Σε κάθε προεκλογική περίοδο, τα πολιτικά κόμματα δημοσιεύουν προγράμματα που περιγράφουν λεπτομερώς τις υποσχέσεις τους ανά θεματική. Αυτές οι προγραμματικές δηλώσεις δεν είναι δεσμευτικές —οι πολιτικοί σπάνια εκπληρώνουν τις υποσχέσεις τους και συχνά όσα τελικά κάνουν είναι πολύ λιγότερα από αυτά που υποσχέθηκαν.
Προσφέρουν όμως το περίγραμμα ενός οράματος που το κάθε κόμμα ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί. Οι αναρχικοί έχουν διαφορετική προσέγγιση: αντί να προσφέρουμε ένα προκατασκευασμένο σχέδιο, προτείνουμε να δημιουργήσουμε ένα μαζί, δυναμικά, σύμφωνα με τις αρχές της αυτοδιάθεσης, της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης, δηλαδή οριζόντια και εξισωτικά. Βλέπουμε, πως όταν οι άνθρωποι συναντούν τις αναρχικές ιδέες για πρώτη φορά, πάντα εμφανίζεται μια μερίδα ατόμων που απαιτούν ένα ξεκάθαρο, σαφές πρότυπο που να απαντά στα ζητήματα της κοινωνικής οργάνωσης. Ως μια απάντηση από μεριάς των αναρχικών στα εύλογα ερωτήματα για την οργάνωση της ζωής και της κοινωνίας σύμφωνα με τα αναρχικά ιδεώδη, ένας από τους συντρόφους μας έχει συνθέσει ένα προσχέδιο αναρχικού προγράμματος – ένα δείγμα από ένα σύνολο προτάσεων που θα μπορούσαν να τεθούν σε εφαρμογή κατά τη διάρκεια μιας επανάστασης – ως μια ευφάνταστη άσκηση, μια μέθοδος ώστε ο καθένας να μπορεί να κατανοήσει πιο άμεσα τις πρακτικές αλλαγές που δυνητικά στοχεύουν να εφαρμόσουν οι αναρχικοί.
Για να είμαστε σαφείς, αυτό το πρόγραμμα δεν αντιπροσωπεύει τη συλλογικότητα μας στο σύνολό της, ούτε το διεθνές αναρχικό κίνημα. Θα πρέπει κανονικά να διακηρυχτούν τόσα προγράμματα όσοι είναι και οι αναρχικοί σε αυτόν τον κόσμο. Καθώς διαβάζεις όμως αυτό το πρόγραμμα, σκέψου από μεριάς σου τί σε εκφράζει από όλα αυτά και τι όχι – τι έχει σημασία τελικά και τι είναι ασήμαντο για εσένα; Σκέψου τις αλλαγές που θέλεις να κάνεις ο ίδιος στον κόσμο που ζούμε και ποια είναι τα μέσα που πρέπει να χρησιμοποιηθούν ώστε αυτή η αλλαγή να είναι συνεπής με τις αξίες και τις επιθυμίες σου.
Τρόπος χρήσης αυτού του προγράμματος
Αυτό που ακολουθεί είναι το αντίθετο ενός συνηθισμένου πολιτικού προγράμματος. Δεν περιλαμβάνει αιώνιες αρχές. Δεν προσποιείται ότι αντιπροσωπεύει μια γενική βούληση, ότι εκπροσωπεί το “κοινό”, τον “λαό”, τους “ανθρώπους”, ή οποιαδήποτε τέτοια αφαίρεση.
Οι αναρχικοί κατανοούν την ελευθερία έτσι όπως αυτή προκύπτει μέσα από μια συνεχή διαδικασία. Η ελευθερία είναι κάτι που δημιουργούμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο κάθε μέρα στη ζωή μας. Κατά την άποψή μας, δεν μπορεί να οριστεί μέσω μιας ιερής περγαμηνής ή να μας χορηγηθεί από ένα ισχυρό θεσμικό όργανο. Κάθε είδους τέτοια πρακτική καταστρέφει πραγματικά την ελευθερία. Πιστεύουμε επίσης ότι το να καθορίσουμε το περιεχόμενο της ελευθερίας μας και να κατακτήσουμε οι ίδιοι την ελευθερία για τον εαυτό μας συνιστά την καλύτερη εγγύηση της ευημερίας μας.
Οι αναρχικές αναλύσεις ενάντια στον καπιταλισμό, το κράτος, την πατριαρχία και την αποικιοκρατία έχουν αποδειχθεί χρήσιμες σε αμέτρητους κοινωνικούς αγώνες τις τελευταίες δεκαετίες, όπως και οι κριτικές μας ενάντια στο ρεφορμισμό, την αυταρχική επανάσταση και τη θεσμική Αριστερά. Ίσως οι πιο σημαντικές συνεισφορές μας βρίσκονται μέσα στις πρακτικές της αμοιβαιότητας, της αλληλοβοήθειας και της αυτοοργάνωσης. Οι αναρχικές μορφές πάλης έχουν επίσης αποδειχθεί συμβατές με μια σειρά άλλων αγώνων που έχουν αφήσει το σημάδι τους στον κόσμο, επηρεάζοντας και ανανεώνοντας τον Αναρχισμό ως μια ζωντανή ιδέα.
Δεν παρουσιάζουμε ένα πρόγραμμα με την προϋπόθεση ότι θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε την απόλυτη αλήθεια, ούτε ότι αυτό το πρόγραμμα θα μπορούσε να εκφράσει όλα τα οράματα της απελευθέρωσης με τα οποία είμαστε ενεργά αλληλέγγυοι/ες. Χωρίς να είναι στους στόχους μας η παρουσίαση ενός “πλήρους οράματος”, εξακολουθούμε να θεωρούμε απαραίτητη την απόπειρα να εκφράσουμε τις ιδέες μας για τον κόσμο, τη ζωή και τις κοινότητες των ανθρώπων, ανεξάρτητα από το πόσο μερική ή αποσπασματική μπορεί να είναι αυτή η έκφραση. Η πρόσφατη εμπειρία έχει δείξει ότι δεν μπορούμε να κερδίσουμε μια επανάσταση που δεν είμαστε καν σε θέση να φανταστούμε.
Αυτός είναι ο πρωταρχικός σκοπός αυτής της διακήρυξης: να αποσαφηνίσουμε προς ποια κατεύθυνση εργαζόμαστε αυτή τη στιγμή, να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον να φανταστούμε τί είδους αλλαγές θα εφαρμόζαμε αν μπορούσαμε να καταργήσουμε την κυβέρνηση ή να δημιουργήσουμε μια αυτόνομη ζώνη. Καμία από αυτές τις ιδέες δεν είναι απόλυτες αλήθειες που θα θέλαμε να επιβάλουμε, εξαναγκάζοντας όλους να υποστηρίξουν ένα ενιαίο όραμα ελευθερίας και επανάστασης. Αντίθετα, αυτό το πρόγραμμα προσφέρει έναν τρόπο να οραματιστούμε και να στοχαστούμε πάνω σε αρχές και στόχους για τους οποίους πολλοί/ές από εμάς επιθυμούμε να αγωνιστούμε μαζί.
Αναπόφευκτα πολλοί από αυτούς τους στόχους θα αλλάξουν και θα αναπτυχθούν στην πορεία καθώς μπαίνουμε σε σύγκρουση αλλά και σε διάλογο με άλλους ανθρώπους και οράματα. Το θέμα δεν είναι να πείσουμε τους πάντες ότι το όραμά μας για την ελευθερία είναι το σωστό. Θα είμαστε πιο ελεύθεροι όταν ο καθένας μας μπορεί να φανταστεί τον καλύτερο δυνατό κόσμο σε κάθε δεδομένη στιγμή.
Ούτε καν οι άνθρωποι που γράφουν και δημοσιεύουν αυτό το κείμενο πιστεύουν ότι αυτό το έγγραφο είναι ένα έγκυρο πρόγραμμα ή μια ολοκληρωμένη πρόταση. Η ελπίδα μας είναι ότι θα χρησιμεύσει ως σημείο εκκίνησης για γόνιμες συζητήσεις, με τις ανάλογες διαφωνίες και συμφωνίες, βοηθώντας όμως τους ανθρώπους να αρθρώσουν παρόμοιες σκέψεις, αντίθετα οράματα ή οράματα που είναι απλώς διαφορετικά.
Όσο περισσότεροι είμαστε αυτοί που στοχαζόμαστε τον κόσμο που ονειρευόμαστε να ζήσουμε και προβληματιζόμαστε για τον τρόπο με τον οποίο αμέτρητοι τέτοιοι κόσμοι μπορούν να χωρέσουν σε έναν κόσμο, τόσο περισσότερο θα απομακρυνόμαστε από τον μονοδιάστατο Δυτικό τρόπο σκέψης, και τόσο μεγαλύτερη θα καθίσταται η συλλογική νοημοσύνη μας.
Αυτό το πρόγραμμα ασχολείται επίσης με κάποια οδυνηρά ζητήματα για τα οποία καμία συλλογικότητα δεν έχει το δικαίωμα να πάρει αποφάσεις για αυτά. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι θα ήταν λιγότερο επιζήμιο να αντιμετωπίσουμε αυτά τα θέματα ατελώς από το να τα αποφύγουμε και να προσποιηθούμε ότι δεν υπάρχουν. Ελπίζουμε ότι οι ανεπαρκείς προσπάθειές μας θα εμπνεύσουν άλλους να συνεχίσουν καλύτερα από εμάς.
Οι ελλείψεις αυτού του προγράμματος εκφράζουν μια θεμελιώδη αρχή των αναρχικών: Κανείς δεν μπορεί ποτέ να εκφράσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες όλων. Ό,τι κι αν σκεφτείς πως λείπει, είναι χρέος σου να το συμπληρώσεις, και χρέος όλων μας να υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλον μέσω της διαδικασίας να το πραγματώσουμε μαζί.
_________
Στο τέλος του κειμένου υπάρχει ένα σύντομο γλωσσάριο όρων.
Ένα Αναρχικό Πρόγραμμα
0. Οι στόχοι είναι τα μέσα
Εκείνοι/ες που υποστηρίζουν ένα αναρχικό πρόγραμμα ζουν και οργανώνονται με τρόπο που καθιστά το πρόγραμμα άμεσα δυνατό, όχι σε κάποιο μακρινό μέλλον, μετά από την κατάκτηση της εξουσίας από ένα δικτατορικό κόμμα. Αυτή η αρχή των αναρχικών αντιπροσωπεύει έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο δημιουργικής δράσης που ξεκινά από το ΤΩΡΑ.
Τίποτα σε αυτό το πρόγραμμα, ούτε καν η κατάργηση του κράτους, δεν μπορεί να δικαιολογήσει μέσα πάλης που απορρίπτουμε και θέλουμε να καταργήσουμε στον κόσμο που θέλουμε να κατοικήσουμε. Επίσης δεν θα αναβάλουμε ή θα παραμερίσουμε τα ζητήματα της ελευθερίας και της ευημερίας για αργότερα – επιβάλλοντας μια κατάσταση εξαίρεσης που θα έχει το προσωπείο κάποιας “επανάστασης”.
1. Αμοιβαία επιβίωση
Υπό την κυριαρχία του καπιταλισμού, κανείς δεν έχει δικαίωμα στην επιβίωση. Είμαστε όλοι αναγκασμένοι να πληρώσουμε για τα μέσα της επιβίωσης μας – και μερικοί από εμάς αδυνατούν να το πράξουν. Εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από αιτίες που είναι εύκολο να προληφθούν. Δισεκατομμύρια ζουν στη δυστυχία επειδή στερούνται τα μέσα για μια υγιή, αξιοπρεπή ζωή. Αυτό θα τελειώσει ΤΩΡΑ.
A. Κάθε άνθρωπος και κάθε κοινότητα έχει δικαίωμα στα μέσα που χρειάζεται για την επιβίωση του.
B. Επομένως, γίνεται φανερό πως τα άτομα και οι κοινότητες που επιλέγουν να συγκροτηθούν με τρόπους που καταστρέφουν τα μέσα επιβίωσης των άλλων ή που παρακρατούν αυτά τα μέσα με αντάλλαγμα κάποια υπηρεσία, παράγοντας δηλαδή συνθήκες εκμετάλλευσης, καταστρέφουν τη δυνατότητα αμοιβαίας επιβίωσης. Ως εκ τούτου, ο «τρόπος ζωής» τους δεν μπορεί να αποτελεί τρόπο επιβίωσης – αφού ακριβώς θέτει σε κίνδυνο την αμοιβαία επιβίωση.
Γ. Τα πρόσωπα και οι κοινότητες έχουν δίκιο να υπερασπίζονται τον εαυτό τους από την εκμετάλλευση ή από ότι απειλεί τα μέσα επιβίωσης τους, κατά προτίμηση πείθοντας εκείνους που τους απειλούν ή τους εκμεταλλεύονται να αλλάξουν τον τρόπο ζωής τους σε ένα πιο αρμονικό, αμοιβαία εφικτό πρότυπο – αλλά και, εάν είναι απαραίτητο, με τη χρήση της βίας.
Δ. Η σύγκρουση και ο θάνατος ήταν πάντα μέρος της ζωής, και θα παραμείνουν έτσι για το άμεσο μέλλον. Με τις τρέχουσες τεχνολογίες, οι προσπάθειες για την αποτροπή του θανάτου βασίζονται στον πολλαπλασιασμό των θανάτων μεταξύ εκείνων που δεν έχουν πρόσβαση σε τέτοιες τεχνολογίες. Επομένως, η επιβίωση δεν είναι η απουσία θανάτου, αλλά η δυνατότητα για μια υγιή και ικανοποιητική ζωή, καθώς και η δυνατότητα να περάσει κάτι από αυτή τη ζωή στις μελλοντικές γενιές.
E. Υπό αυτή την έννοια, το αντίθετο της ζωής δεν είναι ο θάνατος, αλλά η εξόντωση, η ολοκληρωτική εξαφάνιση μιας ομάδας, συμπεριλαμβανομένης ακόμη και της καταστροφής της μνήμης αυτής της ομάδας. Η δυνατότητα εξόντωσης ανήκει μόνο στο κράτος. Για αυτό το λόγο είναι ξεκάθαρο πως το κράτος αποκλείει την πιθανότητα αμοιβαίας επιβίωσης.
