Στην εποχή και στην κοινωνία της πληροφορίας, στην εποχή όπου ή είσαι γρήγορος ή εξαφανίζεσαι από την Ιστορία το πρώτο καθήκον των κινημάτων δεν είναι ή ταχύτητα αλλά ή Μνήμη. Η στάση δηλαδή στο χώρο και στο χρόνο προκειμένου να σκεφτούν και να αποκτήσουν αυτό που λέμε ιστορική αίσθηση. Η Ιστορική αίσθηση είναι αυτή πού επιτρέπει τη σύνδεση αυτών πού έκανε η προηγούμενη γενιά, αυτών πού διαρκώς θέλει ο εχθρός καθώς και την ανάγνωση του εδάφους στο οποίο πατάμε. Έδαφος το οποίο υπήρχε εχθές και θα υπάρχει και αύριο.
Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι. Ο νέος νόμος ΔΕΝ έχει στόχο το να φύγει η “αναρχοαριστεροαυτονομία” από τα Πανεπιστήμια. Το να πιστεύουμε κάτι τέτοιο είναι ανεπίτρεπτος φετιχισμός και αυτο-αναφορικότητα, ανεπίτρεπτη πολιτικοποίηση μίας κοινωνικής σύγκρουσης. Ο νέος νόμος, θέλει να καθορίσει κοινωνικά το έδαφος πού αναπαράγονται τα εν λόγω πολιτικά μορφώματα. Και ποιο είναι αυτό το έδαφος; Το έδαφος είναι αυτό της Μεταπολίτευσης. Τί σημαίνει αυτή η δήλωση; Σημαίνει ότι οι κυβερνήτες αυτού τού τόπου, αστοί και γραφειοκράτες πολιτικοί , ξέρουν ότι στα ελληνικά Πανεπιστήμια υπάρχει εδώ και κοντά σαράντα χρόνια τώρα, ένα διαρκές πνεύμα ανυποταξίας, άλλοτε λανθάνουσας και άλλοτε εμφανούς, το οποίο έδωσε ανά τακτά χρονικά διαστήματα πολύ σοβαρά κινήματα. Κινήματα πού ότι και να λένε οι γελοίοι ιδεολόγοι πού φαντασιώνονται καθαρές πολιτικές ταυτότητες είχαν πολύ μεγαλύτερο αποτέλεσμα στην πραγματική ιστορία από όλες τις κακογραμμένες μπροσούρες τους.
Τα κινήματα αυτά ΔΕΝ έγιναν επειδή οι αναρχοαριστεροί ασκούσαν μεγάλη βία στους πρυτάνεις και στους καθηγητές… αυτός είναι ο φετιχισμός της πολιτικής ταυτότητας. Τα κινήματα αυτά έγιναν, ενδεικτικά, στη σύγχρονη περίοδο ενάντια Α) στο νόμο της Γιαννάκου το 2006-2007 Β) για τις υπεργολαβίες στο ΑΠΘ Γ) Για να παίρνουν μισθό οι διδακτορικοί φοιτητές και φοιτήτριες κ.α. Όλα αυτά τα κινήματα δεν θα συνέβαιναν εάν δεν υπήρχαν οι γενικές συνελεύσεις των Σχολών , το πραγματικό δημόσιο έδαφος τού κοινωνικού Ανταγωνισμού στο ελληνικό πανεπιστήμιο.
Γιατί το ελληνικό Κράτος δεν το πειράζει στα αλήθεια να δέρνονται οι Πρυτάνεις και να γιαουρτώνονται οι καθηγητές του. Το πειράζει όμως πολύ και έχει πολύ μεγαλύτερη φθορά, το να υπάρχουν κλειστές σχολές, διαρκείς συνελεύσεις νέων ανθρώπων πού κατεβαίνουν μια ή και περισσότερες φορές την εβδομάδα στους δρόμους και να κάνουν πορείες και να τσακώνονται με την αστυνομία και να μην γυρνάνε σπίτια τους και να μην δίνουν τα μαθήματα τους στην ώρα τους γιατί την προηγούμενη είχαν πάρτυ στις εστίες ή συνέλευση, και να μην ξέρουν οι γονείς τους τι κάνουν ή που πάνε… Αυτό πειράζει πραγματικά το γραφειοκρατικό κράτος. Η πραγματική μοριακή συμπεριφορά της αγωνιζόμενης υποκειμενικότητας. Μία συμπεριφορά διαρκής, ημι- αντάρτική σε διαρκή πόλωση με την εξουσία και το φαντασιακό τής. Αυτή η συμπεριφορά είναι που δημιούργησε το Δεκέμβρη του 2008 και μεταξύ άλλων όλο τον προηγούμενο κύκλο αγώνων και όχι οι πολλές μολότωφ και τα μπάχαλα. Γιατί οι άνθρωποι αμφισβητούνε τους αφέντες όχι όταν απλά μολοτωφιάζουν το κέντρο της Πόλης, αλλά όταν πρώτα από όλα δεν θεωρούν δεδομένη την ισχύ της Εντολής.
Με άλλα λόγια όταν έχουν απο-ταυτισθεί με τους κυβερνήτες τους.
H σύγκρουση λοιπόν πρέπει να διεξαχθεί με όρους δημόσιου χώρου, με κοινωνικούς όρους, με όρους ανοιχτότητας και φυγής από τον ασφυκτικό εγκλεισμό της ιδεολογίας και της πολιτικής ταυτότητας, του παρανοϊκού σκεπτικού “με κυνηγάνε γιατί είμαι πολύ σημαντικός”. Η σύγκρουση πρέπει να γίνει αφενός με όρους έρωτα με τις καλύτερες στιγμές της αγωνιζόμενης παράδοσης και αφετέρου με όρους διαζυγίου με τις φετιχιστικές, ναρκισσιστικές, αυτοαναφορικές και εν τέλει βαθιά αποτυχημένες πλευρές της.
Και όπως έλεγε μία υπέροχη προκήρυξη πού είχε βγει για τις καταλήψεις: “Οι καταλήψεις δεν είναι τα ντουβάρια τούς αλλά οι σχέσεις τους”. Με μία μικρή παραλλαγή μπορεί να γίνει “. Το Πανεπιστήμιο δεν είναι η Αστυνομία του αλλά οι σχέσεις του”.
_________
κείμενο: Κώστας Θεοτοκόπουλος
