«Υπάρχουν ακόμη αφελείς που πιστεύουν ότι το παράδειγμα της ασφάλειας
έχει σκοπό να προλάβει τρομοκρατικές πράξεις. Αυτό είναι τελείως λάθος.
Η βασική ιδέα είναι μάλλον: «θα αφήσουμε να συμβούν καταστροφές,
αναταραχές, ή και θα βοηθήσουμε να συμβούν, επειδή αυτό θα μας επιτρέψει
να παρέμβουμε και να τις διακυβερνήσουμε προς την ορθή κατεύθυνση».
Π.χ. η αμερικανική πολιτική εδώ και είκοσι χρόνια είναι σαφώς αυτή: ποτέ
δεν εμποδίζει την εμφάνιση της αταξίας, της καταστροφής, αντίθετα τις
βοηθά να παραχθούν σε ορισμένες περιοχές, αλλά μετά επωφελείται
προκειμένου να τις κατευθύνει σε μια κατεύθυνση «ασφαλή».
Εξάλλου θυμάμαι το 2001 όταν υπήρχαν μεγάλες ταραχές στη Γένοβα της
Ιταλίας κατά τη σύνοδο του G8, και υπήρχαν σοβαρά επεισόδια με την
αστυνομία, υπήρξε μια δικαστική έρευνα, στην οποία εξετάστηκε και ο
αρχηγός της αστυνομίας. Αυτός ήταν και ο ίδιος οργισμένος, και είπε: «η
κυβέρνηση σήμερα δεν θέλει πλέον να διατηρήσει την τάξη, θέλει να
διαχειριστεί την αταξία».
Πρέπει να το καταλάβουμε καλά: οι κυβερνήσεις σήμερα δεν αποσκοπούν
να διατηρήσουν την τάξη, αλλά να διαχειριστούν την αταξία. Και η αταξία
πάντοτε υπάρχει, τη βλέπουμε: η κρίση, οι ταραχές, τα συμβάντα, η
κατάσταση ανάγκης … όλα αυτά τα επικαλούνται ανά πάσα στιγμή. Αλλά το
ζητούμενο είναι να παρέμβουν εκ των υστέρων. Γι’ αυτό και σήμερα, όταν
βλέπουμε πολύ ενδιαφέροντα φαινόμενα, ας πούμε πρώτα όσα γίνανε στην
Ελλάδα, αλλά και μετά στην Τυνησία, την Αίγυπτο, όλα αυτά είναι πράγματα
προφανώς πολύ ωραία, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι εξουσίες που
υπάρχουν απέναντι γνωρίζουν ότι συμβάντα και αναταραχές μπορεί να
συμβούν, και αναζητούν τρόπους να τις διαχειριστούν, να τις στρέψουν σε
μια κατεύθυνση που θεωρούν χρήσιμη»
Giorgio Agamben
απόσπασμα από το άρθρο της Κατερίνας Σκαργιώτη
«Η στρατηγική της έντασης»: τρομοκρατικά χτυπήματα και ενοχοποίηση της Aριστεράς στην Ιταλία του 1970
Η έρευνα για την ανάπτυξη της τρομοκρατίας στην Ιταλία του 1970 έχει
αναδείξει πολλές πτυχές της λειτουργίας του παρακράτους, της σύνδεσής
του με το επίσημο κράτος καθώς και την ενοχοποίησης των αριστερών
κινημάτων. Η δράση των παρακρατικών οργανώσεων κατά τη διάρκεια της
συγκεκριμένης δεκαετίας αποτελούν παράδειγμα και αντικείμενο μελέτης για
εκείνους που επιθυμούν να κατανοήσουν πως ο φασισμός μπορεί να γίνεται
εργαλείο στα χέρια του συνασπισμού εξουσίας.
Εργατικοί αγώνες και κοινωνικός αναβρασμός
Μια προσεκτική ανάγνωση στη μεταπολεμική ιστορία της Ιταλίας μας
καθιστά σαφές ότι οι χαμένοι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (όσοι υποστήριζαν
το φασιστικό κόμμα του Μουσολίνι) παρεισέφρησαν είτε σε παράνομες είτε
σε νόμιμες ακροδεξιές οργανώσεις ή ακόμα και σε καίριες θέσεις του
Στρατού. Αυτές οι οργανώσεις έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο ψυχροπολεμικό
κλίμα της μεταπολεμικής περιόδου. Όπως συνέβη και σε άλλα κράτη (π.χ.