2. Αποαποικιοποίηση
Η αποικιοκρατία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια εξάπλωση του καπιταλισμού και την καταστροφή της ζωής που αυτός έχει προκαλέσει. Αυτή η καταστροφή είχε συνεχείς επιπτώσεις σε κάθε επίπεδο. Ο αποικισμός αποτέλεσε τα θεμέλια των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Ήταν επίσης θεμελιώδης για τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη που λειτούργησαν ως αρχιτέκτονες του τρέχοντος παγκόσμιου συστήματος, ενός συστήματος κρατισμού και καπιταλισμού. Οι επαναστάσεις του 20ού αιώνα δεν κατάφεραν να αλλάξουν τα βασικά αποικιακά πλαίσια που κληρονόμησαν. Όλα αυτά πρέπει να αλλάξουν.
Α. Οι αποικιοκρατούμενοι λαοί έχουν το δικαίωμα να αναμορφώσουν τις κοινότητές τους, τις γλώσσες τους, τα εδάφη τους, τα εκπαιδευτικά και οργανωτικά τους συστήματα. Όλα αυτά είναι ρευστές πραγματικότητες που τα μέλη αυτών των κοινοτήτων θα τα προσαρμόσουν στις σημερινές τους ανάγκες.
Β. Οι αποικιοκρατικές κοινωνίες πρέπει να καταστραφούν. Επειδή είναι τόσο βαθιά ριζωμένες ιστορικά, η κατάργησή τους δεν μπορεί να αποζημιώσει μέσα σε μια στιγμή τους λαούς για όλα τα δεινά που τους επέφερε η αποικιοκρατία. Αυτή θα είναι μια περίπλοκη και εξελισσόμενη διαδικασία. Οι αυτόχθονες ιθαγενικές κοινότητες θα πρέπει να είναι σε θέση να δουν την απελευθέρωση τους από την αποικιοκρατία ως μια διαδικασία ενδυνάμωσης και θεραπείας των κοινοτήτων τους που μπορεί να επέλθει μόνο μέσα από την κατάργηση, για παράδειγμα, των ΗΠΑ, του Καναδά, της Χιλής, της Αυστραλίας και άλλων εθνών-κρατών. Αυτό είναι επίσης απαραίτητο για να απαλλαχθούμε μια για πάντα από τη διπλωματία των κανονιοφόρων που έχει χαρακτηρίσει μεγάλο μέρος της αποικιοκρατίας.
Γ. Εξ ορισμού, δεν μπορούμε και δεν πρόκειται να θέσουμε τα όρια της απο-αποικιοποίησης μέσα στην παρούσα στιγμή, μέσα από την πραγματικότητα μιας αποικιοκρατικής κοινωνίας. Και οι αναρχικοί και οι ιθαγενικοί πληθυσμοί εξίσου προτιμούν μοντέλα αποαποικιοποίησης που σπάνε την αποικιακή λογική και αποκηρύσσουν τα έθνη-κράτη, τον εθνοτικό ουσιοκρατισμό, τις τιμωρητικές και γενοκτονικές πρακτικές, ή απλές μεταρρυθμίσεις που εστιάζουν μόνο στο ποιος κατέχει την κρατική εξουσία.
Δ. Οι κοινότητες των εποίκων που ιστορικά και μέχρι σήμερα έπαιξαν τον ρόλο ενός επιθετικού και εχθρικού γείτονα, βοηθώντας στην αστυνόμευση και την εκμετάλλευση των αυτόχθονων κοινοτήτων, θα πρέπει να διαλυθούν και θα αντιμετωπίζονται ως παραστρατιωτικές ομάδες εάν επιδιώκουν να συνεχίσουν οποιαδήποτε μορφή εχθροπραξίας. Όλα τα «στρατόπεδα ανδρών»[1] θα διαλυθούν αμέσως και όλοι οι πόροι τους θα χρησιμοποιηθούν για να βοηθηθούν αυτόχθονες γυναίκες και lgtbqi αυτόχθονα άτομα[2].
Ε. Πανεπιστήμια, μουσεία και άλλοι φορείς θα επιστρέψουν όλα τα αγάλματα, τα κομμάτια αγαλμάτων, τα καλλιτεχνικά έργα και τα αντικείμενα που έκλεψαν από τις αυτόχθονες κοινότητες.
ΣΤ. Οι αυτόχθονες, ιθαγενικοί πληθυσμοί έχουν το δικαίωμα να ανακτήσουν όσο έδαφος χρειάζονται για την πλήρη υλική, πολιτισμική και πνευματική τους επιβίωση.
Ζ. Προτεραιότητα μπορεί να δοθεί στην ανάκτηση γης με πνευματική σημασία –γης που ανήκε στην κυβέρνηση–και μεγάλων εμπορεύσιμων περιουσιών, αλλά και πάλι, δεν θα πρέπει να τεθούν προκαθορισμένοι περιορισμοί στο πώς οι αυτόχθονες θα προβούν στην απο-αποικιοποίησή τους. Η. Κοινότητες αποικιοκρατούμενων σε χώρες που διατηρούσαν αποικίες (π.χ. Ηνωμένο Βασίλειο, Ισπανία, Γαλλία) θα διευκολύνουν μια ευρείας κλίμακας μεταφορά χρήσιμων πόρων που απαλλοτριώθηκαν από τις καταργηθείσες κυβερνήσεις, τους πλούσιους και τους θεσμούς που υπήρχαν για να εξυπηρετήσουν τους πλούσιους (π.χ. ιδιωτικά νοσοκομεία). Αυτοί οι πόροι θα διατεθούν σε κοινότητες στις πρώην αποικίες.
[1]Τα στρατόπεδα ανδρών είναι προσωρινές εγκαταστάσεις στέγασης που έχουν κατασκευαστεί κυρίως για άνδρες εργαζόμενους σε έργα στις βιομηχανίες πετρελαίου, αγωγών, εξόρυξης, υδροηλεκτρικής και ξυλείας κοντά στη γη αυτόχθονων πληθυσμών. Οι αναφορές δείχνουν μια άμεση συσχέτιση μεταξύ αυτών των καταυλισμών και της έμφυλης βίας κατά των αυτόχθονων γυναικών και lgtbqi αυτόχθονων στον Καναδά και στην Βόρεια Ντακότα. Πηγή: Συνέλευση των αυτόχθονων Secwepemc της Βρετανικής Κολομβίας του Καναδά (SECWEPEMCUL’ECWASSEMBLY).
[2]Στα αγγλικά ο όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τις lgtbqi ιθαγενείς ταυτότητες είναι two spirit people. Είναι ο τρόπος που επιλέγουν να αυτοπροσδιορίσουν τη σεξουαλική ταυτότητα και το φύλο τους τα non binary ιθαγενή άτομα διαφοροποιώντας τις ταυτότητές τους από τις λευκές δυτικές αποικιοκρατικές ομόφυλες ταυτότητες.
Μια σύνθεση του αφρο-φουτουριστή καλλιτέχνη Olalekan Jeyifous, μέρος μιας σειράς που εξερευνά εναλλακτικά μέλλοντα για το Μπρούκλιν.
3. Αποζημιώσεις και κατάργηση του μίσους προς τους Μαύρους
Το μίσος προς τους Μαύρους και άλλες μορφές φυλετικού ρατσισμού είναι θεμελιώδους σημασίας για την παρούσα δομή εξουσίας.
Εξ αρχής, γιγαντώθηκαν μέσα από την αποικιοκρατία και τον καπιταλισμό, σε τέτοιο βαθμό που ο καπιταλισμός κατέστη αδιαχώριστος από τον ρατσισμό, αν και ο ρατσισμός μπορεί να πάρει διάφορες μορφές. Είναι αδύνατο να καταργηθούν πλήρως αυτές οι δομές εξουσίας χωρίς να χτυπήσουμε τα ιστορικά θεμελιωμένα κληροδοτήματα του ρατσισμού.
Α. Οι κοινότητες ανθρώπων που κατάγονται από τους επιζώντες της δουλείας έχουν δικαίωμα να αναλάβουν μεγάλες εκτάσεις γης που προηγουμένως ήταν φυτείες, καθώς και τον τεράστιο πλούτο οικογενειών και θεσμών που επωφελήθηκαν από τη δουλεία. Αυτή η αναδιανομή πλούτου θα πρέπει να πραγματοποιείται σε κοινοτική παρά σε ατομική βάση, για να αποφεύγεται η ενθάρρυνση δημιουργίας ταυτοτήτων που ορίζουν τα άτομα ως νόμιμα ή παράνομα βάσει αφηρημένων κριτηρίων. Εκείνοι που οργανώνουν μια συλλογική ή κοινοτική απαλλοτρίωση έχουν το δικαίωμα να αποσαφηνίσουν τις δικές τους εμπειρίες και το πώς η καταπίεση τους επηρέασε ιστορικά, καθώς και να επιλέξουν τον τρόπο με τον οποίο θα ανασυγκροτηθούν και ποιους επιθυμούν να συμπεριλάβουν στην κοινότητά τους.
Β. Ιστορικές περιοχές ή γειτονιές των μαύρων και άλλων φυλών που έχουν υποστεί εκτεταμένες αναπλάσεις είναι πιθανό να ανακτηθούν. Επειδή, προ ανάπλασης, σε πολλές γειτονιές ζούσαν άνθρωποι της εργατικής τάξης από διάφορες φυλές που έχασαν τα σπίτια τους, ίσως είναι απαραίτητο όσοι/ες κατά τη διάρκεια της επανάστασης εμπλέκονται σε στεγαστικούς και αντιρατσιστικούς αγώνες να σχηματίσουν συνελεύσεις που θα οργανώσουν τη διαδικασία πρόσκλησης ανθρώπων στις γειτονιές που ανακτήθηκαν. Για παράδειγμα, θα πρέπει να δοθεί προτεραιότητα σε πρώην κατοίκους ή τα παιδιά τους, και να βρεθούν τρόποι για να υπάρξει μια ισορροπία μεταξύ της αναζωογόνησης του Μαύρου Κινήματος και τη συνύπαρξή του με άλλες κουλτούρες αντίστασης. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί δημιουργώντας πρακτικές διαφυλετικής αλληλεγγύης που εξουδετερώνουν τους φυλετικούς διαχωρισμούς και τον ρατσισμό.
Γ. Άτομα σε γειτονιές που πάσχουν από έλλειψη υγειονομικών συνθηκών, που πάσχουν από περιβαλλοντικό ρατσισμό ή άλλες επιβλαβείς συνθήκες, οι οποίες θα συνεχίσουν να προκαλούν προβλήματα υγείας στο άμεσο μέλλον, μπορούν να μετακινηθούν σε πλούσιες γειτονιές (κατά προτίμηση στοχεύοντας τις πλουσιότερες). Οι κάτοικοι των πλούσιων γειτονιών μπορούν να μετακινηθούν στην κενές, κατώτερες γειτονιές με στόχο να τις βελτιώσουν με τη δική τους προσπάθεια, ή μπορεί να μετακινηθούν σε άλλα αχρησιμοποίητα σπίτια, τα οποία υπάρχουν σε αφθονία, χάρη στις καπιταλιστικές αγορές ακινήτων.
Δ. Όπλα που ελήφθησαν από την κατεστραμμένη αστυνομία και τον στρατό θα διανεμηθούν μεταξύ των Μαύρων, των ιθαγενών, των άλλων φυλετικών κοινοτήτων και των εθελοντικών πολιτοφυλακών που πολέμησαν αναμφισβήτητα στην αντιρατσιστική πλευρά καθ’ όλη τη διάρκεια της επαναστατικής σύγκρουσης. Οι κοινότητες θα αποφασίσουν τι πρέπει να γίνει με τα όπλα – εάν θα τα διανείμουν, θα τα αποθηκεύσουν ή θα τα διαλύσουν.
E. Πόροι που σχετίζονται με την εκπαίδευση και την υγεία, θα απαλλοτριωθούν από τις πλούσιες γειτονιές ώστε να ωφεληθούν οι γειτονιές που έχουν υποστεί φυλετικό ρατσισμό.
ΣΤ. Το καθήκον των λευκών αντικαπιταλιστών, ή πιο ορθά, των αντικαπιταλιστών που έρχονται σε συνειδητή ρήξη με τη λευκή ταυτότητα, είναι να συνεργαστούν με άλλους λευκούς ώστε να επιτύχουν μια όσο το δυνατόν πιο ειρηνική διαδικασία αποκατάστασης, βοηθώντας τους τελευταίους να μετακινηθούν σε άλλες γειτονιές ή περιοχές σε περίπτωση που εκδιωχθούν, διευκολύνοντας την εγκατάστασή τους, και βοηθώντας τους να βρουν τα μέσα για αξιοπρεπή επιβίωση, χωρίς να δημιουργήσουν δυσαρέσκεια ή παγιωμένες ταυτότητες που θα ενθάρρυναν τις διαγενεακές συγκρούσεις ή θα διατηρούσαν ζωντανή τη διαχωρισμένη λευκή ταυτότητα.
Ζ. Οι συνελεύσεις των ατόμων που έχουν δεσμευτεί να διεκπεραιώσουν τα παραπάνω κατά τη διάρκεια της επανάστασης, θα συγκροτήσουν επιτροπές ειλικρίνειας και συμφιλίωσης ώστε να αντιμετωπίσουν κάθε μορφή ρατσιστικής βίας. Θα εξαφανιστούν για πάντα μορφές ρατσισμού, όπως οι εξαναγκαστικές στειρώσεις που επιβλήθηκαν σε μετανάστες πριν μερικά χρόνια στις εγκαταστάσεις της Τελωνειακής και Συνοριακής Υπηρεσίας του κράτους των ΗΠΑ (U.S. Immigration and Customs Enforcement). Οι διαδικασίες για την αποκάλυψη της αλήθειας αυτών των φρικαλεοτήτων και την επίτευξη κάποιου είδους συμφιλίωσης δεν θα είναι καθαρά συμβολικές, ούτε όμως θα οδηγήσουν σε εκδικητικές πρακτικές. Θα στοχεύσουν σε κάποια μορφή συλλογικής θεραπείας και μετασχηματιστικής δικαιοσύνης και όχι σε αντίποινα και τιμωρητικά μέτρα.
