Δεν ξεχνώ ποτέ, εκτός ίσως από
μερικές φορές,
πως προστάτης των σχέσεών μου με τους άλλους
είναι ο Σίβα,
θεός της Δημιουργίας
και της Καταστροφής.
Εκείνος που αγαπά το αίμα στα παιδικά χείλη,
τις γυναίκες των καημών
και των στερήσεων
τα παθιασμένα βήματα
του καυτού ανατολικού ήλιου,
τα ασθμαίνοντα τμήματα
της πρωταρχικής αγνωσίας.
Τα ρεύματα των ωκεανών
Τα παιχνίδια των Νηριήδων
Τις προσόψεις από τα κτίρια του 1640
Την κοσμική σκόνη
-κλωστή στην ανέμη-
που κάνει άσπρα
μέρα στη μέρα τα μαλλιά σου,
Αγάπη μου.
Τα λοιδωρούντα
Προσωπεία των παιδικών θεάτρων
Και τις στιγμές εν τέλει που το Είναι ξετυλίγεται σε ξέφωτα.
Όμως όλα τα παραμύθια τελειώνουν
« … κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη…»
Γνέθονται νέα πουλιά σε μεταξωτά υφαντά
Που οι Μοίρες πλέκουν…
Προστάτης όσων αγαπώ είσαι εσύ Θεέ
Άντρα και γυναίκα μαζί σε ένα
Απόλυτε Θεέ-
Προσωπείο του Ταντρικού Δρόμου
Μυστική Γνώση
Που δεν ξεχνά ποτέ
Να γράφει στα παλιά της τα παπούτσια
Τα κατάστοιχα του χρόνου,
Τα είδωλα της αμαρτίας
… και τις τύψεις των αμαρτωλών
Τα σαγόνια του πρώτου
του δεύτερου
του τρίτου Πόθου
και δεν ξεχνά κυρίως
Τα ονόματα- Κυρίως τα Ονόματα
Της Βενζίνης
Και των Βομβών Ναπάλμ
Τους Τεχνητούς Ήλιους
Που κάθε στιγμή Αρνιούνται
τη θέση τους
Στις Ράγγες
Που ψέλνει το Σιτάρ
Του Κοσμικού Τροχού
Όταν Ταλαντώνει τις Χορδές του
Ανάμεσα στην Ύπαρξη
και
στην
Ανυπαρξία.
Κι είναι ο Θεός Αυτός ο Ανδρόγυνος
Η πρώτη Δύναμη
που προστατεύει τις σχέσεις μου.
Εκείνος που πίνει
Έως το μεδούλι
Όλη την ηδονή
Κι όλη την ηδονή
Που ο πόνος
Φέρνει
Που ζητά την ενεργειακή έκρηξη
Της Μεγάλης Εκείνης και Φοβερής Αφύπνισης
Που αφήνει πίσω του
Το μηδέν
Και αποκαλύπτει μόνο σε αυτούς τους μυστικούς
Την πληρότητα των πυρετών και τη λάγνα λάμψη Ιερέων που Γλύφουν
Γιόνι
Και ρουφούν
Λίνγκαμ.
ΕΙΝΑΙ Ο ΓΕΝΝΗΤΟΡΑΣ
ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΗΤΡΑ
Εκείνος που τιμώ
Στην παθιασμένη σεξουαλικότητα
Στην Πίπα του Οπίου
Στην Κάψα που Καίει την Σπονδυλική μου Στήλη απειλώντας να τσακίσει το Κορμί μου όχι σε Δύο αλλά σε Ένα
Εκατομμύριο κομμάτια
Στις Αναθυμιάσεις της Αρχαγγελικής,
Των Μανιταριών,
Των Διαλογισμών,
Των Νομισμάτων του Ι Τζινγκ
Όταν Τα Ρίχνω πάνω στις Αναμνήσεις
Γελώντας σαν τρελός στο Άγγιγμα των Ανέμων της Ερήμου
Στους χορούς των συγκεντρώσεων του Υπόγειου Κόσμου
… και στα ψήγματα από χρυσό του Εκουαδόρ
που είδα ν’ αφήνει
στο κέντρο του κρανίου μου ο νεκρός πατέρας φάντασμα
με Δάκρυα και Έκσταση•
και τέλος στη σχιζοφρένεια των γυναικείων παθών
και της διεστραμμένης επαφής
που ξεσκίζει τη σάρκα κι αφήνει τα αίματα να τρέχουν
Και
Κυρίως
Και πιο πολύ απ’ όλα τ’ άλλα
Στο Χαμόγελο του Αλατιού
Όταν Αυτό Καίει τις Πληγές
Και
ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΙ
ΤΟ ΧΡΟΝΟ!
