Αυτό το κείμενο διαβάστηκε από την “Μεταρρυθμιστική ομάδα της νοτιοανατολικής μεταρρυθμιστικής ομάδας” στο Autonomous Gongress, ένα συνέδριο αναρχικών και αυτόνομων ομάδων που έγινε στο Αμβούργο τον Οκτώβριο του 2009, όπως σημειώνουν και οι ίδιοι…,”το πρώτο μετά από 15 χρόνια”
Πολλοί από αυτούς με τους οποίους μιλάμε δεν βρίσκουν καθόλου λάθος αυτό που κάνουμε. Αυτό που οι ίδιοι και οι ίδιες σκέφτονται να μη μπορούν ή να μη θέλουν να κάνουν.
Αλλά, ακόμα και εάν είναι σωστό, το ότι υποθετικά μπαίνουμε σε μπελάδες, και βέβαια δεν ξεφεύγουμε από τις αντιφάσεις, είναι επίσης το ίδιο αληθές το ότι ένας αποχαιρετισμός των προσωπικών ιδανικών δεν προστατεύει από το να έχει κάποιος μια εξαντλητική ζωή ούτε και από το να καταλήξει σε μια αντίφαση με το σύστημα. Όλα τα ζωντανά συμπεριφέρονται αντιφατικά στην αξιοποίησή τους. Αυτή είναι μια προϋπόθεσή μας. Αλλά όσο πολύ, μέσα από τις σχέσεις, και να είμαστε ριγμένοι εμείς οι ίδιοι – ίδιες – σε αυτή την αντίφαση, άλλο τόσο μπορούμε πάντα να προσπαθούμε να ασκήσουμε επιρροή στον τόπο, στον χρόνο και στις μορφές που πέρνει η αντιπαράθεση.
Δεν ανακαλύπτουμε εμείς την σύγκρουση, το ζήτημα είναι το πώς τοποθετούμαστε σε αυτήν, ακόμα και η απραξία είναι κάτι κάθε άλλο παρά χωρίς συνέπειες. Πως δεχόμαστε το γάντι που μας πετάνε επανειλημμένα στα πόδια οι πράκτορες του καπιταλισμού. Αυτοί είναι οι όροι που βρίσκουμε από πριν, ο κοινωνικός πόλεμος, μέσα στον οποίο δρούμε – έτσι κι αλλιώς. Γι αυτό πρόκειται. Για αυτό βρίσκουμε το σύνθημα «να είστε τόσο ριζοσπάστες όσο και οι συνθήκες» όπως και πριν έτσι και τώρα πολύ πετυχημένο. Για την εκτίμηση αυτού που συνιστά αυτή την στιγμή τις κυρίαρχες σχέσεις, στην προσπάθεια να καταλάβουμε πραγματικά την παρούσα κοινωνική επίθεση, στεκόμαστε σε ορισμένα σημεία εμείς οι ίδιοι και ίδιες εμπόδια. Κρεμόμαστε από αναλύσεις που βασικά είναι σωστές, αλλά που δεν είναι ενημερωμένες, που οδηγεί στο να αγωνιζόμαστε ενάντια σε σχεδόν εγκαταλειμμένα εχθρικά οχυρά – για παράδειγμα την ιδέα της προόδου – ή τοποθετούμαστε σε μια προστατευμένη εσοχή για να γινόμαστε για το κράτος διαθέσιμοι και διαθέσιμες σαν μια προβληματική ομάδα. Σαν μαύρο μπλοκ, αλλά επίσης και σαν χίπηδες του κάντο μόνος σου ή διανοούμενες ακρίδες συνεδρίων. Τα απρόβλεπτο όμως χρειάζεται συνέχεια νέα βήματα. Σε αυτό το σημείο πρέπει να βάλουμε το ζήτημα πέρα από κάθε διαφορετικές εκτιμήσεις για τις αντικειμενικές συνθήκες, για το εάν είμαστε έτοιμοι και έτοιμες να κάνουμε αυτά τα βήματα, εάν εγώ, εσύ και εμείς θέλουμε να αλλάξουμε ριζοσπαστικά τις κυρίαρχες σχέσεις. Ποιοι δρόμοι και δυνατότητες υφίστανται, στο ύψος της εποχής να ξεβρομίσουμε παραπέρα ενάντια στο σύστημα, επίσης και κύρια στην πράξη.
ΧΩΡΙΣ 1. να ξεπέσουμε σε ανόητο λαϊκισμό – να πιάσουμε σχετικά αγαπητά θέματα, ώστε σύμφωνα με τον τρόπο των κομμάτων να αρπάξουμε αποτελέσματα διασημότητας και συναίνεσης.
ΧΩΡΙΣ 2. να ξανακαθίσουμε σε ρομαντικές φαντασιώσεις για επαναστατικά υποκείμενα – που βέβαια θαυμάζουμε αφηρημένα, που όμως σε αποφασιστικές στιγμές είναι άλλοι από εμάς, κατοικούν κάπου αλλού από μας και ζουν σε άλλες εποχές.
ΧΩΡΙΣ 3. χωρίς να κολλάμε στους διάφορους τρόπους υπερεξαντικειμενοποιημένων αντιλήψεων για ευκαιρίες, κινδύνους και πιθανότητες κοινωνικής αλλαγής – που σημαίνει να υιοθετήσουμε την προοπτική του κράτους της διοίκησης, των επιστημονικών ή οικονομικών συμβούλων της πολιτικής, χωρίς ούτε να μπορούμε να αποφασίσουμε κάτι έστω και προσεγγιστικά – που σημαίνει:
ΧΩΡΙΣ να ξεχάσουμε εμάς τους ίδιους και ίδιες;