Σε ονειρεύτηκα
αντάρτη της Δαμασκού
ζωσμένο με το όπλο της δικαιοσύνης στην πλάτη
Μα δικαιοσύνη δεν έγινε
δεν αντήχησαν τα γέλια της λευτεριάς
παρά οι κραυγές του θανάτου
Κι έπρεπε να τρέξεις να σωθείς
Μια θάλασσα μαύρη κι αγριεμένη διέσχισες
σου παν πως βγάζει σε στεριά που ‘χει ειρήνη και ψωμί
σου πε η μάνα σου τρέχα και μην κοιτάξεις πίσω
μα ξέχασαν να σου πουν πως η θάλασσα
όσους δεν πήρε
τους έφερε αντιμέτωπους με συρματοπλέγματα
-τα έφτιαξαν οι άνθρωποι για τους άλλους ανθρώπους.
Και βρέθηκες ξάφνου
σε μια μητρόπολη της Μεσογείου
να θες να ζήσεις
μα η ζωή σου να απαγορεύεται.
Να μετράς τις ουλές των βασανιστηρίων
στα χέρια σου και στην ψυχή σου
Να τραγουδάς τα παλιά τραγούδια
-τα λέγατε και στη φυλακή
δεν κλείνατε μάτι.
Να λες πως η καρδιά σου έχει πεθάνει
Κι όμως τα μάτια σου να καίνε από αγάπη για ζωή και ελευθερία
Σε ονειρεύτηκα
Πρίγκιπα της Δαμασκού
ζωσμένο με ένα χαμόγελο
να περιφέρεσαι στις τσιμεντουπόλεις
της «πολιτισμένης Ευρώπης »
να θες να ζήσεις
μα η ζωή σου να απαγορεύεται.
Ένα ποίημα εμπνευσμένο από την ιστορία του εικοσιπεντάχρονου Χασάν, πρόσφυγα από τη Συρία. Ένα βράδυ πριν φύγει μου έγραψε:
«Ζω ανάμεσα στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον, έχω χάσει το κλειδί της ευτυχίας.»
Καλό ταξίδι αδερφέ μου,
Εις στο επανιδείν
Poem by Nefeli Voutsina Petsimeri
Photo by Evangelia Papoui
Project: Dead- Ends in Black and White
Η Nεφέλη Βουτσινά Πετσιμέρη συμμετέχει στη συλλογικότητα Κενό Δίκτυο
[https://riotinthedunes.wordpress.com/]