Ελλάδα) οι ακροδεξιοί αποτέλεσαν την ανομολόγητη βοήθεια της κυβέρνησης
των Χριστιανοδημοκρατών ώστε να πληγεί η Αριστερά και να αποφευχθεί το
ενδεχόμενο να κυβερνήσει.
Στα
τέλη της δεκαετίας του 1960 στην Ιταλία αναπτύσσονται φοιτητικοί
αγώνες, κοινωνικά κινήματα καθώς και ο συνδικαλισμός στο
βιομηχανοποιημένο Βορρά. Οι εργατικοί αγώνες του 1968-69, το Autumno
Caldo (Θερμό Φθινόπωρο) της Ιταλίας, υπονόμευσαν βαθιά την οικονομική
εξουσία της χώρας και άλλαξαν τον συσχετισμό ισχύος. Οι απεργίες
ξεκίνησαν σταδιακά από την άνοιξη του 1968 σε μεγάλες επιχειρήσεις όπως η
Fiat, η Pirelli και η Siemens, με κύρια αιτήματα την μείωση του
ωραρίου και την αύξηση των μισθών, όπως προβλεπόταν στη συλλογική
σύμβαση του 1966. Τα συνδικάτα των εργαζομένων στις
αυτοκινητοβιομηχανίες υπήρξαν πρωτοπόρα, καθώς το Σεπτέμβριο του 1969
προχώρησαν σε αναστολή των εργασιών (με μεγάλες απώλειες στη παράγωγη)
και σε μεγαλειώδεις πορείες στο κέντρο του Μιλάνο και του Τορίνο. Ακόμη,
ορόσημο για τις κινητοποιήσεις του 1969 αποτέλεσε η «διασταύρωση» του
εργατικού κινήματος με τις φοιτητικές πορείες: στις 3 Ιουλίου 1969 οι
φοιτητές διαδήλωσαν στο Τορίνο μαζί με τους εργάτες και πραγματοποίησαν
συνελεύσεις στις οποίες αποφάσισαν να συστήσουν κοινό αγνωστικό μέτωπο.
Από την άλλη, οι φοιτητές έχοντας βιώσει την εμπειρία του Γαλλικού
Μάη οργανώθηκαν διεκδικώντας αξιοκρατικότερο σύστημα εισαγωγής στο
πανεπιστήμιο, κατάργηση της δογματικής γνώσης, άνοιγμα των πανεπιστημίων
στη κοινωνία και δηλώνοντας την συμπαράσταση τους στην εργατική τάξη.
Μετά τους αγώνες αυτούς, η Αριστερά ισχυροποιήθηκε. Η ζημιά που επέφερε
στην αστική τάξη η εργατική απειθαρχία ήταν σοβαρότατη.[1] Και
ενώ η χώρα βρισκόταν σε διαρκή απεργιακό κλοιό και η κυβέρνηση
αδυνατούσε να επιβληθεί στους ολοένα αυξανόμενους απεργούς, η λύση
έπρεπε να δοθεί με διαφορετικό τρόπο: Το Δεκέμβριο του 1969 και ενώ
βρίσκονταν σε εξέλιξη οι διαπραγματεύσεις για την υπογραφή νέας
συλλογικής σύμβασης (με ευνοϊκότερους όρους για τους εργαζόμενους) που
θα αποτελούσε μεγάλη νίκη για την ιταλική εργατική τάξη, στις 12
Δεκεμβρίου πραγματοποιείται βομβιστική επίθεση στο κέντρο του Μιλάνο,
στην Αγροτική τράπεζα της Ιταλίας. Τελικός απολογισμός 17 νεκροί και 88
τραυματίες.[2]
Το χτύπημα αποδόθηκε εξαρχής σε αριστερές οργανώσεις και αναρχικούς
κύκλους. Αρχικά κατηγορείται ο αναρχικός Πιέτρο Βαλπρέντα και αμέσως
σχηματίζεται κατηγορητήριο και για τον αναρχικό Τζιουζεπε Πινέλλι. Τρεις
μέρες μετά τη σύλληψη του ο Πινέλλι εκπαραθυρώνεται κατά τη διάρκεια
της ανάκρισης και το γεγονός καταγράφεται επισήμως ως «θάνατος εξαιτίας
ψυχολογικής νόσου». Τελικά το 2005 κατόπιν ερευνών εκδόθηκε
καταδικαστική απόφαση για μέλη της ακροδεξιάς οργάνωσης Οrdine Nuovo
(Νέα Τάξη) για τη βομβιστική επίθεση στην Αγροτική Τράπεζα της Ιταλίας.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου οι βομβιστικές επιθέσεις των
ακροδεξιών ήταν καθοδηγούμενες από τη CIA , τη μασονική στοά P2 και το
Βατικανό. Τα στελέχη της P2 (Προπαγάνδα 2) προέρχονταν από την ελίτ της
ιταλικής κοινωνίας (αξιωματικοί, υπουργοί, δικαστικοί κ.α.) και
φρόντιζαν να παροτρύνουν και να χρηματοδοτούν ακροδεξιές οργανώσεις,
ώστε να πραγματοποιούν τρομοκρατικά χτυπήματα.[3]
Οι διασυνδέσεις της μασονικής στοάς άρχισαν να αποκαλύπτονται μετά το
1981, όταν ο ιταλικός τύπος άρχισε να βγάζει στην επιφάνεια ένα
τραπεζικό σκάνδαλο στο όποιο ήταν αναμεμειγμένη η Τράπεζα του Βατικανού.
