγχάνουν χειρότερης συμπεριφοράς από ότι οι κατάδικοι σε ομάδες αναγκαστικής εργασίας. Λένε: “Εμείς, οι αόρατοι, οι αμέτρητοι και οι χωρίς πιστοποίηση υπάρχουμε δίπλα σας, δουλέψαμε για πενταροδεκάρες και είμαστε μέρος του ποιοι είστε εσείς και του τι κάνει σε σας η κυβέρνησή σας.” Πρόκειται για ανθρώπους που τιμωρούνται όχι για αυτό που έκαναν (εγκληματικότητα ή παρανομία αλλά για αυτό που είναι. Είναι εξάγιστοι άνθρωποι [hominessacri] – νομικά ανύπαρκτοι και συνεπώς μη πρόσωπα, δηλαδή άνθρωποι στους οποίους το κράτος, οι εργοδότες, οι ιδιοκτήτες ακινήτων και η ξενοφοβική μειονότητα μπορούν να φέρονται με τον πιο βάναυσο τρόπο.
Η ελληνική κυβέρνηση απορρίπτει τα αιτήματά τους αλλά υποστηρίζει ότι σέβεται πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τα δικαιώματα ανήκουν στους ανθρώπους, μας λένε, εξαιτίας της ανθρώπινής τους υπόστασης και όχι εξαιτίας της συμμετοχής τους σε πιο στενές έννοιες όπως το έθνος, το κράτος ή η ομάδα. Πρόκειται για παρηγορητική σκέψη. Αλλά η συμπεριφορά απέναντι στους sanspapiers δείχνει ότι αυτές είναι ιδεολογικές μισές αλήθειες. Στη θεωρία, τα ανθρώπινα δικαιώματα δίνονται σε όλους τους ανθρώπους, στην πράξη όμως μόνο στους πολίτες. Τούτο επιβεβαιώνεται περαιτέρω από την συμπεριφορά απέναντι στους αιτητές ασύλου. Τον Ιανουάριο, το Ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων υποστήριξε ότι η αποστολή μεταναστών πίσω στην Ελλάδα συνιστούσε βασανιστήριο, απάνθρωπη και εξευτελιστική συμπεριφορά, εξαιτίας των φρικτών συνθηκών που επικρατούν στη διάρκεια κράτησης στα στρατόπεδα των μεταναστών. Η Ελλάδα δεν δίνει σχεδόν ποτέ πολιτικό άσυλο σε μετανάστες. Άλλα Ευρωπαϊκά κράτη, περιλαμβανομένης της Βρετανίας, δεν επιστρέφουν πλέον αιτητές ασύλου στην Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση έχει καταδικαστεί ως παραβιαστής της βασικής αξιοπρέπειας των κολασμένων της γης. Πρόκειται για θλιβερή κατάληξη μιας χώρας που καταδικάστηκε τελευταία φορά για συστηματικά βασανιστήρια στην δεκαετία του 60, κατά την δικτατορία των συνταγματαρχών. Πολλά από τα στελέχη της κυβέρνησης, περιλαμβανομένου του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, βρήκαν άσυλο στην σκοτεινή εκείνη περίοδο σε ξένες χώρες.
Οι απεργοί πείνας είναι μάρτυρες με διττή έννοια. Στα ελληνικά, “μάρτυρας” σημαίνει τόσο αυτόπτης όσο και θυσιαστικό θύμα. Οι μετανάστες καταθέτουν μαρτυρία για την ύπαρξη υψηλότερων αληθειών από αυτή της ζωής, δηλώνουν πως τη ζωή αξίζει να τη ζεις αν αξίζει και να πεθάνεις επίσης για αυτή. Με αυτή την έννοια, οι απεργοί πείνας ασκούν αυτό που οι φιλόσοφοι από τον Ρουσώ στον Ντεριντά θεωρούν την ουσία της ελευθερίας: δρουν ενάντια στους βιολογικούς και τους κοινωνικούς καθορισμούς στο όνομα μιας υψηλότερης αλήθειας. Θυσία [sacrifice] σημαίνει sacrumfacere, το να κάνεις το συνηθισμένο ιερό. Γεφυρώνει την καθημερινή ζωή με ό,τι την υπερβαίνει. Η αλήθεια που υπερασπίζονται οι απεργοί πείνας στο προσωπικό επίπεδο είναι η αξιοπρέπεια – αυτό που κάνει τον κάθε άνθρωπο μοναδικό στην κοινή μας ανθρώπινη υπόσταση. Η ατομική ταυτότητα χτίζεται μέσα από την αμοιβαία αναγνώριση που οι άλλοι δίνουν στον εαυτό και ο εαυτός στους άλλους. Νιώθω καλός στον βαθμό που οι κοντινοί και οι πιο μακρινοί μου φίλοι με θεωρούν καλό. Η απουσία βασικών δικαιωμάτων για την εργασία και τη ζωή στην περίπτωση των sanspapiers οδηγεί στην απουσία κάθε αναγνώρισης, και τους καθιστά λιγότερο από ανθρώπους. Τι είναι η δικαιοσύνη; Περιβαλλόμαστε από την αδικία αλλά συχνά δεν γνωρίζουμε πού έγκειται η δικαοσύνη. Στην Ελλάδα, η δικαιοσύνη έχει παραβιαστεί στα μέτρα του ΔΝΤ και στα γκέτο της Αθήνας, στην ανεργία και στις περικοπές μισθών για τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους και τον τοίχο που χτίζεται για να κρατήσει τους Έλληνες μέσα και τους φτωχούς έξω.
Η διαμαρτυρία ενάντια στην χειρότερη αδικία και κακομεταχείριση, το ότι ζητούν να τους δούμε, να τους ακούσουμε και να τους αναγνωρίσουμε στον ελάχιστο βαθμό, ακόμα και αν χρειαστεί να το πληρώσουν με τον θάνατό τους, είναι η μεγαλύτερη από τις υπηρεσίες που προσέφεραν οι sanspapiers στην Ελλάδα. Αντιστεκόμενοι στην απανθρωποποποίησή τους, γίνονται ελεύθεροι και μάχονται για την τιμή των Ελλήνων ενάντια στην ατιμία της κυβέρνησής τους. Θυμίζουν επίσης στα εκατομμύρια των sanspapiers σε όλη την Ευρώπη ότι μετά την Πλατεία Ταχρίρ, μπορούν επίσης να πάρουν την μοίρα τους στα χέρια τους και να αντισταθούν στις ρατσιστικές πολιτικές των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.
πηγή: Guardian
μετάφραση: Radical Desire
για περισσότερες πληροφορίες & φώτος:
http://hungerstrike300.espivblogs.net/
επίσης βίντεο από τον αγώνα των μεταναστών:
http://www.youtube.com/user/apergiapeinas300
Σας προτείνουμε επίσης να διαβάσετε το καταπληκτικό έντυπο
Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ που κυκλοφορεί σε χιλιάδες αντίτυπα στην πόλη και περιλαμβάνει κείμενα των μεταναστών και αναλύσεις:
http://efimerida-kathreftis.blogspot.com/
