Είσαι στην ηλικία που το τηλέφωνο ξεθάβεται μόνο για κακό
Η γενιά μας πεθαίνει !
Πεθαίνει απο τη ληγμένη κατάθλιψη που μας πούλησαν
μεσημεριανές εκπομπές και σχολικά βιβλία
σκαρφαλώνουμε ύστερα με τα δόντια στις ταράτσες
κρεμιόμαστε στις κεραίες
και μας ανακαλύπτουν μoνάχα όταν χαλάσουμε το σήμα τους.
Αιωρούμαστε σαν κυριακάτικη μπουγάδα
λευκοί κυματίζουμε
και πάνε μέρες που μυρίζουμε ψοφίμι!
Πεθαίνει απο υπερβολική δόση
στο βεστιάριο φτηνής παράστασης
– πόσα κορμιά ν’ αντέξει ένα και μόνο ρούχο ; –
μπερδεύουμε γραμμάρια με κομμάτια απο γυαλί
σουτάρουμε αδιαφορία και απώλεια
ύστερα χαιρετάμε
και λευκοί σκεπαζόμαστε με σεντόνι δανεικό.
Πεθαίνει σε πολυώροφα νοσοκομεία
πληρώνοντας το τίμημα της ασχήμιας τους
είτε απο μελάνωμα, απο καρκίνο, από ό,τι θες
ύστερα αναρωτιούνται “νέο παιδί ; ”
πού να ήξεραν πως τα μαλλιά σου είχαν ασπρίσει κι είχες αλλιώτικο βλέμμα ήδη απο παιδί!
Πεθαίνει σε κρατητήρια , φυλακές
και ξύλινα έδρανα πουλημένων δικαστηρίων
μας καρφώνουν πρόκες κάθειρξης στο κεφάλι
μας θάβουν με προκάτ συνθήκες
μας αυτοκτονούν
ύστερα γινόμαστε σκίτσα σ’ αναρχικές μπροσούρες
λήθη για τους φίλους κι αλκοόλ.
Πεθαίνει αργά , πολύ αργά
σε ξεθυμασμένες ξεπέτες
δίπλα απο το καλάθι με τα κωλόχαρτα
μας έχουν πατήσει χιλιάδες λασπωμένα παπούτσια
απο κάτουρα και στάχτη
ύστερα ανεβάζω το φερμουάρ
εσύ κάπου αλλου
φτιάχνεις το εσωρουχό σου
και φεύγουμε και οι δυο σαν άγνωστοι
κουβαλώντας όλη τη μοναξιά του κόσμου!
Πεθαίνει ρε γαμώτο
κι ακόμα να κάψουμε τη πόλη ;