Στη πορεία αποκαλύφθηκε πως το Βατικανό χρηματοδοτούσε γενναία τη P2
για να πραγματοποιεί τρομοκρατικά χτυπήματα.[4]
Όπως αποκαλύφθηκε μέσω του σκανδάλου, αλλά και όπως ήταν γενικά γνωστό,
η ανάμειξη της Καθολικής Εκκλησιάς στο πολιτικό γίγνεσθαι ήταν
δεδομένη. Δεν ήταν άλλωστε κρυφές οι χρηματοδοτήσεις της Τράπεζας του
Βατικανό προς το κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών.
Ένα
χαρακτηριστικό παράδειγμα της πρακτικής που ακολουθούσε η P2 ήταν η
«σφαγή της Μπολόνια». Επρόκειτο για βομβιστική ενέργεια στο
σιδηροδρομικό σταθμό της ιταλικής πόλης στις 2 Αυγούστου 1980. Ο
απολογισμός ήταν 85 νεκροί και 200 τραυματίες και τα πρωτοσέλιδα
έδειχναν αριστερό τρομοκρατικό χτύπημά. Περίπου μια δεκαετία αργότερα
αποκαλύφθηκε πως η μασονική στοά είχε φροντίσει να χρηματοδοτήσει και να
εξοπλίσει τη νεοφασιστική οργάνωση Ordine Nuovo (Νέα Τάξη) για τη
πραγματοποίηση του χτυπήματος.
Η επιλογή των χτυπημάτων δεν ήταν τυχαία. Όπως και στη περίπτωση της
Μπολόνια οι παρακρατικοί επέλεγαν πόλεις όπου η Αριστερά είχε μεγάλη
εκλογική και οργανωτική δύναμη, ώστε με κατασκευασμένα στοιχεία να
αποδίδεται το χτύπημα σε αριστερές οργανώσεις.
(…)
Αντί Επιλόγου
Από το 1969 μέχρι το 1975 πραγματοποιήθηκαν 4.334 επίσημα
καταγραμμένες πράξεις τρομοκρατικής βίας. Απ’ αυτές, το 83% αποδόθηκε
αρχικά στην άκρα Αριστερά για να αποδειχτεί αργότερα ότι ήταν έργο της
άκρας Δεξιάς και των συνεργατών της στον κρατικό μηχανισμό.
Η Ιταλία για μια εικοσαετία περίπου ήταν αντιμέτωπη με ένα χαοτικό
κλίμα, του οποίου τα χαρακτηριστικά ήταν: βομβιστικές επιθέσεις,
διάβρωση αριστερών οργανώσεων, ενοχοποίηση της Αριστεράς μέσω
τρομοκρατικών χτυπημάτων και συνέχων προκλήσεων.