_________________________
Όλα τα ακόλουθα σημεία του προγράμματος εξαρτώνται από τα σημεία 1 έως 3 και τον τρόπο με τον οποίο αυτά τίθενται σε κίνηση ώστε να είναι ικανοποιητικά για εκείνους/ες που έχουν υποστεί τη λευκή υπεροχή, τον αποικισμό, και τον ρατσιστικό καπιταλισμό.
Τα δικαιώματα και οι αρχές στο 4ο κεφάλαιο, για παράδειγμα, που αφορούν την πρόσβαση στη γη, δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για να αποτρέψουν τις προσπάθειες των αυτόχθονων, ιθαγενικών κοινοτήτων να ανακτήσουν τη γη τους.
4. Γη
Ο τρόπος με τον οποίο ο καπιταλισμός – και ο δυτικός πολιτισμός- μας έχουν διδάξει να σκεφτόμαστε τη γη και να της συμπεριφερόμαστε, μας έχει φέρει στο χείλος της καταστροφής. Το αφήγημα της γης ως ιδιοκτησίας, ως πόροου που πρέπει να εκμεταλλευτούμε, είναι ταυτόχρονα αποτυχία και τρέλα. Η εμπορευματοποίηση της γης υπήρξε καθοριστική για την αποικιοκρατία και την εκμετάλλευση, ενώ η μέτρηση, οριοθέτηση και ο ισχυρισμός κυριαρχίας επί της γης υπήρξε κεντρική έννοια για τη δημιουργία του κράτους καθ ‘όλη τη διάρκεια της ιστορίας του.
A. Η Γη είναι ζωντανό Όν. Δεν είναι δυνατή η αγορά και πώληση γης.
Β. Η γη ανήκει σε εκείνους/ες που της ανήκουν, δηλαδή σε εκείνους/ες που τη φροντίζουν και βασίζουν την επιβίωση τους σε αυτήν.
Γ. Η γη πρέπει να γίνεται σεβαστή. Οι κοινότητες πρέπει να λάβουν υπόψη την ατομικότητα της γης και όλων των άλλων όντων που υπάρχουν σε αυτήν. Η ιδέα ότι μόνο το ανθρώπινο είδος έχει ατομικότητα ευθύνεται για ένα μεγάλο μέρος της καταστροφής που αντιμετωπίζουμε.
Δ. Η γη είναι η βάση για την επιβίωση, και όλη η γη είναι διασυνδεδεμένη.
Ε. Επομένως, η υπεράσπιση της γης είναι αυτοάμυνα και άρα είναι σωστή.
ΣΤ. Μια κοινότητα που υπάρχει σε μια οικεία, τοπική σχέση με τη γη, ή μια κοινότητα που ιστορικά είχε μια τέτοια σχέση και αποδείχθηκε ότι ήταν καλή φύλακας της γης, πιθανότατα θα γνωρίζει καλύτερα πώς να συσχετιστεί με μια συγκεκριμένη περιοχή. Σε άλλους θα πρέπει να ανατεθούν ζητήματα σχετικά με την υπεράσπιση και τη φροντίδα της γης.
Ζ. Είναι ευθύνη όλων των κοινοτήτων να βοηθούν και να συνοδεύουν τη γη καθώς εκείνη θα θεραπεύεται από τους καταστροφικούς αιώνες του καπιταλισμού και του κράτους.
5. Νερό
Το νερό είναι ζωή.
A. Όλες οι κοινότητες πρέπει να επιστρέψουν το νερό που χρησιμοποιούν στον ποταμό, τη λίμνη ή τον υδροφόρο ορίζοντα, τόσο καθαρό όσο το βρήκαν.
Β. Όλες οι κοινότητες έχουν την ευθύνη να βοηθήσουν τις λεκάνες απορροής των ποταμών τους να επουλωθεί και να καθαριστεί μετά από αιώνες καπιταλιστικής επιδρομής.
Γ. Λαμβάνοντας υπόψη την κλιματική αλλαγή, την ερημοποίηση και όλες τις άλλες μορφές καταστροφών στον πλανήτη, όλες οι κοινότητες έχουν την ευθύνη να προσαρμόσουν τους τρόπους ζωής τους σε περίπτωση λειψυδρίας και να βοηθήσουν η μία την άλλη να μεταναστεύσει εάν η αύξηση της λειψυδρίας και η ερημοποίηση καταστήσει αδύνατη την αξιοπρεπή επιβίωση.
Δ. Σε περίπτωση λειψυδρίας, προτεραιότητα για τη χρήση νερού δίνεται στις τοπικές μορφές αειφόρου γεωργίας και στη διατήρηση των οικοτόπων και άλλων μορφών ζωής.
Ε. Η μόλυνση του νερού ή η αρπαγή τόσο μεγάλου όγκου, σε βαθμό που άλλοι/ες σε χαμηλότερα υψίπεδα ή άλλοι/ες στον ίδιο υδροφόρο ορίζοντα δεν έχουν αρκετή ποσότητα για αξιοπρεπή επιβίωση, συνιστά πράξη επιθετικότητας.
ΣΤ. Οι κοινότητες πρέπει να ανταποκρίνονται στις επιθέσεις στο νερό τους με απόπειρες διαλόγου και διαπραγμάτευσης, αλλά εάν αυτές οι προσπάθειες είναι άκαρπες, έχουν δικαίωμα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
6. Σύνορα
Το παγκόσμιο σύστημα που καταργούμε βασίζεται σε κράτη που διεκδικούν κυριαρχία πάνω σε σαφώς οριοθετημένα σύνορα, που συνεργάζονται ή ανταγωνίζονται στην καπιταλιστική συσσώρευση και στον πόλεμο. Τα έθνη-κράτη οδηγούσαν πάντοτε σε πολιτιστική και γλωσσική ομογενοποίηση και γενοκτονία, και έχει ήδη αποδειχθεί ότι τα σύνορα γίνονται όλο και πιο δολοφονικοί μηχανισμοί. Όλα αυτά, στο εξής, καταργούνται.
Α. Οι άνθρωποι και οι κοινότητες, από κοινού, αποφασίζουν σε ποιες κοινότητες θέλουν να ανήκουν και πώς επιθυμούν να συγκροτηθούν, αντίστοιχα. Αυτή είναι η αρχή της εθελούσιας συνένωσης.
Β. Όλοι μαζί, όσο καλύτερα μπορούμε, θα αναπτύξουμε τις αρχές της Ελευθερίας Κινήσεων, ισορροπημένες πάνω στον σεβασμό για τις κοινότητες που είναι οι θεματοφύλακες των εδαφών που κάποιοι επιθυμούν να διασχίσουν ή να επισκεφθούν. Αυτές οι δύο αρχές απαιτούν την κατάργηση των συνόρων, από τη μια, και την κατάργηση του ατομικιστικού τουρισμού από την άλλη. Είναι λογικό για τις κοινότητες, που υπάρχουν σε σχέση με μια συγκεκριμένη περιοχή, να περιμένουν ησυχία καθώς και σεβασμό από τους επισκέπτες. Ταυτόχρονα, είναι καλό για τους ανθρώπους να μπορούν να κινούνται ελεύθερα αναζητώντας μια καλύτερη ζωή ή ακόμα και απλά επειδή η κίνηση τους φέρνει χαρά και ευεξία. Αυτά τα δύο δικαιώματα, ως έχουν, μπορεί να έρχονται σε σύγκρουση. Οι κοινότητες και τα άτομα δεσμεύονται να επιλύσουν τέτοιες συγκρούσεις όσο πιο εποικοδομητικά γίνεται.
Γ. Οι κοινότητες δεσμεύονται να παρέχουν βασική και ασφαλή φιλοξενία στους μετανάστες. Στους τελευταίους μπορεί να συμπεριλαμβάνονται άνθρωποι που επιθυμούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, οι οποίοι είχαν εξαναγκαστεί να μεταναστεύσουν από τις επιπτώσεις του καπιταλισμού. Αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει τη μετανάστευση ολόκληρων κοινοτήτων που μετακινούνται για να αποφύγουν τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις του περιβαλλοντικού ρατσισμού.
Δ. Οι κοινότητες θα συντονίζονται μεταξύ τους ανάλογα με τις ανάγκες τους. Αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει ομοσπονδίες που οργανώνονται με βάση την ομιλούσα γλώσσα (για λόγους ευκολίας), συντονιστικούς φορείς σε μια κοινή λεκάνη απορροής υδάτων και πολλά άλλα. Οι αναρχικοί έχουν να προτείνουν πληθώρα αλληλεπικαλυπτόμενων μορφών οργάνωσης, καθώς και τη συμμετοχή του ατόμου σε πολλές διαφορετικές κοινότητες, για να αντισταθούν σε μια ενδεχόμενη αναπαραγωγή στρατιωτικών συνοριακών μονάδων ή ουσιοκρατικών ταυτοτήτων.
Ένας τρόπος αναδιοργάνωσης οικιστικού περιβάλλοντος, όπως τον φαντάζεται ο αναρχικός καλλιτέχνης Clifford Harper.
7. Στέγαση
Ακόμη και κυβερνήσεις που κατοχυρώνουν το δικαίωμα στέγασης στα συντάγματά τους δεν έχουν εγγυηθεί αυτή τη βασική ανάγκη – την ανάγκη για στέγαση. Όπως επεσήμανε ο Malatesta, ο καπιταλισμός είναι το σύστημα στο οποίο οι οικοδόμοι καταλήγουν άστεγοι επειδή υπάρχουν πάρα πολλά σπίτια.
A. Τα σπίτια ανήκουν σε εκείνους/ες που ζουν σε αυτά.
Β. Κανένας/μία δεν έχει δικαίωμα σε περισσότερα σπίτια από όσα χρειάζεται. Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να περιοριστεί σε μια αρχή του τύπου «μία οικογένεια, ένα σπίτι», λόγω του κινδύνου ομαλοποίησης ενός μοντέλου της οικογένειας, αλλά και διότι ορισμένες δυναμικές οικογένειες περιλαμβάνουν μετακινήσεις μεταξύ πολλαπλών κόμβων, στο πλαίσιο ποιμαντικών, νομαδικών ή άλλων κοινωνιών που οργανώνονται γύρω από εποχιακές μεταναστεύσεις. Αυτό σημαίνει ότι εξοχικές κατοικίες των πλουσίων είναι δίκαιο να απαλλοτριωθούν για όσους/ες χρειάζονται πρόσβαση σε γη ή αξιοπρεπή στέγαση.
Γ. Η στέγαση δεν είναι εμπόρευμα προς αγορά ή πώληση.
Δ. Οι κοινότητες θα διασφαλίσουν ότι όλα τα μέλη τους θα έχουν αξιοπρεπή στέγαση και, στη συνέχεια, θα βοηθήσουν γειτονικές κοινότητες να βρουν τους πόρους που χρειάζονται για να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες στέγασης.
Ε. Οι αναρχικοί θα ενθαρρύνουν τη μετατροπή και τον επανασχεδιασμό της στέγασης, την οποία η καπιταλιστική ανάπτυξη ακινήτων και ο πολεοδομικός σχεδιασμός χρησιμοποίησε για την προώθηση πατριαρχικών πυρηνικών οικογενειών. Οι άνθρωποι ενθαρρύνονται να αλλάξουν τους ζωτικούς τους χώρους με τρόπο που επιτρέπει περισσότερες κοινοτικές πρακτικές συγγένειας, πρακτικές ανατροφής παιδιών που δεν βασίζονται στο ετεροφυλόφιλο ζευγάρι και αυτόνομους χώρους για γυναίκες και για άτομα που δεν προσδιορίζονται από κάποιο φύλο.
ΣΤ. Οι αναρχικοί θα καταστήσουν προτεραιότητα την παροχή ασφαλούς στέγασης σε άτομα που φεύγουν από καταχρηστικές ή καταπιεστικές σχέσεις και περιστάσεις.
Ζ. Οι κοινότητες θα ξεκινήσουν αμέσως, με βάση τις δυνατότητές τους, να τροποποιήσουν τη στέγαση ώστε αυτή να καταστεί οικολογικά βιώσιμη, καθώς και τα πρότυπα οικισμών ώστε οι κυψέλες στέγασης να ανταποκρίνονται στις οικολογικές και πολιτιστικές ανάγκες. Στόχος είναι η απομάκρυνση από την παρούσα πραγματικότητα στην οποία η στέγαση αντιστοιχεί στις επιταγές του καπιταλισμού. Καθώς αυτή η διαδικασία θα διαρκέσει δεκαετίες, οι κοινότητες θα πρέπει να αναπτύξουν σχέδια και να μοιραστούν ιδέες για την οργάνωση της μετάβασης, λαμβάνοντας υπόψη ότι θα υπάρξει μια γρήγορη μετατόπιση από τα ορυκτά καύσιμα προς άλλες μορφές ενέργειας, καθώς και αλλαγές στη διαθεσιμότητα δομικών υλικών.
Η. Η απομάκρυνση των ανθρώπων από τα σπίτια τους είναι μια συναισθηματικά τραυματική πράξη που δεν θέλουμε να αποτελέσει μέρος του κόσμου που χτίζουμε. Ωστόσο, πολλές ιστορικά καταπιεσμένες κοινότητες επί του παρόντος ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, ενώ η αριστοκρατική στέγαση των πλούσιων αντιπροσωπεύει γενιές συσσωρευμένων λεηλασιών. Σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι καλύτερο για τους αποκλεισμένους να πάρουν τη στέγη εκείνων που επωφελήθηκαν από τη δυστυχία τους παρά να συνεχίσουν να ζουν στη δυστυχία. Υπό την κυριαρχία του καπιταλισμού, δεν προστατεύεται κάποιου είδους αναφαίρετο δικαίωμα στη στέγαση που να μας επιτρέπει να παραμείνουμε σε ένα συγκεκριμένο σπίτι. Δεν σκοπεύουμε να πραγματοποιήσουμε μια επανάσταση προκειμένου να παρέχουμε δικαιώματα σε πλούσιους ανθρώπους που δεν τα διεκδίκησαν καν στο πλαίσιο του δικού τους συστήματος.
