Η ακροδεξιά λογική είναι συνώνυμη πολιτικά του μετανεωτερικού
αυταρχισμού. Είναι η ίδια λογική που υποβιβάζει τον πολίτη σε υπήκοο.
Και ο ίδιος ο πολίτης τείνει να αποτελέσει είδος προς εξαφάνιση καθώς
έχει μετατραπεί σε υπάκουο και πρόθυμο χειραγωγούμενο ον, σε υποτακτικό
μιας αντιδημοκρατικής κυβέρνησης που σέρνει έναν ολόκληρο λαό στον πόνο,
την καταναγκαστική απληρωτί εργασία σε ιδιώτες με στρατιωτικού τύπου
επεμβάσεις με το αντισυνταγματικό επιχείρημα του εθνικού κινδύνου.
Ο πολίτης μαθαίνει πως όταν αντιδρά θα βασανίζεται,
πως όταν προσπαθεί να βοηθήσει κάποιον που βασανίζεται θα κατηγορηθεί
για συμμετοχή σε έγκλημα και αντίσταση κατά της αρχής, μαθαίνει από
θεσμικά χείλη ότι ο τρομοκράτης καταδικάστηκε ως τέτοιος από τη
Εκτελεστική Εξουσία πριν ακόμα αποφανθεί η – τύποις ανεξάρτητη-
Δικαιοσύνη. Κάθε μορφή αντίστασης θα τιμωρείται είτε με επιστράτευση
(ποιος άραγε αγωνιά αν καταπατούν το Σύνταγμα) είτε με παράνομες και
σωματικές τιμωρίες που αντιβαίνουν ακόμα και τα θεμελιώδη ανθρώπινα
δικαιώματα. Αυτό που ζούμε δεν είναι χούντα και δεν λέγεται δημοκρατία,
είναι τρομοκρατία! Ένα καθεστώς εκτάκτων μέτρων, στρατιωτικών διατάξεων,
αντισυνταγματικών ρυθμίσεων που δε σέβεται ούτε Κοινωνικό Συμβόλαιο
ούτε την ασφάλεια των πολιτών.
πως όταν προσπαθεί να βοηθήσει κάποιον που βασανίζεται θα κατηγορηθεί
για συμμετοχή σε έγκλημα και αντίσταση κατά της αρχής, μαθαίνει από
θεσμικά χείλη ότι ο τρομοκράτης καταδικάστηκε ως τέτοιος από τη
Εκτελεστική Εξουσία πριν ακόμα αποφανθεί η – τύποις ανεξάρτητη-
Δικαιοσύνη. Κάθε μορφή αντίστασης θα τιμωρείται είτε με επιστράτευση
(ποιος άραγε αγωνιά αν καταπατούν το Σύνταγμα) είτε με παράνομες και
σωματικές τιμωρίες που αντιβαίνουν ακόμα και τα θεμελιώδη ανθρώπινα
δικαιώματα. Αυτό που ζούμε δεν είναι χούντα και δεν λέγεται δημοκρατία,
είναι τρομοκρατία! Ένα καθεστώς εκτάκτων μέτρων, στρατιωτικών διατάξεων,
αντισυνταγματικών ρυθμίσεων που δε σέβεται ούτε Κοινωνικό Συμβόλαιο
ούτε την ασφάλεια των πολιτών.
Ο σύγχρονος πολίτης-υπήκοος εξανδραποδίστηκε με το
αφιόνι και βουλιάζει σε μία κουβέρτα κι έναν καναπέ μήπως και γλιτώσει.
Οι φιλελεύθεροι δίδασκαν ότι η πολιτική αλλαγή μόνο με εκλογές. Μα αν ο νικητής
δε σέβεται το Συμβόλαιο που υπέγραψε με το λαό προεκλογικά; Αν βλέπεις
να ασκείται συστηματικά βία, πώς να μην αντιδράσεις; Και φυσικά όταν
αντιδράς γίνεσαι ύποπτος, τρομοκράτης, επικίνδυνος…
αφιόνι και βουλιάζει σε μία κουβέρτα κι έναν καναπέ μήπως και γλιτώσει.