Όλες αυτές οι ακροδεξιές τρομοκρατικές δραστηριότητες δεν κατάφεραν
να προκαλέσουν και να επιβάλουν ένα δεξιό στρατιωτικό πραξικόπημα στην
Ιταλία (κατά το πρότυπο της Ελλάδας το 1967, της Χιλής το 1973 και της
Τουρκίας το 1971 και το 1980, όπου εφαρμόστηκε η ίδια πρακτική). Πέτυχαν
όμως, να προκαλέσουν το θάνατο εκατοντάδων αθώων ανθρώπων στην Ιταλία,
τον τραυματισμό και την αναπηρία πολύ περισσότερων, να δημιούργησαν ένα
γενικό κλίμα ανασφάλειας και αβεβαιότητας, και να βοηθήσουν τον πολιτικό
συντηρητισμό να θεσπίσει ανεμπόδιστα μια ολόκληρη σειρά σκληρών
«αντιτρομοκρατικών» νόμων που είχαν και έχουν αρνητικές επιπτώσεις στις
πολιτικές ελευθερίες και τα δικαιώματα όλων των Ιταλών.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 (κυρίως μετά την
αποκάλυψη της ύπαρξης της μασονικής στοάς P2) αποκαλύπτονταν σχέδια,
προβοκατόρικες ενέργειες, βομβιστικές επιθέσεις και διπλοί πράκτορες,
όλα άψογα σχεδιασμένα από τρομοκρατικές οργανώσεις, που στόχο είχαν την
ενοχοποίηση της Αριστεράς και την ενίσχυση του συντηρητισμού και της
αποστροφής των ιταλών απέναντι σε οτιδήποτε έχει σχέση με την Αριστερά.
Επίσης, Τον Μάρτιο του 2001, ο στρατηγός Μαλέτι, διοικητής της
ιταλικής κρατικής υπηρεσίας πληροφοριών, δήλωσε στη δίκη μελών της Nuova
Ordine (Νέα Τάξη) , για τη τοποθέτηση βόμβας στην Αγροτική Τράπεζα στο
Μιλάνο ότι «η CIA, ακολουθώντας τις οδηγίες της κυβέρνησής της, επιδίωκε
να δημιουργήσει έναν ιταλικό εθνικισμό ικανό να μπλοκάρει αυτό που
θεωρούσε ως “παρέκκλιση προς τα Αριστερά”, και για τον σκοπό αυτό πιθανό
να έκανε χρήση της ακροδεξιάς τρομοκρατίας. Θεωρώ πως αυτό συνέβη και
σε άλλες χώρες».
[1] The Ripening of time, Italy Documents of Struggle, σ.11
[2] Il
seccondo Bienno Rosso Italiano.L ‘Autunno Caldo nelle interprentazioni
di Bruno Trentin,universita degli studi di Pissa,Nicola Del Vecchio,
σελ. 98
[3] 1969 Στρατηγική της Έντασης στη Ιταλία, πρακτορείο RIOTERS, http://rioters.espivblogs.net/2009/11/03/1969-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1/
διαβάστε ολόκληρο το άρθρο που περιλαμβάνει σύντομη ιστορία για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες εδώ: http://wp.me/p1pa1c-jow
“1969: Στρατηγική της Έντασης στην Ιταλία” , πρακτορείο Rioters
Αντιμέτωπες με μια αλματώδη άυξηση της εξουσίας της εργατικής τάξης, με
απεργίες, καταλήψεις, αυτομείωση τιμών και μαζικές καταλήψεις στέγης και
στεκιών, οι μυστικές υπηρεσίες έθεσαν σε κίνηση μια σειρά τρομοκρατικών
επιθέσεων με τη βοήθεια φασιστικών ομάδων. Για τις επιθέσεις
κατηγορήθηκαν αναρχικοί και η αριστερά, και συνελήφθηκαν αγωνιστές
εργάτες. Η μεγαλύτερη τέτοια επίθεση ήταν και η χειρότερη τρομοκρατική
πράξη στην Ευρώπη τον 20ο αιώνα: η βόμβα στον σιδηροδρομικό σταθμό της
Μπολώνια που σκότωσε 85 ανθρώπους.
“Ορισμένοι φασίστες των εξεταζόμενων τρομοκρατικών ομάδων εργάζονταν
στους Carabinieri (ιταλική στρατιωτική αστυνομία) ενώ άλλοι είχαν επαφές
με το στρατό ή την αστυνομία διασφαλίζοντας πολύτιμες και έγκαιρες
πληροφορίες για την πρόοδο των ερευνών σχετικά με τις δραστηριότητές
τους [1]” – από την αναφορά μιας ιταλικής κοινοβουλευτικής ερευνητικής
επιτροπής.
