Κι αν τα λουλούδια μυρίζουν, τι έγινε;
Η μυρωδιά τους δε μπορεί να αλλάξει τίποτα στη ζωή μου.
Κι ας επιμένει η βροχή να με προκαλεί με την οσμή του χώματος,
συνεχίζει να μπαίνει στις μπότες μου και να μου βρέχει τα πόδια.
Κι αν ο λόγος μου είναι ασύμμετρος και η σκέψη κακόβουλη,
δε με νοιάζει και ούτε σας αφορά.
Η μέρα μου
δεν είναι η πρόκληση που θα με ξυπνήσει,
όσο και αν προσπαθείτε να με κάνετε μηχανοκίνητη,
σαν αντίτιμο σ’ αυτά που τάχα σας οφείλω.
Αργοπεθαίνω και κάθε μέρα σκοτώνομαι.
Σκοτώνομαι στα μπαρ με ουσίες και στα σχολεία με δηλητηριασμένες θεωρίες
και κάθε βράδυ στο σπίτι μου, σκοτώνω το ανυπόταχτο μυαλό μου.
Κι αν υπάρχει και αυτό το άλλο που το λένε καρδιά, η δική μου έχει σβήσει,
ξεχασμένη και άταφη, κάπου στα είκοσι μου χρόνια.
Άδεια κουφάρια που περιφέρονται μοιάζουν όλοι γύρω μου,
που ξέχασαν και αυτοί, να φορέσουν τα εσώψυχά τους το πρωί
πριν βγουν απ’ το σπίτι.
Και εγώ πιο άδεια απ’ όλους μου φαίνομαι, δε μου αρέσω
κι όμως καταναλώνω τις μέρες μου μέχρι να μου τελειώσουν.
Κοροϊδεύω τον εαυτό μου, λέγοντας πως δεν ελπίζω σε τίποτα
και πάλι με ξεγελώ, πιστεύοντας, πως ίσως να ελπίζω σε κάτι.
Οι ηλικίες λένε έρχονται και φεύγουν.
Κάποτε ήμασταν παιδιά, έπειτα έφηβοι και άλλοτε νέοι.
Και όποιος επιλέξει να μείνει εκεί, παλινδρομεί ή είναι ανώριμος.
Βιαία σπρωχνόμαστε σε μια ωρίμανση, που ποτέ κανείς δε ρωτήθηκε αν την ήθελε
και στριμωχνόμαστε στις γενιές, γιατί πρέπει να έρθουν κι οι επόμενοι.
Αυτοί που θα ζήσουν τα ίδια με μας και ίσως χειρότερα.
Αυτοί που θα αναρωτηθούν το ίδιο με μας και ίσως λιγότερο.
Αυτοί που τώρα στο βλέμμα τους έχουν ό,τι πιο πολύτιμο,
την αθωότητα.
Η Ιωάννα Γαϊτανάρου συμμετέχει στη συλλογικότητα Κενό Δίκτυο.