Οι φιλελεύθεροι δίδασκαν ότι η πολιτική αλλαγή μόνο με εκλογές. Μα αν ο νικητής
δε σέβεται το Συμβόλαιο που υπέγραψε με το λαό προεκλογικά; Αν βλέπεις
να ασκείται συστηματικά βία, πώς να μην αντιδράσεις; Και φυσικά όταν
αντιδράς γίνεσαι ύποπτος, τρομοκράτης, επικίνδυνος…
Οι ίδιοι οι φιλελεύθεροι κατάντησαν υποτακτικοί του
ακροδεξιού μίσους κατά των διεκδικήσεων και της αριστεράς και ξεπουλούν
τις δικές τους κατακτήσεις (ακόμα και τη Χάρτα των Δικαιωμάτων του
Ανθρώπου και την Ισότητα). Απεμπολούν τις παλαιότερες θέσεις τους για
άπλωμα της δημοκρατίας και την υιοθέτηση νέων θεσμών που δίνει
δικαιώματα στη συμμετοχή του πολίτη και την έκφραση της διαφωνίας ή της
συμφωνίας του. Σε ένα πλέγμα ναρκισσισμού κι ελιτισμού και συρρόμενοι
από την ακροδεξιά θέλουν τον πολίτη άβουλο και υποταγμένο χωρίς
δικαιώματα, γιατί ακριβώς φοβούνται τη διαφωνία του.
Ο νεοφιλελευθερισμός συναντά τη φασίζουσα δεξιά
μπροστά στην αγωνία του να επιβάλει αντιλαϊκά μέτρα. Ο πολιτική της
λιτότητας τέμνεται με την ακροδεξιά πρακτική του αυταρχισμού και της
τρομοκράτησης των πολιτών. Οι φιλελεύθεροι -μετριοπαθείς άλλοτε στο
ζήτημα των κοινωνικών διεκδικήσεων- σε ρητορείες ακροδεξιάς κοπής
στρέφονται κατά των κοινωνικών κατακτήσεων, λοιδορούν το κοινωνικό
κράτος, δρούν ως τιμητές του ίδιου του φιλελευθερισμού πατώντας πάνω στο
μοτίβο που χαράσσει ο αυταρχισμός της εξουσίας.
μπροστά στην αγωνία του να επιβάλει αντιλαϊκά μέτρα. Ο πολιτική της
λιτότητας τέμνεται με την ακροδεξιά πρακτική του αυταρχισμού και της
τρομοκράτησης των πολιτών. Οι φιλελεύθεροι -μετριοπαθείς άλλοτε στο
ζήτημα των κοινωνικών διεκδικήσεων- σε ρητορείες ακροδεξιάς κοπής
στρέφονται κατά των κοινωνικών κατακτήσεων, λοιδορούν το κοινωνικό
κράτος, δρούν ως τιμητές του ίδιου του φιλελευθερισμού πατώντας πάνω στο
μοτίβο που χαράσσει ο αυταρχισμός της εξουσίας.
Η αντιαριστερή και αντιδιεκδικητική μισαλλοδοξία τους
-το μελανό κοινό σημείο της τομής με την ακροδεξιά ρητορεία κι
ιδεολογία- δεν τους επιτρέπει να δουν ότι η ακολουθούμενη πολιτική
ξεπερνά τα στενά όρια της δημοσιονομικής προσαρμογής και της λιτότητας,
δεν βλέπουν πως δεν είναι απλό πρόγραμμα νεοφιλελεύθερης μεταρρύθμισης,
αλλά τελικά οδηγεί στην κατάρρευση την ίδια τη δημοκρατία και τα
δικαιώματα που ευαγγελίζονται. Αδυνατούν να δουν μπροστά στην ανάγκη
υπεράπισης του συστήματος ότι τούτη η πολιτική λειτουργεί ως
τρομοκρατική επίδειξη αποτελώντας τη συνειδητή επιλογή άσκησης
αυταρχισμού και δεσποτισμού ανατολίτικου τύπου (με την επικοινωνιακή
κάλυψη πεφωτισμένης δεσποτείας δίπλα στο σουλτάνο) που ξεπερνά ακόμα και
τον ίδιο το θατσερισμό και το σαρκοζισμό.
Και η ακροδεξιά ρητορεία -εκ του κέντρου πηγαζομένη ή εκ των άκρων–
ταυτίζεται με τους στόχους του νεοφιλελευθερισμού (μονόπλευρη λιτότητα,
διάλυση της μεσαίας τάξης και διαμελισμό του κράτους -ως κεντρικού
κοινωνικού κι οικονομικού πυλώνα- σε τιμάρια προς επένδυση. Η βία
του αυταρχισμού πια κυριαρχεί παντού, σε όλες τις οθόνες, σε όλο τον
κοινωνικό στίβο υπό την ανοχή και την ιδεολογική κάλυψη των φιλελεύθερων
δυνάμεων.
ταυτίζεται με τους στόχους του νεοφιλελευθερισμού (μονόπλευρη λιτότητα,
διάλυση της μεσαίας τάξης και διαμελισμό του κράτους -ως κεντρικού
κοινωνικού κι οικονομικού πυλώνα- σε τιμάρια προς επένδυση. Η βία
του αυταρχισμού πια κυριαρχεί παντού, σε όλες τις οθόνες, σε όλο τον
κοινωνικό στίβο υπό την ανοχή και την ιδεολογική κάλυψη των φιλελεύθερων
δυνάμεων.