“Οι εργατικοί αγώνες του 1968-69, το Autumno Caldo (θερμό φθινόπωρο)
της Ιταλίας, υπονόμευσε βαθιά την οικονομική εξουσία της χώρας και
άλλαξε τον συσχετισμό ισχύος. Μετά τους αγώνες αυτούς, ισχυροποιήθηκε η
αριστερά, ενώ εξασθένησε η εξουσία… Αντικειμενικά. Η ζημιά που επέφερε η
εργατική απειθαρχία ήταν σοβαρότατη.
“Ακόμα και πριν το ’69 αρκετοί μαχητικοί και αυτόνομοι αγώνες
αναπτύχθηκαν, ιδιαίτερα στην Pirelli στο Μιλάνο, που δεν ελέγχονταν από
τα συνδικάτα ούτε σε επίπεδο οργάνωσης, ούτε όσον αφορά το περιεχόμενο ή
τα αιτήματά τους. Ουσιαστικές αυξήσεις μισθών, συν λιγότερη εργασία,
αυτά ήταν τα κυρίως ζητούμενα της περιόδου. Η όλη στάση του
προλεταριάτου μπορεί να συνοψιστεί στο σύνθημα της εποχής: Καλύτεροι
μισθοί, λιγότερη δουλειά!… Βίαιες απεργίες ξέσπασαν στην Alfa Romeo και
στη Fiat. Ταραχές ξέσπασαν σε πολλές πόλεις, οι πιο σοβαρές στο Reggio
Calabria όπου δεκάδες χιλιάδων ανθρώπων συγκρούστηκαν με τα στρατεύματα
[2].”
Η ακροδεξιά πολιτική βία εμφανίστηκε δυναμικά κυρίως στα τέλη του
1960 και τις αρχές του ’70. Ήταν μια περίοδος φοιτητικές και νεανικής
αναταραχής, με νέα κοινωνικά κινήματα, όπως της γυναικείας ή της
ομοφυλοφιλικής χειραφέτησης, ευρείας κοινωνικής αναταραχής και
συνδικαλιστικής μαχητικότητας σε όλη την Ιταλία. Όλα αυτά συνοδευόμενα
από μια μαζική αύξηση στην εκλογική στήριξη του Κομμουνιστικού Κόμματος –
που έφτασε το ένα τρίτο όλων των ψήφων στις εκλογές του 1976. Οι
νεοφασιστικές τρομοκρατικές ομάδες της περιόδου ήταν μια αντίδραση
ενάντια σε όλη αυτήν την αριστερόστροφη δραστηριότητα κι επίσης ενάντια
στην εμφάνιση αριστερών τρομοκρατικών ομάδων όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες.
Οι ακροδεξιοί τρομοκράτες συχνά έβαζαν βόμβες σε δημόσιους χώρους που
σκότωναν δεκάδες αθώους περαστικούς. Όλο αυτό ήταν μέρος μιας λεγόμενης
“Στρατηγικής της Έντασης”, μιας εκστρατείας σχεδιασμένης να οδηγήσει σε
μια κατάρρευση του νόμου και της τάξης και συνεπακόλουθα της λαϊκής
εμπιστοσύνης στη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, ευνοώντας ένα
στρατιωτικό πραξικόπημα. Πράγματι στα 1960-70 υπήρξαν αρκετές τέτοιες
απόπειρες [3]“.
Στις 12 Δεκέμβρη 1969 ξεκινησαν οι βομβιστικές επιθέσεις, με μία
βόμβα να σκάει στο Μιλάνο και άλλες τρεις στη Ρώμη. Οι βόμβες στη Ρώμη
άφησαν πίσω τους 18 τραυματίες, ενώ στο Μιλάνο σκοτώθηκαν 17 άνθρωποι
και τραυματίστηκαν άλλοι 88. Η αστυνομία ενεργώντας βάσει πληροφοριών
της SID (υπηρεσία πληροφοριών) συνέλαβε δυο αναρχικούς για τη βόμβα στο
Μιλάνο, τον έναν εκ των οποίων, Giuseppe Pinelli, τον “αυτοκτόνησε”
αργότερα, εκπαραθυρώνοντάς τον απ’ τον έκτο όροφο του αστυνομικού
τμήματος όπου ανακρινόταν – μια πράξη που έγινε διάσημη από το έργο του
Dario Fo Ο Τυχαίος Θάνατος Ενός Αναρχικού. Παρά τις ολοένα και
περισσότερες αποδείξεις ότι επρόκειτο για έργο φασιστών, η επίσημη
γραμμή του κόμματος για χρόνια μετά ήταν πως έφταιγαν οι αναρχικοί.
