Αυτοί που μαζεύονται φέτος στο Σύνταγμα στην συγκέντρωση “#Παραιτηθείτε” σε σχέση με αυτούς που μαζεύονταν πριν από λίγα χρόνια, παρά τις σημαντικές πολιτικές διαφορές τους, μοιράζονται μια κοινή πεποίθηση: πως η εναλλαγή της κυβέρνησης θα σηματοδοτήσει μια ουσιώδη αλλαγή στη ζωής τους. Η αντίληψη αυτή βασίζεται στην άποψή πως η κυβέρνηση αποτελεί την κεντρική πηγή της εξουσίας. Παρότι είναι προφανές πως, εντός του υπάρχοντος πλαισίου, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, μια καθαρά θεαματική δημοσιότητα αποδίδει στην κυβέρνηση το σύνολο της ευθύνης.
Έτσι, η πραγματική εξουσία, συνεπικουρούμενη από το προδιαμορφωμένο αίσθημα της λαϊκής θέλησης, εναλλάσσει συνεχώς κυβερνητικές μαριονέτες, ως την πλήρη τελική απαξίωσή τους. Για να έρθει την κατάλληλη στιγμή με “καθαρά χέρια” ο εκπρόσωπος μιας “πανάγαθης κοινωνικής τάξης”, να διοικήσει ως πληρεξούσιος της αγοράς την κοινωνία και το κράτος. Έτσι, η σιωπηλή αποσιώπηση της προοδευτικής απογύμνωσης του θεσμικού από τη εξουσία του, μετατρέπεται σε σιωπηρή κοινωνική συναίνεση υπέρ του πολιτικού αυταρχισμού.
Το πάνδημο ερώτημα “γιατί δεν γεννιούνται πια μεγάλοι ηγέτες;” κρύβει ακριβώς αυτή την επιθυμία ταύτισης με τον αυταρχικό κοινωνικό πατέρα. Η μετεξέλιξη του σύγχρονου καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού της κρίσης σε ένα πεδίο όπου η διάκριση θεσμικών μορφών και μεγάλων επιχειρήσεων έχει πλήρως αρθεί (την ίδια στιγμή που οι θεσμοί αντιπροσώπευσης δεν εκπροσωπούν καμία άλλη κοινωνική ομάδα πέραν της απολύτως κυρίαρχης) οδηγεί στην εντατικοποίηση της αυταρχικότητας του κράτους με κοινοβουλευτικό ή μη μανδύα.
Αν το δίλημμα παγκόσμια είναι σήμερα “πουτινισμός” ή “μπερλουσκονισμός”, (δηλαδή η κυριαρχία του πολιτικού/γραφειοκρατικού επί του οικονομικού, διαμέσου μιας αυταρχικής πολιτικής προσωπικότητας που αναλαμβάνει να διευθύνει άμεσα το σύνολο της παραγωγής, ή αν αντίστροφα, η οικονομική ελίτ διαμέσου ενός ή περισσοτέρων εκπροσώπων της καταλαμβάνει και το κράτος). στην γειτονιά μας η πλάστιγγα έχει από καιρό γείρει υπέρ του δεύτερου.
Όσο η κοινωνία συναινεί στην οπαδοποίησή της που της προσφέρει απλόχερα ο θεαματικός ποδοσφαιρικός πολιτισμός, όσο αδυνατεί να αξιολογήσει τις ουσιώδεις τομές που επιφέρει η διαχείριση της διαρκούς καπιταλιστική κρίσης, όσο κυριαρχείται από το φιλοδέσποτο αίσθημα της υποτέλειας (το μόνο πραγματικό πάθος της εποχής μας), τόσο οδηγεί και οδηγείται στην επιτάχυνση της προδιαγεγραμμένης έκβασης· εκεί που το πλήθος της αρένας, σαν έτοιμο από καιρό, θα φωνάξει “νατος, νατος, ο Πρωθυπουργός!”
Σωτήρης Λυκουργιώτης– μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού για την θεωρητική επεξεργασία ενάντια στην κυρίαρχη αφήγηση “ΣΚΑΝΤΖΟΧΟΙΡΟΣ” (εκδόσεις Κουρσάλ)