8. Τροφή
Μια βασική πτυχή της καπιταλιστικής συσσώρευσης ήταν η εκβιομηχάνιση και η υπερεκμετάλλευση από μεριάς των παραγωγών τροφίμων, τόσο των ανθρώπων όσο και των άλλων μορφών ζωής, με στόχο να αποσπαστεί ένα συνεχώς αυξανόμενο πλεόνασμα. Αυτό έχει οδηγήσει σε πράξεις γενοκτονίας που σχετίζονται με την εμπορευματοποίηση της γης, την πλήρη καταστροφή των αγροτικών κοινωνιών, την αποψίλωση δασών, αλλά και την ερημοποίηση εξαιτίας της μονοκαλλιέργειας, τη μαζική πείνα, τη μαζική εξαφάνιση, τη ρύπανση, την κλιματική αλλαγή, τις νεκρές ζώνες στον ωκεανό, την καταστροφή και εμπορευματοποίηση κοινοτήτων διαφορετικών ζωντανών όντων, την καταστροφή εδαφών, και τη συστηματοποιημένη φυλάκιση και βασανισμό ζώων. Η τροφοδοσία μας είναι ένας συνδυασμός του τρόπου με τον οποίο οργανώνουμε την κοινωνία μας και των σχέσεων που δημιουργούμε με το ευρύτερο οικοσύστημα.
Α. Ο καθένας έχει δικαίωμα στα τρόφιμα που χρειάζεται για μια υγιή, αξιοπρεπή ζωή.
Β. Η εξασφάλιση ότι ο καθένας έχει αρκετό φαγητό αποτελεί συλλογική ευθύνη.
Γ. Η αυθαίρετη επιβολή ορίων και η καταστροφή του εφοδιασμού τροφίμων από την οποία εξαρτώνται άλλοι, αποτελεί επίθεση στην επιβίωσή τους. Μπορεί να ανταποκριθούν σε αυτό με νόμιμη αυτοάμυνα.
Δ. Οι εργαζόμενοι στις βιομηχανίες παραγωγής τροφίμων κατά τη στιγμή της επανάστασης θα κοινωνικοποιήσουν τα μέσα παραγωγής, τα οποία θα περάσουν υπό τον έλεγχό τους με σκοπό να διασφαλίσουν την πρόσβαση όλων στην τροφή.
Ε. Οι κοινότητες θα εκκινήσουν μια διαδικασία ανακατανομής μεγάλων εκτάσεων καλλιεργήσιμης γης αλλά και ανάκτησης περιοχών στο αστικό περιβάλλον, ώστε να επιτύχουν επισιτιστική αυτάρκεια και να μοιραστούν μεταξύ τους την πρόσβαση στα μέσα παραγωγής της τροφής.
ΣΤ. Η γεωργία θα μεταβεί από το υπάρχον, έντονα βιομηχανοποιημένο μοντέλο, που εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πετρέλαιο, σε ένα μοντέλο τοπικού και οικολογικού χαρακτήρα, το οποίο θα είναι σχεδιασμένο να εκπληρώνει δύο σκοπούς: τη διασφάλιση της επισιτιστικής ασφάλειας και την αποκατάσταση της υγείας του πλανήτη. Η ανθρώπινη διατροφή θα αποτελέσει μια μορφή φροντίδας του οικοσυστήματος.
Ζ. Ιδιαίτερα επιζήμιες τεχνολογίες, όπως τα φαλαινοθηρικά, τα γιγαντιαία αλιευτικά και οι μονάδες φυλάκισης και εκτροφής ζώων για βιομηχανική παραγωγή κρέατος και γαλακτοκομικών προϊόντων, θα αποσυναρμολογηθούν το συντομότερο δυνατό.
9. Υγειονομική περίθαλψη
Υπό τη κυριαρχία του καπιταλισμού και του κράτους σε όλο τον κόσμο, η υγειονομική περίθαλψη έχει χρησιμοποιηθεί συχνά ως μια μορφή εκβιασμού για να κρατήσει τους φτωχούς ανθρώπους στη δυστυχία και το χρέος, να παρακολουθεί, να πειθαρχεί και να ελέγχει τα σώματά μας, ιδίως να βασανίζει και να ελέγχει γυναίκες, τρανς και άτομα με μη δυική ταυτότητα φύλου, άτομα που υπόκεινται σε φυλετικές διακρίσεις, άτομα με διαφορετικές ικανότητες και με διαφορά στην ψυχική υγεία. Ένα από τα πιο καταδικαστικά κατηγορητήρια του παρόντος συστήματος είναι το γεγονός ότι οι πρακτικές που πρέπει να επικεντρώνονται στη θεραπεία και τη φροντίδα λειτουργούν ως τόπος σκληρότητας και κερδοσκοπίας.
A. Όλοι/ες έχουν δικαίωμα στις προληπτικές θεραπείες και στις συνθήκες διαβίωσης που εγγυώνται την καλύτερη δυνατή υγεία.
Β. Καθένας έχει το δικαίωμα να ορίσει για τον εαυτό του τι συνιστά υγεία, σε διάλογο με την κοινότητά του. Άτομα που μοιράζονται μια συλλογική εμπειρία ή ταυτότητα που σχετίζεται με το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη σωματική ικανότητα, την ψυχική υγεία, την εθνικότητα ή οτιδήποτε άλλο, μπορούν να αναπτύξουν τον δικό τους ορισμό ή ιδεώδες για την υγεία. Τα μέλη αυτών των ομάδων είναι ελεύθερα να αποδεχτούν ή όχι αυτούς τους ορισμούς.
Γ. Όλοι έχουν δικαίωμα να αλλάξουν το σώμα τους, σύμφωνα με την έκφραση του φύλου τους ή για οποιονδήποτε άλλον λόγο, κατά το δοκούν. Οι άνθρωποι έχουν απεριόριστο δικαίωμα πρόσβασης σε μεθόδους αντισύλληψης και άμβλωσης.
Δ. Οι εργαζόμενοι/ες στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης δεν μπορούν να εξαναγκαστούν να εκτελέσουν μια διαδικασία με την οποία δεν συμφωνούν, αλλά η άρνηση πρόσβασης σε μια ιατρική φροντίδα αποτελεί επίθεση στην σωματική αυτονομία του ατόμου. Η εκπαίδευση σε δεξιότητες που σχετίζονται με την υγειονομική περίθαλψη θα εξαπλωθεί όσο το δυνατόν ευρύτερα, ώστε κανείς να μην είναι ποτέ σε θέση να ελέγχει την πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη.
Ε. Καθένας/μία έχει το δικαίωμα στο πλήρες μέγεθος και διάρκεια της θεραπείας που έχει στη διάθεσή της η κοινότητα, ή να ταξιδεύει αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ή καλύτερες επιλογές θεραπείας.
ΣΤ. Οι εργαζόμενοι/ες στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης κατά τη διάρκεια της επαναστατικής διαδικασίας θα κοινωνικοποιήσουν τα νοσοκομεία και άλλα ιδρύματα και υποδομές που έχουν στη διάθεσή τους, και θα καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να διασφαλίσουν την απρόσκοπτη πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη, να καθιερώσουν και να βελτιώσουν την καθολική πρόσβαση και την ποιότητα της θεραπείας, αποκαθιστώντας έτσι τη θεραπεία ιστορικά περιθωριοποιημένων πληθυσμών, να διευκολύνουν τις διαδικασίες συμφιλίωσης για την αντιμετώπιση της κακομεταχείρισης τέτοιων πληθυσμών από το ιατρικό επάγγελμα, καθώς και να αναδιοργανώσουν συνολικά το επάγγελμά τους με σκοπό να εξαλείψουν όλες τις καπιταλιστικές επιρροές και την ταξική οργάνωση, ενώ θα εξακολουθούν να ενθαρρύνουν την εκπαίδευση και την απόκτηση σχετικής εμπειρίας.
Ζ. Η εμπορία υγειονομικής περίθαλψης, συμπεριλαμβανομένης της απειλής για στέρηση υγειονομικής περίθαλψης, συνιστά πράξη επιθετικότητας.
Η. Ως μέρος της διαδικασίας αυτοπροσδιορισμού της υγείας, οι αναρχικοί θα ενθαρρύνουν τον σχηματισμό συνελεύσεων οι οποίες θα επικεντρώνονται στις ανάγκες και τις εμπειρίες των ανθρώπων, σπάζοντας την παράδοση που καθιερώνει τους επαγγελματίες του τομέα της υγείας ως πρωταγωνιστές και τους ασθενείς ως απλά δοχεία για ασθένεια ή θεραπεία. Οι άνθρωποι συνολικά, θα μοιραστούν και θα αυξήσουν τη γνώση που έχουν για τα σώματά τους, εκμεταλλευόμενοι τα εργαλεία πρόληψης, ώστε να εξασφαλίζουν τη μεγαλύτερη δυνατή υγεία και ευημερία.
10. Εκπαίδευση
Η δημόσια εκπαίδευση έχει χρησιμοποιηθεί για να δημιουργήσει υπάκουους πατριώτες, υπερασπιστές της λευκής υπεροχής, δημοσίους υπαλλήλους, στρατιώτες και πολίτες. Για ακόμη μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, οι εκπαιδευτικοί οργανισμοί της Καθολικής Εκκλησίας στην Ευρώπη και στις αποικίες χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει την αποικιοκρατία και την κρατική εξουσία. Τόσο η δημόσια όσο και η ιδιωτική εκπαίδευση συνδέονται με τη συστηματική κακοποίηση παιδιών. Σε αντίθεση με τα ταξικά στερεότυπα, τα άτομα με υψηλότερη επίσημη εκπαίδευση απορρίπτουν πιο συχνά τα δεδομένα που έρχονται σε αντίθεση με τις προκαταλήψεις ή την κοσμοθεωρία τους. Η εκπαίδευση ως έχει αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της καταπίεσης. Αντιθέτως, η εκπαίδευση θα πρέπει να είναι μια ατελείωτη διαδικασία ανάπτυξης και αυτοπραγμάτωσης. Οι αναρχικοί ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή του πειραματισμού με μοντέλα απελευθέρωσης της εκπαίδευσης που έρχονται σε ρήξη με την τυπική πατριωτική, πατριαρχική, αποικιοκρατική, καπιταλιστική εκπαίδευση.
A. Η γνώση ανήκει στην κοινότητα και πρέπει να παρέχεται δωρεάν.
Β. Όλοι/ες πρέπει να έχουν πρόσβαση σε οποιεσδήποτε εκπαιδευτικές ευκαιρίες επιθυμούν. Οι αναρχικοί θα ενθαρρύνουν συγκεκριμένα προγράμματα που βάζουν τέλος στην καταπίεση και στον περιορισμό της πρόσβασης στην εκπαίδευση λόγω φύλου, σεξουαλικότητας, φυλής, τάξης ή άλλων μορφών διαίρεσης ή διαχωρισμού. Τα παραδείγματα μπορεί να περιλαμβάνουν εντατική εκπαίδευση σε τομείς όπως τα Μαθηματικά, τις Επιστήμες και τη Μηχανική για άτομα από ομάδες που ιστορικά έχουν αποθαρρυνθεί από το να εμπλακούν σε αυτούς τους τομείς ή σε μαθήματα Ιστορίας και Λογοτεχνίας που επικεντρώνονται στις φωνές και τις εμπειρίες άλλων κοινωνικών ομάδων, πέραν των ετεροφυλόφιλων λευκών της ανώτερης τάξης. Στο πλαίσιο τέτοιων προγραμμάτων θα αναπτυχθούν επίσης ποικίλα μαθησιακά περιβάλλοντα, τα οποία δεν θα υπαγορεύουν ένα ενιαίο, κανονιστικό πρότυπο φυσικών και διανοητικών ικανοτήτων.
Γ. Οι αναρχικοί θα βοηθήσουν να διασφαλιστεί ότι ιστορικά περιθωριοποιημένες ομάδες θα μπορούν να αποκτήσουν τους πόρους που χρειάζονται για να προσδιορίσουν και να αναπτύξουν την γνώση που τους είναι χρήσιμη, και εν συνεχεία να τη διαδώσουν όπως κρίνουν καταλληλότερα.
Δ. Τα παιδιά είναι ελεύθερα να συμμετέχουν σε όποιο εκπαιδευτικό περιβάλλον κρίνουν κατάλληλο, σε συνεννόηση με τις κοινότητες τους. Τα ελεύθερα παιδιά που έχουν όλες τις βασικές τους ανάγκες καλυμμένες, απασχολούνται συνεχώς με την δική τους εκπαίδευση, ανεξαρτήτως από το αν αυτό γίνεται στο πλαίσιο ενός επίσημου εκπαιδευτικού περιβάλλοντος ή με άλλους τρόπους.
Ε. Εκπαιδευτικοί και καθηγητές που θέλουν να συνεχίσουν να εργάζονται ως έχει, μπορούν να αναλάβουν την οργάνωση της βασικής εκπαίδευσης, αλλά οι αναρχικοί θα ενθαρρύνουν την εμφάνιση νέων προγραμμάτων που θα βασίζονται σε απελευθερωτικά μοντέλα εκπαίδευσης και όχι σε μοντέλα απομνημόνευσης ή ολοκλήρωσης προκαθορισμένων ενοτήτων. Τη θέση τους θα πάρουν κυρίως συλλογικά αυτοοργανωμένα εκπαιδευτικά προγράμματα.
ΣΤ. Επαγγέλματα που αποδεικνύονται χρήσιμα και επιθυμητά μετά την κατάρρευση του καπιταλισμού θα οργανώνουν εκπαιδευτικά προγράμματα με σκοπό την κατάρτιση νέων μελών του επαγγέλματος, απαλλοτριώνοντας πόρους από πρώην σχολεία και πανεπιστήμια ή δημιουργώντας διδακτικούς χώρους εντός των χώρων εργασίας, σε συνεννόηση με άλλα επαγγέλματα.