Αργότερα η καθεστωτική άποψη άλλαξε, και η ιδέα ότι επρόκειτο για μια
συνεργασία μεταξύ αναρχικών και φασιστών φαινόταν βολική! Τελικά
δικάστηκαν κάποιοι φασίστες, ορισμένοι απ’ αυτούς καταδικάστηκαν και
φυλακίστηκαν ενώ άλλοι αθωώθηκαν, όπως και ο ένας εναπομείνας αναρχικός.
Ένας από τους βομβιστές που αθωώθηκε λόγω “έλλειψεις αποδεικτικών
στοιχείων” ηταν ο Guido Giannette, πράκτορας της SID. Όταν ο Giannette
κρίθηκε ύποπτος, η κρατική μυστική υπηρεσία τον έστειλε στο εξωτερικό
συνεχίζοντας να του πληρώνει τους μισθούς του παρά την έκδοση εντάλματος
σύλληψης στο μεταξύ.
Στα 12 χρόνια μεταξύ του 1969 και του 1980, 4.298 τρομοκρατικές
επιθέσεις έλαβαν χώρα. Για το 68% αυτών υπέυθυνοι ήταν οι φασίστες, όπως
και για τους περισσότερους θανάτους. Το βασικό μοτίβο που
επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά είναι το ίδιο με αυτό που είδαμε παραπάνω,
κατηγορείται η αριστερά, επικρατεί σύγχυση, και οι υπεύθυνοι συνήθως την
σκαπουλάρουν και μάλιστα με πολύ λιγότερη προσοχή των μίντια απ’ ότι οι
διάσημες Ερυθρές Ταξιαρχίες.
Τον Σεπτέμβρη του 1974, ο επικεφαλής της SID Vito Micelli φάνηκε να
εμπλέκεται σε μια απόπειρα φασιστικού πραξικοπήματος το 1970, μετά που
μια μυστική αναφορά από την ίδια την υπηρεσία του έφτασε στο γραφείου
του πρωθυπουργού. Μετά απ’ αυτό, κατέφυγε σε μια αλλαγή καριέρας
θέτοντας υπψηφιότητα με το MSI (φασιστικό κόμμα) με το οποίο και κέρδισε
μια θέση στο κοινοβούλιο! Όλο αυτό το διάστημα, ο κρυφός νεοφασιστικός
στρατός της Gladio που πήρε μπρος στο τέλος του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου, αναπτυσσόταν στο παρασκήνιο.
Στα 1977, η SID ήταν τόσο μπλεγμένη σε σκάνδαλα που αντικαταστάθηκε
από μια “νέα” μυστική υπηρεσία, την SISMI. Τότε συνέβη και η πιο
αποτρόπαια τρομοκρατική ενέργεια στην Ευρωπαϊκή ιστορία. Στις 2
Αυγούστου 1980 μια βόμβα εξερράγη στην αναμονή της δεύτερης θέσης του
σιδηροδρόμου της Μπολώνια. 85 άνθρωποι σκοτώθηκαν και πάνω από 200
τραυματίστηκαν. Η Μπολώνια ήταν εκλογικό προπύργιο του ΚΚΙ, και διέθετε
ένα ισχυρό εργατικό κίνημα, που είχε βρεθεί στο στόχαστρο πολλές φορές
νωρίτερα. 10 χρόνια αργότερα, ένας αριθμός αξιωματικών της SISMI κάθησαν
στο εδώλιο του κατηγορουμένου για τη φρικαλεότητα αυτή, μεταξύ τους ο
Γενικός Γραμματέας, ένας στρατηγός κι ένας συνταγματάρχης. Αργότερα οι
ποινές τους έπεσαν. Όπως είδαμε, αυτή την ήταν η μόνη περίπτωση
ακροδεξιάς τρομοκρατίας και κρατικής συνεργασίας στην Ιταλία τον καιρό
αυτό, για παράδειγμα επανειλημένες φορές οι μυστικές υπηρεσίες
δημιουργούσαν πλαστά ίχνη που να οδηγούν τις υποψίες μακριά από τους
δράστες ακροδεξιών επιθέσεων…
Στη διάρκεια ερευνών για ένα τραπεζικό σκάνδαλο, η αστυνομία έκανε
μια έρευνα στην κατοικία του Licio Gelli. Ο Gelli είχε πολεμήσει για την
“Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία” του Μουσσολίνι στην Ισπανία, τη Γιουγκοσλαβία
και την Αλβανία, και όταν ο ιταλικός φασισμός κατέρρεε, κατετάγη στα
ναζιστικά SS. Μετά τον πόλεμο, ο Gelli δούλεψε στις “ποντικότρυπες”: τις
διόδους διαφυγής διωκώμενων ναζιστών που χρηματοδοτούσε η CIA και το
Βατικανό. Αργότερα ασχολήθηκε με το εμπόριο όπλων στη Λατινική Αμερική,
και λέγεται ότι ήταν ο σύνδεσμος μεταξύ της CIA και του Juan Peron,
δικτάτορα της Αργεντινής. Στη διάρκεια της έρευνας, η αστυνομία βρήκε
μια λίστα πάνω από 600 ονομάτων και στοιχείων που τους συνέδεαν με μια
μασωνική στοά, ονόματι Προπαγάνδα-2 ή p2. Πλέον η μασωνία και κάθε άλλη
μυστική κοινωνία δεσμευμένη με όρκους απαγορεύεται στην Καθολική Ιταλία,
αν και κάτι τέτοιο είναι ολότελα δευτερεύουσας σημασίας για ένα μέλος
της P2.
Η P2 στρατολογούσε από την “ελίτ” της Ιταλικής κοινωνίας.
Περιελάμβανε στις τάξεις της 195 αξιωματικούς του στρατού, 2 ενεργούς
υπουργούς, 3 πρώην υπουργούς, έναν γενικό γραμματέα κόμματος, 16
ανώτερους δικαστικούς, 426 κρατικούς λειτουργούς, 36 βουλευτές, και
διάφορους ανώτερους μυστικών υπηρεσιών καθώς και τραπεζίτες και
καπιταλιστές [4]. Οι δικαστικοί που ερεύνησαν την βομβιστική επίθεση της
Μπολώνια βρήκαν ότι η P2 κατεύθυνε μεγάλο μέρος της φασιστικής βίας και
των σχετικών συγκαλύψεων και παραποιήσεων στοιχείων. Ο Gelli ήταν ο
“Μεγάλος Μαγίστρος” της στοάς (ή απλά αυτός που έκανε κουμάντο, για μας
τους απλούς θνητούς), και στα 1986 δικάστηκε για τη συμμετοχή του στη
βομβιστική επίθεση της Μπολώνια και αφέθηκε ελεύθερος αν και βρέθηκε
ένοχος για ορισμένες κατηγορίες. Στις 4 Αυγούστου 1974, μια βόμβα σε
τραίνο κοντά στην Μπολώνια σκότωσε 12 άτομα και τραυμάτισε 48. Το
σχετικό δικαστήριο του 1983 ανέφερε: ”
“Κατά τη γνώμη των θυμάτων, τα κατηγορούμενα μέλη της Ordine Nuovo
(Νέα Τάξη) παροτρύνθηκαν, οπλίστηκαν και χρηματοδοτήθηκαν για να
διεξάγουν την επίθεση από το μασονικό κίνημα, που εκμεταλλεύεται τον
ακροδεξιό ανατρεπτισμό και την τρομοκρατία, μέσα στα πλαίσια της
αποκαλούμενης “στρατηγικής της έντασης” σε μια απόπειρα να ανακόψουν την
σταδιακή ροπή της χώρας προς τα αριστερά, και να θέσουν τις βάσεις για
ένα μελλοντικό πραξικόπημα [5]“.
Αυτό ήταν το σχέδιο της P2, μέσω προβοκατόρικων τρομοκρατικών
επιθέσεων να προάγει μια ατζέντα “νόμου και τάξης” δίνοντας το πρόσχημα
για το τσάκισμα της αντίστασης και των εργατικών αγώνων, ακόμα και μέσω
ενός πραξικοπήματος αν κρινόταν απαραίτητο. Ωστόσο, δεδομένου ότι η P2
ήταν ένα “κράτος στην καρδιά του κράτους”, ένα πραξικόπημα δεν ήταν παρά
μια λύση εσχάτης ανάγκκης και θα συνέβαινε για παράδειγμα αν το ΚΚΙ
έμπαινε σε έναν κυβερνητικό συνασπισμό. Ένα τέτοιο πραξικόπημα
αναμφίβολα θα περιελάμβανε την Gladio, μια άλλη οργάνωση των σκιωδών
μυστικών υπηρεσιών της Ιταλίας με τα ίδια μέσα και σκοπούς όπως και η
P2.
