Departure Songs – Nikos LeFou

December 28, 2017
Τη μέρα που τελικά δεν έκλαψα
πήρα ταξί με τα τελευταία ψιλά
κι από την εποχή που σου ζύγιζα το σνιφ
πεντεμιση ευρώ διαδρομή μετά
εμείς καθόμαστε σε κύκλο στη πλατεία 
κι απέναντι
οι καλλιτέχνες φοράνε λευκές καρέκλες στα μαλλιά
όπως τα φέρετρα των ανυμφευτων
βάζουν τη ζωή σταυροποδι
Ε9 και τσάμπα κόκκινο κρασί
και τ’ αξηλωτα τούβλα που πατάνε
τα δηλωμένα εισοδήματα του τώρα
γιατί αν το καλοσκεφτεις
κι οι συγγραφείς
για ένα ISBN στο κατάλογο καίγονται
κι έτσι σπάσαμε
ο ένας με παγωμένα πόδια
το Κατερινιω με ένα παλτό δύο νούμερα πιο μεγάλο
κι εγώ τρομαγμένος ψάχνοντας κάτι να τραγουδάει στη τσέπη ακόμα.
Τη μέρα που δεν είχες κάτι για να κλαψεις
το αστείο σε βρίσκει
να μιλάνε στο Τσιν Τσιν για τον εμφύλιο και τον Ζαχαριάδη
χορεύοντας τη θλίψη τους οι μπρουκληδες New York New York
μια Τέταρτη, λυπημένων Χριστουγεννων 2017
και να χαμογελάς
γιατί αν αφήνεις κάτι
αυτό είναι μια φάρσα
όπως τα πενθήμερα πρωινά δρομολόγια που αποφεύγω
νομιζοντας πως κάνω τη διαφορά
πηγαίνοντας στη δουλειά με τα πόδια
το ψέμα που λέω όταν βγάζω τα καινούρια μου παπούτσια
κι όσο για τη παιδική χαρά που σού’ χα γράψει
αυτοί μου λέγαν μπράβο για τη βροχή
και πώς να σου πω όταν με ρώτησες τι σκέφτομαι
αφού δεν ξέρω από μουσική
μόνο κοροϊδεύω τον εαυτό μου
ρίχνοντας το φταίξιμο στη κβαντική
κι όπως έψαχνα τα κλειδιά μου
δύο συχνότητες πιο πέρα από τον κοσμο
εκείνος είπε σ αγαπώ
αυτή το ίδιο
μετά στη Θησέως πήρε ο καθένας αντίθετο ρεύμα
γιατί στο τέλος δεν μένει τίποτα
μόνο χρεωμενες κιλοβατωρες για τη παροχή εναλλασσομενου ρεύματος
και να κατουρας κλαίγοντας
τη τελευταία μέρα
που έψαξες κάτι αθώο πάνω σου
και χαμογελασες.

| συγγνώμη για τους ξεχασμένους.
Καμιά φορά με πιάνει |

 

Previous Story

SEEKING MAPS AT THE END OF THE WORLD

Next Story

Η Σουηδία και ο σοσιαλδημοκρατικός μεταμοντερνισμός- Γιώργος Κουτσαντώνης


Latest from Poetry

Go toTop