Ζ. Οι επιστημονικοί οργανισμοί θα μπορούν να παρέχουν επαγγελματική κατάρτιση στα πανεπιστήμια, να συντηρούν εργαστήρια και ομότιμες, ανοιχτά προσβάσιμες, επιστημονικές διατριβές. Θα συζητούν τρόπους συγκέντρωσης των απαραίτητων πόρων για τη συντήρηση εργαστηρίων και απαιτούμενων τεχνολογιών, χωρίς κεφαλαιοποίηση των διαδικασιών παραγωγής γνώσης. Μια πιθανή λύση είναι ότι ο επιστημονικός πειραματισμός θα πρέπει να ανταποκρίνεται σε μεγάλο βαθμό στις ανάγκες που εκφράζουν οι κοινότητες στο σύνολό τους.
Η. Η ανώτατη εκπαίδευση που απαιτείται για να γίνει κάποιος επιστήμονας είναι ένα δώρο από την κοινότητα στο άτομο. Η γνώση που οι επιστήμονες βοηθούν να παραχθεί είναι ένα δώρο πίσω στην κοινότητα. Οι επιστήμονες θα πρέπει επίσης να τιμήσουν την υποχρέωσή τους να μοιράζονται όσο το δυνατόν ευρύτερα τα σχετικά εκπαιδευτικά εργαλεία. Η επιστημονική γνώση και η κατάρτιση δεν θα πρέπει να συγκεντρωθούν σε μερικά μόνο χέρια. Η καλή επιστήμη ευδοκιμεί με την ευρεία συμμετοχή στη διαδικασία έρευνας και αναθεώρησης. Για να ευδοκιμήσει η επιστήμη, οι επιστήμονες πρέπει να σταματήσουν να αντιμετωπίζουν τους άλλους ανθρώπους ως αντικείμενα σε ένα μικροσκόπιο και να επικεντρωθούν στο να τους δώσουν τα εφόδια για να συμμετάσχουν στη διαδικασία της γνώσης.
Θ. Επιστήμονες, δάσκαλοι και άλλοι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να διευκολύνουν τις διαδικασίες συμφιλίωσης ώστε να αντιμετωπιστούν μορφές κατάχρησης εξουσίας στις οποίες ενδέχεται να είχαν εμπλακεί πριν από την επανάσταση. Τέτοιες περιπτώσεις περιλαμβάνουν από την αποδοχή ή και διευκόλυνση της αστυνομικής βίας εναντίον των μαθητών και φοιτητών έως τη συνεργασία με εταιρείες που προκάλεσαν βλάβη σε ανθρώπους και άλλα είδη ζωής. Διαπιστευμένοι επιστήμονες που χρησιμοποίησαν τις γνώσεις τους για να βοηθήσουν τις βιομηχανίες ορυκτών καυσίμων, όπλων ή πήραν μέρος σε άλλες παρόμοιες καταστροφικές πράξεις θα πρέπει να απονομιμοποιηθούν με τον ίδιο τρόπο που οι γιατροί μπορούν να εκδικαστούν για ιατρική αμέλεια.
Ι. Ενώσεις επιστημόνων θα αποφασίσουν εάν πρέπει πραγματικά να χρησιμοποιήσουν κάποια μορφή αδειοδότησης για να διασφαλίσουν την ποιότητα της εργασίας τους. Η απάντηση μπορεί να μην είναι ίδια ακριβώς και για τους καρδιοχειρουργούς και για τους βοτανολόγους. Αυτό συνεπάγεται μια ισορροπία μεταξύ των αναγκών των επιστημόνων για διασφάλιση πρωτοκόλλων πιστοποίησης ποιότητας, από την μια και, από την άλλη, των συμφερόντων των ανθρώπων, προς αποτροπή εμφάνισης μονοπωλίων ή ελεγκτικών μηχανισμών που περιορίζουν την πρόσβαση στη γνώση και την κατάρτιση. Θα προστατεύεται επίσης η ανάγκη των ανθρώπων για διαφάνεια – διασφαλίζοντας, για παράδειγμα, ότι αυτοί/ες στους οποίους εμπιστευόμαστε την ιατρική μας περίθαλψη ή τα τεχνολογικά μας προγράμματα, δεν ήταν επικίνδυνα αμελείς στο παρελθόν, μολύνοντας για παράδειγμα το περιβάλλον. Λαϊκές ενώσεις θα οργανωθούν επίσης για να εξετάσουν αυτές τις αποφάσεις.
11. Παραγωγή
Υπό συνθήκες κυριαρχίας του καπιταλισμού, η παραγωγή συνιστά κυρίαρχη πηγή συσσώρευσης κεφαλαίου για τους πλούσιους, μέσω της απομονωμένης εργασίας, της εκμετάλλευσης και της περιβαλλοντικής καταστροφής. Στην αναρχία, η μοναδική ερώτηση είναι πώς θα ικανοποιηθούν οι κοινωνικά προσδιορισμένες ανάγκες, οι οποίες περιλαμβάνουν τα πάντα, από την αμοιβαία επιβίωση μέχρι την ανάγκη που νιώθει ο άνθρωπος να μεγαλώσει και να χαρεί τη ζωή.
Α. Οι πρώην εργαζόμενοι/ες θα καταλάβουν τους χώρους εργασίας τους, μόλις αυτό καταστεί εφικτό, μελετώντας κατά πόσο ο εργασιακός χώρος (εργοστάσιο, εργαστήριο, γραφείο, κατάστημα, εστιατόριο κλπ) μπορεί να προσαρμοστεί ώστε να παράγει κάτι χρήσιμο, με κοινωνικούς όρους και με έναν υγιή τρόπο. Αν αυτό δεν είναι εφικτό, ο χώρος εργασίας θα διαλύεται και οι πόροι του θα διανέμονται στους πρώην εργαζόμενους/ες, σε γειτονικές κοινότητες και σε άλλους, χρήσιμους χώρους εργασίας.
Β. Οι πρώην εργαζόμενοι/ες, αποκλείοντας τα διευθυντικά στελέχη και καλωσορίζοντας ανέργους/ες με δεξιότητες σχετικές με το αντικείμενο εργασίας, οι οποίοι/ες έχουν στερηθεί το δικαίωμα στην εργασία υπό συνθήκες καπιταλισμού, θα δημιουργήσουν κάποιας μορφής συνεργατική ένωση, κολεκτίβα, κοοπερατίβα, συνεταιρισμό ή άλλου τύπου κοινωνική δομή, για την οργάνωση των χώρων εργασίας, δημιουργώντας παράλληλα ομοσπονδίες με άλλους σχετικούς εργασιακούς χώρους, ώστε να εποπτεύουν συνολικά την παραγωγή κοινωνικά χρήσιμων αγαθών.
Γ. Στο πλαίσιο αυτών των ομοσπονδιών, οι αντιπρόσωποι των εργασιακών χώρων θα πρέπει να λειτουργούν κατ’ εντολή της κολεκτίβας που αντιπροσωπεύουν (προωθώντας τις θέσεις που προκύπτουν στην αντίστοιχη συνέλευση βάσης), θα πρέπει να είναι άμεσα ανακλητοί σε περίπτωση που παραβούν την εντολή της κολεκτίβας που αντιπροσωπεύουν, ενώ θα συνεχίσουν να ασκούν την εργασία τους. Οι συνελεύσεις των εργασιακών χώρων θα αποφασίζουν αν οι αντιπρόσωποι θα πρέπει να επιτελούν την κανονική εργασία τους σε καθημερινή βάση ή αν θα απαλλάσσονται για έναν ορισμένο αριθμό μηνών πριν επιστρέψουν στην εργασία τους, ανάλογα με τις συνθήκες της εργασίας τους και τις ανάγκες του ομοσπονδιακού εργατικού δυναμικού (για παράδειγμα, αντιπρόσωποι μπορεί να χρειαστεί να ταξιδέψουν σε μεγάλες αποστάσεις και να μην δύνανται να εργαστούν για συγκεκριμένες περιόδους).
Δ. Όσοι/ες επιθυμούν να είναι “επαγγελματίες αντιπρόσωποι”, έχοντας αποκλειστικά κάποιο γραφειοκρατικό ρόλο, μπορούν να σχηματίσουν τις δικές τους ομοσπονδίες αντιπροσώπων στις οποίες θα αντιπροσωπεύουν τον εαυτό τους και άλλους όσο καλύτερα μπορούν. Για τον σκοπό αυτόν, συστήνεται να βάφουν τα πρόσωπά τους λευκά, να φοράνε μπερέδες και ριγέ πουκάμισα, να ταξιδεύουν από κοινότητα σε κοινότητα, και να διεξάγουν τις συναντήσεις τους ανοιχτές στο κοινό. Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται γραφειοκράτες – αλλά πάντα χρειάζονται διασκέδαση!
Ε. Κανένας δεν πρέπει να εργάζεται καταναγκαστικά. Οι κοινότητες και οι παραγωγικές ομοσπονδίες θα κάνουν το καλύτερο δυνατόν να λειτουργούν με όρους αφθονίας, παρά με όρους ανεπάρκειας και μονοπωλίου. Όσοι/ες επιθυμούν να εργαστούν σε παραγωγικό ή δημιουργικό επίπεδο με περισσότερο ατομικούς όρους (περιβάλλον, μορφή εργασίας) θα μπορούν να το κάνουν στο βαθμό του εφικτού λαμβάνοντας τους πόρους που χρειάζονται, παρότι σε περιόδους απόλυτης ανεπάρκειας, όπως σε δύσκολα μεταβατικά χρόνια, οι κοινότητες ενδεχομένως να προτιμήσουν πιο αποτελεσματικούς συνεργατικούς χώρους εργασίας που ανταποκρίνονται άμεσα στις ανάγκες της κοινότητας.
ΣΤ. Καταργείται οποιαδήποτε έμφυλη κατηγοριοποίηση των διάφορων παραγωγικών δραστηριοτήτων. Οι αναρχικοί/ες ενθαρρύνουν τις κοινότητες τους να αναλογιστούν το πώς διαφορετικές χρήσιμες, απαραίτητες και επωφελείς εργασίες, επί του παρόντος, δεν αναγνωρίζονται επί ίσοις όροις και εν τέλει αμείβονται με βάση το κύρος, και να προτείνουν πρωτοβουλίες ή νέες παραδόσεις ώστε να εξαλειφθούν τα ίχνη της πατριαρχίας.
Ζ. Οι πρώην εργαζόμενοι/ες θα ενθαρρύνονται να μετασχηματίσουν πλήρως τους εργασιακούς χώρους τους, αποσυναρμολογώντας μηχανικό εξοπλισμό εφόσον απαιτείται ώστε να εργάζονται σε πιο ασφαλές περιβάλλον, καθώς και πιο υγιεινούς χώρους όσον αφορά στον θόρυβο, τη ποιότητα αέρα, την παρουσία χημικών στον χώρο, καθώς και σε αρνητικές επιπτώσεις από επαναλαμβανόμενη εργασία.
Η. Οι χώροι εργασίας θα στοχεύσουν σε μια ισορροπία μεταξύ της παραγωγικής και της δημιουργικής τάσης όσων δραστηριοποιούνται σε αυτούς, τις ανάγκες γειτονικών κοινοτήτων και τις ανάγκες της κοινωνίας συνολικά. Αυτό σημαίνει ότι θα ενθαρρύνουν τους/ις τεχνίτες/ριες στη δημιουργική τους ανάπτυξη, θα διασφαλίζουν ότι δεν θα μολύνουν τις γειτονικές κοινότητες με επιβλαβή χημικά ή ηχορύπανση, και θα επιζητούν τη δημιουργία προϊόντων χρήσιμων στο κοινωνικό σύνολο. Η υιοθέτηση τη λογικής της αφθονίας σημαίνει ότι στην έννοια της αφθονίας μπορεί να αποδοθεί η ευρύτερη δυνατή ερμηνεία, εκτός περιπτώσεων έντονης ανεπάρκειας που θέτει σε κίνδυνο την αμοιβαία επιβίωση.
Θ. Οι καταστροφικές ενεργειακές υποδομές θα καταργηθούν βαθμιαία. Εμπειρογνώμονες από σχετιζόμενα γνωστικά πεδία θα επιβλέψουν το κλείσιμο πυρηνικών εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, σύμφωνα με ένα πρόγραμμα το οποίο αφήνει το μικρότερο δυνατό ραδιενεργό υπόλειμμα, καθώς και το σφράγισμα πετρελαιοπηγών ώστε να μη μολύνουν τα υπόγεια ύδατα.
Ι. Σε μια λιγότερο επείγουσα βάση, οι κοινότητες θα διερευνήσουν τον παροπλισμό καταστροφικών υποδομών «πράσινης ενέργειας», οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο παραποτάμιους πληθυσμούς πανίδας, πληθυσμούς μεταναστευτικών πουλιών κλπ. Αυτό το εγχείρημα θα βασιστεί στην ανάπτυξη τοπικής, οικολογικής παραγωγής ενέργειας, καθώς και στη δραστική μείωση της συνολικής ενεργειακής κατανάλωσης, μέρος της οποίας συνιστά ο επανασχεδιασμός κτηρίων ώστε να επιτρέπουν την παθητική ηλιακή θέρμανση/ψύξη, ένα απαιτητικό εγχείρημα το οποίο δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα σε μία δεκαετία.
K. Οι κοινότητες θα αποφασίσουν ποιες τεχνολογίες και ποια είδη επιστημονικού πειραματισμού και ανάπτυξης θα υποστηρίζουν. Σε κάθε περίπτωση, οι κοινότητες και οι εμπλεκόμενοι επιστημονικοί οργανισμοί θα πρέπει να είναι σε θέση να απορροφήσουν ή να αποκαταστήσουν τις όποιες αρνητικές επιπτώσεις. Δεν υπάρχει καμία δικαιολόγηση για εξορύξεις σε περιοχές που ανήκουν σε άλλους ή για παραγωγή τοξικών ουσιών τις οποίες θα πρέπει να επωμιστούν μελλοντικές γενιές.
