Η ντεκαυλέ εποχή έχει έρθει να ντύσει τα ντεκολτέ, να σιδερώσει τους τρόπους, να καλύψει τα ρωμαϊκά γυμνά αγάλματα, να ακονίσει την απορριπτική διάθεση.
Ένας χλωμός ήλιος ξεπροβάλλει πίσω από τη λέξη ντεκαυλέ, η οποία ριμάρει με το ντεφορμέ και το ντεπασέ και όλους τους επιθετικούς προσδιορισμούς αρνητικής χροιάς. Το ερωτικό ξενέρωμα είναι εδώ και είναι παντού. Απλώνεται σαν τον μύκητα στο κεφίρ. Σαν το μέλι στην κερήθρα. Επιπλέει στον αφρό των ημερών σαν αβαρές πλαστικό καπάκι από μπουκάλι αναψυκτικού.
Δεν είναι η οικονομική κρίση που αναστέλλει την επιθυμία. Δε φταίει ο επιμερισμός της προσοχής μας στην αδιάλειπτη εναλλαγή εικόνων από το κινητό μας στο τάμπλετ και στον υπολογιστή και πάλι πίσω. Δεν κακίζουμε καν τα γνωστά-άγνωστα σόσιαλ μίντια, ούτε φυσικά την αποσπασματική μας μνήμη, η οποία έχει αναφορές πλέον μόνο από ποσταρίσματα και αναρτήσεις. Ενοχοποιούνται σαφώς όλα τα παραπάνω, συν κάτι ακόμα, πιο σοβαρό: Η λίμνη του νεοπουριτανισμού, μέσα στην οποία όλοι κολυμπάμε. Άλλος με σωσίβιο, άλλος με μπρατσάκια και άλλος με μακροβούτια και απλωτές. Κάποιοι πάλι έχουν μείνει στην όχθη και κοιτούν. Μαζί με εκείνους που πολεμούν την πρωτοπορία απ’ όπου κι αν προέρχεται και τους παραδίπλα που μάχονται τη βιοποικιλότητα της όποιας διαφορετικότητας.
Κι ενώ η τεχνολογία χορεύει γύρω μας διονυσιακούς χορούς, εμείς κλεινόμαστε ακόμα πιο βαθιά στο υπόγειο της ανηδονίας.
Η ντεκαυλέ εποχή έχει έρθει να ντύσει τα ντεκολτέ, να σιδερώσει τους τρόπους, να στεγνώσει την έκφραση, να καλύψει τα ρωμαϊκά γυμνά αγάλματα, να ακονίσει την απορριπτική διάθεση, να καταγγείλει τις προκλητικές φωτό των φεισμπουκικών προφίλ, να παύσει τα τσίτσιδα του Playboy, να στρώσει τα κρεβάτια αντί να τα χαλάσει, να μείνει στο σκοτάδι κοιτώντας μέσα από την κλειδαρότρυπα, να φέρει στο φως τον sapiosexual, τον νοοσεξουαλικό, αυτόν που το πνεύμα τον ερεθίζει περισσότερο από τη σάρκα.
Και για να μην παρεξηγηθώ, ως προς το τελευταίο, φυσικά το οξυμένο πνεύμα λειτουργεί διεγερτικά ενώ ο μπρουτάλ, στερεοτυπικός αντρικός σεξισμός απωθητικά. Μόνο που ο διαχωρισμός σάρκας και πνεύματος είναι σαν το διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους: απόλυτα ουτοπικός. Στην προσπάθεια να περιχαρακώσουμε τη γυναικεία ελευθερία μας και το κοίταγμα στα ίσια με τον άντρα, γίναμε αυτό που γιουχάραμε. Σοβινίστριες γκάουλαϊτερ για το ίδιο μας το φύλο. Πως αλλιώς εξηγείται το μένος των γυναικείων σχολίων για την πρόσφατη αποκαλυπτική εμφάνιση της ηθοποιού Σούζαν Σάραντον στο κόκκινο χαλί; Πως αλλιώς μεταφράζεται, παρά ως χάσιμο στη μετάφραση, η δυσπιστία για το υψηλό IQ όποιας τηρεί ισορροπημένες σωματικές αναλογίες και κάλλος; Και πως αλλιώς ερμηνεύεται η ηθελημένη στάση «ατσαλάκωτη Barbie» από όποια τηρεί ισορροπημένες σωματικές αναλογίες και κάλλος;
Κι ενώ η τεχνολογία χορεύει γύρω μας διονυσιακούς χορούς, εμείς κλεινόμαστε ακόμα πιο βαθιά στο υπόγειο της ανηδονίας. Από τη μία εκθέτουμε με προθυμία τη ζωή μας και τα απόκρυφα του σπιτιού μας στο Instagram, από την άλλη συνεχίζουμε να κοιτάμε σκανδαλοθηρικά τις ζωές και τα απόκρυφα των σπιτιών των άλλων. Από τη μία διατυμπανίζουμε τη δημοκρατία της διαδικτυακής επικοινωνίας και από τη άλλη αυτοφιμωνόμαστε εις ένδειξη πολιτικής ορθότητας.
Η ντεκαυλέ εποχή πανηγυρίζει με απόλυτη σοβαροφάνεια για το παντοτινό, που όμως -φευ- είναι εφήμερο. Σε πλήρη αντίθεση με την προηγούμενη φάση, την καπάτσα εξαδέλφη της, η οποία γιόρταζε το εφήμερο που έμοιαζε παντοτινό.
Επιμύθιο: Οι underground, οι μποέμ, οι περιπλανώμενοι αναζητητές της ζωής νοσούν. Και οι followers τους δεν αισθάνονται, κι αυτοί, καθόλου καλά.
Πηγή: http://www.womantoc.gr/psychology/article/i-epoxi-einai-dekavle-kai-den-milame-gia-to-seks