H Στρατηγική της Έντασης του ιταλικού κράτους δείχνει πώς οι ελίτ που
μας κυβερνούν κι εκμεταλλεύονται τον μόχθο μας δεν έχουν κανέναν
ενδοιασμό προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσία και την θέση τους,
ακόμα και να καταφύγουν στην τρομοκρατία ενάντια στους ίδιους τους λαούς
τους, μεσα σε ένα “δημοκρατικό” δυτικό κράτος. Ο κάθε άνθρωπος που
επιθυμεί έναν καλύτερο κόσμο σήμερα, πρέπει να το έχει υπόψην του και να
επαγρυπνά.
Υστερόγραφο: Τον Μάρτιο του 2001, ο στρατηγός Maletti, διοικητής της
ιταλικής κρατικής υπηρεσίας πληροφοριών, δήλωσε στη δίκη κάποιων
φασιστών για μια απ’ τις βομβιστικές επιθέσεις του 1969 ότι “η CIA,
ακολουθώντας τις οδηγίες της κυβέρνησής της, επιδίωκε να δημιουργήσει
έναν ιταλικό εθνικισμό ικανό να μπλοκάρει αυτό που θεωρούσε ως
“παρέκκλιση προς τα αριστερά”, και για τον σκοπό αυτό πιθανό να έκανε
χρήση της ακροδεξιάς τρομοκρατίας.
Θεωρώ ότι αυτό συνέβη και σε άλλες
χώρες επίσης”.
(από την εφημερίδα The Guardian, 26/5/2001)
Πηγή: Free Earth website, με επεξεργασία από την κοινότητα του libcom
Υποσημειώσεις:
1. Από το ‘The Darkside of Europe’ by Geoffrey Harris σσ 113.
2. ‘The Ripening of Time no.12: Italy Documents of Struggle’ σσ 11.
3. ‘The Fascist Experience in Italy’ του John Pollard σσ 132
4. Μεταξύ τους και ο Silvio Berlusconi, ο μετέπειτα ιταλός πρωθυπουργός.
Ο Μπερλουσκόνι ήταν επικεφαλής του Group 17, του τομέα δημοσίων σχέσεων
της P2 με τη βοήθεια της οποίας ανέβηκε στις τηλεοπτικές επιχειρήσεις,
ενώ οι εταιρίες του σήμερα κυριαρχούν στα ιταλικά μίντια και έπαιξαν
κεντρικό ρόλο στην εκλογή του σε συμμαχία με την “Εθνική Συμμαχία”,
απομεινάρι του παλιού φασιστικού κόμματος. Είναι αγαπημένη η συνηθεια
των ιταλικών μίντια σήμερα να συνδέουν πάντοτε τη σημερινή ριζοσπαστική
αριστερά με “τα χρόνια του σιδήρου”, δηλαδή της τρομοκρατίας του ’70.
Ουδέν σχόλιον.
βλ. ακόμα:
Καίγεται το Ράιχσταγκ; Το ιταλικό τμήμα της Καταστασιακής Διεθνούς για τη στρατηγική της έντασης
Η επιχείρηση Gladio και το ΝΑΤΟικό παρακράτος σε Ιταλία και Ελλάδα
Σημειώσεις για το ιταλικό κίνημα στα 70es και μια κριτική του ενόπλου
και
Giuseppe «Pino» Pinelli και Pietro Valpreda από τον αναρχικό πυρήνα “Ξανά στους δρόμους”
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
http://www.scribd.com/doc/21297292/Gianfranco-ti-Peri-Tis-Tromokratias-Kai-Tou-Kratous
Το πιο σοβαρό και ολοκληρωμένο κείμενο σχετικά με το θέμα είναι φυσικά το βιβλίο του ΤΖΙΑΝΦΡΑΝΚΟ ΣΑΝΓΚΟΥΙΝΕΤΙ
Περί Της Τρομοκρατίας και του Κράτους
+
μια μελέτη με πάρα πολλά στοιχεία σχετικά με το ζήτημα
έχει δημοσιεύσει και ο Κλεάνθης Γρίβας στο άρθρο του