12. Διανομή, Επικοινωνία, Μεταφορές
Η τοπικοποίηση της εξουσίας ανθρώπων και κοινοτήτων έχει ως παρελκόμενο την οργάνωση των υλικών μέσων επιβίωσης σε όσο το δυνατόν πιο τοπικό επίπεδο, για παράδειγμα μέσω αρχών όπως η επισιτική αυτάρκεια. Ωστόσο, ο κίνδυνος της εξάρτησης από ένα εκμεταλλευτικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα μειώνεται δραματικά όταν οι άνθρωποι μπορούν να ικανοποιήσουν τις περισσότερες ανάγκες επιβίωσης μέσω των πόρων και της δραστηριότητας ενός μικρού τοπικού δικτύου κοινοτήτων. Για τις υπόλοιπες ανάγκες επιβίωσης, καθώς και για όλα αυτά που κάνουν τη ζωή πιο ευχάριστη, μπορεί να χρειαστεί να συγκροτηθεί δίκτυο διανομής μεταξύ ευρύτερων περιοχών μιας ηπείρου ή και διηπειρωτικά. Επιπρόσθετα, το ταξίδι είναι πολύ σημαντικό σε μια αναρχική κοινωνία για την ενστάλαξη μιας καθολικής συνείδησης, την ενθάρρυνση της αμοιβαιότητας και της αλληλεγγύης, την αποτροπή της ανάδυσης συνόρων και την κολεκτιβοποίηση της γνώσης.
Α. Καταργούνται όλα τα εθνικά νομίσματα. Ακυρώνονται όλα τα χρέη.
Β. Η ανταλλαγή προϊόντων μεταξύ κοινοτήτων θα γίνεται με όσο το δυνατόν πιο δίκαιους όρους. Οι κοινότητες που διατηρούν στενή επαφή μεταξύ τους ενδέχεται να προτιμήσουν ένα μοντέλο δωρεάν ανταλλαγής ή οικονομίας-του-δώρου[1] και της δωρεάν διανομής. Κοινότητες που δεν βασίζονται στην εμπιστοσύνη, που καθιστά ευκολότερη την εφαρμογή της οικονομίας-του-δώρου, μπορεί να αποφασίσουν να χρησιμοποιήσουν μια μορφή ανταλλαγής είδους προς είδος, αλλά η κερδοσκοπική ανταλλαγή ή ο δανεισμός προϊόντων με χρέωση τόκου μπορεί να θεωρηθούν απόπειρες καταναγκασμού και εκμετάλλευσης.
Γ. Οι κοινότητες θα πρέπει να επιζητούν την επισιτική αυτάρκειά τους, καλύπτοντας την πλειονότητα των αναγκών επιβίωσής τους σε τοπική βάση, αλλά πέρα από αυτό, οι υποδομές θα πρέπει να διατηρηθούν ώστε να ενθαρρύνονται οι ανταλλαγές και τα ταξίδια.
Δ. Οι εργαζόμενοι/ες στις μεταφορές, μαζί με τις εμπλεκόμενες κοινότητες, θα συνεργαστούν για να μετασχηματίσουν τις υπάρχουσες υποδομές μεταφορών ώστε να καταστούν όσο το δυνατόν οικολογικά βιώσιμες, ενώ άλλες υποδομές (π.χ. αεροδρόμια, εθνικές οδοί) θα αποξηλωθούν.
Ε. Τα ήδη εξορυγμένα αποθέματα ορυκτού καυσίμου και οι υπάρχουσες υποδομές θα διαμοιραστούν, ενώ θα δοθεί προτεραιότητα στη μετάβαση στην αγροτική παραγωγή, στην αποκατάσταση των παγκόσμιων πόρων, και στη διατήρηση της συνδεσιμότητας με περιοχές της υπαίθρου που δεν διαθέτουν εναλλακτικές μετακίνησης.
ΣΤ. Οι κοινότητες, οι εργαζόμενοι/ες στις μεταφορές, και όσοι/ες μάχονται ενάντια στην πατριαρχική βία στον καιρό της επανάστασης θα συνεργαστούν για να διασφαλίσουν ότι οι άνθρωποι θα μπορούν να ταξιδεύουν ελεύθερα και με ασφάλεια ανεξαρτήτως φύλου. Κάθε κοινότητα η οποία επιτρέπει τη βία ενάντια σε γυναίκες ή ΛΟΑΤΚΙ άτομα που εισέρχονται ταξιδεύοντας στην επικράτειά της, θα θεωρείται εχθρική απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο. Ζ. Οι απανταχού κοινότητες θα κάνουν ό,τι δυνατόν να διατηρήσουν τις υπάρχουσες υποδομές επικοινωνιών ώστε να διατηρήσουν επαφή μεταξύ τους και να μοιράζονται τις εμπειρίες από τις αντίστοιχες επαναστατικές διαδικασίες τους. Μακροπρόθεσμα, οι κοινότητες θα διερευνήσουν τρόπους να συντηρήσουν τις υποδομές που θεωρούν χρήσιμες με χρήση ανακυκλώσιμων ή μη ζημιογόνων υλικών. Επιπλέον, θα εξετάσουν κατά πόσο εξαρτητικές και καταθλιπτικές συμπεριφορές που σχετίζονται με τεχνολογίες κοινωνικής δικτύωσης είναι εγγενείς στη χρήση αυτών των τεχνολογιών ή μια δυσπροσαρμοστική αντίδραση στην αποξένωση που επιφέρει ο καπιταλισμός.
[1] Η οικονομία δώρων ή η οικονομία του δώρου -από την αγγλική gift economy- είναι ένας τρόπος συναλλαγής κατά τον οποίο τα τιμαλφή δεν εμπορεύονται, δεν ανταλλάσσονται ή πωλούνται, αλλά παραδίδονται δωρεάν (δώρο) χωρίς κάποια ρητή ή άρρητη συμφωνία άμεσων ή μελλοντικών ανταμοιβών. Πηγή: https://en.wikipedia.org/wiki/Gift_economy
13. Επίλυση Συγκρούσεων και Μετασχηματιστική Δικαιοσύνη
Οι φυλακές και η αστυνομία υπάρχουν εδώ και πάρα πολύ καιρό, καταστρέφοντας ανθρώπους και κοινότητες. Υπάρχουν τρόποι διαχείρισης των αναπόφευκτων συγκρούσεων στο πλαίσιο της κοινωνικής συνύπαρξης, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο ως ικανό για εξέλιξη, εξιλέωση και θεραπεία, και οι οποίοι ικανοποιούν τις ανάγκες της κοινότητας, αντί να προστατεύουν ένα σύστημα καταπίεσης και ανισότητας. Η επανάσταση είναι μια διαδικασία κατάλυσης της κρατικής εξουσίας. Είναι επίσης μια διαδικασία αναγέννησης των πραγματικών κοινοτήτων. Ο καπιταλισμός μας έχει αναγκάσει να εξαρτόμαστε από τους μηχανισμούς του για την επιβίωσή μας, αλλά όταν καταργηθεί, η επιβίωσή μας θα καταστεί ξανά αντικείμενο συλλογικής δημιουργίας.
Α. Οι κοινότητες θα ανασυσταθούν μέσα από συνελεύσεις και άλλους χώρους οργάνωσης της επικράτειάς τους και της επιβίωσης των μελών τους. Μεταξύ άλλων αυτό σημαίνει ότι καλούμαστε να φέρουμε ευθύνη απέναντι στην κοινότητα από την οποία εξαρτάται η επιβίωσή μας, και να συμμετέχουμε στην υγιή επίλυση συγκρούσεων, στην επούλωση πληγών και στην αποκατάσταση διαπροσωπικών σχέσεων.
Β. Οι κοινότητες θα κάνουν ό,τι δυνατόν για να ενεργοποιήσουν ρευστούς τρόπους συνύπαρξης και συσχέτισης οι οποίοι θα σπάσουν τις κλειστές πατριαρχικές μικρο-καταπιεστικές δομές που υπάρχουν παραδοσιακά σε πολλά μέρη. Ωστόσο, δεν χρειάζεται να δοθεί κανένα περιθώριο στην κυρίαρχη αντίληψη της ρευστότητας του όψιμου καπιταλισμού κατά την οποία οι άνθρωποι μετακινούνται στον χώρο χωρίς ποτέ να αντιλαμβάνονται τις σχέσεις τους, την επίδραση που έχουν στους άλλους ή την απλή ιδέα ότι η επιβίωσή τους δεν είναι προσωπική υπόθεση.
Γ. Όσοι/ες εμπλέκονται στη διαμεσολάβηση, στην επίλυση συγκρούσεων και στη μετασχηματιστική δικαιοσύνη θα ενθαρρύνουν τις κοινότητες να διαχειρίζονται τις συγκρούσεις και τις ζημίες με μια λογική αποκατάστασης η οποία θα προωθεί την ίαση και τη συμφιλίωση. Επίσης θα διασφαλίζεται ότι το βάρος αυτού του έργου δεν θα κατανέμεται δυσανάλογα σε σχέση με το φύλο.
Δ. Οι κοινότητες θα ορίσουν κανόνες και όρια γύρω από επιβλαβείς συμπεριφορές, αλλά οι αναρχικοί θα ενθαρρύνουν τις κοινότητες να αναπτύξουν πρακτικές οι οποίες εστιάζουν στον διάλογο και σε διαδικασίες ίασης και συμφιλίωσης, παρά στην κωδικοποίηση απαγορευμένων συμπεριφορών και τιμωρίας.
Ε. Οι κοινότητες που έχουν ήδη παράδοση στη διαμεσολάβηση και σε διαδικασίες συμφιλίωσης είναι ευπρόσδεκτες να μοιραστούν την εμπειρία τους.
ΣΤ. Όλες οι φυλακές θα αποξηλωθούν, και οι κοινότητες θα αναλάβουν να δουλέψουν μαζί με πρώην κρατούμενους που είχαν καταδικαστεί επειδή έβλαψαν άλλους ανθρώπους, πάνω στη διερεύνηση των συνθηκών της πράξης τους.
Ζ. Κοινότητες ανθρώπων με εμπειρία στη μετασχηματιστική δικαιοσύνη θα δουλέψουν με πρώην κρατούμενους που δεν υποστηρίζονται από κάποια κοινότητα, σε συνεργασία με τις κοινότητες που έχουν βλαφθεί από αυτούς, με σκοπό την εύρεση λύσης.
Η. Δεδομένου του ότι η πλήρης εναντίωση στον θεσμό της φυλακής δεν αποτελεί ευρέως αποδεκτή θέση, οι αναρχικοί θα οργανώσουν δημόσιες συζητήσεις πάνω στους πιθανούς τρόπους διαχείρισης των χειρότερων σεναρίων πρόκλησης βλάβης — το μικρό ποσοστό περιπτώσεων, στις οποίες οι άνθρωποι επανειλημμένα σκοτώνουν, κακομεταχειρίζονται οι θυματοποιούν. Μια πιθανή πρόταση είναι να προτάσσεται πάντα η συμφιλίωση, χωρίς ποτέ να απονομιμοποιούνται οι αυτόνομες πράξεις αυτοάμυνας ή εκδίκησης, ειδικά σε περιπτώσεις που η συμφιλίωση δεν αποτελεί ρεαλιστική λύση.
Θ. Ιδιαίτερη προσοχή θα πρέπει να δοθεί σε πράξεις έμφυλης και σεξουαλικής βίας, ειδικά σε πράξεις που είχαν κανονικοποιηθεί υπό το απερχόμενο πατριαρχικό, τιμωρητικό καθεστώς. Οι άνθρωποι που δραστηριοποιούνται ενάντια σε τέτοιου είδους βία θα προτείνουν στις κοινότητες κατάλληλες δομές και πρακτικές προς υιοθέτηση.
Ι. Σε ένα αναρχικό πλαίσιο, η ειρήνη δεν είναι απλώς η απουσία ένοπλης σύγκρουσης, ειδικά όταν μια τέτοια απουσία σύγκρουσης συναινεί σε κάποιας μορφής καταπίεση. Η ειρήνη είναι μια μορφή ανάπτυξης της ευημερίας, της ελευθερίας και της αυτο-πραγμάτωσης, την οποία ελπίζουμε ότι αυτό το πρόγραμμα θα προωθήσει περισσότερο από όσο έχει κάνει ποτέ ο καπιταλισμός. Η ειρήνη είναι μια προσπάθεια πρόληψης. Οι αναρχικοί θα ενθαρρύνουν τις κοινότητες να διασυνδεθούν και να συνεργαστούν με διάφορους τρόπους όχι μόνο με γειτονικές κοινότητες, αλλά και διηπειρωτικά, σε διαδικασίες μοιράσματος και δημιουργίας πολιτιστικών δεσμών, αναπτύσσοντας συγγένειες και φιλίες σε παγκόσμια κλίμακα, ώστε να γίνουν αδιανόητοι οι κατακτητικοί πόλεμοι και οι γενοκτονίες που ασκούν τα κράτη εδώ και χιλιετίες.
14. Ασφάλεια
Το κράτος ευδοκιμεί βασιζόμενο στο ψέμα ότι η ασφάλεια και η ελευθερία αποτελούν μια διχοτομία, ότι είναι δύο διαχωρισμένα πράγματα που υπάρχουν σε αντίστροφη αναλογία και ότι πρέπει να θυσιάσουμε και τα δύο εξίσου για να επιτύχουμε μια ισορροπία μεταξύ τους. Επειδή η ασφάλεια συνδέεται με την επιβίωση, το κράτος μπορεί να μας πείσει ότι δεν είμαστε σε θέση να απολαύσουμε τη μικρή ελευθερία που έχουμε αν δεν θέσουμε σε προτεραιότητα την ασφάλειά μας και δεν αποδεχθούμε το κράτος ως τη βασική μορφή προστασίας της. Στην πραγματικότητα, η επιβίωσή μας, η ασφάλειά μας και η ελευθερία μας εξαρτώνται από το πόσο καλά μπορούμε να φροντίσουμε ο ένας τον άλλον, όχι από το πόσο ψηλά τείχη μπορούμε να χτίσουμε γύρω από τον εαυτό μας. Όσο υπάρχουν κράτη –ακόμη και ως προβολή στο μυαλό των πεινασμένων για εξουσία– θα πρέπει να υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς απέναντι σε όσους σκοπεύουν να μας υποτάξουν και να μας εκμεταλλευτούν. Μερικές φορές, θα πρέπει επίσης να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας από εκείνους που προκαλούν βλάβη επειδή δεν αναγνωρίζουν τα όρια των άλλων, δεν συμπάσχουν με τους άλλους, ή δεν συνειδητοποιούν τις συνέπειες των πράξεών τους. Ο τρόπος με τον οποίο οργανώνουμε την άμυνά μας μπορεί να αποτελεί κίνδυνο για την ελευθερία μας. Είναι επίσης μια πρόκληση να φανταστούμε τους κινδύνους και τις συγκρούσεις με τρόπο που να μετασχηματίζει τόσο εμάς όσο και τους άλλους, αντί να ορίζουμε τους ανταγωνιστές μας ως μόνιμους εχθρούς που πρέπει πάση θυσία να καταστρέψουμε.
