poetry

Αγάπη είναι ο άδειος κάλυκας του περίστροφου το εκκρεμές που ψηλαφεί την πραγματικότητα η ιστορία ενός παροπλισμένου δεξαμενόπλοιου το πικρό χορτάρι που τρέφεται η μεσαία τάξη Κι εμείς μέσα στα κλειστοφοβικά εντευκτήρια μέρες αμέτρητες μηρυκάζοντας ορθολογισμό ενώ έξω ο έρωτας να σκαρφαλώνει στο φεγγάρι και στα καπνισμένα φουγάρα της χαλυβουργικής Η μάζα του σύμπαντος ένα μικρό ψαροκόκαλο θαμμένο στον ανισόπεδο κόμβο Μεταμόρφωσης πιο πέρα γαβγίζουν οι αυγουστιάτικες μοναξιές μάταια αντηχώντας… …

μια μετριότητα ένα σφυροκόπημα στο κεφάλι και μπουμ οι ηλεκτρονικές συνδέσεις του κοινωνικού μου φλοιού μια ιλαροτραγωδία σε τέσσερις πράξεις τα παλιά καλά δράματα του ρομαντισμού οι νέες ευκαιρίες εργασίας η ανεργία του κάστορα τα κομμένα ξύλα στην μηχανή αναπαραγωγής η τεκνοποίηση είναι το λάθος αποτέλεσμα η πράξη που δεν ολοκληρώθηκε ως σεξουαλική τα αδύναμα νεύρα ο Τόμας και οι εμμονές του η εμμονή μου με τα πρόσωπα που αγαπώ… …

Μή μου μιλάς πια για τη βροχή Τη δάκρυσαν όλη. Εκείνοι οι φτιαγμένοι απο χαρτόνι άνθρωποι που εχουν αφήσει μούσια και εχουν για τύχη σκισμένο καλσόν Φλεβαρη μήνα για να ζεσταθούν που τους κανουν χωρο τα περιστερια και κοιμούνται ενώ εμείς αυτό το λεμε σπιτι, αυτοι που έγδαραν το δέρμα τους περασαν με φυλακί χρώμα και πιστευουν ακόμα στη κοινωνική επανάσταση αυτών που τους καταδίκασαν γιατί εμείς ποτίζαμε με πρόκες… …

Κι αν τα λουλούδια μυρίζουν, τι έγινε; Η μυρωδιά τους δε μπορεί να αλλάξει τίποτα στη ζωή μου. Κι ας επιμένει η βροχή να με προκαλεί με την οσμή του χώματος, συνεχίζει να μπαίνει στις μπότες μου και να μου βρέχει τα πόδια. Κι αν ο λόγος μου είναι ασύμμετρος και η σκέψη κακόβουλη, δε με νοιάζει και ούτε σας αφορά. Η μέρα μου δεν είναι η πρόκληση που θα… …

Σε κοιτώ μες το τρόμο με το βλέμμα της τρελαμένης μου αβεβαιότητας είμαστε κατεστραμμένοι απ’ τη φαντασία μας το σώμα έχει διαμελιστεί, ως το χάραμα δε θα έχουμε αντέξει. Όσο κι αν υπερασπίστηκα να σώσω τους σκοτωμένους απ’ το μαύρο τους, απελπίστηκα. Διότι ακόμη και η τυραννία θέλει γερό στομάχι για να την πάμε ως το τέλος της. Όταν ανακαλύψαμε πως η αγάπη στο τέλος απαγκιστρώνεται, με κοίταξες στα μάτια… …

Τα φτερά θαυμάζουν τον Ίκαρο ο Ίκαρος θαυμάζει από ψηλά τη γη η γη θαυμάζει τον Ίκαρο και τον καλεί γρήγορα γρήγορα πίσω πρώτα μεν πάνω της ύστερα μέσα της – τόσο πολύ τον θέλει – μεγάλο πράγμα ο θαυμασμός: σκοτώνει θαύμασε να θαυμάζεσαι ο θάνατος θα ‘ρθει έτσι κι αλλιώς από ζωή από έρωτα από πίκρα κρίμα μονάχα να χαθείς προτού έστω σκεφτείς να θαυμάσεις το παραλήρημα ενός ψυχωτικού… …

Tο σκοτάδι της νύχτας καθώς στάζει υγρό άσφαλτος που καίει και τρέχει σαν λάβα όπου υπάρχει καπνός υπήρξε φωτιά μα εδώ έχει σβήσει ένα μικρό χρονικό τρέλας στις φλέβες μας μέσα εδώ γεννήθηκαμε για να υμνούμε το τίποτα εγωιστές μάρτυρες χωρίς ιδανικά, ιδανικοί αυτόχειρες αριθμοί βαλμένοι ακούσια σε μια στατιστική η γενιά μιας ανέλπιδης ελπίδας άριστα εκπαιδευμένη στην αυτοκαταστροφή καταφέραμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο και φτιάξαμε αιχμηρές γωνίες στο μηδέν… …

Αν με πιάσεις γκόμενα, Μη μου αγοράσεις εσώρουχα. Δεν τα φοράω, με σφίγγουν. Μη μου χαρίσεις βιβλία. Βλέπω τις σκέψεις μου γραμμένες κι από άλλους, απελπίζομαι. Μη με πας να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Θα σκέφτομαι πως το βλέπουν, δεν ξέρω πόσα εκατομμύρια κρετίνοι. Γαμημένοι κρετίνοι. Μη με πας έξω για φαγητό. Πίνω, δεν τρώω, θα σε εκθέσω. Μην μου χαρίσεις κοσμήματα. Θα τα πουλήσω και θα τρέξω να αγοράσω μια… …