Σχόλιο στο facebook / επιλογή: Αλεξάντερ Πλατς
Μιας και απ’ ό,τι φαίνεται τις επόμενες μέρες κατά ένα σημαντικό ποσοστό του χρόνου μας αφενός θα καθόμαστε σπίτι κι αφετέρου θα ασχολούμαστε με τον κορονοϊό, είπα να μαζέψω εδώ πέρα για αρχειακούς λόγους κάποια ενδιαφέροντα πράγματα που διάβασα αυτές τις μέρες.
Κι όταν λέω ενδιαφέροντα πράγματα, εννοώ: ότι δεν είναι πρακτικές οδηγίες (πράγμα προφανώς χρήσιμο αλλά διαφορετικό), ότι έχουν περισσότερο κοινωνική/πολιτική και λιγότερο διαχωρισμένα επιστημονική ματιά, ότι προφανώς δεν συμφωνώ με όλα όσα λένε, ότι δεν περιλαμβάνουν τις διάφορες εγχώριες ή μη εκδοχές συνομωσιολογίας και αστυνομικής αντίληψης της ιστορίας.
Κανένα από αυτά τα κείμενα δεν είναι επαρκές από μόνο του. Συνδυάζοντας στοιχεία από όλα τους, όμως, βρίσκω ότι σχηματίζεται μια αρκετά καλή εικόνα. Με τυχαία σειρά, λοιπόν, ξεκινάμε:
– Κείμενο της πολύ ενδιαφέρουσας ομάδας Chuang για τον μικροβιολογικό ταξικό πόλεμο στην Κίνα. [http://chuangcn.org/2020/02/social-contagion/]
– Κείμενο των Dialectical Delinquents από τις ΗΠΑ για τον κοινωνικό έλεγχο και την αντι-εξέγερση σε συνθήκες επιδημίας. [http://dialectical-delinquents.com/coronavirus-an-exercise…/]
– Κείμενο του πάντα αξιόλογου Mike Davis που περιγράφει την πανδημία ως ιατρικό τυφώνα Κατρίνα. [http://links.org.au/mike-davis-covid-19-monster-finally-at-…]
– Κείμενο του πάντα γελοίου Slavoj Zizek που όμως έχει ενδιαφέροντα στοιχεία για την σχέση καταστροφής και κοινότητας. [https://www.rt.com/…/481831-coronavirus-kill-bill-capitali…/]
– Συνέντευξη του βιολόγου Rob Wallace για την οικολογική πτυχή της πανδημίας. [https://climateandcapitalism.com/…/capitalist-agriculture-…/]
– Κείμενο της αξιόλογης συγγραφέως Angela Mitropoulos για την διαλεκτική φυλής και έθνους σε συνθήκες καραντίνας. [https://thenewinquiry.com/against-quarantine/]
– Κείμενο του ακαδημαϊκού Eric Toussaint για την σχέση ανάμεσα στον κορονοϊό και την επερχόμενη οικονομική ύφεση. [https://www.cadtm.org/No-the-coronavirus-is-not-responsible…]
– Κείμενο των φεμινιστριών Abigail H. Neely και Patricia J. Lopez για την πολιτική της φροντίδας στην εποχή του κορονοϊού. [https://antipodeonline.org/…/…/care-in-the-time-of-covid-19/]
– Κείμενο που φλερτάρει με την τρολιά αλλά επίσης καταδεικνύει σε μερικά σημεία πώς η πανδημία δοκιμάζει τα όρια της καπιταλιστικής νεωτερικότητας. [https://tsakraklides.com/…/the-virus-that-dared-to-stand-u…/]
Τέλος, εν είδει υστερόγραφου, εφιστώ την προσοχή στο εξής. Πριν από 10 χρόνια σχεδόν, έγινε η πυρηνική καταστροφή στην Φουκουσίμα. Αν μας ενδιαφέρει η μεριά των κοινοτήτων και του αγώνα για συνύπαρξη και αλληλεγγύη σε καιρούς φόβου και πανικού, τότε πιστεύω ότι έχουμε να μάθουμε αρκετά πράγματα από την κοινωνική αυτοοργάνωση σε συνθήκες εγκλεισμού, καραντίνας και εγκατάλειψης μετά την καταστροφή στην Ιαπωνία.
Κάποια ενδιαφέροντα δείγματα από τη σκοπιά αναλύσεων και μαρτυριών μπορούν να βρεθούν είτε στο βιβλίο Fukushima Mon Amour [https://libcom.org/library/fukushima-mon-amour] είτε στην ιστοσελίδα Fissures in the Planetary Apparatus [https://jfissures.wordpress.com/].
Αυτά, διαβάστε ό,τι θέλετε, εγώ νίπτω τας χείρας μου.