A. Όλες οι αστυνομικές δυνάμεις καταργούνται και τα μέλη τους θα πρέπει να συμμετάσχουν σε διαδικασίες συμφιλίωσης για την αντιμετώπιση της βλάβης που έχουν προκαλέσει. Όσοι αρνούνται μπορούν να θεωρηθούν κρατικοί παραστρατιωτικοί – και να καταπολεμηθούν.
Β. Οι κοινότητες μπορούν να δημιουργήσουν κάποιο είδος εθελοντικής υπηρεσίας για την προστασία από διάφορες μορφές επιθετικότητας ή διαπροσωπικής σύγκρουσης. Για να αποφευχθεί η εμφάνιση μιας αστυνομικής δύναμης, όποια μορφή και αν πάρει αυτή η υπηρεσία θα πρέπει να επικεντρωθεί στην αποκλιμάκωση και τη συμφιλίωση και όχι στην τιμωρία. Θα πρέπει επίσης να αντιμετωπίζει μια σύγκρουση εμπλέκοντας στη διαδικασία και την υπόλοιπη κοινότητα, ενώ οι συμμετέχοντες στην υπηρεσία δεν πρέπει να έχουν ειδικά προνόμια όσον αφορά στο δικαίωμα χρήσης βίας ή πρόσβασης σε όπλα, σε σχέση με την υπόλοιπη κοινότητα.
Γ. Οι κοινότητες θα ενθαρρυνθούν να δημιουργήσουν κάποιο είδος προστατευτικής δομής ή ομάδας ειδικά σχεδιασμένης για την αντιμετώπιση κάθε μορφής έμφυλης βίας. Μπορεί ίσως να επιλέξουν αυτή η ομάδα να αποτελείται από ανθρώπους που δεν είναι cis άνδρες.
Δ. Επειδή το κράτος δεν θα καταργηθεί παντού ταυτόχρονα, και επειδή πολλές κοινότητες με ιεραρχικές αξίες μπορεί να συνεχίσουν να υπάρχουν και μπορεί να προσπαθήσουν να καθυποτάξουν τις γειτονικές κοινότητες, θα υπάρξει ανάγκη να δημιουργηθούν αναρχικές πολιτοφυλακές ή άλλες μάχιμες μονάδες – τόσο για να υπερασπιστούν τα ελεύθερα εδάφη όσο και για να συμμετάσχουν σε επαναστατικό πόλεμο ενάντια σε κρατιστικά, ιμπεριαλιστικά εδάφη. Για να μπορούμε να μιλάμε για “ελεύθερη πολιτοφυλακή” και “επαναστατικό πόλεμο” θα πρέπει αυτές οι μονάδες να είναι προσηλωμένες σε κάποιες βασικές αρχές που θα τις διακρίνουν από τους κρατικούς στρατούς. Το να ανεμίζουμε απλά μια κόκκινη σημαία δεν αρκεί. Οι μαχητές θα πρέπει να είναι εθελοντές, ενώ θα πρέπει να είναι σε θέση να επιλέγουν τους δικούς τους ηγέτες και τις δομές ηγεσίας τους. Δεν πρέπει να υπάρχουν αξιωματικοί με αριστοκρατικά προνόμια. Τα μέλη της μονάδας θα πρέπει να αποφασίζουν από κοινού για τα αποδεκτά μέτρα πειθαρχίας. Οι συνελεύσεις που υπερβαίνουν τις ελεύθερες πολιτοφυλακές –για παράδειγμα, ομοσπονδίες των κοινοτήτων από τις οποίες προέρχονται οι μαχητές– θα αποφασίζουν τους γενικούς στρατηγικούς στόχους και τις κατευθυντήριες γραμμές ανθρωπιστικής συμπεριφοράς. Με άλλα λόγια, οι πολιτοφυλακές δεν πρέπει να είναι πλήρως αυτόνομες: θα υπάρχουν για να υπερασπίζονται τις ανάγκες ευρύτερων κοινοτήτων, και όχι για να κυριαρχούν σε αυτές ή για να προωθούν τα δικά τους συμφέροντα.
Ε. Οι ελεύθερες πολιτοφυλακές θα αποφύγουν τη λογική του επιθετικού πολέμου που στοχεύει στην κατάκτηση μιας περιοχής η οποία ορίζεται ως εχθρικό έδαφος. Σκοπός της συγκρότησής τους θα πρέπει να είναι είτε ο αμυντικός πόλεμος, για την υπεράσπιση των κοινοτήτων και την αποτροπή επιθέσεων, είτε ο επαναστατικός πόλεμος, υποστηρίζοντας ανθρώπους σε μια καταπιεστική κοινωνία που αγωνίζονται για την ελευθερία τους. Στην τελευταία περίπτωση, η πρωτοβουλία συγκρότησης επαναστατικών πολιτοφυλακών πρέπει να προέρχεται από τους ίδιους τους καταπιεσμένους ανθρώπους, και όχι να οργανώνεται κυρίως από πολιτοφυλακές γειτονικών περιοχών.
ΣΤ. Οι ελεύθερες κοινότητες δεν προσπαθούν να εξαλείψουν ή να εξολοθρεύσουν τους εχθρούς τους. Υπερασπίζονται την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους, υποστηρίζοντας και άλλους που πράττουν ανάλογα, ενώ παράλληλα προσπαθούν να κάνουν φίλους ή τουλάχιστον να κάνουν ειρήνη.
Ζ. Σε ένα αναρχικό πλαίσιο, η ασφάλεια δεν είναι η προστασία των αδυνάτων από τους ισχυρούς, είναι η ενδυνάμωση και η καλλιέργεια της αυτοάμυνας από όλους, με προτεραιότητα σε εκείνους που έχουν αποδυναμωθεί υπό τις παρούσες καταπιεστικές συνθήκες, λόγω έμφυλης κοινωνικοποίησης, φυλετικοποίησης ή σωματικών/ψυχολογικών διαφορών.
15. Κοινοτική οργάνωση και συντονισμός
Σε αντίθεση με την ακούσια υπηκοότητα και τη δικτατορική ή αντιπροσωπευτική λήψη αποφάσεων που επιβάλλει σε ολόκληρη την κοινωνία ομογενοποιητικούς μηχανισμούς απονομής Δικαιοσύνης, ο αναρχισμός υποστηρίζει τις αρχές της εθελοντικής συνένωσης και της αυτοοργάνωσης. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να σχηματίζουν συλλογικότητες σύμφωνα με τις επιλογές τους, να οργανώνουν αυτές τις ομάδες κατά το δοκούν, και να διαχειρίζονται τις ζωές τους σε καθημερινή βάση με τη συμμετοχή όλων.
A. Κάθε κοινότητα είναι αυτόνομη και ελεύθερη να διαχειρίζεται τις δικές της υποθέσεις. Κάθε κοινότητα πρέπει να αναπτύξει τις δικές της μεθόδους και δομές οργάνωσης και διαβίωσης.
Β. Οι αναρχικοί προκρίνουν τρόπους κοινωνικής οργάνωσης που δίνουν προτεραιότητα στην ευζωία και εμποδίζουν την αναβίωση της κρατικής μηχανής. Προωθούν μοντέλα όπως η οικονομία- του-δώρου, και διάφορες επικαλυπτόμενες μορφές οργάνωσης που συνυπάρχουν στο ίδιο σύστημα, ούτως ώστε να υποβοηθούν και να συμπληρώνουν εποικοδομητικά η μία την άλλη, εμποδίζοντας τη συγκέντρωση εξουσίας. Τέτοιες μορφές είναι οι ομοσπονδιακές ενώσεις περιφερειακών συντονιστικών, οι συνελεύσεις σε χώρους εργασίας, οι συνεργατικές οργανώσεις σε τομείς υποδομών, οι επαγγελματικές και εκπαιδευτικές οργανώσεις κ.α. Ο στόχος είναι η συνένωση των ανθρώπων σε μια πολλαπλότητα οργανωτικών δομών και χώρων. Με αυτόν τον τρόπο, πολλά διαφορετικά οργανωτικά μοντέλα και κουλτούρες μπορούν να μπουν σε εφαρμογή, αφού τίποτα δεν είναι ουδέτερο ή εξίσου προσβάσιμο από όλους. Η σύγκρουση διαμεσολαβείται με τον πολλαπλασιασμό των σχέσεων μέσω πολλών οργανωτικών δομών και δεσμών που έχουν να κάνουν με τον τόπο, τον χώρο και τον χρόνο ενός έργου. Έτσι αποτρέπεται η εμφάνιση μιας πολιτικής τάξης ικανής να χειραγωγεί τις συνελεύσεις, φαινόμενο που συνήθως ευδοκιμεί στην διαχωρισμένη σφαίρα και τον αποξενωμένο χώρο της πολιτικής. Όταν δεν θα υπάρχει πλέον ένα τέτοιου είδους κέντρο εξουσίας όπου όλες οι αποφάσεις νομιμοποιούνται από αυτό, ανεξάρτητα από το πόσο συμμετοχικός προσποιείται ότι είναι αυτός ο χώρος, δεν θα δύναται να συγκροτηθεί και να υπάρξει μια τέτοια εξουσιαστική πολιτική τάξη.
Αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και αναρχίας, για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι ο αναρχισμός ιστορικά αντιτάχθηκε στη δουλεία, τον καπιταλισμό, την πατριαρχία, τον ιμπεριαλισμό και τα συναφή τους, ενώ αντίθετα η δημοκρατία πολλές φορές βασίστηκε σε αυτά.
Γ. Για να αποφευχθεί η επιστροφή της αυταρχικής εξουσίας που μεταμφιέζεται συχνά σε κάποια μορφή “δημοκρατίας”, οι αναρχικοί θα πρέπει να διευκολύνουν τις κοινοτικές διαδικασίες διερευνώντας το πώς επίσημοι και ανεπίσημοι μηχανισμοί λήψης αποφάσεων κατανέμουν άνισα την εξουσία με βάση το φύλο ή με άλλους τρόπους, και πόσο σημαντικά είναι τα άτυπα και μη νομιμοποιημένα πεδία αλληλοσυσχέτισης για την οργάνωση της καθημερινής ζωής ─ αλλά και προσδιορίζοντας ποιοι άτυποι χώροι και τρόποι επιτρέπουν τη συγκέντρωση εξουσίας. Οφείλουμε να μελετήσουμε πώς διαφορετικοί τρόποι οργάνωσης χώρων και λειτουργιών, αλλά και ανοίγματος και διάχυσης της συμμετοχής στα διάφορα οργανωτικά πεδία μπορούν να αποτρέψουν παρά να διευκολύνουν τη συγκέντρωση της εξουσίας.
Δ. Κατά γενικό κανόνα, ο μόνη αποδεκτή μορφή παρέμβασης στις υποθέσεις μιας γειτονικής κοινότητας είναι σε θέματα νόμιμης άμυνας, όταν η συγκεκριμένη κοινότητα δεν σέβεται την ανάγκη για ελευθερία και αξιοπρεπή διαβίωση των γειτόνων της.
Ε. Όταν μια κοινότητα δεν σέβεται τις ανάγκες των μελών της για τροφή, νερό, στέγη, ιατρική περίθαλψη και σωματική ακεραιότητα, είναι καλό οι υπόλοιπες γειτονικές κοινότητες να προσφέρουν υποστήριξη και στέγη σε αυτά τα μέλη. Οι τελευταίες μπορούν να υποστηρίξουν τις ενέργειες των καταπιεσμένων ή εκμεταλλευόμενων μελών της πρώτης με σκοπό τον τερματισμό της καταπίεσης, αλλά η απελευθέρωση πρέπει πάντα να είναι καθήκον εκείνων που πλήττονται άμεσα από την καταπίεση. Οι κοινότητες πρέπει να προσπαθήσουν να αποφύγουν την άμεση ή δυναμική παρέμβαση στις υποθέσεις των γειτόνων τους.
ΣΤ. Οι κοινότητες πρέπει να προσπαθήσουν να αποδεχθούν τις αναπόφευκτες διαφορές που έχουν με τους γείτονές τους, με στόχο την ενίσχυση των σχέσεων διαλόγου και ειρήνης. Σε περίπτωση που κοινότητες δεν σέβονται την αξιοπρέπεια και την επιβίωση των άλλων, μπορεί να είναι προτιμότερο να αναζητηθεί διαμεσολάβηση ή η διακοπή των σχέσεων παρά να κλιμακωθούν φυσικές συγκρούσεις.
Ζ. Πολλές κοινότητες θα έχουν την ανάγκη ή την επιθυμία να συμμετέχουν σε μεγαλύτερες μορφές συνένωσης για θέματα κουλτούρας, παραγωγής και διανομής, και για λόγους διαμοιρασμού των κοινών πόρων. Είναι προτιμότερο να δημιουργηθούν ελεύθερες ομοσπονδίες ή ενώσεις που διατηρούν την ισχύ τους σε τοπικό επίπεδο, ενώ παράλληλα να δημιουργηθούν πολλαπλοί και εγκάρσιοι οργανωτικοί δεσμοί έτσι ώστε κάθε άτομο σε κάθε κοινότητα να είναι μέλος πολλών ομάδων ─ για παράδειγμα, σε ένα συντονιστικό φορέα για την προστασία ενός κοινού ταμιευτήρα νερού, σε μια πολιτισμική-γλωσσική ομαδοποίηση, σε έναν επιστημονικό σύλλογο και σε ένα πανεπιστημιακό σύστημα, σε μια ένωση παραγωγών και καταναλωτών για τον διαμοιρασμό των φυσικών πόρων ή σε μια περιφερειακή συνομοσπονδία. Με αυτόν τον τρόπο, κάθε κοινότητα διατηρεί ένα πλουσιότερο δίκτυο σχέσεων και, σε περίπτωση προστριβής, η διαφωνία δεν διχάζει σε δύο αντιμαχόμενες πλευρές, αλλά όλοι/ες συνδέονται και με άλλες σχέσεις μεταξύ τους, οπότε υπάρχει πληθώρα διαμεσολαβητών και ευρύτερο ενδιαφέρον για τη διατήρηση της ειρήνης.
16. Πλανήτης
Ο καπιταλισμός έχει φέρει τον πλανήτη στο χείλος της κατάρρευσης. Δεν αρκεί να καταστρέψουμε τον καπιταλισμό. Πρέπει επίσης να ξεριζώσουμε τον καπιταλιστικό δυτικό τρόπο συσχέτισης με τη Γη και να τον αντικαταστήσουμε με υγιείς, οικολογικές σχέσεις αμοιβαιότητας και αλληλοβοήθειας προς όλα τα όντα. Πρέπει να κάνουμε ό, τι είναι δυνατόν για να θεραπεύσουμε τον πλανήτη και όλες τις ζωντανές κοινότητες που τον μοιράζονται.
Α. Είναι δική μας ευθύνη να θεραπεύσουμε τον πλανήτη και να διασφαλίσουμε την επιβίωση και τη συνέχεια όλων των ζωντανών κοινοτήτων και όντων.
Β. Οι κοινότητες θα πρέπει να φροντίσουν τα εδάφη τους όσο καλύτερα μπορούν για να αποκαταστήσουν την καταστροφή και την περιβαλλοντική μόλυνση που έχει προκαλέσει ο καπιταλισμός. Θα πρέπει να εντοπίσουν και να προστατεύσουν τα απειλούμενα είδη και οικοσυστήματα, να προωθήσουν προγράμματα ενδυνάμωσης της φύσης σε υγρότοπους και άλλες περιοχές, και ευρύτερα να αντιληφθούν ότι οι άνθρωποι και οι κοινότητές τους αποτελούν μέρος του οικοσυστήματος.
Γ. Επιστημονικές κοινότητες και ενώσεις θα πρέπει να συγκεντρώνουν πόρους και να μοιράζονται πληροφορίες για την παρακολούθηση προβλημάτων που προξενούν παγκόσμια ανησυχία και αβεβαιότητα, όπως τα δηλητηριώδη αέρια που προξενούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τα απειλούμενα είδη, οι νεκρές ζώνες και η ρύπανση στους ωκεανούς από τα πλαστικά, η ραδιενεργή ακτινοβολία και άλλες μορφές μακρόχρονης ρύπανσης. Θα πρέπει να καθορίσουν στόχους και να υποβάλουν προτάσεις σε συγκεκριμένες κοινότητες και περιφερειακές συνομοσπονδίες με τον πληρέστερο και δικαιότερο τρόπο, και με μοναδικό στόχο τη βελτίωση αυτών των προβλημάτων.
Γλωσσάρι
Κοινότητα
Κοινότητα ονομάζουμε μια ομάδα ανθρώπων που ζουν μαζί, δημιουργώντας τις ανάλογες συνθήκες για τη συλλογική, υλική και πολιτιστική τους επιβίωση. Επειδή οι κοινότητες αυτοορίζονται και αυτοοργανώνονται, είναι δύσκολο να τους αποδοθεί ένας συγκεκριμένος ορισμός. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο όρος κοινότητα αναφέρεται σε μια μικρότερη ομάδα, μεταξύ 30-150 ατόμων, η οποία είναι σε θέση να συντονίζει με αποτελεσματικό τρόπο την οργάνωση των καθημερινών της σχέσεων, επωφελούμενη από τον μικρό πληθυσμό και τις αντικειμενικά στενές διαπροσωπικές σχέσεις, έτσι ώστε να παίρνονται αποφάσεις που αφορούν στις σχέσεις αυτών των ατόμων, εύρυθμα και σε οριζόντια βάση. Σε άλλες περιπτώσεις ο όρος μπορεί επίσης να αναφέρεται στην υπερ-κοινότητα πολλών δεκάδων ή ακόμη και εκατοντάδων επί μέρους κοινοτήτων οι οποίες μοιράζονται μία ή περισσότερες κοινές γλώσσες, κοινό πολιτισμό, που ταυτίζονται με μια γεωγραφική περιοχή, και που συχνά συντονίζονται σε θέματα διαχείρισης πόρων επιβίωσης, υποδομής, εκπαίδευσης και άλλων ζητημάτων.
Σε ορισμένες περιπτώσεις στο κείμενο, ο όρος “ζωντανές κοινότητες” δεν αφορά αποκλειστικά τους ανθρώπους αλλά όλα τα έμβια είδη που υπάρχουν σε έναν δίκτυο σχέσεων.
Υπερπλουτισμός
Οι κοινότητες πρέπει να αποφασίσουν από μόνες τους τι συνιστά υπερπλουτισμό ή ποιός/ποιά/ποιό θεωρείται ένα υπερ-πλούσιο άτομο. Σε καμία περίπτωση δεν είναι πρόθεση αυτού του κείμενου να ακολουθήσει τα βήματα του αριστερού λαϊκισμού και να εστιάσει την απαξίωσή του σε δισεκατομμυριούχους ή ακόμη και εκατομμυριούχους. Αντίθετα, εμείς πιστεύουμε πως ο πήχης πρέπει να βρίσκεται πολύ χαμηλότερα. Για να μπορέσουμε να προσδιορίσουμε την ευπορία, προτείνουμε ως κριτήριο την κατοχή πλούτου (από κάποιο άτομο) τρεις φορές μεγαλύτερου από αυτό που είναι ο μέσος όρος σε μια δεδομένη γεωγραφική περιοχή (π.χ. εκείνοι που είχαν πάνω από τρεις φορές τον μέσο μισθό στη χώρα τους πριν από την κατάργηση του καπιταλισμού και του εθνικού κράτους). Υπερβολικός πλούτος, μετά την κατάργηση του χρήματος, θα θεωρείται οτιδήποτε διαθέτει ένας πλούσιος που δεν είναι αναγκαίο και απαραίτητο για να εξασφαλίσει αξιοπρεπή διαβίωση, καθώς και ότι είχε χρησιμοποιηθεί επιδεικτικά για να τον κάνει να ξεχωρίζει εμφανώς από τον μέσο πολίτη.
Διευθυντές / Μάνατζερ
Διευθυντής/μάνατζερ είναι κάποιος του οποίου η επαγγελματική απασχόληση είναι να παρακολουθεί τον ρυθμό εργασίας και να επιβάλει την πειθαρχία σε άλλους εργαζόμενους προκειμένου να αυξήσει την παραγωγικότητά τους και να διευκολύνει την εκμετάλλευσή τους (δηλ. την εξαγωγή υπεραξίας από την δουλειά τους). Σε κάθε χώρο εργασίας, οι εργαζόμενοι μπορούν να αποφασίσουν οι ίδιοι εάν πριν την επανάσταση κάποιος έκανε κάτι ουσιαστικά χρήσιμο για το δημόσιο καλό και κατά πόσο ένα μέρος ή στο σύνολό της η συγκεκριμένη κατηγορία εργασίας απαιτεί κάποια ιδιαίτερη ανταμοιβή.
Δικαιώματα
Σε αυτό το κείμενο, δεν χρησιμοποιούμε τον όρο δικαιώματα σύμφωνα με τη χριστιανική ή τη φιλελεύθερη θεώρηση, δηλαδή, ως ένα σύνολο ιδιοτήτων που εγγυάται ο θεός ή η φύση. Αλλά ούτε και με την κρατιστική έννοια, ως μια λίστα ευκαιριών που ένα κράτος οφείλει να εγγυάται σε όλους τους πολίτες του. Αντιλαμβανόμαστε τα δικαιώματα αυστηρά από την αντι-αυταρχική ηθική σκοπιά. Θεωρούμε τα δικαιώματα νόμιμη αξίωση των ανθρώπων, να τα αποκτούν ή να τα υπερασπίζονται, σε τέτοιο βαθμό που να πολεμάμε στο πλάι τους για να συνδράμουμε στην προστασία τους ή στην επανάκτησή τους όταν αυτά απειλούνται.
Εδαφική ακεραιότητα
Δεν αντιλαμβανόμαστε την εδαφική ακεραιότητα ως έναν μη-οργανικό χώρο, δισδιάστατα οριοθετημένο πάνω στο χάρτη, με σύνορα και σταθερή έκταση. Εδαφική επικράτεια για εμάς είναι η γη, που είναι ζωντανή, και προσδιορίζεται από ένα δίκτυο σχέσεων. Η μόνη νόμιμη αξίωση πάνω σε μια συγκεκριμένη εδαφική επικράτεια προκύπτει αποκλειστικά από το αν αυτοί που προβάλλουν την αξίωση είναι μέρος αυτού του δικτύου σχέσεων και ενεργούν έτσι ώστε να διατηρηθεί το δίκτυο ζωντανό και δραστήριο. Επειδή η συλλογική μνήμη αποτελεί σημαντικό κομμάτι της γνώσης και του σεβασμού μιας γεωγραφικής επικράτειας, οι άνθρωποι που στο παρελθόν είχαν ισχυρή σχέση με αυτή την περιοχή και εκδιώχτηκαν βίαια από αυτήν, αδιαμφισβήτητα εξακολουθούν να διατηρούν τη σχέση τους με αυτά τα εδάφη.
Επιπλέον, η εδαφική ακεραιότητα υπονοεί κινητικότητα. Το κείμενο δεν είναι μια πρόταση για την κατανομή ίσου κλήρου σε περίπου όμοιες κοινότητες. Η γεωγραφική επικράτεια στο σύνολό της είναι συγκεκριμένη και ο φυσικός τρόπος για να συνδέεται κανείς μαζί της μπορεί να αλλάζει από περιοχή σε περιοχή. Οι νομαδικοί ή ημι-νομαδικοί τρόποι ζωής είναι εξίσου αποδεκτοί με τους τρόπους ζωής όσων επιλέγουν την μόνιμη εγκατάσταση, εφόσον και αυτοί είναι στενά συνδεδεμένοι με μια συγκεκριμένη περιοχή. Καταργούνται, φυσικά, οι τρόποι κοινωνικής οργάνωσης που συνολικά βασίζονται στη λογική της υπεξαίρεσης και κατοχής γης για ιδιοκτησία και ιδιωτική εκμετάλλευση. Ακολουθώντας αυτή τη λογική, αξιώσεις γα ελεύθερη πρόσβαση σε συγκεκριμένα εδάφη θα αλληλεπικαλύπτονται από διαφορετικές ομάδες που θα εκτελούν διαφορετικές δραστηριότητες που σχετίζονται με την επιβίωση, την πνευματικότητα, το παιχνίδι κ.α., σε διαφορετικές στιγμές και με διαφορετικούς τρόπους.
Μετάβαση
Το μόνο είδος μετάβασης που αναφέρεται στο κείμενο είναι η περιγραφή της μετατροπής της υπάρχουσας καπιταλιστικής υποδομής σε υποδομή κατάλληλη για μια ελεύθερη κοινωνία. Κάτι τέτοιο συνιστά αναγνώριση των αντιξοοτήτων και της μεγάλης προσπάθειας που απαιτείται για να πραγματωθεί η παγκόσμια σίτιση, στέγαση και υγειονομική περίθαλψη μέσω υποδομών και παραγωγικών διαδικασιών που να μην βλάπτουν τον πλανήτη. Δεν προεικάζουμε κάποιου είδους μεταβατικό κράτος. Το κράτος ποτέ δεν αυτοδιαλύεται! Πρέπει να καταστραφεί!
Εργάτες
Στον καπιταλισμό, οι εργάτες αποτελούν μια αποξενωμένη κοινωνική ομάδα: είναι αυτοί που πουλάνε τη ζωτική τους ενέργεια για να πάρουν πίσω –εξαγοράζοντας την– ένα μικρό μέρος της αξίας που παράγουν. Είναι αυτοί που με την εργασία τους δίνουν ζωή στην κοινωνία. Όμως, είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι δεν επιδιώκουμε να ταυτιστούμε με αυτή τη μορφή αλλοτρίωσης και αποξένωσής που τώρα ονομάζουμε “εργασία” ─δηλαδή, αυτό που μας καθιστά “εργάτες”─ αλλά να την καταργήσουμε συνολικά. Έχει γίνει πλέον φανερό, πως ιδιαίτερα στον καπιταλισμό, η μισθωτή εργασία έχει τόσες άχρηστες και επιβλαβείς συνέπειες, και είναι οργανωμένη με τόσο λάθος τρόπο ώστε καθίσταται εν τέλει φοβερά επιζήμια για την υγεία μας.
Πρώην-εργάτες, λοιπόν, είναι αυτοί που ήταν αναγκασμένοι να εργαστούν κατά την περίοδο του καπιταλισμού, και οι οποίοι, με την πτώση του καπιταλισμού, καταργούν τη μισθωτή εργασία και άλλου είδους βάσανα, εξαναγκασμούς, εκβιασμούς και υποχρεωτικούς καταναγκασμούς. Οι πρώην-εργάτες, λοιπόν, ίσως να δικαιούνται περισσότερα από την απαλλοτρίωση των πόρων των πρώην εργασιακών χώρων τους. Όπως όλοι μας όμως, έτσι και οι πρώην-εργάτες, εμπλέκονται στο εγχείρημα μετασχηματισμού της ανθρώπινης δραστηριότητας προκειμένου να παραχθεί υπερεπάρκεια για όλους και να αμβλυνθούν οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στη μάθηση, την εργασία και το παιχνίδι.
CRIMETHINC– Ex Workers Collective
Μετάφραση / Επιμέλεια : ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ
[Γιάννης Χριστοδούλου, Νεφέλη Βουτσινά- Πετσιμέρη, Τάσος Σαγρής, Ροδάνθη Σκουρτέλλη, Frederic Jones, Νίκος Αλέξης]
